กรงรักราชาโจรตอนที่ 51(พอสักที 18+)"จัสซีเนีย" น้ำเสียงเศร้าของซัลมาเอื้อนเอ่ย เมื่อจัดการแต่งตัวให้กับจัสซีเนียเรียบร้อยคนที่นั่งนิ่งบนเตียงเหมือนกับตุ๊กตา ถูกซัลมาแปลงโฉมด้วยชุดคลุมลูกไม้สีขาวสะอาด ประดับประดาด้วยเพชรแท้เม็ดเล็ก ๆ ระยิบระยับ ปล่อยชายยาวลากพื้นอย่างสง่างาม ชุดที่มีมูลค่าแพงลิบลิ่ว หากทั้งชีวิตของจัสซีเนียหรือซัลมาคงไม่มีปัญญาหามาครอบครองเป็นเจ้าของได้ ประทินผิวด้วยน้ำหอมจากกลีบดอกไม้จนกลิ่นคละคลุ้งตลบอบอวล น่ารัญจวณใจแก่ผู้ที่เข้าใกล้ยิ่งนัก"ชุดนางบำเรอนี่สวยดีเนอะ" พยายามพูดติดตลก แต่คนที่นั่งยอง ๆ ลงพื้นเงยหน้ามองกลับมีสีหน้าเศร้าหมอง ซัลมาสงสารจัสซีเนียเป็นอย่างมาก แต่หล่อนก็ยากที่จะช่วยเหลืออะไรเพื่อนได้"ฉันสงสารเธอ" ซัลมาว่าขึ้นน้ำเสียงเศร้านั้น มันกำลังจะเรียกธารน้ำตาของจัสซีเนียให้ไหลริน"ฉันไม่เป็นไรหรอก เอาตัวรอดได้ เธอไปพักเถอะเดี๋ยวถูกลงโทษจะแย่เอานะ" จัสซีเนียว่าขึ้นพร้อมระบายยิ้มให้ซัลมา รอยยิ้มที่ดูไร้ความสดใส มันเป็นยิ้มที่มีแต่ความเศร้าหมอง รู้สาแก่ใจว่าถึงอย่างไรก็ไม่รอดพ้น แต่ก็ไม่อยากจะให้ซัลมานั้นตกที่นั่งลำบากไปด้วย"เราคงได้เจอกันพรุ่งนี้เ
กรงรักราชาโจรตอนที่ 52(เลว18+)บทรักที่ร้อนแรงตั้งแต่ช่วงบ่าย สองกายนอนกกกอดกันอย่างไม่รู้สึกตัวด้วยความเหนื่อยล้า จนดวงตะวันลาลับขอบฟ้า ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะมีใครตื่น จนเวลาผันผ่านมาถึงยามกลางคืนที่พระจันทร์ทอแสงสีนวลสาดทอผ่านบานหน้าต่างเข้ามา ข้าวปลามื้อเย็นยังไม่ตกถึงท้องของคนทั้งสองแม้แต่คำเดียวแขนแกร่งที่เริ่มเหน็บชา ทำให้จาห์มาล์รู้สึกตัว เปลือกตาค่อย ๆ ลืมมอง กะพริบปรับรับแสงที่ผันเปลี่ยน สายตามองเห็นจัสซีเนียที่ยังคงนอนหลับสนิท ใบหน้าจิ้มลิ้ม ริมฝีปากอิ่ม ทำให้เขาที่ได้เมียนมองต้องลอบยิ้มอย่างเผอเรอ เรียวปากสีชมพูระเรื่อช่างดึงดูดสายตาของคนตรงหน้าเสียเหลือเกิน จนเขาอดใจไม่ไหว ค่อย ๆ โน้มใบหน้าเข้าใกล้ ประทับริมฝีปากบรรจบอย่างละมุน แค่เพียงสัมผัสก็ทำเอาขนอ่อนลุกชัน ความกระสันเสน่หาแล่นพล่านจนแทบอดกลั้นไม่ไหว สมองสั่งการต่อสิ่งที่รู้สึก ทำให้จาห์มาล์ค่อย ๆ ถลำลึกต่อตัณหา เคลื่อนคล้อยใบหน้าลงต่ำ ปากครอบงำยอดถันสีสวยอย่างเมามัน นั่นยิ่งก่อกำหนัดต้องการที่ล้นปรี่ มือหนึ่งเค้นคลึงเต้าอิ่มนุ่มนิ่ม ปากก็ยังไม่ลดละกับการเล้าโลมครอบครองการถูกสัมผัสรบกวนช่างเหมือนกับฝัน จัสซีเนียทำเพี
กรงรักราชาโจรตอนที่ 53(ผู้มาเยือน)"ถวายบังคมเพคะเชคฮคา" นางกำนัลรีบต้อนรับ เมื่อการมาเยือนของราชินีแห่งอานัสนคร ไม่ได้รับการแจ้งล่วงหน้า เหล่าข้ารับใช้ไม่ทันตั้งตัว สถานที่อันเป็นความลับบัดนี้ไม่ได้เป็นเช่นนั้นเสียแล้ว เมื่อพระนางรับรู้จากปากสวามี รวมถึงการที่จัสซีเนียถูกพาตัวเข้ามายังเรือนอันโอ่อ่า หากไม่จับพิรุธสวามีได้ก็คงไม่ยอมปริปากเล่าให้ฟัง"องค์รัชทายาทอยู่ด้านในใช่หรือไม่" ยืนด้วยท่าทางสง่าผ่าเผย เอ่ยถามหัวหน้านางกำนัลที่โค้งหัวต้อนรับด้วยการหยั่งเชิง"องค์รัชทายาททรงเสด็จแต่เช้า ไม่ทราบด้วยเกล้าว่าทรงเสด็จที่ไหนเพคะ" หัวหน้านางกำนัลรายงานตามที่รู้เห็น"อย่างนั้นรึ?" ความเงียบเชียบภายในเรือน ทำให้พระนางสอดสายตากวาดมองอย่างจับสังเกต"เพคะ""เรือนของบุตรชายช่างสวยงาม เราอยากเยี่ยมชมเสียหน่อยจะได้หรือไม่""มิบังอาจปฏิเสธเพคะเชคฮคา หม่อมฉันจะนำพาพระองค์เยี่ยมชมตามที่ปรารถนาเพคะ"สองเท้าเดินนวยนาดด้วยท่าทีเฉิดฉายดุจนางพญา เชคฮคาแห่งอานัสนคร ปรายสายตามองรอบเรือนกุหลาบหลังโตโอ่อ่า การตกแต่งที่ทันสมัย เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นล้วนหายากราคาแพง ย่างกายนำหน้าเหล่าบริวารรับใช้ มีหัวหน้านางก
กรงรักราชาโจรตอนที่ 54(ห้าม...)"ห้ามองค์รัชทายาทเข้ามาในตำหนักใน จนกว่าจะได้รับอนุญาตฟาตจากเรา หรือไม่ก็คำอนุญาตจากท่านเชคฮ" ดั่งกับรู้นิสัยของบุตรชาย พระนางจำต้องเดินมาแล้วสั่งการกับทหารรักษาพระองค์ด้วยตนเองจัสซีเนียที่เดินตามหลัง หล่อนมองรอบด้านด้วยความสนใจ สถานที่กว้างขวางใหญ่โตโอ่อ่า มีทหารมากมายเฝ้าทุกจุดอย่างหนาแน่น มันแปลกตาสำหรับหญิงสาวสามัญชนธรรมดาเช่นหล่อน"พะยะค่ะ" เหล่าทหารรักษาพระองค์ตอบรับด้วยน้ำเสียงฮึกเหิมและพร้อมเพรียง"ไปกันเถอะจัสซีเนีย ไปดูของสวยงามเป็นเพื่อนคลายเหงาเราหน่อย" เมื่อสั่งการเสร็จสิ้น จึงหันไปยิ้มให้จัสซีเนียที่ยืนก้มหัวอย่างนอบน้อม พระนางทรงเอ็นดูหญิงสาวที่มีเรื่องราวชีวิตแทบไม่ต่างกัน คำพูดที่เสนาะหูแม่ของแผ่นดิน ก่อเกิดความซาบซึ้งใจแก่หล่อนเป็นอย่างมาก แค่สามัญชนธรรมดา แต่ถูกผู้สูงศักดิ์พูดจาด้วยดี ฟังแล้วทำให้หล่อนอบอุ่นหัวใจ เหมือนกับมีแม่ที่คอยปกป้องให้หล่อนนั้นปลอดภัย หากเป็นไปได้จัสซีเนียก็ไม่อยากจะกลับไปยังนรกขุมเดิมนั่นอีก"เพคะองค์ราชินี" มีรอยยิ้มบางเบา แต่ทำเอาคนมองรู้สึกอุ่นใจ เพราะสีหน้าของหญิงสาวในตอนนี้ต่างกันเหลือเกิน กับการที่พระ
กรงรักราชาโจรตอนที่ 55(แตกกระเจิง)"พระองค์ทรงเข้าไม่ได้พะยะค่ะ" ทหารรักษาพระองค์ยืนขวางทาง เมื่อเห็นองค์รัชทายาทกำลังมุ่งตรงเข้ามา"นี่กล้าขวางทางเรารึ?" ทว่าต้องหยุดชะงักเมื่อกำลังตั้งใจจะเดินผ่านประตูตำหนักในของมารดา เกิดการขัดใจจนเอ่ยกับทหารรักษาพระองค์ด้วยน้ำเสียงกร้าว และไม่พอใจที่ถูกขวางไม่ให้เข้าพบมารดา ทั้งที่ตอนนี้หังใจร้อนรนแทบลุกเป็นไฟ"โปรดอภัยกระหม่อม ด้วยเป็นคำสั่งขององค์ราชินีพะยะค่ะองค์รัชทายาท" ทหารรักษาพระองค์เอ่ยบอกด้วยความยำเกรง ปฏิบัติหน้าที่ด้วยความเพียรตั้งใจ คำสั่งขององค์ราชินีก็ไม่ต่างไปจากของเจ้าครองนคร"หลบไป!!" ไม่ได้ดั่งใจจนตวาดเสียงลั่นอย่างฮึกเหิม กระนั้นทหารรักษาพระองค์ก็ยังคงยืนนิ่ง ขวางทางห้ามให้องค์รัชทายาทเข้าตามพระบัญชาขององค์ราชินี"ขออภัยพะยะค่ะองค์รัชทายาท" ทหารยังคงยืนกราน"ไม่หลบใช่ไหม?" จาห์มาล์ถอยหลังตั้งหลัก เอ่ยวาจาเสียงเย็น แต่สีหน้านั้นกำลังโมโหที่ไม่เป็นดั่งใจ("ดูคนเลือดร้อนนะซาดียะห์ว่าจาห์มาล์จะทำอะไร") พระนางที่ยืนมองบุตรชายจากที่สูง เอ่ยกับคนสนิทอย่างจับสังเกต("คงไม่เป่าหัวทหารหรอกนะเพคะ") ซาดียะห์ว่าขึ้นอย่างติดตลก ทำให้องค์รา
กรงรักราชาโจรตอนที่ 56(ลักลอบ)"นาย! ชะ อื้อ" การสัมผัสที่รับรู้ว่าเป็นใคร น้ำเสียงที่จัสซีเนียจดจำได้ดีติดหู ทำให้รู้ว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้านั้นเป็นใคร หล่อนตั้งท่าจะตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ ทว่ากลับถูกจาห์มาล์นั้นจับตัว แล้วใช้มือปิดปากจนร้องไม่ออก"ชู่" ส่งเสียงเตือนเป็นสัญญาณ แต่แล้วคนที่อยู่ในอ้อมกอดแน่น ก็ยังดิ้นพล่านต้องการหลุดจากพันธนาการอ้อมกอดของซาตานร้าย"อ่อย!" แม้จะถูกปิดปากจนแทบร้องไม่ออก ก็ยังมีความพยายามเปล่งเสียง หวังให้ใครสักคนได้ยิน สองมือทุบตีสะเปะสะปะโดยไม่รู้หรอกว่ากระทบกับส่วนไหนของร่างกายคนตัวใหญ่บ้าง"ดื้อจังวะ" จาห์มาล์กอดรัดเอวของจัสซีเนียแน่น แรงทุบตีที่แทบไม่ระคายผิว แต่ก็ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย ที่จัสซีเนียดิ้นพล่านไม่ยอมหยุดนิ่งจนจาห์มาล์ยกตัวอันบางเบาอย่างกับปุยนุ่นขาลอยเหนือพื้น เข้ามุ่งตรงไปยังเตียงนอน วางหล่อนลงด้วยความแรงก่อนจะทาบทับร่างกายของจัสซีเนีย มือหนึ่งปิดปาก อีกมือหนึ่งกำข้อมือเล็กสองข้างไว้ในอุ้งมือเดียว จัสซีเนียพยายามออกแรงดิ้นจนเหนื่อยหอบ จนต้องหยุดนิ่งเพราะดูแล้วต่อให้ดิ้นสุดแรง ก็สู้แรงชายชาตรีไม่ได้ จำต้องนอนหอบกระเส่าอยู่ใต้
กรงรักราชาโจรตอนที่ 57(สะเทือนใจ)"ร้องไห้รึ?" น้ำตาของจัสซีเนียที่มันไหลลงหางตา ร่วงหล่นใส่แขนของจาห์มาล์พอดิบพอดี กับจังหวะที่เขากำลังสอดแขนให้หล่อนได้นอนหนุนแทนหมอน"คนอย่างนายรักใครเป็นบ้างไหมองค์รัชทายาท" จัสซีเนียเอ่ยถามเสียงเศร้า ดวงตาที่ผลิตธารน้ำตาก็ยังไหลรินต่อเนื่อง เจ็บปวดกับคำพูดเหน็บแนมจนมันจุกในลำคอ เจ็บร้าวน้ำตาไหลแต่กลับไร้เสียงสะอึกสะอื้น คำพูดที่สะเทือนใจทำให้จัสซีเนียอยากจะหยุดลมหายใจลงตรงนี้"ถามอะไรงี่เง่า!" จาห์มาล์ตะเบ็งเสียงกร้าวอย่างไม่คิดเกรงกลัวใครจะมาได้ยิน ยามวิกาลที่ป่านนี้ทั้งเหล่านางในหรือไม่ก็มารดา คงเข้านอนพักผ่อนกันหมดแล้ว คำถามของจัสซีเนียมันสะเทือนใจของเขาเช่นกันครั้งหนึ่งเคยมีความรัก ทว่ากลับถูกหักหลังจนเจ็บช้ำไปทั้งทรวง ความรักที่มาพร้อมกับการทำลายให้เขาแทบเสียคน ความรักที่แสนจะแยกยาก แต่แล้วทุกอย่างก็พรากมันไปจากเขาอย่างไม่ไยดี เพียงเพราะสตรีหน้าเงินทำร้าย จนทำให้หัวใจที่เคยอ่อนโยนผันกลายเป็นซาตานร้าย ที่ผุดมาจากขุมนรกอันร้อนระอุ นับแต่นั้นมาเขาก็ไม่กล้าจะปันใจรักใคร ได้แต่ทำตัวเสเพลไม่ปักหลักกับหญิงใด ด้วยกลัวความเจ็บปวดซ้ำซากตามล่าหาตัวสต
กรงรักราชาโจรตอนที่ 58(ปลิดชีวิต)สิ่งที่จัสซีเนียทำแบบที่จาห์มาล์ไม่ทันตั้งตัวและคาดไม่ถึง สร้างความตกใจแก่เขา สองเท้ารีบวิ่งไป เหมือนฟ้าจะเข้าข้าง หรือบางอย่างอาจจะเป็นใจ ทำให้จัสซีเนียก้าวพลาดลงจากเตียงจนสะดุดเข่าทรุด แต่หล่อนก็หยัดตัวลุกยืนเร็วรี่ พุ่งทะยานออกนอกหน้าต่าง จาห์มาล์ที่วิ่งมาด้วยความเร็วสุดกำลัง คว้าหมับจับข้อมือข้างขวาไว้ได้ทัน แต่มันก็แสนจะหวาดเสียว เมื่อร่างของจัสซีเนียห้อยโตงเตงอยู่ด้านนอก เหล่าทหารและองครักษ์ที่ได้ยินเสียงดัง กรูกันเข้ามาดูและต้องตกใจไม่ต่างกัน"ท่านแม่"ราชินีที่ได้ยินเสียงผิดปกติ พระนางยืนฟังเรื่องราวที่คนทั้งสองพูดคุยกันและจับใจความได้ เมื่อเสียงพูดคุยดั่งถกเถียงที่ดังจนแว่วเข้าหู จนได้ยินเสียงวุ่นวาย รีบให้นางกำนัลนำกุญแจสำรองไขประตู แล้วกรูเข้าหาบุตรชาย กอดเอวลูกไว้ด้วยแรงที่มี เพราะกลัวว่าบุตรชายหรือไม่ก็จัสซีเนียจะตกลงจากชั้นสองที่สูงราวสองเมตร"พระนางเพคะ" ซาดียะห์ห่วงเจ้าเหนือหัวจนสั่นกลัว หล่อนกอดเอวราชินีแล้วออกแรงรั้งอย่างสุดกำลัง"ไหวไหมลูก" พระนางที่สติยังครองตน เอ่ยถามบุตรชายด้วยใจห่วงใย"ปล่อยเถอะ" น้ำเสียงเศร้าเคล้าน้ำตา ใบหน้า
กรงรักราชาโจรตอนพิเศษ 15(ภาพจำตลอดกาล)ถึงวันเวลาบุตรคนที่สองของจาห์มาล์ถือกำเนิด นับเป็นความยินดีปรีดาที่ได้มาซึ่งบุตรชาย พระโอรสตัวน้อยที่เค้าโครงใบหน้าค่อนไปทางมารดา ร่างกายสมบูรณ์แข็งแรงดีทุกประการ และองค์หญิงจัสทีน่าก็ช่างแสนจะเห่อน้องชายที่เพิ่งคลอดได้ไม่ถึงเดือน"ฮะมีสเรามีน้องแล้วนะ น้องของเราน่ารักเหมือนเราเลย" องค์หญิงจัสทีน่าว่าขึ้นอย่างอวดอ้าง ในขณะที่กำลังนั่งเล่นในสวน มีอัยนูนที่นอนนิ่งอยู่ข้างกาย อีกทั้งยังมีพี่เลี้ยงคอยดูแลปรนนิบัติในทุกย่างก้าว "เราตั้งชื่อน้องชายเองด้วยนะ ให้ชื่อว่าจาห์เนีย""ขอรับ...แล้วจาห์เนียแปลว่าอะไรหรือองค์หญิง" ฮะมีสในวัยเก้าขวบตอบรับอย่างเห็นตาม เขาไม่เคยขัดในสิ่งที่องค์หญิงจัสทีน่าปรารถนา ตามด้วยย้อนถามในพระนามขององค์ชาย"แปลเหรอ? เราก็ไม่รู้เหมือนกัน คิกคิก" องค์หญิงตัวน้อยพูดเจื้อยแจ้ว ทำเอาพี่เลี้ยงที่นั่งฟังถึงกับอมยิ้ม ชอบใจในจินตนาการที่เดียงสาของจัสทีน่า"อ้าว""ก็เราเอาชื่อท่านแม่กับท่านพ่อบวกกัน บวกเหมือนเลขที่โรงเรียนไงครูสอนมา อยากให้มันเยอะต้องบวก มีจาห์เนียมาเพิ่มก็ต้องเป็นบวก...เอ๊ะ! หรือจะบวกกันให้หมดเลยเป็น จัสซีมาล์จาห์เน
กรงรักราชาโจรตอนพิเศษ 14(สัตว์เลี้ยงขององค์หญิง)"ท่านแม่ขา" เสียงเจื้อยแจ้วขององค์หญิงตัวน้อยที่นอนหนุนขาของมารดาเอ่ยถาม หันหน้าเข้าหาท้องกลมใหญ่ที่ใกล้คลอด มือป้อม ๆ ขององค์หญิงจัสทีน่า ลูบคลำด้วยความแผ่วเบา"ว่าอย่างไรคะองค์หญิงของแม่" ผู้เป็นมารดาที่นั่งเอนหลังพิงกับหัวเตียง มือหนึ่งลูบหัวเพื่อขับกล่อมบุตรสาว ขานรับเมื่อองค์หญิงจัสทีน่าพร่ำเรียก"เมื่อไหร่น้องจะออกมาเล่นเป็นเพื่อนลูกคะ" จินตนาการด้วยการเฝ้ารอน้องที่อยู่ในท้องของมารดา"อยากเจอหน้าน้องแล้วเหรอคะ" ผู้เป็นมารดาเอ่ยถามด้วยความเอ็นดู"อยากเจอแล้วค่ะ" องค์หญิงจัสทีน่าให้คำตอบ พร้อมกับกดปลายจมูกเล็กเชิดรั้นสัมผัสลงท้องกลมของมารดา มีการขยับเคลื่อนไหวของทารกน้อยในครรภ์ เหมือนกับตอบรับพี่สาวที่เฝ้ารออยู่ด้านนอก"รออีกหน่อยนะคะ อีกไม่กี่วันน้องก็จะมาแล้ว องค์หญิงจะเลี้ยงน้องช่วยแม่ไหมคะ" ผู้เป็นมารดาให้คำตอบ จากนั้นจึงเอ่ยถามอย่างลองเชิงบุตรสาวที่ยังไร้เดียงสา"ต้องเลี้ยงค่ะท่านแม่ ลูกรักน้อง พี่น้องต้องรักกันค่ะ ท่านปู่กับท่านย่าบอกแบบนี้" คำสั่งสอนของปู่กับย่า องค์หญิงจัสทีน่าจดจำได้ดี ครั้นเข้าเฝ้าทีไรต้องได้สิ่งที่มีประ
กรงรักราชาโจรตอนพิเศษ 13(วุ่นทั้งวัง)วันเวลาล่วงใหญ่ผ่านไป การใช้ชีวิตคู่ก็ชื่นมื่นสุขสม ทุกอย่างดำเนินไปตามเจตนารมณ์ของคนทั้งสอง ลูกน้อยที่เคยอยู่ในท้อง ออกมาท่องโลกกว้างมาจนอายุครบสี่ปีและยังมีทารกน้อยในท้องอีกหนึ่งคนที่จวนจะคลอดในอีกไม่กี่วันข้างหน้าองค์หญิงตัวน้อยเป็นที่รักของทุกคน ความสดใสเจื้อยแจ้วเดียงสา ทำให้ราชวังที่เงียบเหงามีสีสันสดใส และวุ่นวายในเวลาเดียวกัน“จัสทีน่า! องค์หญิงอยู่ไหนลูก” เสียงของบิดาตะโกนเรียกขาน เมื่อบุตรสาวตัวน้อยไม่รู้ว่าแอบหนีไปเล่นซุกซนที่ไหน“คิก คิก” เสียงหัวเราะชอบใจเมื่อคนที่อยู่บนต้นไม้ มองไปเห็นบิดากำลังเดินตรงมา สายตาก็กวาดมองหา ทว่าก็ไม่เจอคนที่หลบซ่อน มันทำให้หล่อนชอบใจ“องค์หญิงเพคะ องค์หญิง” เสียงของพี่เลี้ยงตะโกนเรียกหา ทว่าจัสทีน่าองค์หญิงตัวน้อยก็ไม่ยักจะขานรับ“จัสทีน่า” เสียงมารดาแว่วดังตามมา ความวุ่นวายในวังมีไม่หยุดหย่อน สีสันที่ทำเอาเหล่านางในถึงกับเหนื่อยหอบได้ทุกวี่วัน ก็องค์หญิงตัวน้อยชอบแอบหนีไปเล่นเพียงลำพัง แล้วให้คนไล่ตามหา เหมือนกับว่าหนูน้อยชอบใจที่ได้กลั่นแกล้งปั่นหัวผู้คน“ท่านพ่อเดินมาทางนี้แล้ว จะเห็นเราไหมนะ” จัสท
กรงรักราชาโจรตอนพิเศษ 12(ยอมป้ะล่ะ?)หลังจากสร้างความสบายใจให้กับจัสซีเนียเสร็จสิ้น จาห์มาล์ก็กลับเข้ามาในห้องทำงานส่วนตัว เพื่อสะสางสิ่งที่ต้องทำ เตรียมพร้อมสำหรับการที่จะพาจัสซีเนียไปพักผ่อนตามคำบัญชาของมารดา ที่ห่วงลูกสะใภ้หนักหนา ทว่ากับมีบางอย่างให้ฉุกคิดขึ้นมาในหัว"ส่งมาหยาเรียบร้อยใช่ไหม?" เขาเอ่ยถามเมื่อรับรู้ถึงการเข้ามาในห้องของริฎวาน"ขอรับ" ตอบรับด้วยน้ำเสียงสุขุม"ได้ไปดูทาเธียน่าบ้างหรือไม่" มันคือสิ่งที่ฉุกคิดขึ้นมาได้เลยเอ่ยถาม ตั้งแต่วันที่เขาสำเร็จโทษของทาเธียน่า ก็ไม่มีทีท่าจะไปพบหน้าหล่อนอีกเลย ได้แต่ถามไถ่จากริฎวานเท่านั้น เป็นครั้งคราวที่นึกถึง"กระผมเพิ่งแวะไปเยี่ยมตอนไปส่งคุณมาหยาขอรับ" ริฎวานให้คำตอบ"นางเป็นอย่างไรบ้าง" จาห์มาล์ยืนมือไขว้หลัง ทอดสายตามองออกไปยังทัศนียภาพเบื้องหน้าอย่างไร้เป้าหมาย ครุ่นคิดถึงเรื่องราวในอดีตที่พบเจอมา ดั่งกับว่าเป็นนิยายปลำปลา ไม่เคยคิดว่าชีวิตหนึ่งจะต้องมาเจอสิ่งเหล่านี้ ไม่เคยคิดว่าจะต้องพบกับความเจ็บปวดและมีปมในใจ ทั้งที่เกิดมาพร้อมศักดินาที่สูงส่งในเชื้อพระวงศ์ คิดแล้วก็ตลกสิ้นดี"เหมือนเดิมขอรับ เซื่องซึม ไม่พูดไม่จาและ
กรงรักราชาโจรตอนพิเศษ 11(อธิบาย)"เธอ!""พระชายา"จัสซีเนียที่เดินมาหวังจะเข้าพบพระสวามี บรรจบพบเข้ากับมาหยาพอดิบพอดี กับที่หล่อนนั้นเปิดประตูออกมา มาหยาฉีกยิ้มให้แล้วโค้งตัวทำความเคารพ แต่กับจัสซีเนียหล่อนคิ้วขมวดชนกัน งุนงงกับการที่มาหยาเดินออกมาจากห้องทำงานของพระสวามีในยามนี้เพี๊ยะ! ไม่ทันจะได้ถามหาความจริง สิ่งที่เห็นทำให้จัสซีเนียเลือดขึ้นหน้า ปรี่ประชิดตัวมาหยาแล้วกระแทกฝ่ามือใส่จนใบหน้าสวยของมาหยาหันไปตามแรง ทำเอาคนสนิทที่เดินประกบหลังมาถึงกับเบิกตากว้างตกใจ ไม่คิดว่าพระชายาที่กำลังอารมณ์ดี จะมีความโมโหรุนแรงเช่นนี้เพียงชั่วพริบตาเดียว มันทำให้พวกหล่อนตั้งหลักไม่ทัน"ท่านพี่!" และสิ่งที่ทำให้ตะลึงยิ่งกว่านั้น คือจาห์มาล์เปิดประตูออกมาในเวลาไล่เลี่ยกัน มันทำให้หัวใจของจัสซีเนียวูบไหว คาดหวังว่าพระสวามีคงไม่ตลบหลังหล่อนใช่ไหม? ภาพที่เห็นทำให้คิดไกล ดวงตาสั่นไหวด้วยความหวาดหวั่น กระนั้นก็ย่างสามขุมเข้าหาจาห์มาล์ที่ยืนทำหน้างุนงง"โอ๊ย ๆ น้องใจเย็น ฟังพี่ก่อน...จัส จัส พี่เจ็บ ท้องอยู่นะ" แต่ต้องร้องโอดครวญด้วยความเจ็บแสบ จนเรียกชื่อของจัสซเนียเพียงพยางค์เดียว เมื่อหล่อนฟาดฝ่ามื
กรงรักราชาโจรตอนพิเศษ 10(ทางแยก)"คิดจะกำจัดฉันเหรอ มันไม่ง่ายแบบนั้นหรอก กว่าจะได้เข้ามาในนี้ไม่ใช่ง่าย ๆ ฉันต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ" มาหยาที่เผลอมาได้ยิน สิ่งที่พระนางเอื้อนเอ่ยทำให้มาหยากำมือแน่นด้วยความแค้นใจเรื่องราวที่องค์รัชทายาทบาดหมางกับพระชายานับว่าเป็นข่าวดีไม่น้อยที่จาห์มาล์พูดระบายตอนเมา เพราะมันทำให้หล่อนตะล่อมจาห์มาล์ได้ง่ายขึ้น จนเขายอมพาหล่อนเข้ามาในวัง นานทีเขาจะไปหาที่ฮาเร็ม หล่อนจะทิ้งโอกาสไปได้อย่างไรความว้าวุ่นก่อเกิดทำให้มาหยาถึงกับนั่งไม่ติดที่ เดินวนอย่างใช้ความคิด เพื่อหาทางได้อยู่ในวังต่อ เดินคิดทวนอยู่นานหลายนาที ความคิดมาดร้ายจึงบังเกิด"ฮึ! พระชายาคงไม่ถือสาหรอกมั้งที่จะใช้สามีร่วมกัน เพราะที่ผ่านมาองค์รัชทายาทก็เคยร่วมเตียงกับหม่อมฉันนะเพคะ" มาหยาที่มีความคิดมาดร้ายในหัว หล่อนยืนพร่ำคนเดียวในห้องนอนรับรอง มโนภาพใบหน้าของพระชายาด้วยความปรีดา หากว่าได้เห็นในสิ่งที่จะผูกมัดให้ตนได้อยู่ต่อก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูทำให้มาหยาสะดุ้งตัวหลุดจากภวังค์ความคิด ไม่สบอารมณ์เมื่อมันเป็นการรบกวนสิ่งที่จินตนาการไว้อย่างสวยหรู"มีอะไรคะ" มาหยาเปิดประตูออกมา แล้
กรงรักราชาโจรตอนพิเศษ(คำบัญชา)"เป็นอย่างไรกันบ้าง แม่ได้ข่าวว่ามีปากเสียงกันหนักเลย" องค์ราชินีที่คอยดูบุตรชายและสะใภ้อยู่ห่าง รู้เห็นทุกอย่างแต่ไม่อยากก้าวก่าย พระนางเอ่ยถามเมื่อพบเจอกับลูกทั้งสองในสวนยามเย็น"ขอรับ" จาห์มาล์ขานรับ"แล้วทำไมต้องทะเลาะขนาดนั้น มันหนักหนามากมายเลยหรือจาห์มาล์" พระนางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุขุม จ้องมองไปยังบุตรชายและสะใภ้ ที่ตอนนี้มีสีหน้าแห่งความรู้สึกผิด กระนั้นก็ยังจับมือกันไม่ปล่อยห่าง ทุกความรู้สึกเผยแก่สายตาของมารดา ความรักที่ให้แก่กันยังแน่นแฟ้น แม้นจะมีปากเสียงกันลูกทั้งสองก็รีบเคลียร์ใจ ไม่ปล่อยไว้ให้มันยืดเยื้อ"ไม่ขอรับ" จาห์มาล์ขานรับ แต่จัสซีเนียนั้นยังเงียบ ใบหน้ายังมีความเศร้าที่ปะปนความรู้สึกผิด"อดทนข่มอารมณ์ไม่ได้เลยหรือลูกแม่ ลูกไม่ได้ตัวคนเดียวเหมือนแต่ก่อน ตอนนี้กำลังจะเป็นพ่อคนแล้ว หากวุฒิภาวะในการควบคุมอารมณ์ยังน้อยนิด ลูกจะเป็นพ่อที่ดีได้อย่างไร จะให้ลูกดูใครเป็นเยี่ยงอย่างถ้าไม่ใช่พ่อกับแม่" พระนางว่าขึ้นตักเตือนบุตรชาย"อย่าทรงตำหนิท่านพี่เลยนะเพคะ...หม่อมฉันผิดเองที่ดื้อรั้น ไม่ฟังสิ่งที่ท่านพี่ปรามด้วยความหวังดี ไม่รักษาความร
กรงรักราชาโจรตอนพิเศษ 8(ผิดทั้งคู่)กลางดึกที่ผู้คนในวังนอนหลับใหล แสงไฟที่เคยเจิดจ้าสว่างไสวดับมอดลง มีเพียงแสงสีนวลจากดวงจันทร์ทอแสงสว่างเลือนลาง เพื่อให้คนที่กำลังเดินกลับเข้ามาในตำหนักได้เห็นทางจาห์มาล์ค่อย ๆ ผลักประตูห้องนอนแผ่วเบา เขาไม่อยากให้จัสซีเนียรู้สึกตัวตื่น แสงจันทร์ที่สาดส่องกระทบกับใบหน้าคนที่นอนหลับ ทำให้เขาลอบยิ้มหากอยู่นิ่งก็ดูว่านอนสอนง่าย แต่พอรู้สึกตัวตื่นไฉนเลยถึงดื้อรั้นเอาแต่ใจ"ฝันดีนะจัสซีเนีย" จาห์มาล์ไล้ใบหน้าเนียนนั้นอย่างเบามือ โน้มตัวจูบลงกลางหน้าผากนูนนั้นด้วยความอ่อนโยน แตะริมฝีปากจูบซับบางเบา เพราะเขาห่วงว่าหล่อนจะสะดุ้งตื่น...แม้ปากจะไวแต่ถึงอย่างไรเขาก็ทำร้ายคนที่รักมากกว่านี้ไม่ลง"ฝันดีนะเจ้าตัวน้อย..." ตามด้วยแตะจูบลงหน้าท้องที่นูนออกมาเล็กน้อย ที่มีกลอยใจอาศัยอยู่ด้านในจากนั้นจึงเอนตัวนอนเคียงข้าง แทรกร่างกายหนาอุ่นในผ้าห่มผืนเดียวกัน สอดแขนให้จัสซีเนียนอนหนุน กระชับโอบกอดคนที่นอนนิ่งไม่รู้สึกตัว ได้ยินเพียงเสียงของลมหายใจที่พ่นเข้าออกเป็นจังหวะ"อื้อ~~" การถูกรบกวนทำให้คนที่อ่อนล้านอนหลับสนิท มีเพียงเสียงอู้อี้ในลำคอเล็ดลอดออกมาบางเบา แต่
กรงรักราชาโจรตอนพิเศษ 7(ที่หนึ่งไม่ไหว)นานราวยี่สิบนาทีตั้งแต่ที่จาห์มาล์ทิ้งหล่อนไว้ข้างหลังให้ร้องไห้น้ำตาไหลเพียงลำพัง จัสซีเนียก็ยังไม่ขยับขาก้าวเดินไปไหน มันจุกในอก มันเจ็บปวดเหมือนหัวใจตกหล่นลงสู่พื้นที่เต็มไปด้วยหนามแหลม ทิ่มแทงลงก้อนเนื้อหัวใจให้เจ็บร้าว ยิ่งเขาเมินเฉยใส่ ยิ่งสร้างความทรมานหัวใจแก่จัสซีเนียผู้มีความผิด"พระชายาเพคะ" ซัลมาเดินเข้าไปใกล้ เรียกขานคนที่เอาแต่ยืนร้องไห้หวังให้รู้สึกตัว"เสด็จเข้าด้านในเถิดเพคะ อากาศตอนนี้หนาวเย็นแล้วเพคะ" ลีนาว่าขึ้นอย่างนึกสงสาร สิ่งที่เห็นทำเอาหญิงรับใช้ทั้งสองน้ำตาซึมตามอย่างไม่อาจหักห้าม"ฉันไม่เคยแคร์ความรู้สึกของท่านพี่เลย ไม่เคยฟังในสิ่งที่เขาห้าม...ฉันเป็นคนที่แย่มาก ฮึก ฮึก ใช่ไหม?" จากที่เงียบอยู่นานก็เอ่ยวาจาขึ้นถามความเห็นด้วยน้ำเสียงสะอื้น น้ำตารื้นขอบตาจนมาไหลรดอาบแก้มเป็นทางยาว"ที่องค์รัชทายาททรงห้ามปรามนั่นก็เพราะทรงห่วงพระชายานะเพคะ หม่อมฉันอยู่ในวังมาหลายปี ไม่เคยมีหญิงใดที่พระองค์จะทรงห่วงใยถึงเพียงนี้...ไม่ใช่สิเพคะ องค์รัชทายาทดูเหมือนจะแทบไม่มีใครเลยด้วยซ้ำไป" ลีนาคุกเข่ากับพื้นแล้วจับมือของจัสซีเนียแนบแก้