Lahat ng Kabanata ng กรงรักราชาโจร: Kabanata 61 - Kabanata 70

กรงรักราชาโจรตอนที่ 61(สารภาพ)จาห์มาล์ยังไม่ยอมไปไหนตั้งแต่ที่หมอทำการรักษาจัสซีเนียเสร็จสิ้น เขายังอยู่หน้าห้องไอซียู คอยเฝ้ามองจัสซีเนียอยู่ห่าง ๆ แม้จะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปเยี่ยมในระยะใกล้ชิดก็ตาม สายตาก็ยังไม่เคยละห่างไปไกล จนเวลาข้ามคืนผ่านไป จวบจนจะเข้าช่วงบ่ายของอีกวันก็ยังไม่มีทีท่าว่าจัสซีเนียจะลืมตาตื่น“ริฎวาน” นึกขึ้นได้กับสิ่งที่ค้างคาใจ จนต้องเรียกคนสนิทเพื่อมอบหมายงานให้ทำ“พะยะค่ะ”“ตามหาพี่สาวฝาแฝดของจัสซีเนีย แล้วพานางมาพบเราให้เร็วที่สุด เราต้องการรู้ว่าทำไมตอนนั้นที่คบกับเรา นางถึงไม่เปิดเผยชื่อจริงของนางเอง เหตุใดถึงแอบอ้างเป็นชื่อของน้องสาว”“น้อมรับพระบัญชาพะยะค่ะ...กระหม่อมจะดำเนินการให้เร็วที่สุด” ริฎวานน้อมรับพระบัญชา จากนั้นจึงเดินจากไปเพื่อทำหน้าที่ของตน"ทำไมถึงยังนอนนิ่งล่ะจัสซีเนีย...เรารอให้เธอมาด่า มาว่า และฟังคำขอโทษจากเราอยู่นะ" จาห์มาล์ว่าขึ้นเสียงเศร้า ดวงตาคละเคล้าม่านน้ำตาที่รื้นขอบตาขึ้นมา มองใบหน้าของจัสซีเนียที่เหลืองซีด ขาและแขนที่ถูกห่อหุ้มด้วยเฝือก การบาดเจ็บของหล่อน ทำเอาจาห์มาล์ที่เห็นอยากเจ็บแทนหัวใจของเขามันเจ็บปวดเกินคณานับ หัวใ

กรงรักราชาโจรตอนที่ 63(ตอแหล)“ริฎวาน เปลี่ยนเส้นทางของนังแพศยานั่น พานางไปยังชั้นใต้ดินในเรือนกุหลาบแทน” หวนนึกคิดได้ระหว่างการเดินทาง จึงต่อสายหาคนสนิทที่รับหน้าที่ลากคอนังตัวดีมาสะสาง(รับทราบพะยะค่ะ) ทันทีที่ได้ยินคำสั่งใหม่ ริฎวานก็รีบดำเนินการตามที่เจ้าเหนือหัวต้องการทันทีการเปลี่ยนแปลงกะทันหัน ด้วยลืมคิดตรองไปว่า หากเข้าสู่รั้วคฤหาสน์ของบิดา เรื่องราวที่เขาต้องจัดการมันน่าจะไม่ราบรื่น ไม่เหมือนกับชำระสะสางเรื่องราวในพื้นที่ของตัวเองถุงผ้าสีดำคลุมหัวผืนหนึ่ง อีกผืนหนึ่งปิดตาทาเธียน่าไว้ป้องกันการมองเห็นเส้นทางที่ถูกนำพามา ปากที่ถูกปิดแน่นสนิท ที่พยายามเปล่งเสียงร้องอู้อี้ในลำคอ หวังขอความช่วยเหลือ ทาเธียน่าหารู้ไม่ว่าหล่อนนั้น ได้ถูกเสือร้ายจับมาเป็นเหยื่อแค้นเสียแล้ว ด้วยการกระทำของตัวหล่อนเองทั้งสิ้นสองแขนและสองขาถูกมัดติดกับเก้าอี้ ต่อให้ขยับเพียงใดก็ไม่สามารถหลุดรอดไปได้ ทาเธียน่าออกแรงเท่าที่ตนมี ดิ้นรนอย่างทุลักทุเลเพื่อให้พ้นจากพันธนาการ ทว่าคงเสียแรงเปล่า เพราะที่นี่มันคือพื้นที่ของซาตานร้าย“อ่อยอะ อ่อย!!” เสียงอู้อี้ในลำคอที่พยายามเปล่งเสียงร้องออกมา ทว่ากลับไม่ได

กรงรักราชาโจรตอนที่ 65(ช๊อก)“สองสัปดาห์แล้วนะจัสซีเนีย เรารอเธอฟื้นจนเราใจท้อหมดแล้วรู้ไหม?” การรอคอยที่ไม่รู้วันเวลา ทำให้คนที่เฝ้าคนึงหาใจห่อเหี่ยว แม้ตอนนี้จัสซีเนียจะถูกย้ายออกมาพักยังห้องวีวีไอพี เมื่อยืนยันจากหมอเจ้าของไข้ว่าไม่มีอะไรผิดปกติ นอกจากรอให้หล่อนลืมตาตื่นเท่านั้น“จาห์มาล์” เสียงของมารดาเอ่ยทัก เดินเข้ามาตบบ่าบุตรชาย ที่นั่งจับมือของจัสซีเนียแนบแก้ม“น้องนอนนานแล้วนะท่านแม่ ทำไมถึงยังไม่ฟื้นเสียที” เขาว่าขึ้นเสียงเศร้า สายตาจดจ้องมองหน้าจัสซีเนียอย่างเฝ้ารอ“ร่างกายของน้องบอบช้ำมากลูกก็รู้...จาห์มาล์”“ขอรับ”ผู้เป็นมารดาเอ่ยปลอบด้วยน้ำเสียงที่น่าฟัง จากนั้นจึงเรียกชื่อบุตรชาย นั่นทำให้จาห์มาล์เงยหน้ามองมารดาที่ยืนสูงท่วมหัวของเขา“ลูกเจออะไรมาทำไมไม่คิดจะบอกแม่สักคำ ความเจ็บปวดที่ลูกเจอทำไมถึงได้เผชิญมันเพียงลำพัง” เรื่องที่มารดารับรู้ในวันที่เกิดเหตุ อยากรู้เหตุผลของบุตรชายที่ปิดบังซ่อนไว้อย่างมิดชิด รู้เพียงว่าลูกมีคนรัก แต่ก็ไม่เคยพามาแนะนำ แม้จะถามไถ่ก็ไม่เคยจะพามา แต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรให้บุตรชายรำคาญใจ“ลูกไม่อยากให้ใครมาห่วงลูก ลูกไม่อยากให้ใครมาสงสารหรือเ

กรงรักราชาโจรตอนที่ 67(หลั่งน้ำตาอ้อนวอน)"นายร้องไห้เหรอองค์รัชทายาท...หลั่งน้ำตาอ้อนวอนคนที่นายตราหน้าว่าเชลยอย่างนั้นเหรอ?" ใครจะเชื่อได้ว่าคนที่เคยทำร้ายหล่อนแทบปางตาย จะมีน้ำตาและอ้อนขอร้องอย่าน่าเศร้าเช่นนี้...ถ้าไม่เห็นกับตาคงคิดว่าฝันไป"อ้อนวอนหมาแมวแถวนี้มั้ง" ทำซึ้งได้ไม่นานก็วนกลับมารูปแบบเดิม ตามฉบับรัชทายาทผู้ปากร้าย เงยหน้าจากมือของจัสซีเนีย แต่กลับไม่กล้าที่จะมองหน้าหล่อน เพราะคนเฉกเช่นจาห์มาล์นั้น ตั้งแต่เติบโตมายังไม่เคยเสียน้ำตาให้กับหญิงใด นอกจากมารดาผู้ให้กำเนิดเท่านั้น"ชิ! ปากยังหมาเหมือนเดิม...ฉันน่าจะความจำเสื่อม ไม่ก็ตาย ๆ ไปซะ จะได้ไม่ต้องมาทุกข์ทรมานกับคนโหดร้ายแบบนายอีก" จัสซีเนียสะบัดเสียงใส่อย่างเง้างอน หล่อนเบือนหน้าหนี เพราะรู้สึกว่าตอนนี้ไม่อยากจะต่อฝีปากกับเขา ร่างกายก็ยังไม่แข็งแรง อีกทั้งยังรู้สึกเจ็บช่วงท้องแปลก ๆ อีกด้วย เหมือนกับหล่อนโดนต่อยท้องด้วยค้อนอย่างไรอย่างนั้น ทุกครั้งที่พยายามจะขยับร่างกาย ก็สร้างความเจ็บร้าวจนทั่วท้องน้อย"มันจะไม่มีแบบนั้นอีก เราสัญญา" จากที่ปากร้ายไปเมื่อครู่ จู่ ๆ จาห์มาล์ก็พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น หันมองหน้าจัสซี

กรงรักราชาโจรตอนที่ 69(อภิเษก)หนึ่งเดือนผ่านไปมีเรื่องราวในราชสำนักเกิดขึ้น จนเชคฮ อานัส อยู่นิ่งไม่ได้ต้องเตรียมแผนการรับมือ จับกุมคนที่คิดกบฎอย่างลับ ๆ โดยมีริฎวานคอยช่วยเหลืออย่างเต็มที่ และส่งข่าวรายงานให้จาห์มาล์รับรู้ส่วนคนที่นอนอยู่โรงพยาบาลพร้อมความรู้สึกผิด จัสซีเนียยังมีความเศร้ากับการที่สูญเสียลูกน้อยไป ร่างกายที่บางเล็กยิ่งเล็กลงไปกว่าเดิม เมื่อหล่อนนั้นทานอาหารเพียงแมวดม ทำเอาคนรอบข้างกังวลห่วงใย เกรงว่าหล่อนจะล้มป่วยหนักอีก ทั้งที่อาการเจ็บก็ยังไม่หายดีตั้งแต่ที่หล่อนรับรู้เรื่องราวจากปากของจาห์มาล์ คนที่เคยสดใสพูดเก่งก็เงียบปาก กลายเป็นคนพูดน้อย แววตาเลื่อนลอยไร้ชีวิตชีวา กลายเป็นคนซึมเศร้า จนคนที่พบเห็นนึกสงสารจนน้ำตาซึม โดยเฉพาะคนที่อ่อนไหวง่ายอย่างราชินี ที่มาเยี่ยมยามใดเป็นต้องหลั่งน้ำตาให้แม้พระนางจะมอบกอดให้ด้วยความเอ็นดู และอบอุ่นประหนึ่งแม่แท้ ๆ แต่จัสซีเนียผู้โศกเศร้าก็ยังทำอย่างกับคนตายที่ยังหายใจ"ทานข้าวอีกสักหน่อยนะ""อิ่มแล้ว""เพิ่งกินไปแค่ห้าคำเอง กินอีกคำนะ""น้องอิ่มแล้วค่ะ กินไม่ไหวแล้ว" คำพูดที่ออดอ้อน หล่อนจะใช้ก็ต่อเมื่อรู้สึกถูกบังคับ และมัน