Lahat ng Kabanata ng กรงรักราชาโจร: Kabanata 71 - Kabanata 80

กรงรักราชาโจรตอนที่ 71(หมาบ้า)“ท่านแม่!” เสียงที่ดังกังวาน ทำให้จาห์มาล์นั้นต้องตกใจ รีบจัดการกับกางเกงที่มันล่นหล่นอยู่ข้อเท้า“องค์ราชินี!” แต่คนที่นั่งคุกเข่ากลับชอบใจที่องค์ราชินีได้มาเห็นแบบนี้ ทั้งที่จะทำให้จัสซีเนียได้เจ็บปวดเล่น ๆ คิดว่าวันนี้โชคได้เข้าข้างหล่อนแล้ว ที่องค์ราชินีได้มาเห็นด้วยตนเอง งานอภิเษกสมรสคงต้องมีในเร็ววัน เพราะคิดว่าพระนางนั้นเอ็นดูหล่อนดั่งบุตรสาว"ยังไงจาห์มาล์ ถ้ามันอดใจไม่ไหวขนาดนั้น ทำไมไม่ไปทำที่อื่น มาทำในสถานที่แบบนี้ทำไม!!" พระนางว่าขึ้นเสียงลั่นกังวาน น้ำเสียงหนักแน่นเอื้อนเอ่ย จนซีรีนที่ไม่เคยเห็นเป็นต้องสะดุ้งตกใจ หล่อนเห็นเพียงมุมอ่อนหวานของพระนางเพียงด้านเดียวในที่ผ่านมา"ลูก....""ไม่ต้องมาลูกกับแม่ตอนนี้ ไม่ต้องเลย ทั้งสองคนจัดการตัวเองให้เรียบร้อย แล้วออกมาข้างนอก!" พระนางเกรี้ยวกราดอย่างวางท่า สายตาดุดันจ้องมองหน้าบุตรชายและซีรีนสลับกันไปมาด้วยแววตาที่ไม่พอใจ ด้วยรู้นิสัยของบุตรชายว่าขาดเรื่องอย่างว่านั้นยากนัก แต่ด้วยเวลาที่ผ่านมาแรมเดือนเขายังทนได้ แต่ทำไมถึงได้ตะบะแตกเอายามนี้"ขอรับ""เพคะ"สิ่งที่บุตรชายกระทำ พระนางถึงกับกุมขมับ

กรงรักราชาโจรตอนที่ 73(คิดถึง)//สี่เดือนผ่านไป//“พระองค์ทรงดื่มหนักเกินไปแล้วนะครับ” ริฎวานที่เดินเข้ามาในห้องนอนขององค์รัชทายาท เมื่อสายจวนบ่ายแล้วยังไม่เห็นออกจาห้องนอนเฉกเช่นทุกวัน“เราคิดถึงนาง” จาห์มาล์ว่าขึ้นพร้อมกับยกเครื่องดื่มสีน้ำตาลเข้มลงคอ ดื่มเพื่ออยากให้คลายเหงา เพราะเขาตามหาจัสซีเนียตลอดสี่เดือนที่ผ่านมา ทว่ากลับไร้วี่แววจนเกิดความท้อใจ “ท่านแม่ต้องเอานางไปซ่อนที่ไหนสักแห่งที่เราไม่รู้จัก...เราควรทำอย่างไรดีริฎวาน”“อย่าเพิ่งท้อใจไปเลยนะครับ อย่างน้อยก็เป็นการดีแล้วไม่ใช่หรือ ให้นางรักษาร่างกายให้หายดี เพราะในวังตอนนี้ไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่ ท่านก็เห็นว่ามันมีเรื่องวุ่นวายในราชสำนักไม่หยุดหย่อน อีกไม่นานท่านเชคฮก็จะจัดการกับกบฏได้แล้ว ท่านรออีกสักหน่อยนะครับ” ริฎวานพูดให้กำลังใจตอนนี้ในราชสำนักวุ่นวายด้วยการเมือง นายพลนาวาฟคิดจะล่มอานัสนครด้วยความละโมบ ทั้งที่ไม่ใช่ของตน ส่วนซีรีนก็มีความแค้นส่วนตัวและอยากมีอำนาจในมือ อยากขึ้นเทียบเป็นราชินีในภายภาคหน้า หล่อนคิดจะลอบทำร้ายองค์ราชินีทุกครั้งที่มีโอกาส เพียงแค่ใช้เงินตราพูดแทน ก็สามารถสั่งการอย่างแสนง่ายดาย แต่กระนั้น

กรงรักราชาโจรตอนที่ 75(เอาได้ยัง?)"หื้ม...คิดถึงจัง" เสียงที่มาพร้อมกับอ้อมกอดจากด้านหลัง ทำเอาจัสซีเนียที่กำลังเอื้อมมือหยิบชากุหลาบ ตั้งใจจะมอบให้ราชินีนั้นเกือบหลุดมือ เพราะการถูกสัมผัสร่างกายอย่างกะทันหัน แถมยังถูกหอมแก้มจากกลิ่นกายที่หล่อนนั้นคุ้นเคย แม้จะมีกลิ่นเหล้าประปราย แต่ก็ไม่ได้ทำให้จัสซีเนียนั้นลืมเลือนนั่นทำเอาจัสซีเนียถึงกับตัวแข็งทื่อราวกับถูกสาป หล่อนตั้งตัวไม่ทันกับการมาของคนที่ห่างไกล ยืนถือกระปุกชาที่ตั้งใจจะเป็นของฝากราชินีนิ่งงัน มือสั่นเทาพร้อมกับดวงตาที่สั่นระริก กลิ่นกายของเขาที่หล่อนยังตราตรึง ฝังอยู่ในห้วงคำนึงที่ไม่สามารถลบเลือนออกไปได้"เสี่ยงชีวิตเข้ามาหาขนาดนี้ ไม่มีคำพูดดี ๆ ให้เลยเหรอ....ทำไมถึงได้เงียบ โอ๊ะ! ระวังหน่อยสิ" จาห์มาล์ว่าขึ้นชิดหูด้วยน้ำเสียงที่ละมุนน่าฟัง กระนั้นคนที่ถูกกอดก็ยังไม่ยอมหันหน้ามาหา จัสซีเนียจ้องตาจาห์มาล์ผ่านกระจกใสของตู้ในครัวเท่านั้น กระปุกชาที่สั่นในมือร่วงหล่น ดั่งจัสซีเนียนั้นอ่อนแรง แต่จาห์มาล์ก็เอื้อมมือรับไว้ได้ทัน ผ่านอ้อมกอดด้านหลังอย่างคล่องตัว"มะ มาได้ยังไง" จัสซีเนียสูดลมหายใจเข้าปอด ก่อนจะหันกลับมาประจันห

กรงรักราชาโจรตอนที่ 77(เสือหิว)"ซัลมาเป็นอย่างไรบ้างคะ" จัสซีเนียเอ่ยถาม ขณะที่อยู่ในอ้อมกอดอุ่นของคนเอาแต่ใจหลังจากที่กิจกรรมอันแสนหฤหรรษ์พลันเสร็จสิ้น หล่อนถูกคนกะล่อนพรากสวาทตั้งแต่บันได จนลามเข้ามาในห้อง เล่นเอาหล่อนขาเปรี้ยเพลียแรงไปเลยทีเดียว ครั้งหนึ่งนั้นไม่เพียงพอ แต่กว่าจะมาถึงห้องก็ต้องผ่านระเบียงชั้นลอย โซฟาตัวยาวที่ตั้งอยู่ด้านหน้า กว่าหล่อนจะได้นอนพักก็เล่นสลบไสล ด้วยความเอาแต่ใจของจาห์มาล์ผู้หิวโหย...อารมณ์สวาทของเขาไม่ต่างไปจากเสือที่หิวอาหารมานานแรมเดือนสักนิด"สบายดี ท่านแม่เอาไปอยู่ในปกครองและฝึกเป็นนางกำนัลชั้นในแล้ว ท่านไม่ได้เล่าให้ฟังรึ" จาห์มาล์บอกเล่าในสิ่งที่จัสซีเนียใคร่รู้ มือก็เขี่ยปอยผมที่ปกคลุมใบหน้าสวยนั้นทัดหูไปพลาง จ้องมองหน้าสวยเสลาของหล่อนไม่วางสายตา บ้างก็หอมแก้ม จูบปากตามที่ใจต้องการ"ไม่ได้เล่าค่ะ""ไม่ต้องห่วงซัลมาหรอก...ห่วงตัวเองดีไหมหื้ม?"การห่างหายไปนานครึ่งปีโดยไม่ได้พบเจอหน้าซัลมาเลย ทำให้จัสซีเนียห่วงใยต้องถามไถ่เมื่อนึกได้ แต่คนที่กอดหล่อนบนเตียงกลับยอกย้อน แถมยังตีปลายจมูกเชิดรั้นนั้นเบา ๆ อย่างหยอกเย้า ทั้งที่เปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ก

กรงรักราชาโจรตอนที่ 79(สาปแช่ง)"เรียนรู้ได้เร็วนัก เหมาะสมแล้วกับองค์รัชทายาท" พระนางทรงเงยหน้ามองพวงดอกไม้ที่ซีรีนทำการร้อยด้วยความปราณีต เอ่ยปากชมพร้อมรอยยิ้มกว้างที่ไม่ได้จริงใจ แต่มันคือเกมที่พระนางกำลังปั่นซีรีนให้หลงระเริงตามคำหวาน ด้วยรู้นิสัยว่าเป็นคนทะเยอทะยาน และชอบให้คนเอ่ยปากชม"ขอบพระทัยเพคะพระนาง" ซีรีนรู้สึกปริ่มใจกับคำชมนั้น ก้มหน้าฉีกยิ้มอย่างอิสตรีผู้อ่อนหวาน "พวงดอกไม้ของพระนางสวยเหลือเกินเพคะ" ออกปากชมอย่างเอาใจ ซึ่งจากสายตาที่เห็นก็สวยงามละเมียดละไมจริง ๆ"เราทำมานานแล้ว แต่หนูเพิ่งหัดทำแต่ร้อยได้สวยงามนัก" พระนางยังคงปากหวานชมต่อ"พระนางชมเกินไปแล้วเพคะ หม่อมฉันทำตามที่พระนางสอนทั้งสิ้น ถ้าไม่ใช่เพราะพระนางทรงเมตตา ก็คงไม่ร้อยออกมางามเช่นนี้หรอกเพคะ" ซีรีนพูดอย่างถ่อมตน สายตาก็พลันมองไปยังมือของราชินีที่หยิบจับดอกไม้ ของหล่อนที่เตรียมมา (ทำไมไม่รู้สึกระคายอะไรเลยนะ) หล่อนสงสัย แต่ใบหน้านั้นยังคงฉีกยิ้ม"อ๊ะ!!""พระนางเพคะ" ซีรีนรีบวางพวงดอกไม้ที่ร้อย และเอ่ยด้วยความตกใจ แต่มันกลับมีรอยยิ้มร้ายที่เก็บซ่อนไว้เบื้องลึก การมีแผลยิ่งทำให้ยาพิษนั้นซึมเข้าสู่ร่างกายไ