All Chapters of กรงรักราชาโจร: Chapter 21 - Chapter 30

กรงรักราชาโจรตอนที่ 22(บทลงโทษที่เจ็บปวด)"ทุกคนออกไปก่อน" เชคฮอานัสออกคำสั่ง เมื่อเห็นแล้วว่าหมอรักษาอาการเสร็จสิ้น"ท่านจะทำอะไรลูกคะ...แค่นี้จาห์มาล์ก็บอบช้ำเกินทน" ทันทีทันใดฟาตินก็เอ่ยถาม เกรงว่าผู้เป็นสวามีจะลงโทษบุตรชายที่รักซ้ำอีกครั้ง"ไม่ทำอะไรหรอกน่า ฟาตินก็ออกไปเช่นกัน""ไม่ค่ะ...ฟาตินจะอยู่กับลูก" ชักน้ำเสียงอย่างดื้อรั้น จากนั้นก็หย่อนก้นงอนมนนั่งลงเคียงข้างบุตรชาย สบตาประจันหน้าต่อสวามีอย่างข่มขู่"ท่านพ่อไม่ทำอะไรลูกหรอกท่านแม่ เราสองคนแค่จะคุยกันอย่างชายชาตรีเท่านั้น" จาห์มาล์ระบายยิ้มให้แก่มารดา ที่ตอนนี้หน้านิ่วคิ้วขมวดใส่ผู้เป็นสวามี"จาห์มาล์ยังเข้าใจ" บ่นเบา ๆ แต่ทำเอาฟาตินนั้นสะบัดหน้ามองด้วยรังสีอำมหิตทันที"ว่าให้ฟาตินหรือคะ?" คำพูดที่เหมือนเสียดสี ทำให้ฟาตินถึงกับดีดตัวลุกยืนประจันหน้าท้าทาย"เปล่าซะหน่อย...ออกไปรอที่ห้องนะ ขอคุยกับลูกแป๊บเดียว แล้วจะตามไปนะ" เชคฮอานัสนึกขำกับสีหน้านั้นของภริยา จับบ่าสองข้างแผ่วเบา สื่อเป็นนัยว่ามันจะไม่มีอะไรที่ร้ายอย่างที่นางกังวล"อย่าทำอะไรลูกนะ ถ้ารู้ว่าทำลูกบาดเจ็บอีกครั้ง ฟาตินไม่ยอมจริง ๆ ด้วย" ความห่วงใยบุตรชาย ทำใ

กรงรักราชาโจรตอนที่ 24(เวรแล้วไง)"จัสซีเนียวานหยิบเครื่องเทศตรงนั้นให้หน่อยสิ" ในครัวที่กำลังอลหม่านวุ่นวาย กับการทำอาหารมื้อเช้าของเหล่าแม่ครัว หนึ่งในนั้นก็คือซัลมาและจัสซีเนียที่เป็นคนลงมือทำ"........" เสียงเรียกขอความช่วยเหลือของซัลมา ประหนึ่งว่าไม่ได้เข้าหูของคนที่ยืนหั่นผักแต่อย่างใด"จัสซีเนีย จัสซีเนีย!""วะ...ว่าไงนะ""ฉันบอกว่าหยิบเครื่องเทศให้หน่อย แล้วเธอเป็นอะไรหรือเปล่า ดูเหม่อ ๆ เชียว หรือรู้สึกไม่สบาย""เปล่า ไม่ได้เป็นอะไรหรอก ฉันสบายดีแค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ"วันเวลาที่ผ่านพ้นไปราวสัปดาห์ ทว่ากลับไร้วี่แววของคนที่จากไป ไม่มีเป้าหมายกำหนดวันว่าจะมาเมื่อไหร่ ระคนพยายามนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา เหตุผลของการกระทำและสิ่งอื่นอีกหลายอย่างที่พบเจอ ไม่เว้นแม้กระทั่งคำพูดดี ๆ น้ำเสียงที่ใช้เอ่ยวาจาทิ้งท้ายก่อนจากไป มันทำให้หล่อนคิดไม่ตกเสียที แค่เวลาชั่วข้ามคืนทำไมเขาถึงดูแปลกไปมาก แม้แต่แววตาที่ดูไร้พิษสงเช่นดังเก่า รวมถึงเหตุผลอะไรที่เขาทารุณหล่อนได้อย่างป่าเถื่อน...สิ่งที่นึกทวนในห้วงความคิด ทำให้ไม่ได้ยินแม้นคำพูดของซัลมาที่อยู่ใกล้ชิดกัน"ท่าทางอย่างกับคิดถึงใครอย่

กรงรักราชาโจรตอนที่ 26(คาดโทษ)"มีใครเห็นพวกนางเป็นคนสุดท้าย" ริฎวานถามหัวหน้าเวรยามที่มอบหมายให้เฝ้าดูแล"ล่าสุดพวกนางทำครัว แล้วก็ยกอาหารมาให้เวรยามที่ดูแลอยู่พื้นที่ด้านหลัง จากนั้นก็ไม่มีใครพบเห็นพวกนางอีก ผมได้ให้คนออกตามหาแต่ว่าก็ไม่เจอ จนได้โทรไปรายงานครับ" หัวหน้าเวรยามรายงาน"ด้านหลังงั้นหรือ?" จาห์มาล์เอ่ยบางเบา พร้อมกับใช้ความคิด"พื้นที่ด้านหลัง หากเดินไปอีกหนึ่งกิโล จะมีบ่อน้ำเย็นหรือว่าพวกนางจะไปเล่นแถวนั้นขอรับ เพราะหลุบทรายจุดนั้นมีกระบองเพชรออกดอกสะพรั่งและดอกกุหลาบทะเลทรายสวยงาม" ริฎวานขยายความในสิ่งที่มีความเป็นไปได้ พื้นที่ทะเลทรายแต่จุดนั้นจุดเดียวที่มีน้ำผุดขึ้นมาอย่างน่าแปลกใจ แต่โชคดีที่อยู่เขตแดนอานัสนคร"ถ้าไปแค่จุดนั้นมันก็ดี แต่ถ้าเผลอหลงทางขึ้นมา แล้วหลุดเข้าไปในพื้นที่ของกลุ่มโจรโฉดนั่น พวกนางได้ถูกส่งไปขายแน่" จาห์มาล์ว่าขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด"เราควรกระจายกำลังกันตามหาขอรับ""มันต้องเป็นอย่างนั้น...ทุกคนจงฟังคำสั่งเรา"((ครับ))"กระจายกำลังแยกย้ายกันตามหาให้ทั่ว ริฎวานนำพวกทหารออกไปดูทางด้านตะวันตก ส่วนอีกสิบคนตามเรามาทางนี้"((ครับ))เวลาผ่านพ้นจนตะวัน

กรงรักราชาโจรตอนที่ 28(ก้นบึ้งของหัวใจ)"ไอ้พวกบ้า ถอยออกไปนะ อย่ามาจับฉัน ฮืออออ" ซัลมาที่ถูกลากขาจนแผ่นหลังเนียนของหล่อนเจ็บแสบไปทั่ว กำปั้นก็สาระวนทุบตีแบบสะเปะสะปะ แค่หวังให้ตนหลุดพ้นจากการกระทำอันชั่วร้ายนี้"จะพาไปขึ้นสวรรค์ ทำไมถึงทุบกันแบบนี้ล่ะสาวน้อย เก็บแรงไว้ครางเล่นกับพี่ดีกว่านะ" น้ำเสียงของโจรพูดขึ้น"ไอ้เวรระยำ ปล่อยสิวะ!" จัสซีเนียที่ถูกลากไปอีกทางก็พูดเสียงดังด่าทอ พยายามออกแรงถีบอกโจรร้าย แต่ก็ไม่วายถูกจับล็อกจนแน่นิ่งแคว่ก เสียงเสื้อขาดวิ่นจากการฉีก เผยให้เห็นเนินไหล่ที่เนียนละเอียดของจัสซีเนีย"ไอ้ชั่ว! ปล่อย! ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย ช่วย...อั่ก! ด้วย" เสียงร้องขอความช่วยเหลือที่ร้องเพียงใดก็ยังไม่มีใครยื่นมือเข้ามา แต่แล้วต้องกลับคืนลงคอ เพราะถูกต่อยเข้าหน้าท้องตัวงอ ไร้เสียงขอความช่วยเหลือ จัสซีเนียไร้แรงต้าน หล่อนได้แต่นอนตะแคงขดตัวอย่างเจ็บปวด จะฝืนแรงหนีก็ทำไม่ไหว และได้แต่เงยหน้ามองซัลมา ที่กำลังถูกโจรร้ายเปลื้องเสื้อผ้าต่อหน้าต่อตา ทว่ากลับช่วยเหลือเพื่อนไม่ได้เลย"แหกปากดีนัก""พวกแกต้องไม่ตายดี อะ ไอ้เดนนรก" แม้จะมีแรงเพียงน้อยนิด ก็ยังพยายามเอื้อนเอ

กรงรักราชาโจรตอนที่ 30(ไม่สำคัญก็ไม่จำเป็น)"ท่านแม่ขอรับ" เมื่อตัดสินใจก็รีบต่อสายหาผู้เป็นมารดาทันที แม้ยามนี้จะเป็นยามวิกาล ที่รู้ว่าเป็นเวลาพักผ่อนของมารดา ด้วยเหตุสุดวิสัยจึงนิ่งนอนใจไม่ได้("จาห์มาล์ ลูกหายไปไหน ทำไมทำกับแม่แบบนี้ รู้ไหมว่าแม่เป็นห่วงแทบนอนไม่หลับ เจ้าเด็กดื้อ อึก ฮึก") ทันทีที่รับสายแล้วได้ยินเสียงของบุตรชายที่แอบหนีหายไป ผู้เป็นมารดาโล่งใจนัก เอ่ยทักด้วยความห่วงใย"ท่านแม่ลูกขอประทานอภัยขอรับ ท่านแม่อย่าร้องไห้เพราะลูกคงกอดปลอบไม่ได้ในตอนนี้" รู้สึกไม่ดีที่ทำให้มารดาผู้ให้กำเนิดต้องเสียน้ำตา ทว่าตอนนี้ก็ยังกลับไปหาไม่ได้ มีเพียงคำพูดปลอบใจให้มารดาได้คลายเศร้าเท่านั้น("แล้วลูกเป็นยังไงบ้าง เห็นการ์ดเฝ้าหน้าประตูว่าลูกขับรถฝ่าการ์ดไป มีเรื่องอะไรร้ายแรงถึงได้รีบร้อน ไม่บอกกล่าวสักคำ") สิ่งที่รับรู้จากการ์ดรายงาน นั่นยิ่งทำให้ผู้เป็นมารดาใจเสีย ห่วงนักว่าบุตรชายจะได้รับอันตราย ด้วยการกระทำที่หุนหันพลันแล่น เกิดความน้อยเนื้อต่ำใจกับการที่บุตรชายออกไปจากบ้านโดยไม่บอกกล่าว"แล้วลูกจะกลับไปกราบเท้าหากเสร็จธุระแล้ว ลูกมีเรื่องด่วนที่ต้องทำ และตอนนี้ลูกต้องการขอความ