21-บาดแผลที่ยากจะรักษาหาย

กรงรักราชาโจร

ตอนที่ 21

(บาดแผลที่ยากจะรักษาหาย)

“อึก!” แส้สีดำทมิฬกระหน่ำฟาดลงแผ่นหลังที่ไร้อาภรณ์นุ่งห่มครั้งแล้วครั้งเล่า ราวสิบครั้งเห็นจะได้ ผิวกายที่ว่าแกร่งของชายชาตรี โดนฟาดแต่ละทีอย่างแรงจนเลือดซึมตามรอย

"ท่านจาห์มาล์" การลงมือกระทำต่อเพื่อนรักเพื่อนสนิท ทำก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายของริฎวานระทม บาดแผลจากการถูกเฆี่ยน ที่เห็นเต็มสองตา ยิ่งสร้างความสงสารให้แก่ริฎวาน แม้นรู้ว่าเพื่อนรักจะทำผิด แต่ก็อดสงสารและอดเห็นใจต่อการลงโทษไม่ได้ ยิ่งเขาเป็นคนลงมือเอง ยิ่งทำให้เขาช้ำอยู่ในอกอย่างรู้สึกผิด

"เรายังไหว" น้ำเสียงแหบแห้งเอื้อนเอ่ย แรงขาที่หยัดยืนก็เริ่มโรยแรง แต่ก็ยังเข้มแข็งฝืนทน

"อีกยี่สิบแส้...กระหม่อมเกรงว่าท่านจะ..."

"เราไม่เป็นไร เฆี่ยนต่อให้ครบตามคำสั่งท่านพ่อเถิด"

หยุดการกระทำ พูดถ่วงเวลาหวังว่าให้เพื่อนได้พักหายใจ แต่ยังพูดได้ไม่ทันไร ก็ถูกแทรกเสียอย่างนั้น ความแข็งแกร่งที่จาห์มาล์มี ความอดทนอดกลั้นต่อความเจ็บปวด บาดแผลภายนอกที่สามารถรักษาหาย แต่บาดแผลภายในใจนั้นยากที่จะรักษา...ริฎวานรู้ดีว่าเพื่อนนั้นเจ็บขั้วหัวใจแค่ไหน จากคนหนึ่งกลายเป็นอีกคนหนึ่งใช้เพียงเวลาไม่นานในการเปลี่ยนแปลง อิทธิพลความรักแรงยิ่งกว่าพายุฝนกระหน่ำ เมื่อบอบช้ำจากคนที่รักแรงแค้นก็มีมาก จนยากที่จะหักห้ามได้ แผลสดที่กลายเป็นแผลเป็น แม้จะไม่เจ็บแสบแต่ก็ยังคงที่รอยแผลนั้นไว้

"แผ่นหลังท่านแทบไม่มีพื้นที่ว่างแล้วขอรับ กระหม่อมเกรงว่าท่าน..." สายตาที่เห็นรอยแผลจากการเฆี่ยนสุดแรง ทำเอาริฎวานนึกหวั่นและห่วงใยนายเหนือหัว

"เรารู้ว่ากังวล แต่จงทำต่อไปเถิด ยืดเยื้อไปก็เท่านั้น เราทำผิดก็ต้องถูกท่านพ่อลงโทษน่ะถูกแล้ว"

"........."

ริฎวานได้แต่ยืนนิ่งกำแส้แน่นอย่างนึกโกรธตัวเอง ที่ไม่สามารถช่วยเพื่อนสนิทได้ ยืนฟังคำพูดมากมายยิ่งทำให้เขาเจ็บปวดและรู้สึกผิดทุกครั้ง ที่ฟาดแส้ลงแผ่นหลังของจาห์มาล์ บทลงโทษที่ต่างกันแต่กลับมีความเจ็บปวดไม่ต่างกัน

"เฆี่ยนสิ! นี่คือคำสั่ง"

เปี้ยะ! เปี้ยะ! เปี้ยะ! ข้อมือแกร่งแข็งแรงสะบัดแส้จนปะทะเข้ากับแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยบาดแผลที่มีเลือดซึม แม้จะไม่อยากทำ แต่เมื่อเสียงกร้าวออกคำสั่ง เขาจึงจำใจต้องทำถาม หลับหูหลับตาเหวี่ยงแส้ออกไป แล้วมันก็แสนจะแม่นยำ ทุกครั้งที่เหวี่ยงแส้กระทบเป้าหมาย เสียงของความเจ็บปวดแว่วเข้ามาในหู นั่นยิ่งทำให้ริฎวานรู้สึกผิดมหันต์ แต่ก็ต้องทำมันให้จบสิ้น

อ้าก! ตุบ! แส้สุดท้ายถูกฟาดลงหลัง พร้อมกับร่างกายของจาห์มาล์ทรุดลงกับพื้น แขนสองข้างถูกตรึงกางออก คอพับหมดสติลงกับที่ ทำให้ริฎวานรีบปรี่ไปปลดข้อมือ แล้วพยุงจาห์มาล์ขึ้นด้วยความทุลักทุเล

"ตามหมอมารักษาบาดแผลของท่านจาห์มาล์" ริฎวานสั่งการ์ดที่อยู่หน้าห้องใต้ดิน จากนั้นจึงรีบพยุงนายเหนือหัวไปยังห้องพักส่วนตัว

(ครับ)

จัดแจงท่วงท่านอนที่เหมาะสม บาดแผลที่อยู่แผ่นหลังเต็มไปด้วยเลือดสีแดงสด ระคนนอนสลบไสลไม่รู้สึกตัว ใบหน้าซีดเผือด ริมฝีปากเหือดแห้ง และมีเหงื่อไหลซึมทั่วทั้งตัว

"จาห์มาล์ลูก!" เสียงของผู้เป็นแม่เรียกขาน เมื่อรู้ว่าบุตรชายเสร็จสิ้นจากการลงโทษ น้ำตาของพระนางรินไหลอาบแก้ม อาทรลูกรักจับใจ รีบปรี่เข้าไปใกล้นั่งลงข้างเตียง "โธ่จาห์มาล์ ฮึก ฮึก เจ็บมากใช่ไหมลูก" ยิ่งเห็นบาดแผลของบุตรชาย ยิ่งทำให้ผู้เป็นแม่เจ็บปวดใจไม่น้อย

"ฟาติน" เมื่อเห็นภริยาน้ำตานองหน้า ร้องไห้ปานจะขาดใจ ก็อดสงสารไม่ได้ เอื้อมมือจับไหล่ของพระนางหวังปลอบ

"ท่านเชคฮนั่นแหละ" แต่ต้องถูกสะบัดออกอย่างแรง พร้อมกับแววตาแข็งกร้าวจ้องมองมา อีกทั้งวาจาที่ทำเอาเชคฺฮอานัสเสียวสันหลัง แม้คำพูดจะดูไม่มากมาย แต่มันกลับมีอิทธิพลต่อเชคฮอานัสมากโข

"โธ่ฟาติน"

"ตามหมอหรือยังริฎวาน"

"กำลังมาขอรับ"

พระนางไม่สนใจคำเรียกของสวามี เพราะยังกริ้วโกรธไม่หาย ยิ่งเห็นบาดแผลบุตรชายนั่นยิ่งทำเอาพระนางไม่อยากเสวนาด้วย เลือกที่จะเจรจากับริฎวานแทน

"ซาดียะห์เอาผ้าชุบน้ำมาเร็ว" พระนางสั่งหญิงรับใช้คนสนิท เห็นมาแต่เยาว์วัยจึงทำให้ห่วงน้ำตาไหลไม่ต่างกัน

"เชคฮคา" ซาดียะห์บิดผ้าจนหมาดก่อนจะยื่นให้พระนาง

มือของผู้เป็นแม่บรรจงซึบตามใบหน้าของบุตรชายด้วยความละเมียดละไม หวั่นนักกลัวว่าจะทำให้เจ็บปวดซ้ำอีก เช็ดตามใบหน้าพลางน้ำตาไหล เพราะสงสารยิ่งกว่าสิ่งใด

ความเย็นจากน้ำสัมผัสลงผิวกาย ทำให้คนที่สลบไปนานหลายนาทีรู้สึกตัว ค่อย ๆ เปิดเปลือกตาลืมมอง พบกับดวงหน้าของผู้เป็นแม่คนแรก เจ็บปวดบาดแผลเพียงใด ก็ยังระบายยิ้มออกมาต่อหน้าผู้เป็นแม่

"ท่านแม่" เสียงเรียกแผ่วเบา พร้อมกับมือที่พยายามยกขึ้นปาดน้ำตาของผู้เป็นแม่

"เจ็บมากไหมลูก....เดี๋ยวหมอก็มาอดทนหน่อยนะ" จับมือลูกรักแนบแก้ม ยิ่งเห็นรอยยิ้มนั้นยิ่งทำหัวใจของผู้เป็นแม่เจ็บ

"ลูกไม่เป็นไร บาดแผลแค่เล็กน้อยลูกทนไหว" เปล่งวาจาออกไป ไม่อยากให้ผู้เป็นแม่ห่วงมาก

"เล็กน้อยอะไรกัน รอยแผลเต็มหลังขนาดนี้" ตอบโต้บุตรชาย กอปรกับบรรจงเช็ดหน้าให้ ปราณีตต่อบาดแผลที่หลัง ห่วงนักกลัวลูกจะเจ็บแสบ

"ลูกผู้ชายย่อมต้องอดทน ไม่อย่างนั้นจะปกครองคนในภายภาคหน้าได้อย่างไร...ผลจากการกระทำเห็นแล้วใช่ไหมว่ามีคนอื่นเจ็บปวดไม่ต่างจากลูก" เชคฮอานัสพูดแทรก

"ท่านพ่อลูกผิดไปแล้ว" เอ่ยขึ้นอย่างสำนึกผิด เพ่งพิศมองหน้าผู้เป็นพ่อที่อยู่เบื้องหน้า

"ฮึ" แต่ความน้อยใจทำให้ภริยาสะบัดเสียงใส่อย่างเง้างอน

"สะบัดหน้างอนเราซะงั้น" อากัปกิริยาที่เห็นไม่ได้นึกโกรธภริยาแต่อย่างใด แต่กลับทำให้เชคฮอานัสยิ้มกริ่ม

"หมอมาแล้วกระหม่อม" ริฎวานเอ่ยขึ้น

"พวกเจ้าออกไปรอข้างนอก" เชคฮอานัสหันไปสั่งบริวารที่ติดตาม "หมอดูอาการบุตรชายของเราเถิด" จากนั้นจึงเอ่ยกับหมอเพื่อทำการรักษาต่อไป

สิ่งที่กระทำต่อบุตรชาย ใช่ว่าคนเป็นพ่อไม่เจ็บปวด แต่เมื่อลูกทำเหตุอันไม่ควรและร้ายแรง จะแสร้งปล่อยไว้ให้เลยตามเลย แล้วเป็นเยี่ยงอย่างให้บริวารเลียนแบบนั้นหาใช่ไม่ การเป็นผู้นำย่อมอย่าทำให้การปกครองเสื่อมเสีย หากผู้นำกระทำความผิดเสียเอง แล้วจะหาความถูกต้องเหมาะควรได้จากที่ใด...

เชคฮ อานัส มองหน้าบุตรชายด้วยแววตาเศร้า สื่อถึงความห่วงใยแม้จะเป็นผู้สั่งลงทัณฑ์ กระนั้นก็ได้รอยยิ้มของบุตรชายตอบกลับ เชคฮ อานัส พยักหน้ารับแล้วระบายยิ้มให้เช่นกัน