Semua Bab คุณหนูตัวร้ายหวานใจนักมวย: Bab 41 - Bab 50

"ขอบคุณมากนะเรื่องรถ แล้วก็เรื่องที่มาส่ง""อืม"แม้น้ำหอมอยากจะพูดคุยกับเขาให้มากกว่านี้ แต่ท้ายที่สุดแล้วเธอก็ทำได้เพียงมองหน้าชายหนุ่มด้วยสายตาวิงวอนเหมือนกับทุกครั้งที่เจอ"หอมไปก่อนนะกันต์"เมื่อเขาไม่ตอบหญิงสาวก็ทำได้เพียงเปิดประตูเดินลงจากรถเพียงเงียบ ๆ โดยมีสายตาของเพื่อนทั้งสองทางเบาะหลังมองมาด้วยความสนใจและอยากรู้ว่าทั้งสองคนนี้ไปรู้จักกันตั้งแต่ตอนไหน"ไอ้กันต์""แฟนเก่า"ดวงตาของทั้งสองชายขยายใหญ่ด้วยความตกใจกับข่าวใหม่"คนนี้น่ะเหรอที่ทำให้มึง...""อืม""ทำไมวะ""เรื่องมันผ่านมานานแล้ว กูไม่อยากพูดถึง"ชายหนุ่มเอ่ยตัดบทเพื่อนทั้งสองที่กำลังจะถามถึงเบื้องลึกเบื้องหลังของเรื่องนี้ซึ่งเป็นเรื่องที่เขาไม่อยากจะนึกย้อนกลับไปคิดถึงมันอีก"พวกมึงรู้แค่ว่าเรื่องของกูกับน้ำหอมมันจบลงไปนานแล้ว""...""และมันจะไม่มีวันหวนกลับมาได้อีก เพราะคนอย่างกูไม่คู่ควรกับคนอย่างเธอ""ทำไมวะ ทั้งที่มึง""ผู้ชายอย่างกูไม่สามารถพาเธอเดินตามความฝันได้หรอก ไม่เหมือนผู้ชายคนอื่น""...""ถึงเธออยากกลับมา แต่กูคงไม่กลับไปหาแล้ว"น้ำเสียงของนักมวยชื่อดังเต็มไปด้วยความหนักแน่นจนเพื่อนทั้งสองรู้สึกใจหายและนึกส

ใบหน้าสวยมีรอยยิ้มหวาน ความหวั่นไหวต่อชายหนุ่มเกิดขึ้นภายในใจของชมพู สิ่งที่เขากระทำล้วนส่งผลต่อความหวั่นไหวของหัวใจเธอเสมอ ตั้งแต่วันที่เขาพาเธอไปทำงานที่ภูเก็ตซื้อสร้อยข้อมือให้ พาเธอไปเที่ยวสวนสนุกพากันเล่นของเล่นมากมายตบท้ายด้วยการซื้อตุ๊กตาหมีคู่ใส่ชุดผู้ชายและผู้หญิง'เธอเอาตุ๊กตาที่ใส่ชุดของผู้ชายไป ส่วนฉันจะเอาตุ๊กตาที่ใส่ชุดผู้หญิงไว้เอง'ทำแบบนี้จะมีใครไม่หวั่นไหวบ้างก็ให้มันรู้ไปเมื่อก่อนเห็นเธอตอนไหนก็คงไม่พ้นแสดงสีหน้าบึ้งตึงออกมา แต่เดี๋ยวนี้เริ่มมีหลุดยิ้มและเสียงหัวเราะออกมาบ้าง จากที่เย็นชาไม่อยากจะพูดกลับต่อล้อต่อเถียงมากยิ่งขึ้น แต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นล้วนมีเพียงแต่ผู้หญิงที่ชื่อชมพูที่ได้สัมผัสมัน ส่วนกับผู้หญิงคนอื่น ๆ นั้นซึ่งมักจะแวะเวียนมาส่งน้ำส่งขนมให้ถึงในค่ายก็ยังหน้านิ่งไม่มีแม้แต่เสียงหัวเราะเช่นเดิมไม่เว้นแม้แต่หมอปิ่นที่ไม่ว่าจะเจอหน้าชายหนุ่มกี่ครั้งก็จะได้รับเพียงแค่ความเย็นชา ไม่เว้นแม้แต่วันนี้ที่เป็นวันเกิดของคุณหมอสาวอย่างเธอ"สุขสันต์วันเกิดนะคะหมอปิ่น""ขอบคุณนะยี่หวาที่มา""สุขสันต์วันนะครับหมอปิ่น นี่ครับของขวัญ""ขอบใจนะกองทัพ"เจ้าของงานวันเกิ

เช้าวันต่อมาร่างสวยยังอยู่ในชุดเดิมนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงนอนหลังใหญ่สีขาวสะอาดตา ใบหน้าอ่อนเยาว์ไร้เครื่องสำอางเพราะถูกเจ้าของห้องเช็ดล้างให้สะอาดตั้งแต่เมื่อคืนแสงแดดแรงของวันส่องผ่านเข้ามาด้านในช่วยปลุกให้คนที่นอนหลับใหลรู้สึกตัวตื่นจากการนอนหลับใหลมาหลายชั่วโมง"อืม"เสียงเล็กดังขึ้นในลำคอทำให้คนที่กำลังยืนเหม่อมองออกไปยังนอกระเบียงหมุนตัวกลับมา"พะ...พี่ยี่หวา""ตื่นแล้วเหรอ"พี่สาวคนดีเดินมานั่งลงบนเตียงนอน ดวงตากลมโตแสดงความรู้สึกยากจะคาดเดามองน้องสาวที่กำลังพยุงตัวลุกขึ้นนั่งและยังคงมีอาการมึนศีรษะเป็นผลพวงจากตัวยาที่ได้รับเข้าไป"ค่ะ ที่นี่ที่ไหนคะ แล้วทำไมชมพูถึงมาอยู่ที่นี่ได้""พี่กับพี่กองทัพเป็นคนพาชมพูมาที่นี่เอง"ยี่หวาคว้ามือของชมพูขึ้นมากุม เรื่องเมื่อคืนเกิดเป็นความรู้สึกผิดในใจของยี่หวาไม่จางหาย เพียงแค่ชมพูมองเห็นดวงตาสั่นไหวของยี่หวาเธอก็รับรู้ได้ทันที"ขะ...ขอโทษนะที่พี่ดูแลเธอไม่ดี""มันไม่ใช่ความผิดของพี่ยี่หวาเลยค่ะ ไม่ใช่เลย""มันจะไม่ใช่ได้ยังไง ถ้าพี่ไม่พาเธอไปงานวันเกิดหมอปิ่น เธอก็คงไม่ต้อง..."แรงบีบรัดตรงฝ่ามือทำให้ยี่หวาไม่กล้าจะพูดประโยคถัดไปออกมา ดวงตา

ชมพูก้าวขาลงมาจากรถคันหรูของเจสสิก้าพร้อมกับยี่หวาและกองทัพ ทั้งสามเดินข้ามถนนเข้ามาในร้านของยายสายใจ"พวกเอ็งสามคนหายไปไหนมาตลอดทั้งคืนฮะ รู้ไหมข้านั่งรอพวกเอ็งกลับบ้านจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน"ยายสายใจเปล่งเสียงร้องถามด้วยความรู้สึกไม่ชอบใจทันทีเมื่อทั้งสามก้าวขาเข้ามาในร้าน"ว่ายังไงไอ้กองทัพ ยี่หวา ชมพู พวกเอ็งทั้งหมดหายไปไหนมา""คะ...คือว่า""พวกฉันสามคนไปนอนที่บ้านนังอะตอมมาจ้ะยาย"ยี่หวารีบบอกผู้เป็นยายซึ่งยืนเท้าสะเอวมองพวกเธอตาขวางอย่างเอาจริง"คือเมื่อคืนพวกหนูกลับจากงานวันเกิดของหมอปิ่นก็ดึกแล้ว มาเจอพวกพี่เอมมี่กับพี่อะตอมก็เลยนัดกันไปดื่มต่อที่บ้าน ขอโทษนะคะยายที่ไม่ได้โทรบอก""จริงหรือไอ้กองทัพ""ครับยาย"ช่วยมาจนถึงขนาดนี้แล้วก็ต้องไปให้สุด กองทัพโอดครวญอยู่ในใจนึกกลัวตะหลิวที่อยู่ในมือของยายสายใจไม่รู้ว่าจะปลิวมากระแทกหัวของเขาตอนไหน"คราวหน้าคราวหลังจะไปไหนก็ช่วยโทรบอกคนแก่อย่างยายสักหน่อยเถอะ ยายแก่หัวหงอกอย่างข้าเป็นห่วงหลานนั่งรอจนถึงเช้าไอ้เราก็คิดว่าจะไปมีเรื่องมีราวที่ไหน"แม้จะฟังดูประชดประชันแต่ทั้งสามก็สัมผัสได้ถึงความห่วงใยในประโยคนั้น"ขอโทษจ้ะยาย คราวหน้าคราวหลัง

ใบหน้าเรียบนิ่งมองสร้อยข้อมือที่วางอยู่บนเก้าอี้ ก่อนเจ้าตัวจะเดินตรงไปหยิบมันขึ้นมา สร้อยเส้นเล็กสลักชื่อของเขาเอาไว้ นักมวยชื่อดังกำสร้อยเส้นนั้นเอาไว้ในมือแน่น ทันทีเมื่อเขาหลับคาภาพที่เขาเป็นคนผลักเธอล้มลงจนแขนได้เลือดลอยกลับเข้ามาในสมองเป็นฉาก ๆ "กันต์คะ"เสียงหวานของหมอปิ่นดังขึ้นทำให้เขาลืมตา ก็เห็นว่าเธอกำลังยืนอยู่ข้างกายด้วยสีหน้าไม่สู้ดี"มันไม่ใช่ความผิดของกันต์เลยนะคะ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ"ชายหนุ่มก้มมองรอยเลือดตรงบริเวณฝ่ามือด้วยใจปวดหนึบ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาทะเลาะกับกองทัพทำให้เพื่อนเลือดไหลจนถึงขั้นเข้าโรงพยาบาล"กันต์คะ""หมอปิ่นไม่ไปทำงานเหรอครับ"ริมฝีปากสวยเผลอเม้มเข้าหาเพราะเธอรู้ว่าเขาต้องการไล่ทางอ้อม"ไปค่ะ ถ้าอย่างนั้นปิ่นขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ""ครับ"ชายหนุ่มหันหน้าไปมองทางอื่นในขณะที่ฝ่ามือยังคงกำสร้อยเส้นนั้นเอาไว้แน่นบรืนเสียงเครื่องยนต์ของรถคันหรูขับออกไปทำให้เขาถอนหายใจ แต่เมื่อหมุนตัวจะเดินกลับไปยังห้องพักก็เป็นอาจารย์ยอดกำลังยืนมองมาที่เขาอยู่ด้วยแววตายากจะคาดเดา"ตามอาจารย์มานี่หน่อย""ครับ"ชายหนุ่มขานรับ เดินตามอาจารย์ยอดเข้าไปในห้องทำงานของค่ายสองช