Semua Bab คุณหนูตัวร้ายหวานใจนักมวย: Bab 31 - Bab 40

"แบบนั้นเลยครับ""เอียงซ้ายอีกนิดนะครับ"แฉะ แฉะ แฉะเสียงกดชัตเตอร์จากกล้องสุดหรูของช่างถ่ายภาพชื่อดัง ดังขึ้นพร้อมกับเสียงตากล้องบรีฟให้ชายหนุ่มหมุนตัวให้ได้ตามแบบที่ต้องการท่ามกลางสายตาของทีมงานอีกหลายคนที่ให้ความสนใจในการทำงานครั้งนี้'พ่อคุณเอ๊ย อะไรจะขนาดนั้น''หกลอนนั้น ชัดเจนมาแต่ไกล''ถ้าได้จับสักครั้งจะตั้งใจทำงานไปจนถึงสิ้นปี'"พวกนี้ หื่นไม่เข้าท่า"เสียงแก้วต่อว่าเพื่อนร่วมงานอย่างไม่จริงจังมากนัก "หรือพี่แก้วจะปฏิเสธ""อืม ดี""พี่แก้ว"ชมพูหลุดหัวเราะกับบทสนทนาของคนในทีมงาน ทุกคนพูดคุยกับเธออย่างสนุกสนานและเป็นกันเองดวงตาเปล่งประกายมองชายหนุ่มยืนโพสต์ท่าถ่ายรูปให้กับแบรนด์เสื้อผ้า เสื้อเชิ้ตสีสดใส กางเกงเหมาะสำหรับใส่มาเที่ยวทะเลแบบนี้มันกลับดูดีเมื่อได้มาอยู่บนร่างกายของชายหนุ่ม"นี่ พี่แก้วรู้อะไรหรือเปล่า มีทีมงานของบริษัทชุดว่ายน้ำของคุณเนตรมาถ่ายงานที่นี่ด้วยนะ""รู้แล้ว""พี่แก้วรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่""เมื่อเช้า ฉันเห็นเลขาของคุณเนตรนภาเลยได้ทักทายคุยกัน"แก้วพูดถึงอีกฝ่ายตามประสาคนอยู่ในแวดวงเดียวกัน"ชุดว่ายน้ำต้อนรับหน้าร้อนแบบนี้คงแซ่บใช่ย่อยเลยนะพี่ ว่าแต่นางแบบ

"อืม เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็จะเดินทางกลับแล้ว""...""ชมพูนอนพักอยู่ ไม่ได้เป็นอะไรมาก""...""ให้ทานยาแล้ว""อืม พี่กันต์""แค่นี้ก่อนนะ"ติ๊ดชายหนุ่มกดวางสายจากกองทัพเมื่อได้ยินเสียงของคนที่กำลังนอนอยู่บนเตียงเรียกชื่อเขาแต่เมื่อชายหนุ่มหันไปมองก็ต้องพบกับความเงียบอีกครั้ง เมื่อกี้เขาไม่ได้หูฝาดไปได้ยินเสียงเธอเรียกชื่อเขาจริง ๆ "ละเมอเหรอ"เขาโน้มตัวลงไปมองหน้าเธอ เสียงผ่อนลมหายใจเข้าออกยังคงสม่ำเสมอทั้งที่ดวงตาของเธอยังปิด เธอคงละเมอเรียกชื่อเขาจริง ๆ ดวงตาคมสะดุดสร้อยข้อมือมีชื่อของเขาสลักเอาไว้ ยังดีที่ตอนเธอเข้าไปช่วยเด็กผู้หญิงคนนั้นมันไม่หลุดหายไปกับกระแสน้ำ ชายหนุ่มดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างสวย ก่อนเขาจะเอนกายล้มตัวลงบนเตียงเสริม ยกท่อนแขนข้างที่สวมสร้อยข้อมือขึ้นมาให้อยู่เหนือใบหน้าชมพู ชื่อของหญิงสาวถูกสลักอยู่บนแผ่นเงิน พอ ๆ กับชื่อของเขาที่สลักอยู่บนแผ่นเงินสร้อยข้อมือของเธอ พลางนึกย้อนกลับไปตอนเมื่อเธอได้ยินเขาบอกเช่นนั้นกับป้าเจ้าของร้านขายเครื่องประดับ'พี่กันต์พูดผิดหรือเปล่าคะ''ผิดอะไร''ของผู้ชายต้องสลักชื่อของพี่กันสิคะ จะมาใส่ชื่อของชมพูได้ยังไงกัน'เธอหันมาเคลียร์กับ

"ชมพูยังไม่ตื่นนอนอีกเหรอยาย"ยี่หวาอดถามไม่ได้เพราะตั้งแต่เธอกลับมาจากซื้อของยังไม่เห็นชมพูเดินลงมา"ยังเลย ข้าว่าเตรียมของเสร็จจะขึ้นไปดูอยู่ เอ็งมาก็ดีแล้วขึ้นไปดูน้องมันหน่อย กองทัพเอาของวางไว้ตรงนี้""ได้ครับยาย""ขอบใจมากนะที่มาช่วยนังยี่หวามัน"เสียงยายสายใจพูดคุยกับกองทัพดังอยู่ชั้นล่างเมื่อยี่หวาก้าวขาขึ้นบันไดมาชั้นบนแอด"ชมพู ยาย มานี่เร็ว"ยี่หวาพุ่งเข้าไปหาชมพูที่นอนกระสับกระส่ายอยู่ใต้ผ้าห่ม ใบหน้าสวยซีดเผือดมีเหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้า เพียงแค่ใช้ฝ่ามือแตะลงบนร่างกายหัวใจของยี่หวาหล่นวูบลงไปอยู่ปลายเท้ากับความร้อนของพิษไข้ตึง ตึง ตึงเสียงฝีเท้าหนัก ๆ วิ่งตามขึ้นมา เป็นกองทัพและยายสายใจนั่นเอง"ชมพู""ไข้ขึ้นสูงมากเลยยาย""เอ็งวิ่งไปเรียกแท็กซี่ กองทัพอุ้มน้องทียายจะพาชมพูไปหาหมอ""ได้ครับยาย"ยี่หวาหลีกทางวิ่งลงไปชั้นล่าง แม้แต่กองทัพเองยังตกใจเมื่อได้สัมผัสตัวร้อนฉ่าด้วยพิษไข้จากร่างกายของชมพู"ลำดวน เอ็งอยู่เฝ้าร้านให้ข้าด้วยนะ"ลำดวนได้แต่ยืนงง มองนักมวยของค่ายอุ้มร่างไร้สติของชมพูขึ้นไปยังรถแท็กซี่ที่จอดรอรับอยู่"เกิดอะไรขึ้นกองทัพ"ด้วยความอยากรู้จึงเอ่ยถามมองเห็นรถแท็ก

ปักกิ่ง ประเทศจีนปึงใบหน้าสวยของหญิงสาวบึ้งตึงดวงตาวาววับราวกับต้องการฆ่าใครสักคนให้ตาย ความร้อนระอุเกิดขึ้นอยู่ภายในใจยากจะหาอะไรมาดับความเดือดดาลภายในใจของเธอได้"ไปตามแบล็กมาพบฉันที่ห้อง""ได้ครับนายหญิง"โจนาฟรีบทำตามคำสั่งของผู้เป็นนายเพียงไม่นานร่างสูงใหญ่ของนิลกาฬพี่ชายคนโตก็เดินเข้ามาภายในห้องทำงานของน้องสาวคนรองภายในบ้านหลังใหญ่"มีอะไรถึงให้คนไปตามพี่มา"พี่ชายคนโตเอ่ยถามน้องสาวคนรองในขณะหย่อนกายนั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่ตรงหน้าโต๊ะทำงาน"พี่แน่ใจใช่ไหมว่าวันนั้นไม่มีใครเห็นแผนการของเรา""ทำไม""แมทธิวโทรมาหาฉัน บอกว่าเจอชมพูที่เมืองไทยแล้วก็รู้ด้วยว่าวันนั้นมันเกิดอะไรขึ้น"ข่าวใหม่ทำให้พี่ชายคนโตเริ่มนั่งไม่ติด"มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง""ฉันก็ไม่รู้"น้องสาวคนรองถอนหายใจหนัก ๆ ออกมาด้วยความอัดอั้น หรือว่าครั้งนี้มันจะสุดทางแล้วจริง ๆ "ตอนนี้ป๊ากับอากงสั่งคนออกกวาดล้างศัตรูไปทั่วทั้งแผ่นดินเพื่อตามหายัยพิงค์ ถ้าหากยังไม่เจอตัวพิงค์ พี่เกรงว่า...""อะไรมันจะเกิดก็ต้องเกิด"เธอคงช่วยน้องสาวได้เพียงเท่านี้ ตลอดเวลาหลายเดือนที่เธอคิดแผนพาพิงค์ไวท์หนีไปอยู่เมืองไทย ทำให้คนที่บ้านคิด

"กันต์คะ"ร่างสูงใหญ่ซึ่งกำลังออกกำลังกายอยู่บนลู่วิ่งสะดุ้งเฮือกเมื่อหมอปิ่นวิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าลู่วิ่งของเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว"ครับ"ชายหนุ่มขานรับหลังจากก้าวขาลงมาจากลู่วิ่ง สายตาเรียบนิ่งเหมือนเช่นเคยจ้องผู้หญิงในชุดทำงานตรงหน้า"วันนี้ปิ่นออกเวรเร็ว รับรถผ่านร้านขนมเจ้าดังเลยแวะซื้อมาฝากค่ะ""ไม่เห็นต้องลำบากเลยครับ"เขาบอกหญิงสาวในขณะที่ยื่นมือไปรับถุงใส่ขนมมาจากมือของเธอ"สำหรับกันต์ ปิ่นไม่ลำบากเลยค่ะ"สายตาของคุณหมอสาวไปสะดุดเข้ากับบางสิ่งบางอย่างบนข้อมือแกร่งในระหว่างที่ชายหนุ่มยื่นมือมารับเกิดความรู้สึกไม่พอใจแต่ปิ่นหทัยเลือกที่จะไม่แสดงอาการผ่านใบหน้า"ว่าแต่วันนี้กันต์มีเวลาว่างไหมคะ เสร็จจากซ้อมมวยแล้วใช่ไหม""คุณปิ่นมีอะไรหรือเปล่าครับ""คือปิ่นได้ตั๋วหนังเรื่องใหม่จากเพื่อนมาสองใบ ปิ่นไม่รู้จะชวนใครไปดูเป็นเพื่อนดี จะให้ไปนั่งดูคนเดียวก็ไม่กล้า กันต์พอจะมีเวลาไปดูหนังเป็นเพื่อนปิ่นไหมคะ"เธอส่งสายตาวิงวอนชายหนุ่มอย่างเต็มที่ ฝ่ามืออุ่นนุ่มยื่นมาแตะท่อนแขนแกร่งเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อโดยที่ให้ดูไม่น่าเกลียดจนเกินไป"นะคะกันต์ ปิ่นไม่อยากไปนั่งดูหนังคนเดียว กันต์ไปเป็นเพื่อนป