All Chapters of คุณหนูตัวร้ายหวานใจนักมวย: Chapter 61 - Chapter 70

หญิงสาวแสดงอาการครุ่นคิดในขณะที่มือสวยของเธอกำลังถือกล่องสี่เหลี่ยมขนาดเล็กเอาไว้ เธอได้มันมาจากร้านสะดวกซื้อพร้อมกับขนมเต็มถุงขนาดใหญ่ใบหน้าสวยเห่อร้อนก่อนเธอจะรีบเก็บกล่องสี่เหลี่ยมขนาดเล็กที่ว่าไว้ในลิ้นชักข้างเตียงนอน ไม่รู้ว่าคิดผิดหรือคิดถูกที่ซื้อสิ่งนี้มา แต่จะให้เอาไปคืนตอนนี้ก็คงไม่ทันหญิงสาวผุดลุกผุดนั่งในขณะที่สายตายังคงมองไปยังประตูห้องน้ำไม่หยุด สายน้ำดังกระทบพื้นส่งเสียงจากด้านใน หัวใจของชมพูยิ่งสั่นไหวเมื่อเสียงสายน้ำเงียบลงในเวลาต่อมาจากที่ยืนอยู่เมื่อครู่ก็ต้องรีบวิ่งกลับไปนั่งลงบนเตียงใบหน้าสวยหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างของห้องพัก สายลมอันเหน็บหนาวที่พัดผ่านเข้ามาด้านในช่วยดับร้อนได้แค่เพียงร่างกายแต่ไม่สามารถดับความร้อนรุ่มลึก ๆ ภายในใจของเธอได้ตึก ตึก ตึกเสียงฝ่าเท้าเหยียบย้ำดังเข้ามาใกล้ ก่อนจะได้ยินเสียงเปิดประตู กลิ่นหอมจากสบู่อ่อน ๆ ของบุรุษชายลอยแตะเข้าจมูกสวยทันทีเมื่อเขาก้าวขาเดินเข้ามาใกล้ซึ่งตอนนี้ชายหนุ่มอยู่ในสภาพร่างกายท่อนบนเปลือย ด้านล่างมีเพียงผ้าเช็ดตัวสีขาวสะอาดตาพันเอวสอบเอาไว้ บนร่างกายมีหยดน้ำเกาะประปรายในขณะที่สองมือกำลังวุ่นวายอยู่กับการใ

เป็นอีกหนึ่งเช้าที่ชมพูรู้สึกได้ถึงอากาศที่สดใส ทันทีเมื่อเธอลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ในอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นของชายหนุ่ม ศีรษะของเธอกำลังหนุนอยู่บนท่อนแขนแกร่งของเขา มันเป็นความรู้สึกดี ๆ ที่เธอไม่เคยคิดว่ามันจะได้เกิดขึ้นกับเธอ ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนเธอยังคงจำมันได้ ทุกสัมผัสยังคงติดตราตรึง และเธอก็ไม่คิดที่จะเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ถ้าวันหนึ่งเธอไม่ได้อยู่ข้างกายเขา อย่างน้อยเราสองคนก็เคยได้มีช่วงเวลาที่มีความสุขด้วยกันใบหน้าหวานเงยมองหน้าชายหนุ่มซึ่งยังคงนอนหลับสนิท ดวงตากลมโตจ้องมองริมฝีปากหยักของเขานั้นที่ตลอดทั้งคืนพร่ำบอกรักเธอไม่รู้หยุด เขาบอกรักเธอ ในขณะที่เขาและเธอกำลังมีความสุขด้วยกันอยู่บนเตียงนอนหลังนี้ สัมผัสเย็นเฉียบตรงบริเวณลำคอทันทีเมื่อเธอพลิกตัวนอนหงายทำให้คิ้วทั้งสองข้างต้องขมวดเข้าหา เมื่อเธอคว้ามันขึ้นมาดู หัวใจดวงน้อยกลับมาเต้นรัวอีกครั้งสร้อยคอที่ทำด้วยเงินไม่เว้นแม้แต่จี้รูปตัวGที่มีเพชรแพ้ฝังอยู่บนตัวอักษรนั้นทำเอาม่านดวงตาของชมพูสั่นไหวนี่มันสร้อยประจำตัวของชายหนุ่มที่เขามักจะสวมติดตัวอยู่ตลอดเวลา แล้วมันมาอยู่ที่เธอได้ยังไงเมื่อเธอหันกลับ

แกรกเสียงปิดประตูที่ดังขึ้นทำให้ลำดวนซึ่งกำลังนั่งรอลูกสาวอยู่หันมองไปยังหน้าประตูด้วยความตื่นเต้นและดีใจเมื่อเห็นลูกสาวอยู่บนเตียงคนไข้กำลังถูกบุรุษพยาบาลเข็นเข้ามา อีกทั้งยังมีคุณหมอผู้ผ่าตัดละน้องสาวผู้แสนดีอย่างชมพูเดินตามหลังเข้ามาอย่างใกล้ชิด“คนไข้คงต้องพักดูอาการที่นี่อีกหลายวัน ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับหมอจะดูแลจนว่าแผลจะหายดี"”“ขอบคุณมากค่ะคุณหมอ ว่าแต่น้องจะตื่นขึ้นมาตอนไหนคะ”“ไม่ช่วงกลางดึกก็น่าจะเป็นพรุ่งนี้เช้าเลยครับ แต่ถ้าคุณแม่เป็นกังวล เดี๋ยวช่วงเย็น ๆ หมอจะเข้ามาตรวจดูอาการให้อีกที”“ขอบคุณมากนะคะ”“ไม่เป็นอะไรครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วหมอขอตัวก่อนนะครับ”“ค่ะ”ลำดวนยิ้มออกมาได้ เธอรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก ต่อจากนี้ไปลูกสาวของเธอคงจะได้ใช้ชีวิตเหมือนกับเด็กปกติทั่วไปสักที“พี่ลำดวนหิวหรือยังคะ รอแป๊บนะคะพี่กันต์กำลังไปซื้อข้าวมาให้”“อันที่จริงแล้วไม่ต้องไปซื้อให้มันยุ่งยากก็ได้ เปลืองเงินเสียเปล่า ๆ ที่นี่มีทั้งอาหารของคนไข้และคนเฝ้าไข้ พี่กินอาหารที่พยาบาลจัดเอาไว้ให้ก็ได้”ชมพูระบายยิ้ม นึกเอ็นดูกับความไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรของลำดวน‘อาหารที่พยาบาลเตรียมมาให้คนเฝ้าไข้มั

บรรยากาศภายในห้องนอนร้อนอบอ้าวพอ ๆ กับความร้อนภายในใจของชมพูในตอนนี้ ทั้งข้อความที่เจสสิก้าและแฟนหนุ่มส่งมามันทำให้ใจดวงน้อยของเธอร้อนรนอยู่ไม่เป็นสุขไม่ว่าชมพูจะต่อสายหาเจสสิก้าไม่รู้กี่ครั้งแต่อีกฝ่ายก็ไม่คิดจะกดรับสาย หายตัวเข้ากลีบเมฆจนเธอรู้สึกหวั่นใจกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับอีกฝ่ายติ๊ด ติ๊ดยี่หวา:ลงมาเปิดประตูให้พี่หน่อยสองเท้าก้าวขาเดินออกจากห้องนอนด้วยความเร่งรีบ ทันทีเมื่อชมพูเปิดประตูออกก็เห็นยี่หวากำลังยืนขมวดคิ้วเข้าหากันอยู่"ชมพูรู้สึกใจไม่ดีเลยพี่ โทรหาเจสกี่สายก็ไม่ยอมรับ"เธอยื่นโทรศัพท์เครื่องหรูให้ยี่หวาได้ดูข้อความที่เจสสิก้าส่งมา"พี่กันต์ก็อีกคน ตอนแรกพี่กันต์บอกชมพูว่าจะพาอาจารย์ยอดมาที่นี่เอง แล้วจู่ ๆ พี่กันต์ก็ส่งข้อความให้ชมพูไปหาที่ค่าย""อย่าพึ่งคิดมาก มันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้"ยี่หวาปลอบใจก่อนจะส่งโทรศัพท์คืนไปให้หญิงสาว"ชมพูโทรจนมือจะหงิกอยู่แล้ว เจสก็ไม่ยอมรับสาย จะทำยังไงดีพี่ยี่หวา""คุณเขาบอกชมพูใช่ไหมว่าป๊าของชมพูจะมาวันอาทิตย์"หญิงสาวพยักหน้า"แต่นี่มันพึ่งจะวันศุกร์เอง อย่าพึ่งคิดมากเลยนะ คุณเจสคงกำลังติดธุระเดี๋ยวก็คงจะโทรกลับมา"ยี่หวาไม่อยากให้ช

ทันทีเมื่ออัศวินพูดจบ ทุกคนในค่ายก็ต่างหันไปมองชมพูซึ่งกำลังยืนร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของพี่สาวเป็นสายตาเดียวแม้แต่ชายหนุ่มอย่างกันต์เองก็ตาม"ชมพู ชื่อแท้จริงของเธอคือ พิงค์ไวท์ น้องสาวคนเล็กของฉัน ทีนี้รู้แล้วใช่ไหมว่าจุดจบของแกควรออกมาเป็นแบบไหน""มะ...ไม่จริง เป็นไปไม่ได้"อัศวินส่ายหน้าอย่างคนไม่สามารถยอมรับความจริงได้ เพราะถ้าเป็นเช่นนั้นจริง วันนี้คือวันที่เขาจะได้ใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบนี้"เป็นไปได้สิ เพราะนี่มันคือเรื่องจริง"อัศวินกระตุกยิ้ม เผชิญหน้ากับคุณนภดลอย่างไม่เกรงกลัว "ตกใจเหรอครับ ไม่ต้องตกใจหรอกนะครับ เพราะว่าวันนี้ยังมีอีกหลายเรื่องที่จะทำให้คุณตกใจ""ไม่จริงใช่ไหม เรื่องหนี้เจ็ดสิบล้าน"น้ำเสียงที่สั่นจากปากของคุณนภดลนั้นยิ่งฟังดูน่าขำ"ถามลูกชายของคุณเองเถอะครับว่าจริงไหม อันที่จริงแล้วผมก็ไม่ได้อยากจะพูดถึงเรื่องนั้นในตอนนี้หรอกนะครับ ถ้าลูกชายของคุณกับลูกสาวของคุณไม่ทำเลวระยำกับน้องสาวของผมเอาไว้"ปิ่นหทัยตัวสั่นเมื่อนิลกาฬเผลอชี้ปลายกระบอกปืนมาทางเธอ"วันนี้ผมก็เลยต้องจัดการทุกอย่างให้มันจบ"แกรก"ว่าไงครับเรื่องเงินที่ค้างผมอยู่"ปลายกระบอกปืนถูกจ่อไปยังศีรษะของอัศว