Semua Bab เมียนอกสถานะ: Bab 1 - Bab 10

ค่ำคืนที่ท้องฟ้ายามราตรีหมู่ดาวดวงน้อยนับร้อยนับพันกระจายตัวอยู่ทั่วท้องฟ้าสีทึบไร้หมู่มวลเมฆใด ๆ มาบดบังความงามให้รำคาญในสายตา แสงไฟแอลอีดีหลากสีสันที่ส่องสว่างรอบบ้านหลังงามค่อย ๆ ดับลงเหมือนแขกผู้ที่ได้รับเชิญมางานสำคัญนั้นเริ่มทยอยกลับจนหมด พนักงานแม่บ้านต่าง ๆ ช่วยกันเก็บของตามหน้าที่ของตนอย่างขันแข็งเรียบร้อยจนเสร็จและพากันแยกย้ายกลับไปพักผ่อนที่บ้านของตนด้วยความเป็นสุขที่ได้เห็นเจ้านายนั้นแต่งงานมีครอบครัวเป็นฝั่งเป็นฝาแต่ทว่าผิดกับภัคพิญาที่นั่งมองใบหน้าของตนที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางราคาแพงอยู่หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้งบานสวยที่แม่สามีนั้นเสกสรรค์ปั้นหาเอามาไว้ให้ภายในห้องหอของปริภัทร์ บนเตียงกว้างสีขาวถูกประดับตกแต่งไปด้วยกลีบกุหลาบสีแดงสด แต่บัดนี้มันร่วงหล่นกระจัดกระจายไปทั่วห้องด้วยฝีมือของใครบางคนในคราแรกไร้ความทะนุถนอมของสวยงามตรงหน้าแม้แต่น้อยเจ้าสาวในชุดสีขาวมุกสวยเด่นของงานวันนี้ หญิงสาวมองเงาสะท้อนที่หน้ากระจกอีกครั้งและถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ค่อย ๆ ปลดต่างหู สร้อยคอที่เข้ากันกับชุดออกและเก็บของสองสิ่งนั้นเข้ากับกล่องกำมะหยี่สีแดงเลือดนก ที่คุณนายปภาเลือกสรรมา

ณ ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง“ฮัลโหล ว่ายังไง ฉันกำลังไปรอฉันก่อน” เสียงโทรศัพท์มือถือกำลังส่งสัญญาณสั่นไหวแจ้งเตือนบอกว่ากำลังมีสายเข้าแทนการเปิดเสียง ภัคพิญาเปิดกระเป๋าสะพายใบน้อยสีขาวออกแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมารับสายในขณะที่กำลังขึ้นบันไดเลื่อนของห้างสรรพสินค้าแห่งนี้เท้าเรียวบางสวมรองเท้าส้นเตี้ยเดินไปตามทางสายตาก็สอดส่องมองหาร้านอาหารที่เป็นที่นัดหมายสำหรับวันนี้ วันนี้เป็นวันแรกที่เธอนั้นออกมาพบปะกับเพื่อนหลังจากที่ไม่ได้พบหน้าท่าตามาร่วม ๆ สองเดือนแต่ว่าก็ได้เจอกันในวันแต่งงานของเธอกับปริภัทร์เมื่อสองวันที่ผ่านมา ไม่นานภัคพิญาก็เดินตามหาร้านอาหารไทย-อิตาเลียนที่นัดกับกลุ่มเพื่อนสนิทเธอเอาไว้จนพบ ก่อนจะเดินตรงเข้าไปในร้านทันที“สวัสดีค่ะ คุณลูกค้าได้จองโต๊ะไว้ไหมคะ” พนักงานต้อนรับถามหญิงสาวตรงหน้าด้วยความสุภาพ ภัคพิญาส่งยิ้มให้พนักงานคนดังกล่าวแล้วตอบคำถามเธอกลับไป“จองไว้ชื่อคุณบุญญาวีร์ค่ะ” บอกกับพนักงานเสียงหวานท่าทางนอบน้อม“เชิญทางนี้ค่ะ” พนักงานสาวพยักหน้ารับก่อนจะผายมือเดินนำหญิงสาวไปยังโต๊ะที่ได้จองเอาไว้ แต่เมื่อไปถึงก็พบว่าเพื่อนของเธอนั้นยังไม่มีใครมาเลยสักคนไม่ว่าจะเป็

สองเดือนผ่านไปตามวันเวลา การใช้ชีวิตคู่ฉันสามีภรรยาของปริภัทร์และภัคพิญาแน่นอนว่าชีวิตของทั้งคู่ไม่ได้ราบรื่นหวานชื่นเหมือนคู่รักคู่อื่น ๆ การที่คนสองคนต้องมาแต่งงานกันโดยที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งนั้นไม่เต็มใจย่อมขื่นขมมากเกินพอ ปริภัทร์ทำทุกอย่างและทุกวิถีทางที่จะทำให้เธอหย่าขาดจากเขาแม้กระทั่งพานางแบบสาวคู่ควงคนล่าสุดของเขาเข้ามาค้างอ้างแรมกัน ที่บ้านใคร ๆ ก็ว่ากันว่าชีวิตของภัคพิญานั้นโชคดีที่ได้แต่งงานกับปริภัทร์ ต่างคนต่างพากันอิจฉาในชีวิตของเธอ แต่หญิงสาวนั้นไม่ได้คิดแบบนั้นว่าตนโชคดีแต่ตรงกันข้ามเสียมากกว่า ถ้าหาเมื่อสองปีก่อนเธอไม่บังเอิญได้พบกับบิดามารดาของเขาเธอก็คงไม่ต้องมาแต่งงานและใช้ชีวิตเรียบง่ายตามมีตามเกิดสองยายหลานหากว่าด้วยเหตุผลบางประการที่ทำให้เธอตกปากรับคำแต่งงานกับ ปริภัทร์ พรหมพิริยะ บุตรชายคนโต ทั้ง ๆ ที่เธอไม่เคยเห็นหน้าค่าตาเขามาก่อน ภัคพิญานั้นรู้จักกับท่านทั้งสองมาราวสองปี ท่านคอยช่วยเหลือเธอในยามยากลำบาก ยายที่เป็นญาติเพียงคนเดียวของเธอนั้นล้มป่วยต้องเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาลมานานแรมปีระหว่างที่ยายของเธอเข้ารับการรักษาตัวเธอก็จำเป็นต้องย้ายเข้ามาอยู่ภายในบ้า

“ว่าแต่บุญมาเยี่ยมยายอย่างเดียวเลยใช่มั้ยวันนี้” ภัคพิญาหันไปถามบุญญาวีร์ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเตียง“อ๋อใช่วันนี้แวะมาเยี่ยมยายแล้วก็จะชวนแกไปกินข้าวเย็นด้วย”“งั้นไปสิฉันว่างพอดียังไม่อยากกลับบ้านด้วย” เพราะว่าถ้าเธอกลับบ้านไปเธอก็ไม่ได้เจอใคร อยู่คนเดียวก็เหงา สามีก็คงไม่กลับมานอนบ้าน บุญญาวีร์เดินมาหาขนมไทยที่ซื้อมาให้ยายสองสามอย่างเห็นวันก่อนยายแกบ่นอยากกินเธอเลยซื้อมาฝาก“ยายจ๋า บุญซื้อขนมชั้นมาให้ยายด้วยนะ” ว่าพร้อมชูถุงขนมในมือให้ “แต่ยายต้องกินน้อย ๆ ล่ะ เดี๋ยวคนแถวนี้เขาจะว่าเอาได้” หญิงสาวเอ่ยไม่วายที่จะปรายตาเหน็บแนมหมอหนุ่ม“ขอบใจนะหนูบุญ ยายกินไปแล้วแหละ ยายภัคเขาก็ซื้อมาให้ยายเหมือนกันลูก” นางว่าแล้วหันไปทางหลานสาวเธอยิ้มและพยักหน้ารับ ทั้งสี่คนคุยกันไปไม่นานคนป่วยก็หาววอด ๆ ขึ้นพลางเอ่ยไล่หลานสาวให้กลับบ้านกันไปได้แล้ว“ยายให้ภัคอยู่ต่อไม่ได้เหรอ” ผู้เป็นหลานเอ่ยออดอ้อน“กลับบ้าไปดูแลผัวได้แล้ว แต่งงานแล้วก็หัดดูแลซะบ้างนะลูก” หญิงสาวยิ้มเจื่อนให้ผู้เป็นยายแหะ ดูแลเหรอ เขานะบ้านก็ยังไม่กลับเลย“งั้นหนูก

“ตาปัทนะตาปัท แม่อุตส่าห์หาสิ่งดี ๆ ไว้ให้กลับไม่เห็นแค่ยังจะไปคั่วอยู่กับแม่นางแบบอะไรนั่นอีก “ คุณนายปภาโวยวายขึ้นเมื่อเห็นรูปภาพบุตรชายกับนางแบบสาวนางนั้นผ่านโทรศัพท์มือถือในเว็บข่าวซุบซิบดารา“อะไรกันคุณ อ่านข่าวแล้วก็โวยวายขึ้นมา” คุณชรัชสามีของนาง เงยหน้าถามละสายตาจาะหนังสือพิมพ์ฉบับเช้า“ก็ลูกชายสุดที่รักคุณน่ะสิ ทำงามหน้าอีกแล้ว… ไม่ดูแลหนูภัคแต่กลับเอาเวลาไปอยู่กับแม่นางแบบแพนเพลินอะไรนั้น เมื่อไรแม่คนนี้จะออกไปจากชีวิตลูกชายเราสักที”คุณชรัชมองดูท่าทางอาการของภรรยาที่มีความกรุ่นโกรธมาเต็ม“คุณจะทำอะไรได้ในเมื่อลูกเรารักหนูแพน แล้วหนูแพนก็รักตาปัท”“รักบ้าบออะไรกัน แม่นั้นรักเงินของตาปัทมากกว่า”“เอาน่ารอดูไปก่อนผมว่าอีกไม่นาน เจ้าปัทก็รักหนูภัคบ้าง”“แต่ฉันรอไม่ไหวฉันอยากอุ้มหลาน” นางโพล่งความประสงค์ของตนเป็นจังหวะเดียวกันกับเสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินลงมาจากชั้นสอง“มีอะไรหรือเปล่าคะคุณแม่… เสียงดังเชียว” ปิยดา พรหมพิริยะ บุตรสาวคนเล็กเดินลงมาจากชั้นสองพลางเอ่ยถามบิดามารดาว่ามีเรื่องอะไรกันถึงได้เสียงดังตั้งเช้า