All Chapters of เมียนอกสถานะ: Chapter 11 - Chapter 20

“ตาปัทนะตาปัท แม่อุตส่าห์หาสิ่งดี ๆ ไว้ให้กลับไม่เห็นแค่ยังจะไปคั่วอยู่กับแม่นางแบบอะไรนั่นอีก “ คุณนายปภาโวยวายขึ้นเมื่อเห็นรูปภาพบุตรชายกับนางแบบสาวนางนั้นผ่านโทรศัพท์มือถือในเว็บข่าวซุบซิบดารา“อะไรกันคุณ อ่านข่าวแล้วก็โวยวายขึ้นมา” คุณชรัชสามีของนาง เงยหน้าถามละสายตาจาะหนังสือพิมพ์ฉบับเช้า“ก็ลูกชายสุดที่รักคุณน่ะสิ ทำงามหน้าอีกแล้ว… ไม่ดูแลหนูภัคแต่กลับเอาเวลาไปอยู่กับแม่นางแบบแพนเพลินอะไรนั้น เมื่อไรแม่คนนี้จะออกไปจากชีวิตลูกชายเราสักที”คุณชรัชมองดูท่าทางอาการของภรรยาที่มีความกรุ่นโกรธมาเต็ม“คุณจะทำอะไรได้ในเมื่อลูกเรารักหนูแพน แล้วหนูแพนก็รักตาปัท”“รักบ้าบออะไรกัน แม่นั้นรักเงินของตาปัทมากกว่า”“เอาน่ารอดูไปก่อนผมว่าอีกไม่นาน เจ้าปัทก็รักหนูภัคบ้าง”“แต่ฉันรอไม่ไหวฉันอยากอุ้มหลาน” นางโพล่งความประสงค์ของตนเป็นจังหวะเดียวกันกับเสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินลงมาจากชั้นสอง“มีอะไรหรือเปล่าคะคุณแม่… เสียงดังเชียว” ปิยดา พรหมพิริยะ บุตรสาวคนเล็กเดินลงมาจากชั้นสองพลางเอ่ยถามบิดามารดาว่ามีเรื่องอะไรกันถึงได้เสียงดังตั้งเช้า

“สวัสดีค่ะคุณภัค” / “ สวัสดีค่ะคุณปาย”“เอาของไปเก็บในครัวก่อนค่ะ” เจ้าบ้านที่ดีกุลีกุจอเข้าไปช่วยถือของเอาเข้าไปไว้ในครัวในตอนแรกหญิงสาวจะเอาของจากมือน้องของสามีไปเก็บให้แล้วให้เธอนั่งพักกับคุณหญิงปภาแต่สาวเจ้าเกรงใจเพราเธออายุน้อยกว่าจะให้คนที่โตกว่าถือให้ได้อย่างไรนอกจากจะโตกว่าแล้วยังเป็นภรรยาของพี่ชายอีกต่างหาก“เอาวางตรงนี้ก่อนก็ได้ค่ะคุณปาย” ภัคพิญาวางถุงต่าง ๆ ลงบนเคาน์เตอร์ลายหินอ่อนกลางห้องครัว คนที่ตามมาก็วางลงตามคำที่บอกก่อนจะหันไปทางพี่สะใภ้“จริง ๆ คุณภัคไม่ต้องเรียกปายว่าคุณก็ได้นะคะ ปายอายุน้อยกว่าอีกค่ะ”ภัคพิญาพยักหน้ารับก่อนเอ่ยตอบไปเช่นกัน“อย่างนั้นก็ไม่ต้องเรียกว่าคุณภัคเช่นกันนะคะ เรียกภัคเฉย ๆ ก็ได้ค่ะ”“ได้ยังไงคะปายเรียกพี่ภัคแล้วกันนะคะ” สองสาวเดินคุยกันออกมาจากห้องครัวรับรู้ได้ถึงความเป็นมิตรระหว่างสองคน“คุยอะไรกันสองสาว”“ปายแค่ขอเปลี่ยนสรรพนามของคุณภัคเป็นพี่ภัคเท่านั้นเองค่ะคุณแม่”“วันนี้คุณแม่กับน้องปายจะมาค้างที่นี่เหรอคะ” หญิงสาวถามเพราะว่าบ้านหลังนี้มีเพียงสามห้องนอนเท่านั้น ห

พี่สะใภ้คนสวยอย่างภัคพิญาช่วยน้องสามีตัวเล็กอย่างปิยดาขนกระเป๋าเสื้อผ้าของคุณนายปภาขึ้นมาไว้บนชั้นสองแต่ถูกน้องสาวของสามีนั้นบอกว่าจะจัดการเรื่องกระเป๋าเองทั้งของตนและของคุณแม่ หญิงสาวพยักหน้ารับอย่างไม่เข้าใจแต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไรกลับนอกจากลงมาชั้นล่างหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาดมาปัดกวาดห้องนอนเล็กให้กับแขกที่มาพักที่บ้าน แล้วลงมือจัดการอย่างไม่เกี่ยงงอน เวลาผ่านไปห้องก็สะอาดเรียบร้อยจึงลงเอาอุปกรณ์ทำความสะอาดกลับไปไว้ที่เดิมหยดเหงื่อเม็ดเล็กผุดพรายขึ้นเต็มใบหน้าเธอจึงใช้หลังมือปาดมันออกอย่างลวก ๆ ในจังหวะที่เธอกำลังจะเดินกลับขึ้นไปยังชั้นสองอีกครั้งเห็นแม่สามีที่กำลังนั่งดูข่าวภาคค่ำกับบุตรชายและบุตรสาวที่เพิ่งตามมาสมทบไม่นานนี้ส่งยิ้มให้เธอ หญิงสาวส่งยิ้มกลับไปแล้วตรงไปยังโต๊ะทำงานอีกตัวที่เธอสั่งซื้อเอามาประกอบเองที่บ้านเพื่อที่จะเอางานอีกชิ้นที่ออกแบบค้างเอาไว้กลับขึ้นไปทำต่อ เพราะกาลเวลาในตอนนี้นั้นก็เริ่มมืดเสียแล้ว แต่หากทั้งสามที่กำลังนั่งดูข่าวสารที่ห้องนั่งเล่นยังคงไม่กลับไปพักผ่อน เธอจึงขอตัวขึ้นไปอาบน้ำและจัดการงานออกแบบที่ทำคั่งค้างเอาไว้ต่อ เธออยากจะทำให้ได้มากที่สุ

ราว ๆ ครึ่งชั่วโมงผ่านไปพยาบาลก็มานำตัวไปฟอกไตและตรวจโรคต่าง ๆ ที่อาจจะแทรกซ้อนขึ้นมาอีกราว ๆ ห้าถึงหกชั่วโมง หญิงสาวใช้เวลานี้นั่งทำงานของตนไปเพลิน ๆ ไม่นานก็ได้ยินเสียงแจ้งเตือนของแอปพลิเคชันไลน์ดังขึ้นมาจึงเปิดอ่านพบว่าเพื่อนของเธอนั้นมาถึงแล้ว มือเรียวจึงเก็บงานทุกอย่างให้เรียบร้อยใบบุญ : ฉันถึงร้านแล้วนะตัวจิ๋ว : โอเคเดี๋ยวรีบลงไปเลยหลังจากที่ส่งข้อความตอบกลับเรียบร้อยแล้วคว้ากระเป๋าออกจากห้องไประหว่างทางที่เดินนั้นเธอบังเอิญพบกับหมอโซ่สิงหะ ทางด้านหมอหนุ่มที่เดินมากับพยาบาลผู้ช่วยที่เดินตามหลังมาเขาหันไปบอกพยาบาลให้ไปพักก่อน แล้วหันมาทักทายหญิงสาวคนสวยผู้ที่เป็นภรรยาของเพื่อนสนิท“สวัสดีครับ คุณภัคกำลังจะไปไหนครับเนี่ย” คุณหมอหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม“สวัสดีค่ะคุณหมอ กำลังจะลงไปร้านกาแฟหน้าโรงพยาบาลค่ะ” เธอตอบเสียงหวานกลับหมอหนุ่มด้วยความยิ้มแย้ม“ไปหาไอ้ปัทเหรอครับ” เขาถามพลางมองหน้าที่ยิ้มหวานเล็กน้อยอย่างรอคำตอบ“อ๋อ… ไม่ใช่ค่ะ พอดีเพื่อนของภัคมาหามีเรื่องจะคุยอะไรแบบนี้ค่ะ”“อ๋อครับ งั้นเชิญตามสบายนะครับ”

กระบี่ ประเทศไทยทันทีที่ปริภัทร์กับภัคพิญาเดินทางมาถึงจังหวัดกระบี่ ทั้งสองคนเดินลากกระเป๋ามายังประตูทางออกของสนามบินมองหาลูกน้องคนสนิทที่พ่วงตำแหน่งเลขาส่วนตัว เขาให้ลูกน้องบินมารอที่โรงแรมก่อนที่เขาจะมาจัดการความเรียบร้อยถึงแม้ว่ามันจะกระทันหันไปหน่อยแต่ความเรียบร้อยที่เจ้านายต้องการนั้นห้ามขาดตกบกพร่องเป็นอันขาด หลังจากที่มองหาอยู่ครู่หนึ่งก็กดต่อสายโทรหาทันทีและพอรู้ว่าลูกน้องนักมารออยู่แล้วจึงยืนรออยู่ที่เดิมกับหญิงสาวที่ยืนห่างจากเขาราวหนึ่งช่วงแขน“ขอโทษครับนาย พอดีวันนี้รถที่สนามบินเยอะเลยช้าครับ” นพกรลูกน้องของปริภัทร์ค้อมศีรษะลงเล็กน้อยเป็นการขอโทษที่ให้เจ้านายทั้งสองต้องรอนาน“ไม่เป็นไร เอาของขึ้นรถเถอะ” เขาพยักหน้าแล้วยื่นกระเป๋าลากใบสีดำให้ลูกน้องแล้วตนเองก็ขึ้นไปนั่งประจำที่นพกรกำลังจะยื่นมือไปขอกระเป๋าลากที่อยู่ในมือภัคพิญาแต่ ปริภัทร์ที่ลดกระจกลงมาในระดับใบหน้าเอ่ยขึ้นเสียก่อน “กระเป๋าใครก็เอาขึ้นเอง นพเป็นคนของฉันเธอไม่มีสิทธิ์” หญิงสาวส่งยิ้มให้ลูกน้องของสามีเล็กน้อยข่มความเสียใจเอาไว้แล้วเดินยกกระเป๋าไปเก็บที่ท้า