All Chapters of เมียนอกสถานะ: Chapter 21 - Chapter 30

อีกด้านหนึ่งของภัคพิญาที่คิดว่าสามีนั้นไม่กลับมาค้างที่บ้านพักหลังนั้นเธอจึ้งถือโอกาสลงเล่นน้ำในสระว่ายน้ำพลางจิบไว้ที่ยกลงจากโต๊ะลงมาวางข้างสระว่ายน้ำ พลางเปิดเพลงผ่านโทรศัพท์มือถือสร้างบรรยากาศผ่อนคลายอยู่คนเดียว“เฮ้อ สบายจัง” เสียงหวานเอ่ยออกมาพลางเงยหน้ามองท้องฟ้าที่มืดสนิทกลับมีมวลหมู่ดาวแวววาวระยับนับล้าน ๆ ดวงอยู่เคียงข้างพระจันทร์ที่สีเหลืองนวลสว่างเด่นชัด ก่อนที่เพลงจากโทรศัพท์ที่ปิดไว้ถูกแทรกด้วยเสียงเรียกเข้า ภัคพิญาขึ้นหยิบขึ้นมาดูพบว่าเป็นสายเรียกวีดีโอคอลจากฝ้าย กรรณิการ์ เพื่อนสาวคนสนิทอีกคนของเธอ“ฮัลโหลว่ายังไงฝ้าย” ภัคพิญากดรับสายจากกรรณิการ์แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเสียงที่ทักมานั้นไม่ใช่แค่ฝ้ายคนเดียว กลับมีบุญญาวีร์ และ อธิกรอยู่ด้วย“ฮัลโหลยายภัค” สามเสียงสอดประสานกัน “ว่ายน้ำกับผัวเหรอเพื่อนสาว” เมนี่เอ่ยถามเมื่อเห็นมวลน้ำกระเพื่อมไปมา“อืม... ใช่แต่ฉันว่ายน้ำคนเดียว” หญิงสาวตอบกลับเพื่อนทันทีตามความจริง“แล้วใส่ชุดว่ายน้ำไหมยัยภัค” ฝ้ายเอ่ยถาม ด้วยความที่หญิงสาวกำลังกรึ่ม ๆ จากการดื่มไวน์จึงยกโทรศัพท์ให้ห่างออกไปพอที่จะเห็นชุดว่าย

ร่างกายที่เมื่อยล้าจากบทรักเร่าร้อนที่แสนหนักหน่วงของปริภัทร์เริ่มขยับกายเมื่อแสงสว่างจากดวงอาทิตย์ในยามเช้าผ่านกระทบเปลือกตา ชายหนุ่มกระพริบตาเล็กน้อย ชายหนุ่มพลิกตัวหนีแสงสว่างที่เข้ามารบกวน แขนแกร่งกวาดไปมาทั่วเตียงกว้างหมายจะคว้าร่างเล็กที่มีกลิ่นหอมหวานเฉพาะตัวเข้ามากอดเอาไว้ แต่แล้วก็พบกับความว่างเปล่า ไร้คนที่นอนเคียงข้างเช่นเมื่อคืนที่ผ่านมา ร่างสูงเปลือยเปล่าอดแปลกใจไม่ได้ที่ไม่พบเธอหลังจากผงกยกศีรษะขึ้นดูเพื่อความแน่ใจว่าเมียเขาไม่อยู่บนเตียงแน่ ๆ“ลุกไปไหนแต่เช้า” มือหน้าคว้าโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้าง ๆ หัวเตียงขึ้นมาดูเวลาพบว่าตอนนี้เป็นเวลาราว ๆ เก้านาฬิกาเท่านั้นภัคพิญาหายไปไหนร่างสูงสะบัดผ้าห่มสีขาวคลุมกายออกแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวผืนหนาสีขาวเข้ามาพันหมิ่น ๆ รอบเอวสอบอย่างลวก ๆ แล้วเดินหาคนที่เขาเพิ่งจะพรากความสาวไปเมื่อคืนทั่วบ้านพักก็ไม่พบ ก่อนจะตัดสินใจต่อสายหานพกรเลขาคนสนิททันที“สวัสดีครับคุณปัท” ปรายสายตอบกลับทันทีที่รับสาย“นายอยู่ที่ไหน”“ผมเดินอยู่แถวชายหาดครับ นายมี่เรื่องอะไรหรือเปล่าครับ” คนปลายสายเอ่ยถามหลังจากที่ตนน

เวลาตีสองของคืนเดียวกันภัคพิญารับรู้ถึงความอบอุ่นจากอกแกร่งของสามีที่นอนแนบชิดติดกันด้วยสภาพร่างกายที่เปลือยเปล่าด้วยกันทั้งคู่ แขนเรียวค่อย ๆ ขยับแขนแกร่งที่พาดเข้ากับเอวคอดกิ่วของตนออกอย่างเบามือแล้วลุกออกจากเตียงด้วยความปวดร้าวระบมกายจากบทรักที่เพิ่งผ่านพ้นไปจากคนที่นอนอยู่ข้าง ๆ อย่างเอาแต่ใจ ข่มความเจ็บลุกไปชำระร่างกาย ในห้องน้ำและออกไปนอนที่ห้องนั่งเล่นเหมือนคืนแรกที่เธอเข้ามาพักที่แห่งนี้เพราะกลัวว่าหากเขาตื่นขึ้นมาเห็นเธอนอนอยู่บนเตียงคงจะไม่พอใจพลอยทำให้ทะเลาะกันเสียเปล่าจึงพาตัวเองไปนอนโซฟาห้องนั่งเล่นดังเดิม ร่างเล็กรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองร้อนขึ้นมาราวกับคนที่กำลังจะมีไข้ จึงตัดสินใจเดินหาว่าภายในบ้านพักที่อยู่นั้นมีพวกยาสามีญประจำบ้านหรือไม่ เดินคนจนแล้วจนรอดก็ไม่พบ ภัคพิญาจึงต้องพาร่างกายอันอ่อนล้าของตนกลับมานั่งที่โซฟาสีขาวแล้วค่อย ๆ ทิ้งตัวลงนอนโดยไม่ลืมที่จะห่มผ้า เปลือกตาหวานหลับลงและหลับใหลไปในที่สุดปริภัทร์รู้สึกตัวตื่นขึ้นมองคนที่เคยนอนอยู่ข้าง ๆ แต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า ร่างสูงรีบกระเด้งตัวลุกจากเตียงทันที กวาดสายตามองไปรอบ ๆ

“เฮ้ย... ไอ้ปัท มึงแกล้งอะไรคุณภัค ถึงได้ป่วยขึ้นมา” หมอหนุ่มถามอย่างอดที่จะสงสัยไม่ได้“ไม่ต้องยุ่งเรื่องของกู แค่นี้แหละ ฝากดูแลด้วยแล้วกัน”“มันหน้าที่กูมั้ยวะ”“เออ..”   ว่าแล้วก็กดตัดสายแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องอีกครั้งก็จัดการเก็บของที่ภัคพิญายังค้างไว้อยู่ ท่ามกลางเสียงห้ามปรามของเธอแต่ชายหนุ่มกลับไม่ฟัง เมื่อจัดการของหญิงสาวเสร็จเรียบร้อยแล้วก็หันมาเก็บของตนโดยจับโยนลงกระเป๋าเดินทางอย่างเร่งรีบ ถึงแม้ว่าอาการของยายแววนั้นจะไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่คนที่นั่งอยู่นั้นกระวนกระวายใจไม่น้อยเพราะความเป็นห่วงหลังจากที่เก็บของตรวจความเรียบร้อยเสร็จมือเล็ก ๆ ของภัคพิญาคว้ากระเป๋าเดินทางของตนมาถือกำลังจะเดินออกจากห้องก็ถูกปริภัทร์แย่งเอาไปถือเอง โดยสั่งให้คนที่ยังไม่หายป่วยเดินตามหลังมาเฉย ๆ“รถพร้อมแล้วครับคุณปัท”  นพกรมายืนรอเจ้านายหนุ่มหน้าบ้านพักแล้วรับกระเป๋าทั้งสองใบในมือปริภัทร์มาถือแล้วตรงไปยังรถที่จอดรอทันที ร่างเล็กกำลังฝืนร่างกายของตัวเองเดินไปยังประตูด้านข้างคนขับและเปิดเข้าไปนั่งเหมือนตอนที่เธอนั่งมาจากสนามบิน แต่ไม่

บุญญาวีร์ตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ที่มีแสงแดดส่องเสี้ยวใบหน้าสวยของเธอ เข้านี้เธอรู้สีกว่าจะนอนหลับสบายเอามาก ๆ พลอยทำให้เธอตื่นสายกว่าปกติ ทว่ามันดีหน่อยที่วันนี้เธอมีออกไปพบลูกค้าในตอนบ่าย ดังนั้นจึงไม่ต้องเร่งรีบอะไร แต่นอนคิดไปคิดมาเธอมากลับมาที่ห้องได้อย่างไร ร่างเล็กขยับยันกายนั่งลงบนเตียง กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องที่ไม่คุ้นตาราวกับไม่ใช่ห้องของตน นี่เธอทำงานหนักเกินไปหรือที่มองเห็นสิ่งตรงหน้าแปลกไปเป็นโทนสีเทาไปเสียหมดในระหว่างที่บุญญาวีร์กำลังครุ่นคิดว่าอะไรเป็นอย่างไร มือน้อย ๆ คลึงขมับอย่างสงสัย ทำให้คนที่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จอย่างสิงหะเดินออกมามาแล้วถามหญิงสาวที่นั่งอยู่บนเตียงของเขา“ตื่นแล้วเหรอคุณ” เสียงทุ้มเอ่ยถาม ทำให้คนที่กำลังมึน ๆ ตอบกลับโดยไม่ได้คิด“อืม ตื่นแล้ว” หลังจากตอบกลับก็ฉุกคิดขึ้นมาว่าเธอนั้นตอบกลับใครไปจึงหันไปตามเสียงก็พบกับหมอโซ่ สิงหะกำลังยืนเช็ดผมด้วยผ้าผืนเล็กสีขาวอยู่ไม่ห่างนัก รอบเอวสอบพันด้วยผ้าขนหนูสีขาวหมิ่นเหม่ หยดน้ำเกาะพราวทั่วแผงอกแกร่งทำให้บุญญาวีร์นั้นหวีดร้องขึ้นมา“อร๊าย ไอ้หมอบ้าเข้ามาอยู่ในห้องฉันได้ยังไ