บททั้งหมดของ หลงกลรักวิศวะตัวร้าย: บทที่ 1 - บทที่ 6

[Nada's Part] “ณดา แก้วเดียวแกจะดื่มทั้งคืนเลยรึไง” เสียงเพื่อนสนิทของฉันดังขึ้นข้างหู ‘กระต่าย’ มองแก้วเหล้าที่อยู่ตรงหน้าฉันมาพักใหญ่ คิดไว้อยู่ว่ามันต้องพูดแบบนี้แน่ๆ “ฉันไม่ได้คอทองแดงแบบแกนะ” ยัยเพื่อนรักคนดีนี่มันนักดื่มตัวจริงเลยแหละ ต่างกันกับฉันที่แทบจะไม่ออกงานปาร์ตี้หรือแตะของมึนเมาสักเท่าไร กระต่ายไหวไหล่ใส่ก่อนจะโยกย้ายสะโพกมนกลมของมันออกไปเต้นกับผู้คนในงาน ทิ้งฉันให้นั่งเฝ้าโต๊ะพวกมันอยู่คนเดียว ตอนมาจำได้ว่ามาหลายคน ไหงตอนนี้ข้างกายกลับไม่เหลือใครเลยแม้แต่คนเดียว สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ ณดา กิตติคุณ ชื่อเล่น ณดา แต่ยัยกระต่ายชอบเรียกว่า ดา ตอนนี้อยู่ปีสอง คณะครุศาสาตร์ สาขาวิชาการประถมศึกษา หรือครูประถมวัยนั่นแหละ อายุยี่สิบเอ็ดปีย่างยี่สิบสองปี มีเพื่อนสนิทที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่อนุบาลเพียงคนเดียวก็คือยัยกระต่าย ด้วยความที่เราทั้งสองนิสัยค่อนข้างต่างกันสุดขั้ว กระต่ายมีเพื่อน รุ่นพี่และรุ่นน้องอีกมากมายที่รู้จักและสนิท ส่วนฉันที่ไม่ค่อยกล้าเข้าสังคม ไม่ชอบพูดกับคนแปลกหน้า (แต่ดันเลือกเรียนครู…) ไม่ชอบออกไปเที่ยวไหนกับใคร เลยมีเพื่อนแค่คนเดียวก็คือมัน ซึ่งมันก็ไม่

“โคตรอารมณ์เสียเลย ทำไมต้องมาเจอหน้าหมอนั่นก่อนกินข้าวด้วย” กระต่ายบ่นอุบหลังจากพากันมาถึงร้านอาหารที่ตกลกคุยกันไว้ก่อนหน้า ตลอดทางที่นั่งรถมาด้วยกัน ณดาเก็บความสงสัยไว้ภายในใจ ไม่กล้าถามเพื่อนออกไปเพราะเห็นสีหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์ของอีกฝ่าย อีกทั้งกระต่ายยังเอาแต่ฟึดฟัด ถอนหายใจแรงถี่ๆ จนบรรยากาศรอบ ตัวอึมครึมอย่างอัตโนมัติ “แกเงียบทำไมเนี่ยณดา” กระต่ายเอ่ยถามเพราะเห็นว่าเพื่อนตัวเองเอาแต่นั่งนิ่งกุมมือตัวเองไม่กระดุกกระดิก “ก็เห็นแกหงุดหงิด ไม่รู้ว่าต้องคุยอะไรด้วย” “ฉันไม่เหวี่ยงใส่แกอยู่แล้ว คิดมาก” ใบหน้าสวยคลายคิ้วที่ขมวดเข้าหากัน “แล้วคนนั้นใครอะ” ณดาตัดสินใจถามสิ่งที่สงสัยมาพักใหญ่ แน่นอนว่าคิ้วเรียวสวยของคนตรงข้ามกลับมาขมวดเข้าหากันทันทีที่เธอถามจบ “หน้าคุ้นๆน่ะเลยถาม” “คีย์” “ฮะ?” “ไอ้บ้านั่นมันชื่อคีย์ เป็นรุ่นพี่เราปีนึง” กระต่ายตอบด้วยเสียงเรียบนิ่ง “จำได้ว่าวันนั้นไปปาร์ตี้กับพี่อีฟแหละ แล้วมันก็มาด้วย” “…” ณดานั่งนิ่งตั้งใจฟังอีกฝ่ายเล่า “เหมือนเล่นเกมอะไรกันสักอย่างนี่แหละ แล้วมีคนท้าให้มันมาจีบฉัน” “….” “คบกันไหม แหวะ มั่นหน้าขนาดไหนถึงเดินดุ

“ณดา ไปห้องน้ำปะ” เชียร์ เพื่อนสาวร่วมขณะร้องถาม เห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่ก้มหน้าฟุบลงกับโต๊ะกินข้าวก็อดที่จะเดินไปสะกิดถามไม่ได้ “เป็นไรเนี่ย”“หือ… ไม่เป็นไร” คนถูกถามเงยหน้าขึ้นตอบ ใบหน้าสวยซีดเซียวราวกับคนป่วย ริมฝีปากที่เคยอวบอิ่มซีดขาวอย่างกับคนขาดน้ำ “แกไปกันเลย ขอนอนพักก่อน”“โห ไหวปะแก สภาพดูไม่ได้เลย” ชีต้าร์เพื่อนสาวประเภทสองเดินเข้าประชิดตัว “พรีเซ้นต์งานไม่ไหวบอกได้นะ เดี๋ยวพวกฉันทำกันเอง”“ไหวๆ ไม่ได้เป็นอะไรมาก” ณดาตอบไปแบบนั้น ทั้งที่รู้สึกคั่นเนื้อคั่นตัวไปทั่วร่างกาย อีกทั้งยังหายใจร้อนผ่าว เรี่ยวแรงก็แทบจะไม่มี“หยุดทำตัวเป็นหญิงแกร่งจ่ะ เดี๋ยวพาไปหาหมอ”“บ้า จะพรีเซ้นต์งานอยู่แล้ว” ณดาตอบปัดไป “รอทำงานนี้เสร็จค่อยกลับก็ได้”“ตลกยัยดา! แกลืมหรอว่าเรากลุ่มสุดท้ายที่ขึ้นไปพรีเซ้นต์ อีกสามสี่ชั่วโมงนู่นแหละกว่าจะเสร็จ ถึงตอนนั้นแกเน่าตายก่อนพอดี!” อลันเพื่อนอีกคนกล่าว“ใช่ กลับบ้านเหอะ เดี๋ยวไปเรียกแท็กซี่ให้” กุ้บกิ้บเห็นด้วย“ไม่เอา” ณดายังคงดื้อดึงไม่ยอม แม้ว่าเพื่อนๆ จะพากันช่วยเก็บของใส่กระเป๋าไว้หมดแล้ว นอกจากกระต่ายที่เป็นเพื่อนสนิทต่างคณะก็มีเพื่อนกลุ่มนี้แห