LOGINShare
บทที่ 8 เห็นแก่ตัว
Last Updated:
2025-03-12 18:49:20
Related chapters
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 9 ความจริง
บทที่ 9 ความจริง “เสียดายเวลาที่รู้จักกันมาฉิบหาย” กระต่ายพูดออกมาด้วยความผิดหวังในตัวเพื่อนตัวเอง “แล้วจะให้ทำไงได้อะ” “ทำยังไงก็ได้แต่ไม่ใช่ทำแบบนี้ แกยอมให้มันบังคับแกได้ทุกอย่าง มันเห็นว่าแกยอมมันก็ทำแบบเดิมเรื่อยๆ ได้ไง” “ต่าย แกลองมาเป็นฉันดูปะ ลองมาอยู่ในจุดเดียวกันไหม!” “…” กระต่ายยืนเงียบ เมื่อเห็นว่าณดาพูดเสียงดังมากกว่าเดิม ซ้ำยังร้องไห้ออกมาอีก “แกแค่ต้องมาเจอหน้าเขา อยู่ใกล้เขา แกไม่ชอบฉันเข้าใจ” “….” “แต่มันก็แค่นี้เอง!” “มันไม่แค่นี้ไง มันกำลังวุ่นวายกับชีวิตฉัน!” “แต่ฉันต้องนอนกับเขา!” “…” “ทุกครั้งที่เขาไม่พอใจ ทุกครั้งที่ฉันพยายามไม่ทำตามคำสั่ง สุดท้ายแล้วฉันคนเดียวที่เจ็บ แกรู้อะไรบ้างวะ” “…” “ฉันโดนอยู่ฝ่ายเดียวเพียงเพราะว่าเขาชอบแก มันใช่หรอวะ ไม่สมเหตุสมผลเลย” น้ำตาณดายังคงไหลออกมาไม่ขาดสาย เธอเองก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ถึงจะหลุดพ้นจากเรื่องนี้สักที “แกนอนกับมันทำไมแต่แรกล่ะ ถ้าแกไม่ยอมมัน
Last Updated : 2025-03-13หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 10 ตัวคนเดียว (?)
บทที่ 10 ตัวคนเดียว(?) “พี่คีย์ปล่อย!” ณดาร้องเสียงดัง แขนเล็กถูกบีบกระชากบังคับให้เดินตามเขาไปอย่างเอาแต่ใจ คนตัวสูงไม่สนการคัดค้านของเธอ เขายังคงออกแรงดึงกระชากอย่างไม่สนว่าเธอจะเจ็บตัวจากการกระทำของตัวเองหรือไม่ ขายาวยังคงก้าวเร็วๆ ไปยังจุดหมายของตน คนรอบข้างพากันมองมาด้วยความสงสัยเพราะณดาเอาแต่ร้องและพยายามสะบัดแขนหนี แต่ช่างไร้ประโยชน์ “พี่คีย์ปล่อยเดี๋ยวนี้ ณดาไม่ไปกับพี่หรอกนะ!” “หุบปากแล้วตามมาเงียบๆ!” “ไม่!” ณดาทั้งทุบทั้งแงะมือหนาที่บีบแขนตัวเอง แต่อีกฝ่ายดูไม่สะทกสะท้านในสิ่งที่เธอทำแม้แต่น้อย มีแต่ตัวเองที่หมดแรงไปเสียเปล่า “มึงจะไปไหน” โด้ที่เห็นเหตุการณ์จากระเบียงชั้นสอง รีบวิ่งลงมาดักหน้าเพื่อนตัวเองไว้ “มึงจะทำอะไรเขา!” “เสือก!” พูดจบร่างของโด้ก็ถูกผลักออกโดยคนนิสัยไม่ดี คีย์มองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ หมับ! แขนอีกข้างของณดาถูกคว้าไว้ “กูไม่ให้มึงพาเธอไป” เป็นโด้เองที่จับแขนอีกข้างของเธอ มือใหญ่บีบแน่นแต่ไม่สร้างความเจ็บเท่าอีกคน “มึงเสือกอะไรด้วยวะ!” คีย์เดินปรี่เข้าไปกระชากคอเสื้อ ตะหวาดเสียงใส่จนคนรอบตัวพากันสนใจเหตุการณ์มากขึ้น “อย่ามายุ่งเรื
Last Updated : 2025-03-14หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 11 ความในใจ (คีย์)
บทที่ 11 ความในใจ (คีย์) “เราจะไปไหนคะ” ณดาถามหลังจากที่ทั้งสองเข้ามานั่งภายในรถ โด้คือคนที่มาช่วยพาเธอกลับบ้าน ณดาคาดไม่ถึงว่าจะเป็นเขา เพราะโดยปกติแล้วเธอและเขาไม่เคยคุยกันมาก่อน แค่สบตากันเธอยังไม่มีความกล้าเลย ความสงสัยก่อตัวภายในใจแต่เลือกเงียบเอาไว้ ต่อให้เหตุผลจะคืออะไรแต่สุดท้ายเธอก็ยอมมากับเขาอยู่ดี “ไปหาไอ้คีย์” “ณดาไม่ไปนะคะ” หน้าสวยแสดงอาการวิตกทันทีที่ได้ยินเขาพูดแบบนั้น ผู้ชายข้างๆ เธอไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่ขับรถออกจากซอยเปลี่ยวอย่างรวดเร็ว เธอไม่อยากเจอหน้าผู้ชายใจร้ายอย่างคีย์อีก แค่นี้เธอก็ทนมามากเกินพอแล้วกับสิ่งที่เขาทำไม่ดีกับเธอ อุตส่าห์ตกลงกันไว้แล้วว่าถ้าเธอเดินกลับเขาจะเลิกยุ่ง ไม่ต้องมาพบเจอกันอีก แต่ตอนนี้ผู้ชายข้างกายกำลังพาเธอไปเจอคีย์อีกซะงั้น “ณดาไม่ไปได้ไหมคะ ถือว่าขอร้อง” “เธอเป็นเมียมันใช่ไหม” “…” “ถาม” เขาหันมามองหน้าเธอ “ขอคำตอบ” “ไม่รู้ค่ะ” ณดาก้มหน้างุด “เราเคยมีอะไรกัน แต่คงใช้คำว่าเมียกับผู้หญิงที่ตัวเองไม่รู้สึกอะไรด้วยได้หรอกค่ะ” “หึ” บทสนทนาของทั้งสองเงียบลง มีเพียงรถยนต์ที่แล่นเข้าสู่ถนนใหญ่ ที่ตอนนี้แทบจะไม่มีรถเลยส
Last Updated : 2025-03-17หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 12 ไม่รักษาสัญญา
ตอนที่ 12 ไม่รักษาสัญญา ผ่านมาสองวันแล้วหลังจากคืนนั้นที่ณดาถูกคีย์ทิ้งไว้ข้างทาง เธอและเขาไม่ได้เจอกันอีก ณดาคิดว่ามันเป็นเรื่องดีสำหรับเธอ เพราะไม่ต้องโดนเขารังแกซ้ำๆ อีกเหมือนเคย แต่สิ่งที่น่ากังวลใจในตอนนี้คงเป็นเรื่องคลิปที่เขามีอยู่ เพราะไม่อาจนิ่งนอนใจได้นัก คนนิสัยไม่ดีอย่างเขาจะยอมลบคลิปเธอจริงๆ หรอ ไม่ใช่ว่าเอาคลิปของเธอไปปล่อยลงตามเว็บต่างๆ แล้วรึไง ณดานั่งกอดอก นิ้วสวยยกขึ้นชิดริมฝีปากก่อนจะอ้าปากขบกัดมันซ้ำๆ คิดไม่ตกกับสถานการณ์ในตอนนี้ เขายอมปล่อยเธอมาง่ายๆ แบบนี้ไม่ใช่ว่ามีแผนอื่นรออยู่หรอ คนเจ้าเล่ห์แบบเขาไม่น่าหยุดอยู่แค่นี้ แต่ตอนนี้เขาเงียบเกินไป เงียบจนรู้สึกไม่ดี ความจริงวันนี้ณดามีตารางเข้าเรียนแต่อาจารย์ผู้สอนยกเลิกคลาสไปเมื่อเช้าเนื่องด้วยธุระส่วนตัวกระทันหัน เธอที่ตื่นมาแต่งตัวแต่เช้านอนแอ้งแม้งหมดแรง ไม่รู้จะทำอะไร เพื่อนก็ไม่คุยด้วย จนตอนนี้ทั้งเธอและกระต่ายก็ไม่มีท่าทีว่าจะกลับมาคุยกัน คงต้องบอกว่ากระต่ายคนเดียวต่างหากที่ไม่ยอมพูดคุยกับเธอเลยสักคำ ขนาดเธอตั้งใจโทรไปหาขอความช่วยเหลือยังปิดเครื่องหนี คงต้องจบความสัมพันธ์ของกันและกันไว้แค่นี้
Last Updated : 2025-03-17หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 13 หวงก้าง
บทที่ 13 หวงก้าง “มึงพาสาวไหนติดสอยห้อยตูดมาวะไอ้คีย์” ‘อาร์ท’ รุ่นพี่ที่สนิทกันกับคีย์ถาม สายตาเจ้าเล่ห์จ้องมองไปยังผู้หญิงผมยาวใส่ชุดสบายตาที่นั่งอยู่ตรงบาร์ด้านล่าง เขาพาณดามาที่ผับใจกลางเมืองที่พึ่งเปิดใหม่เมื่อไม่นาน เป็นสถานบันเทิงของรุ่นพี่ที่อายุห่างกันห้าปี พวกเขารู้จักกันเพราะเคยเตะบอลด้วยกันบ่อยๆ “คนนี้เบื่อยัง ถ้าเบื่อแล้วส่งต่อให้กูได้นะ” ‘ปิง’ รุ่นพี่อีกคนพูดติดตลก แต่เขารู้ว่ามันพูดจริง เพราะส่วนใหญ่ผู้หญิงที่เคยตามเขาต้อยๆ ก็ไปนอนกับปิงอยู่บ่อยครั้ง คีย์ไม่ได้ตอบ เขาเพียงแค่ยกแก้วเหล้าในมือขึ้นดื่มเงียบๆ ปล่อยให้คนอื่นพูดไป เพราะยังไงเขาก็ไม่คิดจะยกณดาให้ใครง่ายๆ เขายังไม่เบื่อที่จะรังแกเธอ “มีเสน่ห์อยู่นะ มึงดูดิมีแต่คนจ้องจะงาบ ขนาดใส่แค่เสื้อยืดกางเกงขายาวปกตินะ ถ้าแต่งเต็มจะขนาดไหน” “คงได้เหลียวกันจนคอเคล็ดแหละว่ะ” ปิงและอาร์ทยังคงพูดถึงณดาเรื่อยๆ อย่างสนใจ ทั้งยังคอยแอบมองสีหน้าของคีย์อีกด้วย “คนนี้เล่นๆ หรือจริงจังวะ” “ไม่รู้” คีย์ตอบ มือหนาแกว่งแก้วเหล้าในมือช้าๆ สายตายังคงจับจ้องไปที่หญิงสาวที่เอาแต่นั่งมองแก้วเหล้าตรงหน้าไม่ยอมยกดื่มสักที “
Last Updated : 2025-03-19หลงกลรักวิศวะตัวร้าย แนะนำเนื้อเรื่อง
พูดคุยกับนักเขียน อิม ฮายอน (poxnnxdda) สวัสดีค่ะทุกคนนน~ เจอกันในนิยายเรื่องที่สองของไรท์ อิมฮายอน (poxnnxdda) คนสวยคนเดิม อิๆ เรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับความรักครั้งเก่าของ ‘ปวินทร์’ และ ‘โรซิต้า’ ทั้งสองเคยรักกันหวานชื่น แต่มีเหตุให้ฝ่ายนางเอกหนีหายไป เป็นนิยายรักโรมานซ์ ดราม่าพอกรุบกริบให้ชื่นใจ ไรท์พยายามแต่งให้แตกต่างจากเรื่องที่แล้ว ตั้งใจให้ทั้งนางเอกมีความเป็นธงแดงจะได้สูสีกับพระเอกที่เป็นธงแดงเช่นกัน ตัวละครแต่ละตัวมีเหตุและผลของตัวเอง ไรท์ตั้งใจสรรค์สร้างตัวละครทุกตัวให้ออกมาดีที่สุด ยังไงก็ขอให้สนุกกับนิยายเรื่อง ‘หลงกลรัก(ร้าย) นายแฟนเก่า’ นะคะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและซัพพอร์ตกัน รัก อิมฮายอน (poxnnxdda) ลิขสิทธิ์นิยาย ***นิยายเรื่อง ‘หลงกลรักวิศวะตัวร้าย’ เรื่องนี้ เป็นลิขสิทธิ์ของนามปากกา อิม ฮายอน สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ ๒๕๓๗ ไม่อนุญาตให้คัดลอกเนื้อหา ทำการดัดแปลงทำซ้ำ หรือสแกนเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งเพื่อสร้างข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์ หรือเผยแพร่วิธีใดก่อนได้รับอนุญาต หากฝ่าฝืนหรือพบเจอจะดำเนินการฟ้องร้องตามกฎหมายให้ถึงที่สุด
Last Updated : 2025-03-08หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 1 งานเลี้ยงวันเกิด
[Nada's Part] “ณดา แก้วเดียวแกจะดื่มทั้งคืนเลยรึไง” เสียงเพื่อนสนิทของฉันดังขึ้นข้างหู ‘กระต่าย’ มองแก้วเหล้าที่อยู่ตรงหน้าฉันมาพักใหญ่ คิดไว้อยู่ว่ามันต้องพูดแบบนี้แน่ๆ “ฉันไม่ได้คอทองแดงแบบแกนะ” ยัยเพื่อนรักคนดีนี่มันนักดื่มตัวจริงเลยแหละ ต่างกันกับฉันที่แทบจะไม่ออกงานปาร์ตี้หรือแตะของมึนเมาสักเท่าไร กระต่ายไหวไหล่ใส่ก่อนจะโยกย้ายสะโพกมนกลมของมันออกไปเต้นกับผู้คนในงาน ทิ้งฉันให้นั่งเฝ้าโต๊ะพวกมันอยู่คนเดียว ตอนมาจำได้ว่ามาหลายคน ไหงตอนนี้ข้างกายกลับไม่เหลือใครเลยแม้แต่คนเดียว สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ ณดา กิตติคุณ ชื่อเล่น ณดา แต่ยัยกระต่ายชอบเรียกว่า ดา ตอนนี้อยู่ปีสอง คณะครุศาสาตร์ สาขาวิชาการประถมศึกษา หรือครูประถมวัยนั่นแหละ อายุยี่สิบเอ็ดปีย่างยี่สิบสองปี มีเพื่อนสนิทที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่อนุบาลเพียงคนเดียวก็คือยัยกระต่าย ด้วยความที่เราทั้งสองนิสัยค่อนข้างต่างกันสุดขั้ว กระต่ายมีเพื่อน รุ่นพี่และรุ่นน้องอีกมากมายที่รู้จักและสนิท ส่วนฉันที่ไม่ค่อยกล้าเข้าสังคม ไม่ชอบพูดกับคนแปลกหน้า (แต่ดันเลือกเรียนครู…) ไม่ชอบออกไปเที่ยวไหนกับใคร เลยมีเพื่อนแค่คนเดียวก็คือมัน ซึ่งมันก็ไม่
Last Updated : 2025-03-08หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 2 พลาดพลั้ง
ครืดๆ~ ครืด~ เสียงโทรศัพท์ดังไปทั่วห้องนอนในเวลาแปดโมงเช้า หญิงสาวยังคงนอนหลับตาพริ้มอย่างอ่อนเพลีย แสงแดดอ่อนที่ลอดผ่านช่องผ้าม่านสาดส่องยังเปลือกตาของเธอ ทำให้ดวงตากลมโตค่อยๆขยับก่อนจะลืมขึ้นอย่างเชื่องช้า “อือ…” ณดาครางในลำคอพร้อมกับบิดตัวไปหาโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างหัวเตียงเพื่อกดปิดนาฬิกาปลุกที่ดังจนหูของเธอแสบไปหมด ร่างเล็กยังคงนอนนิ่ง ดวงตากลมโตจ้องมองตัวเลขที่แจ้งเวลาในหน้าจอมือถือของตัวเอง ในหัวพลางคิดถึงเรื่องเมื่อคืนขึ้นมา จำได้ว่าถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวและมีผู้ชายที่ไหนไม่รู้มานั่งดื่มกับเธอและภาพก็ตัดไป “คงไม่มีอะไรหรอก” เธอปลอบใจตัวเองเบาๆ มือเล็กจับผ้าห่มที่คลุมกายออก แต่ความรู้สึกโล่งเปล่าทำให้เจ้าตัวแน่นิ่งไปชั่วขณะ “นี่…มัน…” เธอก้มมองร่างกายที่ปราศจากเสื้อผ้าของตัวเองด้วยใจที่หล่นวูบ สองขารีบก้าวลงจากเตียง ความเจ็บแปลบแล่นเข้าสู่ใจกลางของร่างกาย ใบหน้าหวานเหยเกลงเพราะเจ็บที่จุดอ่อนไหว ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเลื่อนมองคราบเลือดสีแดงเล็กๆ บนผ้าปูที่นอนสีชมพู ก่อนจะสังเกตเห็นว่าบนขาอ่อนตัวเองก็มีคราบเลือดและคราบสีขาวติดอยู่เช่นกัน ปึก! ณดาทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดแรง ใ
Last Updated : 2025-03-08
Latest chapter
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 13 หวงก้าง
บทที่ 13 หวงก้าง “มึงพาสาวไหนติดสอยห้อยตูดมาวะไอ้คีย์” ‘อาร์ท’ รุ่นพี่ที่สนิทกันกับคีย์ถาม สายตาเจ้าเล่ห์จ้องมองไปยังผู้หญิงผมยาวใส่ชุดสบายตาที่นั่งอยู่ตรงบาร์ด้านล่าง เขาพาณดามาที่ผับใจกลางเมืองที่พึ่งเปิดใหม่เมื่อไม่นาน เป็นสถานบันเทิงของรุ่นพี่ที่อายุห่างกันห้าปี พวกเขารู้จักกันเพราะเคยเตะบอลด้วยกันบ่อยๆ “คนนี้เบื่อยัง ถ้าเบื่อแล้วส่งต่อให้กูได้นะ” ‘ปิง’ รุ่นพี่อีกคนพูดติดตลก แต่เขารู้ว่ามันพูดจริง เพราะส่วนใหญ่ผู้หญิงที่เคยตามเขาต้อยๆ ก็ไปนอนกับปิงอยู่บ่อยครั้ง คีย์ไม่ได้ตอบ เขาเพียงแค่ยกแก้วเหล้าในมือขึ้นดื่มเงียบๆ ปล่อยให้คนอื่นพูดไป เพราะยังไงเขาก็ไม่คิดจะยกณดาให้ใครง่ายๆ เขายังไม่เบื่อที่จะรังแกเธอ “มีเสน่ห์อยู่นะ มึงดูดิมีแต่คนจ้องจะงาบ ขนาดใส่แค่เสื้อยืดกางเกงขายาวปกตินะ ถ้าแต่งเต็มจะขนาดไหน” “คงได้เหลียวกันจนคอเคล็ดแหละว่ะ” ปิงและอาร์ทยังคงพูดถึงณดาเรื่อยๆ อย่างสนใจ ทั้งยังคอยแอบมองสีหน้าของคีย์อีกด้วย “คนนี้เล่นๆ หรือจริงจังวะ” “ไม่รู้” คีย์ตอบ มือหนาแกว่งแก้วเหล้าในมือช้าๆ สายตายังคงจับจ้องไปที่หญิงสาวที่เอาแต่นั่งมองแก้วเหล้าตรงหน้าไม่ยอมยกดื่มสักที “
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 12 ไม่รักษาสัญญา
ตอนที่ 12 ไม่รักษาสัญญา ผ่านมาสองวันแล้วหลังจากคืนนั้นที่ณดาถูกคีย์ทิ้งไว้ข้างทาง เธอและเขาไม่ได้เจอกันอีก ณดาคิดว่ามันเป็นเรื่องดีสำหรับเธอ เพราะไม่ต้องโดนเขารังแกซ้ำๆ อีกเหมือนเคย แต่สิ่งที่น่ากังวลใจในตอนนี้คงเป็นเรื่องคลิปที่เขามีอยู่ เพราะไม่อาจนิ่งนอนใจได้นัก คนนิสัยไม่ดีอย่างเขาจะยอมลบคลิปเธอจริงๆ หรอ ไม่ใช่ว่าเอาคลิปของเธอไปปล่อยลงตามเว็บต่างๆ แล้วรึไง ณดานั่งกอดอก นิ้วสวยยกขึ้นชิดริมฝีปากก่อนจะอ้าปากขบกัดมันซ้ำๆ คิดไม่ตกกับสถานการณ์ในตอนนี้ เขายอมปล่อยเธอมาง่ายๆ แบบนี้ไม่ใช่ว่ามีแผนอื่นรออยู่หรอ คนเจ้าเล่ห์แบบเขาไม่น่าหยุดอยู่แค่นี้ แต่ตอนนี้เขาเงียบเกินไป เงียบจนรู้สึกไม่ดี ความจริงวันนี้ณดามีตารางเข้าเรียนแต่อาจารย์ผู้สอนยกเลิกคลาสไปเมื่อเช้าเนื่องด้วยธุระส่วนตัวกระทันหัน เธอที่ตื่นมาแต่งตัวแต่เช้านอนแอ้งแม้งหมดแรง ไม่รู้จะทำอะไร เพื่อนก็ไม่คุยด้วย จนตอนนี้ทั้งเธอและกระต่ายก็ไม่มีท่าทีว่าจะกลับมาคุยกัน คงต้องบอกว่ากระต่ายคนเดียวต่างหากที่ไม่ยอมพูดคุยกับเธอเลยสักคำ ขนาดเธอตั้งใจโทรไปหาขอความช่วยเหลือยังปิดเครื่องหนี คงต้องจบความสัมพันธ์ของกันและกันไว้แค่นี้
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 11 ความในใจ (คีย์)
บทที่ 11 ความในใจ (คีย์) “เราจะไปไหนคะ” ณดาถามหลังจากที่ทั้งสองเข้ามานั่งภายในรถ โด้คือคนที่มาช่วยพาเธอกลับบ้าน ณดาคาดไม่ถึงว่าจะเป็นเขา เพราะโดยปกติแล้วเธอและเขาไม่เคยคุยกันมาก่อน แค่สบตากันเธอยังไม่มีความกล้าเลย ความสงสัยก่อตัวภายในใจแต่เลือกเงียบเอาไว้ ต่อให้เหตุผลจะคืออะไรแต่สุดท้ายเธอก็ยอมมากับเขาอยู่ดี “ไปหาไอ้คีย์” “ณดาไม่ไปนะคะ” หน้าสวยแสดงอาการวิตกทันทีที่ได้ยินเขาพูดแบบนั้น ผู้ชายข้างๆ เธอไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่ขับรถออกจากซอยเปลี่ยวอย่างรวดเร็ว เธอไม่อยากเจอหน้าผู้ชายใจร้ายอย่างคีย์อีก แค่นี้เธอก็ทนมามากเกินพอแล้วกับสิ่งที่เขาทำไม่ดีกับเธอ อุตส่าห์ตกลงกันไว้แล้วว่าถ้าเธอเดินกลับเขาจะเลิกยุ่ง ไม่ต้องมาพบเจอกันอีก แต่ตอนนี้ผู้ชายข้างกายกำลังพาเธอไปเจอคีย์อีกซะงั้น “ณดาไม่ไปได้ไหมคะ ถือว่าขอร้อง” “เธอเป็นเมียมันใช่ไหม” “…” “ถาม” เขาหันมามองหน้าเธอ “ขอคำตอบ” “ไม่รู้ค่ะ” ณดาก้มหน้างุด “เราเคยมีอะไรกัน แต่คงใช้คำว่าเมียกับผู้หญิงที่ตัวเองไม่รู้สึกอะไรด้วยได้หรอกค่ะ” “หึ” บทสนทนาของทั้งสองเงียบลง มีเพียงรถยนต์ที่แล่นเข้าสู่ถนนใหญ่ ที่ตอนนี้แทบจะไม่มีรถเลยส
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 10 ตัวคนเดียว (?)
บทที่ 10 ตัวคนเดียว(?) “พี่คีย์ปล่อย!” ณดาร้องเสียงดัง แขนเล็กถูกบีบกระชากบังคับให้เดินตามเขาไปอย่างเอาแต่ใจ คนตัวสูงไม่สนการคัดค้านของเธอ เขายังคงออกแรงดึงกระชากอย่างไม่สนว่าเธอจะเจ็บตัวจากการกระทำของตัวเองหรือไม่ ขายาวยังคงก้าวเร็วๆ ไปยังจุดหมายของตน คนรอบข้างพากันมองมาด้วยความสงสัยเพราะณดาเอาแต่ร้องและพยายามสะบัดแขนหนี แต่ช่างไร้ประโยชน์ “พี่คีย์ปล่อยเดี๋ยวนี้ ณดาไม่ไปกับพี่หรอกนะ!” “หุบปากแล้วตามมาเงียบๆ!” “ไม่!” ณดาทั้งทุบทั้งแงะมือหนาที่บีบแขนตัวเอง แต่อีกฝ่ายดูไม่สะทกสะท้านในสิ่งที่เธอทำแม้แต่น้อย มีแต่ตัวเองที่หมดแรงไปเสียเปล่า “มึงจะไปไหน” โด้ที่เห็นเหตุการณ์จากระเบียงชั้นสอง รีบวิ่งลงมาดักหน้าเพื่อนตัวเองไว้ “มึงจะทำอะไรเขา!” “เสือก!” พูดจบร่างของโด้ก็ถูกผลักออกโดยคนนิสัยไม่ดี คีย์มองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ หมับ! แขนอีกข้างของณดาถูกคว้าไว้ “กูไม่ให้มึงพาเธอไป” เป็นโด้เองที่จับแขนอีกข้างของเธอ มือใหญ่บีบแน่นแต่ไม่สร้างความเจ็บเท่าอีกคน “มึงเสือกอะไรด้วยวะ!” คีย์เดินปรี่เข้าไปกระชากคอเสื้อ ตะหวาดเสียงใส่จนคนรอบตัวพากันสนใจเหตุการณ์มากขึ้น “อย่ามายุ่งเรื
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 9 ความจริง
บทที่ 9 ความจริง “เสียดายเวลาที่รู้จักกันมาฉิบหาย” กระต่ายพูดออกมาด้วยความผิดหวังในตัวเพื่อนตัวเอง “แล้วจะให้ทำไงได้อะ” “ทำยังไงก็ได้แต่ไม่ใช่ทำแบบนี้ แกยอมให้มันบังคับแกได้ทุกอย่าง มันเห็นว่าแกยอมมันก็ทำแบบเดิมเรื่อยๆ ได้ไง” “ต่าย แกลองมาเป็นฉันดูปะ ลองมาอยู่ในจุดเดียวกันไหม!” “…” กระต่ายยืนเงียบ เมื่อเห็นว่าณดาพูดเสียงดังมากกว่าเดิม ซ้ำยังร้องไห้ออกมาอีก “แกแค่ต้องมาเจอหน้าเขา อยู่ใกล้เขา แกไม่ชอบฉันเข้าใจ” “….” “แต่มันก็แค่นี้เอง!” “มันไม่แค่นี้ไง มันกำลังวุ่นวายกับชีวิตฉัน!” “แต่ฉันต้องนอนกับเขา!” “…” “ทุกครั้งที่เขาไม่พอใจ ทุกครั้งที่ฉันพยายามไม่ทำตามคำสั่ง สุดท้ายแล้วฉันคนเดียวที่เจ็บ แกรู้อะไรบ้างวะ” “…” “ฉันโดนอยู่ฝ่ายเดียวเพียงเพราะว่าเขาชอบแก มันใช่หรอวะ ไม่สมเหตุสมผลเลย” น้ำตาณดายังคงไหลออกมาไม่ขาดสาย เธอเองก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ถึงจะหลุดพ้นจากเรื่องนี้สักที “แกนอนกับมันทำไมแต่แรกล่ะ ถ้าแกไม่ยอมมัน
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 8 เห็นแก่ตัว
บทที่ 8 เห็นแก่ตัว “ช่วงนี้ลุงวุ่นๆ นะ เลยไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไร” ‘พิภพ’ หรือลุงภพบอกกับณดา “ไม่เป็นไรค่ะ ณดาเข้าใจว่าคุณลุงงานเยอะ ยิ่งตอนนี้กำลังจะเปลี่ยนให้พี่คิมหันต์รับช่วงต่อตำแหน่งของคุณลุงด้วย คงจะเหนื่อยกันน่าดู” ณดายิ้มให้ชายตรงหน้า แม้ว่าพิภพจะอายุเข้าเลขห้าแล้ว แต่เขายังดูหนุ่มแน่นต่างจากอายุจริงเสียอีก “แล้วณดาล่ะ ชีวิตช่วงนี้เป็นไงบ้าง” “…” ณดานิ่งไปชั่วขณะก่อนจะคลี่ยิ้ม “ก็…ดีค่ะ เรื่อยๆ ดี” ถึงแม้ว่ามันไม่ดีอย่างที่พูดก็เถอะ ตากลมโตเหลือบมองโทรศัพท์ตัวเองอยู่บ่อยครั้ง ก่อนที่เธอจะออกมากับคุณลุง เธอได้ตกลงกับคีย์ไว้ว่าจะตามกระต่ายให้ไปหาเขาที่ร้านกาแฟหลังมหาวิทยาลัยให้ได้ แลกกับการลบคลิปที่เขาได้ส่งให้ใครสักคนไปก่อนหน้า มันอาจจะดูเห็นแก่ตัวที่ยอมหลอกให้เพื่อนรักตัวเองไปเจอผู้ชายที่อันตรายแบบนั้น แต่เธอไม่มีตัวเลือกมากนัก แค่ต้องการให้อีกฝ่ายหยุดกระจายคลิปโป๊ของตัวเองก็แค่นั้น ณดารู้ว่าตัวเองผิด เพื่อนของเธอไม่ควรโดนเธอหลอกใช้เป็นเครื่องมือเอาตัวรอดแบบนี้ แต่ในทางกลับกัน ณดาก็แอบคิดว่าเธอเองก็ไม่มีส่วนในเรื่องนี้ด้วยซ้ำ ทำไมเธอถึงต้องมารับกรรมทุกอย่าง ทำไ
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 7 ไม่แมน
บทที่ 7ไม่แมน“แกมาที่นี่ได้ไงณดา” กระต่ายถามขึ้นหลังจากที่พาณดาออกมาจากด้านในตัวผับตอนนี้ทั้งสองออกมายืนอยู่บริเวณลานจอดด้านนอก ที่มีการ์ดร่างใหญ่สองคนยืนเฝ้าอยู่ ณดาอึกอักไม่รู้จะบอกเพื่อนยังไงเลยเอาแต่ยืนเงียบ“ณดา” เมื่อเห็นว่าอีกคนเอาแต่นิ่งไม่ยอมปริปากพูด เจ้าตัวจึงทำเสียงแข็งใส่กดดันอีกฝ่าย “มีอะไรที่ฉันไม่รู้อีกไหม?”“ไม่มี” ณดาตอบเสียงอ่อย“อย่าโกหกได้ปะ แกมีอะไรแกบอกดิวะจะได้ช่วยกัน เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งกี่ปี ทำไมฉันจะดูไม่ออกว่าแกมีอะไรปิดบังอยู่!”“…”“ณดา”“ไม่มีอะไรจริงๆ” ณดาตอบไปแบบนั้นทั้งที่ในใจของเธอแทบจะระเบิดออกมา แต่ถ้าสารภาพไปว่าผู้ชายคนนั้นบังคับเธอยังไง กระต่ายคงไม่ยอมแน่ๆ เพื่อนเธอเอ่ยปากจะช่วยทำไมเธอจะไม่ยอม แต่เธอแค่ไม่ไว้ใจผู้ชายคนนั้น เขาสามารถปล่อยคลิปเธอได้ตลอดเวลา“ไม่มีอะไรแล้วทำไมแกอยู่กับมันบ่อยจัง” กระต่ายยังคงถามต่อ “มันบังเอิญจริงหรอณดา”“บ่อยตรงไหน เราพึ่งเคยเจอกันแค่สองครั้งเองนะ”“ปกติแกมาที่แบบนี้หรอวะ ฉันที่เป็นเพื่อนแกมากกว่าสิบปีแกยังไม่ยอมมากับฉันแบบนี้เลย!”“…”“อย่าโกหก…ขอร้องณดา”“ไม่มีอะไรจริงๆ” ณดายังคงยืนยันคำตอบใ
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 6 คำสั่งแรก
บทที่ 6คำสั่งแรกคีย์ : “คืนนี้มาที่ผับ”ณดานั่งมองข้อความที่ขึ้นโชว์หลาอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ตัวเองด้วยความสงสัย เธอนั่งมองมันเฉยๆ โดยที่ยังไม่กดเข้าไปอ่านเป็นสิบนาทีแล้ว ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องไป อีกอย่างเธอไม่ชอบสถานที่ที่มีแต่กลิ่นบุหรี่ ไหนจะเหล้าอีก เธอเสียตัวให้เขาครั้งแรกก็เพราะแอลกอฮอล์ เพราะฉะนั้นการเลี่ยงตัวจากของหรือสถานที่แนวนี้น่าจะดีที่สุดสำหรับเธอณดาถอนหายใจซ้ำไปซ้ำมา คิดไม่ตกว่าควรตอบเขาหรือปล่อยให้ผ่านไป ยิ่งอยู่กับผู้ชายคนนั้นมากเท่าไร ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองโดนเอาเปรียบมากขึ้นเท่านั้น ขนาดตัวเธอไม่สบายยังลากให้เดินตามไปที่คณะเพื่อให้ตัวเองได้เจอกับคนที่ชอบ เห็นแก่ตัวสุดๆ ไม่ได้คำนึงถึงคนที่ถูกพาไปแบบนั้นเลยสักนิด“ณดา” อลันสะกิดเรียกเธอพร้อมกับป้องปากกระซิบกระซาบ “แกกับพี่คีย์แอบคุยกันหรอ”“บ้า” ณดาตอบกลับทันควัน“เอ้า แล้วทำไมวันก่อนพี่คีย์พาแกไปส่งบ้านเลยล่ะ”“ไม่ใช่ พี่เขาไม่ได้ไปส่ง แต่พาไปหากระต่ายต่างหาก” ณดาตอบความจริง แต่อีกฝ่ายยังคงทำหน้าตาสงสัยเช่นเดิม“เขาชอบแกหรอ” ชีต้าร์ที่นั่งฟังเงียบๆ ในตอนแรกหันมาถามด้วยแววตาเป็นประกาย “ณดาสาวสวยเงียบสุขุมนุ่มลึกแ
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 5 ขัดใจ
“ณดา ไปห้องน้ำปะ” เชียร์ เพื่อนสาวร่วมขณะร้องถาม เห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่ก้มหน้าฟุบลงกับโต๊ะกินข้าวก็อดที่จะเดินไปสะกิดถามไม่ได้ “เป็นไรเนี่ย”“หือ… ไม่เป็นไร” คนถูกถามเงยหน้าขึ้นตอบ ใบหน้าสวยซีดเซียวราวกับคนป่วย ริมฝีปากที่เคยอวบอิ่มซีดขาวอย่างกับคนขาดน้ำ “แกไปกันเลย ขอนอนพักก่อน”“โห ไหวปะแก สภาพดูไม่ได้เลย” ชีต้าร์เพื่อนสาวประเภทสองเดินเข้าประชิดตัว “พรีเซ้นต์งานไม่ไหวบอกได้นะ เดี๋ยวพวกฉันทำกันเอง”“ไหวๆ ไม่ได้เป็นอะไรมาก” ณดาตอบไปแบบนั้น ทั้งที่รู้สึกคั่นเนื้อคั่นตัวไปทั่วร่างกาย อีกทั้งยังหายใจร้อนผ่าว เรี่ยวแรงก็แทบจะไม่มี“หยุดทำตัวเป็นหญิงแกร่งจ่ะ เดี๋ยวพาไปหาหมอ”“บ้า จะพรีเซ้นต์งานอยู่แล้ว” ณดาตอบปัดไป “รอทำงานนี้เสร็จค่อยกลับก็ได้”“ตลกยัยดา! แกลืมหรอว่าเรากลุ่มสุดท้ายที่ขึ้นไปพรีเซ้นต์ อีกสามสี่ชั่วโมงนู่นแหละกว่าจะเสร็จ ถึงตอนนั้นแกเน่าตายก่อนพอดี!” อลันเพื่อนอีกคนกล่าว“ใช่ กลับบ้านเหอะ เดี๋ยวไปเรียกแท็กซี่ให้” กุ้บกิ้บเห็นด้วย“ไม่เอา” ณดายังคงดื้อดึงไม่ยอม แม้ว่าเพื่อนๆ จะพากันช่วยเก็บของใส่กระเป๋าไว้หมดแล้ว นอกจากกระต่ายที่เป็นเพื่อนสนิทต่างคณะก็มีเพื่อนกลุ่มนี้แห
