บทที่ 1 งานเลี้ยงวันเกิด

[Nada's Part]

“ณดา แก้วเดียวแกจะดื่มทั้งคืนเลยรึไง” เสียงเพื่อนสนิทของฉันดังขึ้นข้างหู ‘กระต่าย’ มองแก้วเหล้าที่อยู่ตรงหน้าฉันมาพักใหญ่ คิดไว้อยู่ว่ามันต้องพูดแบบนี้แน่ๆ

“ฉันไม่ได้คอทองแดงแบบแกนะ” ยัยเพื่อนรักคนดีนี่มันนักดื่มตัวจริงเลยแหละ ต่างกันกับฉันที่แทบจะไม่ออกงานปาร์ตี้หรือแตะของมึนเมาสักเท่าไร

กระต่ายไหวไหล่ใส่ก่อนจะโยกย้ายสะโพกมนกลมของมันออกไปเต้นกับผู้คนในงาน ทิ้งฉันให้นั่งเฝ้าโต๊ะพวกมันอยู่คนเดียว ตอนมาจำได้ว่ามาหลายคน ไหงตอนนี้ข้างกายกลับไม่เหลือใครเลยแม้แต่คนเดียว

สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ ณดา กิตติคุณ ชื่อเล่น ณดา แต่ยัยกระต่ายชอบเรียกว่า ดา ตอนนี้อยู่ปีสอง คณะครุศาสาตร์ สาขาวิชาการประถมศึกษา หรือครูประถมวัยนั่นแหละ อายุยี่สิบเอ็ดปีย่างยี่สิบสองปี มีเพื่อนสนิทที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่อนุบาลเพียงคนเดียวก็คือยัยกระต่าย

ด้วยความที่เราทั้งสองนิสัยค่อนข้างต่างกันสุดขั้ว กระต่ายมีเพื่อน รุ่นพี่และรุ่นน้องอีกมากมายที่รู้จักและสนิท ส่วนฉันที่ไม่ค่อยกล้าเข้าสังคม ไม่ชอบพูดกับคนแปลกหน้า (แต่ดันเลือกเรียนครู…) ไม่ชอบออกไปเที่ยวไหนกับใคร เลยมีเพื่อนแค่คนเดียวก็คือมัน ซึ่งมันก็ไม่เคยทิ้งฉันไปไหน เป็นเพื่อนรักคนหนึ่งที่เสมือนครอบครัวของฉันเลยล่ะ

ยกเว้นตอนนี้ที่มันปล่อยฉันไว้เป็นผีเฝ้าโต๊ะอยู่คนเดียว

“เบื่อจัง” ที่จริงวันนี้ฉันไม่ได้จะมางานนี้หรอก เพราะเป็นรุ่นพี่ที่ไม่ได้รู้จักหรือสนิทเป็นการส่วนตัว แต่ยัยกระต่ายนั่นแหละที่ชวนกึ่งบังคับให้มาเป็นเพื่อนให้ได้ ซ้ำยังให้ใส่ชุดมันอีกต่างหาก

เดรสรัดรูปลายลูกไม้น้ำเงิน

เด่นกว่าใครเขาในงาน!

เดิมทีก็เป็นคนขี้อายไม่ชอบให้ใครมองหรือจ้องนานๆ อยู่แล้ว เจองานนี้เข้าไปถึงกับกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเลยจริงๆ ต้องยอมรับแหละว่ายอมใส่มาเอง เพราะมันคะยั้นคะยอให้ใส่ให้ได้ อะไรของมันก็ไม่รู้ หากใครจะจ้องมองยังไงก็คงห้ามสายตาเขาไม่ได้ แต่ทว่ามันน่าอึดอัดจนอยากจะหนีกลับตอนนี้เลยนี่สิ

“เห้อ”

จึ้กๆ ฉันกำลังจะยกแก้วเหล้าในมือขึ้นดื่มกลับรู้สึกว่ามีอะไรบาง อย่างจิ้มอยู่ที่หัวไหล่ พอหันเอี้ยวกลับหลังเพื่อจะมองว่าคืออะไร แต่สิ่งที่พบเจอกลับกลายเป็นใบหน้าของใครบางคนที่อยู่ห่างเพียงแค่ปลายจมูกเท่านั้น

ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งกำลังจ้องมองฉันด้วยแววตาแลดูผิดหวังหลังจากที่สบตาฉันได้เพียงชั่วครู่ ทั้งที่ก่อนหน้าริมฝีปากสีออกคล้ำนั่นกำลังฉีกยิ้มอยู่แท้ๆ

อะไรกัน…

“โทษที คิดว่าคนรู้จักน่ะ" เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มหู ร่างสูงขยับตัวออก ในตอนที่เขากำลังจะหันหลังกลับไป จู่ๆ สองเท้านั้นกลับขยับและเคลื่อนย้ายไปยังเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม “ขอนั่งด้วยแล้วกัน"

“….” เขาเป็นใคร คำถามที่ได้แต่สงสัยแต่ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยถามออกไป ผู้ชายตรงหน้าจัดได้ว่าหล่อเหลาเอาการ ถ้ายัยกระต่ายอยู่คงกรี้ดสลบ แต่ในความหล่อกลับดูอันตรายอย่างบอกไม่ถูก

“ไม่พูดอะไรหน่อยหรอ?” รอยยิ้มเล็กปรากฏที่มุมปาก มือใหญ่ที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดปูดนูนคว้าแก้วเหล้าที่ยังไม่ได้ใช้ตรงหน้าไปเทเหล้าดื่มอย่างถือวิสาสะ “ชนหน่อยไหม"

“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ค่อยชอบดื่ม" ไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัว จะให้มายกแก้วเหล้าดื่มด้วยกันแบบนี้มันค่อนข้างจะอันตรายไปหน่อยมั้ง

“ดื่มไม่เก่งหรอ" เขายกแก้วในมือขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด “หรือว่าไม่ชอบรสนี้ ลองน้ำผลไม้แทนไหม"

“น้ำผลไม้หรอคะ?” เขายกยิ้มอีกครั้งไม่ได้ตอบอะไร แต่กลับลุกเเดินไปหาบาร์เทนเดอร์ที่บาร์เหล้า ทั้งคู่คุยกันอยู่พักใหญ่ ไม่นานเขาก็เดินกลับมาพร้อมแก้วที่มีน้ำสีแดงถึงสามใบในมือ

“ลองสิ ตัวดังเลยนะ"

“…”

“กลัวหรอ นี่มันน้ำผลไม้" แก้วใบหนึ่งถูกยื่นมาให้ กลิ่นสตอเบอรี่ลอยขึ้นมาเตะจมูก ท่าจะเป็นน้ำผลไม้อย่างที่เขาบอกจริงๆแหละ

“ขอบคุณค่ะ" ฉันรับมันมาถือไว้ ใจหนึ่งก็อยากลองแต่อีกใจหนึ่งก็ยังคงกลัว

“เรารู้จักกับอีฟด้วยหรอ" หลังจากที่เงียบอยู่นาน เขาก็เอ่ยปากถาม “เห็นมันบอกชวนแต่คนสนิทมา” พี่อีฟคือรุ่นพี่ที่เรียนอยู่คณะวิศวะ เธอค่อนข้างสนิทกับกระต่ายเพราะทั้งคู่เป็นคู่รหัสกัน

“เปล่าค่ะ เพื่อนชวนมาเป็นเพื่อนอีกที"

“เพื่อนชื่ออะไร"

“กระต่ายค่ะ เขาเป็นน้องรหัสของพี่อีฟ" ตอบเสร็จก็เผลอตัวยกแก้วที่อยู่ในมือขึ้นดื่มสะงั้น “แค่กๆ นี่มัน…”

“เป็นอะไรไหม" ไม่พูดเปล่า เขารีบขยับตัวย้ายที่นั่งมานั่งติดตัวฉันอย่างทันท่วงที

“มะ ไม่เป็นไรค่ะ แต่น้ำนี่มันมีเหล้าด้วย"

“ไม่อร่อยหรอ"

“ก็อร่อยอยู่ค่ะ"

“อร่อยก็ดื่มต่อสิคะ” เขาว่าแบบนั้นก่อนจะเอื้อมมือใหญ่ของตัว เองดันมือของฉันที่ถือแก้วไวน์ในมือขึ้นชิดริมฝีปาก “ถ้าเราเมาเดี๋ยวพี่ตามกระต่ายมาให้ พี่รู้จักอยู่”

“พี่รู้จักกระต่ายด้วยหรอคะ"

“รู้จักสิ เคยดื่มวงเดียวกันครั้งสองครั้ง พี่ก็เรียนคณะเดียวกันกับอีฟ สนิทกัน" รอยยิ้มปรากฏที่ใบหน้าของเขา พอเขายิ้มแล้วหล่อกว่า เดิมเยอะเลย “พี่ชื่อคีย์”

“อ๋อค่ะ" ฉันพยักหน้ารับ มองน้ำในแก้วไวน์และตัดสินใจยกดื่มจนหมดในครั้งเดียวเหมือนกัน “อ้อ ชื่อณดาค่ะ เรียกดาเฉยๆ ก็ได้ค่ะ แล้ว แต่พี่สะดวกเลย" ฉันรีบบอกชื่อตัวเองเมื่อเขายังคงเอาแต่จ้องหน้าฉันอยู่แบบนั้น

“ครับ ณดา"

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงยัยเพื่อนตัวดียังไม่ยอมโผล่หน้ามาให้เห็นเลยสักนิด นี่มันเต้นจนลืมเพื่อนคนนี้ไปแล้วหรอ

หรือว่าได้ผู้ชายไปส่งถึงที่บ้านแล้วถึงปล่อยให้ฉันนั่งอยู่กับผู้ชายคนนี้มาค่อนคืน

“ไหวไหม” เสียงของเขาดังอยู่ใกล้ข้างหู ใกล้ซะจนรับรู้ถึงไอร้อนจากลมหายใจอีกฝ่าย “พี่ว่าเราไม่ไหวแล้วนะ”

“ณดาก็ว่างั้นค่ะ” ฉันกับเขานั่งดื่มนั่งคุยกันมาสามชั่วโมงแล้ว อีกอย่างแก้วไวน์ที่ตอนแรกมีอยู่ไม่กี่ใบตอนนี้มันกลับวางเกลื่อนเต็มโต๊ะไปหมด ไม่รู้เลยว่าตัวเองดื่มไปเยอะแค่ไหนแล้ว

แต่ตอนนี้ถ้าให้ยืนคงจะไม่ได้แล้วล่ะ

“พี่คีย์ช่วยตามกระต่ายให้ณดาหน่อยได้ไหมคะ ณดาอยากกลับบ้านแล้วค่ะ” ฉันบอกตามความจริง

“อยากกลับแล้วหรอ ณดากลับแล้วพี่จะนั่งอยู่กับใครล่ะ” พี่คีย์ตอบพร้อมเอื้อมมือมาทัดผมที่ปรกหน้าฉันออก

“ณดาไม่ไหวแล้วจริงๆ ค่ะ ง่วงนอนแล้ว” เวลานี้ฉันไม่สนใจอะไรแล้ว ปวดหัวและมึนหัวสุดๆ ไม่รู้ว่ามันคือเหล้าผลไม้ชนิดไหนแต่รสชาติดีจนเผลอดื่มไปมากมาย รู้ตัวอีกทีว่าเมาก็ตอนที่นั่งแล้วจะหงายหลังนั่นแหละ

โชคดีที่มีพี่คีย์พยุงไว้ได้ทัน

“งั้นรอก่อน เดี๋ยวพี่ไปตามกระต่ายให้”

“ขอบคุณค่ะ” เขาลุกเดินจากไป ยังไม่ทันได้มองว่าเขาเดินไปทางไหน ฉันก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะแล้ว ปวดหัวมากจริงๆ

รอบหน้าไม่ดื่มแล้ว

“ณดา” ผ่านไปครู่ใหญ่ เสียงเรียกของใครบางคนดังอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล อยากจะลืมตามองแต่ดวงตาฉันมันหนักอึ้งเกินกว่าจะเปิดไหว

“อือ…” ทำได้เพียงตอบรับในลำคอไป

“พี่ไม่เจอกระต่าย เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้านแล้วกัน”

“ณดาอยู่คอนโด อึก ค่ะ ไม่มีบ้าน” พูดไปสะอึกไป จนได้ยินอีกฝ่ายส่งเสียงหัวเราะเบาๆ ก่อนที่เขาจะจับตัวฉันให้เงยหน้าขึ้น

“ครับ บอกที่อยู่พี่มาแล้วกัน” รู้สึกได้ว่าพี่คีย์อุ้มฉันจนตัวลอย กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวเขาลอยปะทะเข้าจมูกจนเผลอสูดดมไปฟอดใหญ่

โดยปกติที่เป็นคนเข้ากับใครได้ยาก การหาแฟนหรือคนรู้ใจจึงค่อนข้างยากเข้าไปอีก เพราะเหมือนจะไม่มีใครชอบในแบบที่ฉันเป็นฉัน ไม่เคยแม้แต่ทำความรู้จักกันอย่างจริงจัง มีเพียงแค่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ไม่เคยเข้าใกล้ผู้ชายหรือสัมพันธ์ลึกซึ้งกับใคร การที่พี่คีย์อุ้มฉันออกมาจากไนท์คลับแห่งนี้ถือเป็นผู้ชายคนแรกที่ได้แตะต้องตัวฉันมากที่สุดในชีวิตรองจากพ่อ

แต่ประโยคถัดมาของเขากลับทำให้ใจหวั่นแปลกๆ

“เดี๋ยวคืนนี้พี่ไปส่ง” เขาพูดในขณะที่กำลังจะคาดเข็มขัดให้ฉัน “ให้ถึงที่นอนเองครับ”

และนั่นคือประโยคสุดท้ายที่ฉันได้ยิน…

[End of Nada’s part]