LOGINShare
บทที่ 3 พลาดพลั้ง
Last Updated:
2025-03-08 15:52:50“โคตรอารมณ์เสียเลย ทำไมต้องมาเจอหน้าหมอนั่นก่อนกินข้าวด้วย” กระต่ายบ่นอุบหลังจากพากันมาถึงร้านอาหารที่ตกลกคุยกันไว้ก่อนหน้า
ตลอดทางที่นั่งรถมาด้วยกัน ณดาเก็บความสงสัยไว้ภายในใจ ไม่กล้าถามเพื่อนออกไปเพราะเห็นสีหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์ของอีกฝ่าย อีกทั้งกระต่ายยังเอาแต่ฟึดฟัด ถอนหายใจแรงถี่ๆ จนบรรยากาศรอบ ตัวอึมครึมอย่างอัตโนมัติ “แกเงียบทำไมเนี่ยณดา” กระต่ายเอ่ยถามเพราะเห็นว่าเพื่อนตัวเองเอาแต่นั่งนิ่งกุมมือตัวเองไม่กระดุกกระดิก “ก็เห็นแกหงุดหงิด ไม่รู้ว่าต้องคุยอะไรด้วย” “ฉันไม่เหวี่ยงใส่แกอยู่แล้ว คิดมาก” ใบหน้าสวยคลายคิ้วที่ขมวดเข้าหากัน “แล้วคนนั้นใครอะ” ณดาตัดสินใจถามสิ่งที่สงสัยมาพักใหญ่ แน่นอนว่าคิ้วเรียวสวยของคนตรงข้ามกลับมาขมวดเข้าหากันทันทีที่เธอถามจบ “หน้าคุ้นๆน่ะเลยถาม” “คีย์” “ฮะ?” “ไอ้บ้านั่นมันชื่อคีย์ เป็นรุ่นพี่เราปีนึง” กระต่ายตอบด้วยเสียงเรียบนิ่ง “จำได้ว่าวันนั้นไปปาร์ตี้กับพี่อีฟแหละ แล้วมันก็มาด้วย” “…” ณดานั่งนิ่งตั้งใจฟังอีกฝ่ายเล่า “เหมือนเล่นเกมอะไรกันสักอย่างนี่แหละ แล้วมีคนท้าให้มันมาจีบฉัน” “….” “คบกันไหม แหวะ มั่นหน้าขนาดไหนถึงเดินดุ่มๆ มาขอคบทันทีแบบนั้น!” กระต่ายเบ้ปากเมื่อเล่ามาถึงช่วงนี้ “ขออนุญาตเสิร์ฟอาหารจ้า” พี่แป้งเจ้าของร้านข้าวเดินมาพร้อมถาดใส่อาหาร “คุยไรกันหน้าเครียดเชียว” “เรื่องไอ้บ้านั่นที่ตามหนูมาบ่อยๆ นั่นแหละ” “คนไหน คนตามแกเยอะจะตายยัยต่าย ฮอตปรอทแตกซะขนาดนี้ ไม่เอาก็แบ่งเจ้บ้างก็ได้นะ ไม่ถือหรอก” “ตลกเหอะ ใครเขาอยากให้มันตามเหมือนสต็อกเกอร์ขนาดนั้น น่ารำคาญมากกว่าไอ้พวกมั่นหน้า” “คนไหนเนี่ยที่แกด่าฉอดๆ ถ้าวันหลังมันมาเจ้จะด่ามันให้เอง!” แป้งพูดด้วยท่าทีโมโห ตบโต๊ะดังปึ้ง แล้วทิ้งตัวนั่งลงข้างณดาอย่างแรงจนสะดุ้งตัวโยน “โทษทีจ่ะ เจ้อินไปหน่อย” “ไม่เป็นไรค่ะ” หญิงสาวยิ้มบางๆให้อีกฝ่าย “ไอ้คนตัวสูงๆ ขาวๆ ที่ชื่อคีย์ไงเจ้ จำไม่ได้หรอ” “ว้ายยย คนนั้นน่ะหรอ” แป้งกรี้ดกร้าดจนณดาสะดุ้งอีกรอบ “ไม่เอาทำไมไม่บอก เอามาให้เจ้นี่เจ้รับเอง สต็อกเกอร์หรืออะไรเจ้รับเอ้งงง” “เมื่อกี้ยังบอกจะด่าให้อยู่เลย!” กระต่ายเท้าเอวมองเจ้าของร้านที่มีท่าทีดี้ด้าซะจนณดาแอบขำคนเดียว “แหม่ ก็หล่อดาราฮอลลี่วูดชิดซ้ายซะขนาดนั้น แกไม่เอาก็ส่งมาทางเจ้เหอะ เวลคัมคนหล่อจ้า” “ไปไหนก็ไปเจ้ ไปขายของต่อไป!” กระต่ายลุกดันตัวเจ้าของร้านให้ลุกออกไป “พูดจริงนะเว้ย เอาจริงๆ” แต่ก่อนจะเดินเข้าครัว เธอยังออกมาเกาะเสาร้านตะโกนบอกกระต่ายพรางหัวเราะชอบอกชอบใจ “พี่แกเป็นคนตลกเนอะ” ณดาพูดพร้อมกับหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ เธอเคยมากินข้าวกับกระต่ายที่ร้านนี้แค่สองครั้ง ถ้านับครั้งนี้คงเป็นครั้งที่สาม ปกติแป้งหรือเจ้แป้งจะไม่มีเวลาว่างออกมานั่งคุยเล่นแบบนี้ เพราะร้านนี้ถือว่าเป็นร้านเจ้าดังและยังเป็นร้านประจำของใครอีกหลายคน คนจึงค่อนข้างเยอะเป็นปกติ ณดาเองก็พึ่งเคยเห็นตอนเธอออกมานั่งเล่นนั่งคุยแบบนี้เป็นครั้งแรกเช่นกัน “พี่แป้งมันคนบ้า อายุไม่เท่าไรให้เรียกเจ้ๆ ทำอย่างกับมีเชื้อจีน” กระต่ายพูดไปขำไป “นี่ อย่ากินเผ็ดเยอะ เข้าโรงพยาบาลรอบนี้ฉันไม่ไปเฝ้าแกจริงๆ นะกระต่าย” ณดาเตือนเพื่อนที่ตักอาหารรสเผ็ดเข้าปากรัวๆ “พึ่งจะกินเผ็ดในรอบอาทิตย์เองค่า อย่าคิดมาก กินสักทีเหอะ ข้าวหายร้อนหมดแล้วจ้าเพื่อนรัก” “พูดไม่เคยฟัง ไม่เฝ้าจริงๆ นะ!” “เออรู้ กิน” น่องไก่ใหญ่ถูกยื่นใส่ปากณดาโดยเพื่อนที่นั่งฝั่งตรงข้าม เพราะเจ้าตัวไม่ยอมจับอาหารกินสักที จึงถูกยัดเยียดเข้าปากแทน “ไม่ให้ไปเป็นเพื่อนจริงอะ” กระต่ายถามเพื่อนสนิทตัวเองอีกครั้ง “ไม่เป็นไร แกไปเหอะ กลับได้ไม่ต้องเป็นห่วง” “เออๆ” ณดาบอกลาเพื่อนตัวเอง ขาเล็กก้าวเข้าผับขนาดใหญ่เพื่อเอาชีทพรีเซ้นต์งานไปให้เพื่อนร่วมกลุ่มดู เป็นเพราะวันนี้เธอดันลืมหยิบซองกระดาษสีน้ำตาล เอกสารการพรีเซ้นต์งานที่จะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ไว้ที่ห้อง แล้วตอนเย็นก็ยังคงลืมอีกจนต้องเอามาแจกจ่ายเพื่อนร่วมกลุ่มในเวลานี้ ‘อยู่ด้านหลังเข้ามาได้เลย’ ข้อความที่เพื่อนทักบอกในไลน์ส่วนตัวแจ้งมาแบบนั้น ณดาถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะไม่ชอบที่อโคจรแบบนี้สักเท่าไร โดยเฉพาะกลิ่นบุหรี่มวนและกลิ่นบุหรี่ไฟฟ้าที่พวกวัยรุ่นนิยมสูบกัน กลิ่นของมันทำให้เธอเอียนจนเวียนหัวแทบจะอ้วกอยู่หลายครั้ง คนตัวเล็กกลั้นใจเดินเข้าไป ในตอนแรกการ์ดหน้าผับเหมือนจะไม่ให้เธอเข้า แต่เพราะณดายังใส่ชุดนักศึกษาอยู่การ์ดจึงให้เข้าไปด้านในได้ ถ้าใส่ชุดเล่นมาคงได้ขอตรวจบัตรประชาชนกันบ้างแหละ ณดาไม่ได้ดูเด็กขนาดนั้นแต่เป็นเพราะความสูงของเธอ จึงทำให้ดูตัวเล็กกว่าคนในรุ่นเดียวกันมาก “ณดา!!” เสียงของเพื่อนตะโกนแทรกผ่านเสียงดนตรีที่ดังกระหึ่ม จากที่ยืนงงมองซ้ายมองขวาเพื่อหาเพื่อนอยู่พักใหญ่ ณดาก็ยิ้มกว้างออกมาเมื่อเจอเป้าหมายที่ต้องการพบปะ เธอแทรกตัวผ่านกลุ่มคนเข้าไปยังโต๊ะติดผนังข้างในสุด “ขอโทษที่ต้องให้เอามาให้ที่นี่นะแก” “ไม่เป็นไรจ่ะ ข้างในนี้สรุปมาให้หมดแล้วนะ เหลือแค่ท่องจำแล้วก็เตรียมนำเสนออย่างเดียว” คนตัวเล็กแจกจ่ายเอกสารให้เพื่อน “ไปละนะ” “เดี๋ยวดิ ไหนๆ ก็มาแล้ว นั่งดื่มด้วยกันก่อน” เสียงของเพื่อนผู้ชายที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวพูดขึ้น “ไม่ดีกว่า พอดีต้องกลับไปซักผ้าห่มที่ห้องต่อน่ะ” ณดาโกหกเพื่อน เพราะไม่อยากอยู่ต่อที่นี่สักเท่าไร เธอโบกมือลาทุกคน ระหว่างเดินกลับคนตัวเล็กต้องค่อยๆ แทรกตัวผ่านผู้หญิงผู้ชายมากหน้าหลายตาที่กำลังเต้นกันอย่างสนุกสนาน ถ้าโดนชนคงจะล้มกองกับพื้นเป็นแน่ แค่เวลาปกติทุกคนก็สูงกว่าเธอมากอยู่แล้ว ยิ่งตอนนี้มีแต่คนใส่รองเท้าเสริมส้นกันมาอีก ให้ความรู้สึกเหมือนเธอเป็นเด็กที่ไปเดินงานวัดแล้วมีแต่ผู้ใหญ่ตัวสูงกำลังเดินเบียด “เห้อ เกือบตายแหนะ” ณดาถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อพาตัวเองออกมาด้านนอกผับได้สำเร็จโดยไม่เดินชนใครหรือถูกใครชน 22.12 น. ณดามองเวลาผ่านหน้าจอโทรศัพท์ตัวเอง มือขาวลูบท้องตัวเองเบาๆ ทั้งที่ตอนเย็นกินข้าวไปแล้วแท้ๆ แต่ท้องเจ้ากรรมกลับร้องโครกครากประท้วงขออาหารอีกรอบซะงั้น “สงสัยต้องซื้อของกินติดมือกลับห้องด้วยแล้วแหละ” เธอพูดกับตัวเองอีกครั้ง ดวงตากลมโตมองเห็นรถแท็กซี่กำลังวิ่งมาทางที่ตัวเองยืนอยู่ “แท็ก….ว้ายยย!!” ยังไม่ทันที่ขาของเธอจะก้าวไปข้างหน้า มือที่กำลังยกโบกเรียกรถกลับถูกกระชากโดยใครบางคนที่อยู่ด้านหลัง ท่อนแขนหนาโอบรัดเอวบางของเธอไว้ แรงกระชากทำให้เธอตัวปลิวกระแทกอกคนดัานหลังอย่างไม่ทันตั้งตัว “รีบไปไหน” เสียงทุ้มกระซิบถามข้างหู จนขนแขนลุกตั้งชันกับการกระทำของเขา “ปล่อยนะ!” ณดาดิ้นขัดขืนเมื่อตั้งสติได้ เธอสะบัดมือของอีกฝ่ายออกอย่างง่ายดายราวกับว่าเขาไม่ได้พยายามกอดรั้งเธอเอาไว้ “นาย…” ตากลมสวยเบิกโพลงด้วยความตกใจเมื่อเห็นหน้าของคนที่เข้ากระชากตัวเธอ “หือ? นายหรอ” คีย์ถามพร้อมก้าวเท้าเข้าหาผู้หญิงตรงหน้า “เมื่อคืนยังเรียกพี่คีย์อยู่เลยนี่ณดา” “…” “อย่าบอกนะว่าลืม?” “พี่…คือคนที่อยู่กับณดาเมื่อคืนหรอ…” ณดาถามเสียงสั่น พอมองหน้าคีย์ชัดๆ ภาพในหัวก็ฉายชัดเข้ามาในความทรงจำ ‘อ่า… ณดาเจ็บ’ ‘เจ็บแป๊บเดียว ทนหน่อย’ ‘อื้อ… อ๋า พี่คีย์ เจ็บ’ ‘เริ่มเลยนะครับ’ ‘อ้ะ อ๋า…’ หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคออย่างเชื่องช้า เมื่อภาพเมื่อคืนที่เธอลืมเลือนไปชั่วขณะกลับมาในความทรงจำอีกครั้ง เธอสบตากับคีย์ด้วยแววตาสั่นไหว ยิ่งมองหน้าเขาในตอนนี้ภาพตอนที่ทั้งคู่กำลังทำเรื่องบนเตียงก็ชัดเจนจนทำให้แก้มขาวนวลของณดาขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างห้ามไม่ได้ ณดาหันหลังวิ่งหนี สองขาเล็กพยายามวิ่งให้เร็วกว่าทุกครั้งที่เคยวิ่งมา แต่โชคชะตาไม่สงสารคนที่สูงแค่ร้อยห้าสิบเก้าอย่างเธอ ต่อให้พยายามสับขาให้ไวสักแค่ไหนก็หนีไม่พ้นคนที่ตัวสูงกว่าเธอเกือบเท่าตัวอย่างเขา หมับ! “ปล่อยณดานะ ปล่อย!” ร่างเล็กถูกจับอุ้มจนตัวโยน “กรี้ดด!!” เพียะ! “เงียบ!” คีย์อุ้มอีกคนขึ้นพาดบ่า มือหนาตีก้นสาวน้อยเน้นๆ ไปหนึ่งที ก่อนจะดุให้คนที่ดีดดิ้นอยู่บนบ่าเงียบลง “ถ้าไม่เงียบเจอดีแน่” “พี่จะพาณดาไปไหน ปล่อยเดี๋ยวนี้เลย” อีกคนไม่ตอบแต่กลับเดินดุ่มๆไปยังรถหรูคันสีดำที่จอดทิ้งไว้โซนวีไอพี ณดาพยายามเอี้ยวตัวมองลอดช่องแขนของคนที่แบกตัวเอง แต่ยังมองภาพตรงหน้าไม่รู้เรื่อง ตัวของเธอกลับถูกเหวี่ยงยัดเข้าไปในรถของเขา “ปล่อยณดากลับบ้านสักที!” “ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย” คีย์วางแขนข้างหนึ่งไว้ที่เบาะรถข้างตัวเธอ อีกข้างจับบานประตูรถเอาไว้ “ไม่อยากคุยค่ะ” “แน่ใจนะว่าไม่อยากคุย” ชายหนุ่มส่งยิ้มร้ายให้ มือข้างที่วางบนเบาะเลื่อนไปคว้าโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงตัวเองออมา ก่อนจะกดหาอะไรอยู่พักใหญ่และยื่นมันมาจ่อที่หน้าเธอ “…!!” ณดาหน้าซีดเมื่อเห็นหน้าตัวเองโชว์หราอยู่ในสมาร์ทโฟน ของอีกฝ่าย มันเป็นรูปของเธอที่กำลังทำหน้าเคลิ้มกับอะไรบางอย่างอย่างน่าเกลียด และเหมือนว่าร่างกายของเธอจะไม่มีอะไรปกปิด “เอามานะ” ณดาพยายามแย่งจากมืออีกฝ่าย แต่แรงของเธอสู้คนตรงหน้าไม่ได้ จากที่จะแย่งของจากมือเขา กลายเป็นตัวของเธอเองที่ถูกกระชากเขาหาใบหน้าหล่อร้าย “ถ้าไม่ไปด้วยกันดีๆ พรุ่งนี้ชื่อน้องณดาน่าจะดังทั่วมหาลัยเรานะครับ” อีกฝ่ายทำสีหน้าได้เปรียบอย่างโจ่งแจ้ง “…” เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากันเมื่อได้ยินอีกฝ่ายบอกแบบนั้น “ถ้าคืนนี้เป็นเด็กดี พี่ไม่ใจร้ายใส่หรอก” “…” “สัญญา”
Related chapters
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 4 ข้อตกลง (อย่างจำนน)
หลังจากที่คุยกันหน้าผับบริเวณลานจอดรถวีไอพี จนณดายอมที่จะขึ้นรถมากับคีย์ ผู้ชายเจ้าเล่ห์ที่แอบถ่ายคลิปตอนที่อะไรกันเก็บเอาไว้เป็นข้อต่อรอง ณดายังไม่รู้ตัวว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรจากเธอกันแน่ หน้าสวยมองออกทางหน้าต่างรถหรู ภายในใจว้าวุ่นถึงเรื่องคลิปตัวเองกับคนที่นั่งอยู่ข้างๆ หากเกิดว่าอีกฝ่ายขอให้เธอทำเรื่องแบบนั้นกับเขาอีกครั้งพร้อมกับการถ่ายคลิปเพิ่มเป็นการแบล็กเมลเหมือนตามข่าวออก เธอจะแก้ปัญหายังไงดี ณดาหันมองใบหน้าด้านข้างของอีกฝ่ายที่กำลังตั้งใจบึ่งรถไปที่ไหนสักที่ด้วยความเร็วแทบจะเกินกฎหมายกำหนด ริมฝีปากสวยเม้มเข้ากันอย่างประหม่า กำลังตัดสินใจว่าควรถามเขาตอนนี้หรือรอให้ถึงที่หมาย แต่ในขณะที่กำลังอ้าปากถามความอีกฝ่ายไป รถหรูคันที่ณดานั่งก็หักเลี้ยวเข้าโรงแรมข้างทาง “มาที่นี่ทำไมคะ" ณดาถามด้วยน้ำเสียงตระหนก กลัวว่าสิ่งที่เธอคิดจะเกิดขึ้นจริง “หึ” อีกฝ่ายไม่ตอบ เขาเลือกที่จะหัวเราะในลำคอโดยไม่แม้แต่จะหันมองสาวข้างกาย รถจอดสนิทในลานจอดรถของโรงแรม ถึงแม้จะเป็นโรงแรมที่ไม่ได้มีขนาดใหญ่โต แต่การจัดตกแต่งต้นไม้ รั้วและสีสันต่างๆ ทำให้ที่นี่ดูแพงไม่ต่างจากโรมแรมดังในย่านคนรวย “ล
Last Updated : 2025-03-08หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 5 ขัดใจ
“ณดา ไปห้องน้ำปะ” เชียร์ เพื่อนสาวร่วมขณะร้องถาม เห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่ก้มหน้าฟุบลงกับโต๊ะกินข้าวก็อดที่จะเดินไปสะกิดถามไม่ได้ “เป็นไรเนี่ย”“หือ… ไม่เป็นไร” คนถูกถามเงยหน้าขึ้นตอบ ใบหน้าสวยซีดเซียวราวกับคนป่วย ริมฝีปากที่เคยอวบอิ่มซีดขาวอย่างกับคนขาดน้ำ “แกไปกันเลย ขอนอนพักก่อน”“โห ไหวปะแก สภาพดูไม่ได้เลย” ชีต้าร์เพื่อนสาวประเภทสองเดินเข้าประชิดตัว “พรีเซ้นต์งานไม่ไหวบอกได้นะ เดี๋ยวพวกฉันทำกันเอง”“ไหวๆ ไม่ได้เป็นอะไรมาก” ณดาตอบไปแบบนั้น ทั้งที่รู้สึกคั่นเนื้อคั่นตัวไปทั่วร่างกาย อีกทั้งยังหายใจร้อนผ่าว เรี่ยวแรงก็แทบจะไม่มี“หยุดทำตัวเป็นหญิงแกร่งจ่ะ เดี๋ยวพาไปหาหมอ”“บ้า จะพรีเซ้นต์งานอยู่แล้ว” ณดาตอบปัดไป “รอทำงานนี้เสร็จค่อยกลับก็ได้”“ตลกยัยดา! แกลืมหรอว่าเรากลุ่มสุดท้ายที่ขึ้นไปพรีเซ้นต์ อีกสามสี่ชั่วโมงนู่นแหละกว่าจะเสร็จ ถึงตอนนั้นแกเน่าตายก่อนพอดี!” อลันเพื่อนอีกคนกล่าว“ใช่ กลับบ้านเหอะ เดี๋ยวไปเรียกแท็กซี่ให้” กุ้บกิ้บเห็นด้วย“ไม่เอา” ณดายังคงดื้อดึงไม่ยอม แม้ว่าเพื่อนๆ จะพากันช่วยเก็บของใส่กระเป๋าไว้หมดแล้ว นอกจากกระต่ายที่เป็นเพื่อนสนิทต่างคณะก็มีเพื่อนกลุ่มนี้แห
Last Updated : 2025-03-08หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 6 คำสั่งแรก
บทที่ 6คำสั่งแรกคีย์ : “คืนนี้มาที่ผับ”ณดานั่งมองข้อความที่ขึ้นโชว์หลาอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ตัวเองด้วยความสงสัย เธอนั่งมองมันเฉยๆ โดยที่ยังไม่กดเข้าไปอ่านเป็นสิบนาทีแล้ว ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องไป อีกอย่างเธอไม่ชอบสถานที่ที่มีแต่กลิ่นบุหรี่ ไหนจะเหล้าอีก เธอเสียตัวให้เขาครั้งแรกก็เพราะแอลกอฮอล์ เพราะฉะนั้นการเลี่ยงตัวจากของหรือสถานที่แนวนี้น่าจะดีที่สุดสำหรับเธอณดาถอนหายใจซ้ำไปซ้ำมา คิดไม่ตกว่าควรตอบเขาหรือปล่อยให้ผ่านไป ยิ่งอยู่กับผู้ชายคนนั้นมากเท่าไร ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองโดนเอาเปรียบมากขึ้นเท่านั้น ขนาดตัวเธอไม่สบายยังลากให้เดินตามไปที่คณะเพื่อให้ตัวเองได้เจอกับคนที่ชอบ เห็นแก่ตัวสุดๆ ไม่ได้คำนึงถึงคนที่ถูกพาไปแบบนั้นเลยสักนิด“ณดา” อลันสะกิดเรียกเธอพร้อมกับป้องปากกระซิบกระซาบ “แกกับพี่คีย์แอบคุยกันหรอ”“บ้า” ณดาตอบกลับทันควัน“เอ้า แล้วทำไมวันก่อนพี่คีย์พาแกไปส่งบ้านเลยล่ะ”“ไม่ใช่ พี่เขาไม่ได้ไปส่ง แต่พาไปหากระต่ายต่างหาก” ณดาตอบความจริง แต่อีกฝ่ายยังคงทำหน้าตาสงสัยเช่นเดิม“เขาชอบแกหรอ” ชีต้าร์ที่นั่งฟังเงียบๆ ในตอนแรกหันมาถามด้วยแววตาเป็นประกาย “ณดาสาวสวยเงียบสุขุมนุ่มลึกแ
Last Updated : 2025-03-11หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 7 ไม่แมน
บทที่ 7ไม่แมน“แกมาที่นี่ได้ไงณดา” กระต่ายถามขึ้นหลังจากที่พาณดาออกมาจากด้านในตัวผับตอนนี้ทั้งสองออกมายืนอยู่บริเวณลานจอดด้านนอก ที่มีการ์ดร่างใหญ่สองคนยืนเฝ้าอยู่ ณดาอึกอักไม่รู้จะบอกเพื่อนยังไงเลยเอาแต่ยืนเงียบ“ณดา” เมื่อเห็นว่าอีกคนเอาแต่นิ่งไม่ยอมปริปากพูด เจ้าตัวจึงทำเสียงแข็งใส่กดดันอีกฝ่าย “มีอะไรที่ฉันไม่รู้อีกไหม?”“ไม่มี” ณดาตอบเสียงอ่อย“อย่าโกหกได้ปะ แกมีอะไรแกบอกดิวะจะได้ช่วยกัน เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งกี่ปี ทำไมฉันจะดูไม่ออกว่าแกมีอะไรปิดบังอยู่!”“…”“ณดา”“ไม่มีอะไรจริงๆ” ณดาตอบไปแบบนั้นทั้งที่ในใจของเธอแทบจะระเบิดออกมา แต่ถ้าสารภาพไปว่าผู้ชายคนนั้นบังคับเธอยังไง กระต่ายคงไม่ยอมแน่ๆ เพื่อนเธอเอ่ยปากจะช่วยทำไมเธอจะไม่ยอม แต่เธอแค่ไม่ไว้ใจผู้ชายคนนั้น เขาสามารถปล่อยคลิปเธอได้ตลอดเวลา“ไม่มีอะไรแล้วทำไมแกอยู่กับมันบ่อยจัง” กระต่ายยังคงถามต่อ “มันบังเอิญจริงหรอณดา”“บ่อยตรงไหน เราพึ่งเคยเจอกันแค่สองครั้งเองนะ”“ปกติแกมาที่แบบนี้หรอวะ ฉันที่เป็นเพื่อนแกมากกว่าสิบปีแกยังไม่ยอมมากับฉันแบบนี้เลย!”“…”“อย่าโกหก…ขอร้องณดา”“ไม่มีอะไรจริงๆ” ณดายังคงยืนยันคำตอบใ
Last Updated : 2025-03-11หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 8 เห็นแก่ตัว
บทที่ 8 เห็นแก่ตัว “ช่วงนี้ลุงวุ่นๆ นะ เลยไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไร” ‘พิภพ’ หรือลุงภพบอกกับณดา “ไม่เป็นไรค่ะ ณดาเข้าใจว่าคุณลุงงานเยอะ ยิ่งตอนนี้กำลังจะเปลี่ยนให้พี่คิมหันต์รับช่วงต่อตำแหน่งของคุณลุงด้วย คงจะเหนื่อยกันน่าดู” ณดายิ้มให้ชายตรงหน้า แม้ว่าพิภพจะอายุเข้าเลขห้าแล้ว แต่เขายังดูหนุ่มแน่นต่างจากอายุจริงเสียอีก “แล้วณดาล่ะ ชีวิตช่วงนี้เป็นไงบ้าง” “…” ณดานิ่งไปชั่วขณะก่อนจะคลี่ยิ้ม “ก็…ดีค่ะ เรื่อยๆ ดี” ถึงแม้ว่ามันไม่ดีอย่างที่พูดก็เถอะ ตากลมโตเหลือบมองโทรศัพท์ตัวเองอยู่บ่อยครั้ง ก่อนที่เธอจะออกมากับคุณลุง เธอได้ตกลงกับคีย์ไว้ว่าจะตามกระต่ายให้ไปหาเขาที่ร้านกาแฟหลังมหาวิทยาลัยให้ได้ แลกกับการลบคลิปที่เขาได้ส่งให้ใครสักคนไปก่อนหน้า มันอาจจะดูเห็นแก่ตัวที่ยอมหลอกให้เพื่อนรักตัวเองไปเจอผู้ชายที่อันตรายแบบนั้น แต่เธอไม่มีตัวเลือกมากนัก แค่ต้องการให้อีกฝ่ายหยุดกระจายคลิปโป๊ของตัวเองก็แค่นั้น ณดารู้ว่าตัวเองผิด เพื่อนของเธอไม่ควรโดนเธอหลอกใช้เป็นเครื่องมือเอาตัวรอดแบบนี้ แต่ในทางกลับกัน ณดาก็แอบคิดว่าเธอเองก็ไม่มีส่วนในเรื่องนี้ด้วยซ้ำ ทำไมเธอถึงต้องมารับกรรมทุกอย่าง ทำไ
Last Updated : 2025-03-12หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 9 ความจริง
บทที่ 9 ความจริง “เสียดายเวลาที่รู้จักกันมาฉิบหาย” กระต่ายพูดออกมาด้วยความผิดหวังในตัวเพื่อนตัวเอง “แล้วจะให้ทำไงได้อะ” “ทำยังไงก็ได้แต่ไม่ใช่ทำแบบนี้ แกยอมให้มันบังคับแกได้ทุกอย่าง มันเห็นว่าแกยอมมันก็ทำแบบเดิมเรื่อยๆ ได้ไง” “ต่าย แกลองมาเป็นฉันดูปะ ลองมาอยู่ในจุดเดียวกันไหม!” “…” กระต่ายยืนเงียบ เมื่อเห็นว่าณดาพูดเสียงดังมากกว่าเดิม ซ้ำยังร้องไห้ออกมาอีก “แกแค่ต้องมาเจอหน้าเขา อยู่ใกล้เขา แกไม่ชอบฉันเข้าใจ” “….” “แต่มันก็แค่นี้เอง!” “มันไม่แค่นี้ไง มันกำลังวุ่นวายกับชีวิตฉัน!” “แต่ฉันต้องนอนกับเขา!” “…” “ทุกครั้งที่เขาไม่พอใจ ทุกครั้งที่ฉันพยายามไม่ทำตามคำสั่ง สุดท้ายแล้วฉันคนเดียวที่เจ็บ แกรู้อะไรบ้างวะ” “…” “ฉันโดนอยู่ฝ่ายเดียวเพียงเพราะว่าเขาชอบแก มันใช่หรอวะ ไม่สมเหตุสมผลเลย” น้ำตาณดายังคงไหลออกมาไม่ขาดสาย เธอเองก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ถึงจะหลุดพ้นจากเรื่องนี้สักที “แกนอนกับมันทำไมแต่แรกล่ะ ถ้าแกไม่ยอมมัน
Last Updated : 2025-03-13หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 10 ตัวคนเดียว (?)
บทที่ 10 ตัวคนเดียว(?) “พี่คีย์ปล่อย!” ณดาร้องเสียงดัง แขนเล็กถูกบีบกระชากบังคับให้เดินตามเขาไปอย่างเอาแต่ใจ คนตัวสูงไม่สนการคัดค้านของเธอ เขายังคงออกแรงดึงกระชากอย่างไม่สนว่าเธอจะเจ็บตัวจากการกระทำของตัวเองหรือไม่ ขายาวยังคงก้าวเร็วๆ ไปยังจุดหมายของตน คนรอบข้างพากันมองมาด้วยความสงสัยเพราะณดาเอาแต่ร้องและพยายามสะบัดแขนหนี แต่ช่างไร้ประโยชน์ “พี่คีย์ปล่อยเดี๋ยวนี้ ณดาไม่ไปกับพี่หรอกนะ!” “หุบปากแล้วตามมาเงียบๆ!” “ไม่!” ณดาทั้งทุบทั้งแงะมือหนาที่บีบแขนตัวเอง แต่อีกฝ่ายดูไม่สะทกสะท้านในสิ่งที่เธอทำแม้แต่น้อย มีแต่ตัวเองที่หมดแรงไปเสียเปล่า “มึงจะไปไหน” โด้ที่เห็นเหตุการณ์จากระเบียงชั้นสอง รีบวิ่งลงมาดักหน้าเพื่อนตัวเองไว้ “มึงจะทำอะไรเขา!” “เสือก!” พูดจบร่างของโด้ก็ถูกผลักออกโดยคนนิสัยไม่ดี คีย์มองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ หมับ! แขนอีกข้างของณดาถูกคว้าไว้ “กูไม่ให้มึงพาเธอไป” เป็นโด้เองที่จับแขนอีกข้างของเธอ มือใหญ่บีบแน่นแต่ไม่สร้างความเจ็บเท่าอีกคน “มึงเสือกอะไรด้วยวะ!” คีย์เดินปรี่เข้าไปกระชากคอเสื้อ ตะหวาดเสียงใส่จนคนรอบตัวพากันสนใจเหตุการณ์มากขึ้น “อย่ามายุ่งเรื
Last Updated : 2025-03-14หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 11 ความในใจ (คีย์)
บทที่ 11 ความในใจ (คีย์) “เราจะไปไหนคะ” ณดาถามหลังจากที่ทั้งสองเข้ามานั่งภายในรถ โด้คือคนที่มาช่วยพาเธอกลับบ้าน ณดาคาดไม่ถึงว่าจะเป็นเขา เพราะโดยปกติแล้วเธอและเขาไม่เคยคุยกันมาก่อน แค่สบตากันเธอยังไม่มีความกล้าเลย ความสงสัยก่อตัวภายในใจแต่เลือกเงียบเอาไว้ ต่อให้เหตุผลจะคืออะไรแต่สุดท้ายเธอก็ยอมมากับเขาอยู่ดี “ไปหาไอ้คีย์” “ณดาไม่ไปนะคะ” หน้าสวยแสดงอาการวิตกทันทีที่ได้ยินเขาพูดแบบนั้น ผู้ชายข้างๆ เธอไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่ขับรถออกจากซอยเปลี่ยวอย่างรวดเร็ว เธอไม่อยากเจอหน้าผู้ชายใจร้ายอย่างคีย์อีก แค่นี้เธอก็ทนมามากเกินพอแล้วกับสิ่งที่เขาทำไม่ดีกับเธอ อุตส่าห์ตกลงกันไว้แล้วว่าถ้าเธอเดินกลับเขาจะเลิกยุ่ง ไม่ต้องมาพบเจอกันอีก แต่ตอนนี้ผู้ชายข้างกายกำลังพาเธอไปเจอคีย์อีกซะงั้น “ณดาไม่ไปได้ไหมคะ ถือว่าขอร้อง” “เธอเป็นเมียมันใช่ไหม” “…” “ถาม” เขาหันมามองหน้าเธอ “ขอคำตอบ” “ไม่รู้ค่ะ” ณดาก้มหน้างุด “เราเคยมีอะไรกัน แต่คงใช้คำว่าเมียกับผู้หญิงที่ตัวเองไม่รู้สึกอะไรด้วยได้หรอกค่ะ” “หึ” บทสนทนาของทั้งสองเงียบลง มีเพียงรถยนต์ที่แล่นเข้าสู่ถนนใหญ่ ที่ตอนนี้แทบจะไม่มีรถเลยส
Last Updated : 2025-03-17
Latest chapter
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 13 หวงก้าง
บทที่ 13 หวงก้าง “มึงพาสาวไหนติดสอยห้อยตูดมาวะไอ้คีย์” ‘อาร์ท’ รุ่นพี่ที่สนิทกันกับคีย์ถาม สายตาเจ้าเล่ห์จ้องมองไปยังผู้หญิงผมยาวใส่ชุดสบายตาที่นั่งอยู่ตรงบาร์ด้านล่าง เขาพาณดามาที่ผับใจกลางเมืองที่พึ่งเปิดใหม่เมื่อไม่นาน เป็นสถานบันเทิงของรุ่นพี่ที่อายุห่างกันห้าปี พวกเขารู้จักกันเพราะเคยเตะบอลด้วยกันบ่อยๆ “คนนี้เบื่อยัง ถ้าเบื่อแล้วส่งต่อให้กูได้นะ” ‘ปิง’ รุ่นพี่อีกคนพูดติดตลก แต่เขารู้ว่ามันพูดจริง เพราะส่วนใหญ่ผู้หญิงที่เคยตามเขาต้อยๆ ก็ไปนอนกับปิงอยู่บ่อยครั้ง คีย์ไม่ได้ตอบ เขาเพียงแค่ยกแก้วเหล้าในมือขึ้นดื่มเงียบๆ ปล่อยให้คนอื่นพูดไป เพราะยังไงเขาก็ไม่คิดจะยกณดาให้ใครง่ายๆ เขายังไม่เบื่อที่จะรังแกเธอ “มีเสน่ห์อยู่นะ มึงดูดิมีแต่คนจ้องจะงาบ ขนาดใส่แค่เสื้อยืดกางเกงขายาวปกตินะ ถ้าแต่งเต็มจะขนาดไหน” “คงได้เหลียวกันจนคอเคล็ดแหละว่ะ” ปิงและอาร์ทยังคงพูดถึงณดาเรื่อยๆ อย่างสนใจ ทั้งยังคอยแอบมองสีหน้าของคีย์อีกด้วย “คนนี้เล่นๆ หรือจริงจังวะ” “ไม่รู้” คีย์ตอบ มือหนาแกว่งแก้วเหล้าในมือช้าๆ สายตายังคงจับจ้องไปที่หญิงสาวที่เอาแต่นั่งมองแก้วเหล้าตรงหน้าไม่ยอมยกดื่มสักที “
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 12 ไม่รักษาสัญญา
ตอนที่ 12 ไม่รักษาสัญญา ผ่านมาสองวันแล้วหลังจากคืนนั้นที่ณดาถูกคีย์ทิ้งไว้ข้างทาง เธอและเขาไม่ได้เจอกันอีก ณดาคิดว่ามันเป็นเรื่องดีสำหรับเธอ เพราะไม่ต้องโดนเขารังแกซ้ำๆ อีกเหมือนเคย แต่สิ่งที่น่ากังวลใจในตอนนี้คงเป็นเรื่องคลิปที่เขามีอยู่ เพราะไม่อาจนิ่งนอนใจได้นัก คนนิสัยไม่ดีอย่างเขาจะยอมลบคลิปเธอจริงๆ หรอ ไม่ใช่ว่าเอาคลิปของเธอไปปล่อยลงตามเว็บต่างๆ แล้วรึไง ณดานั่งกอดอก นิ้วสวยยกขึ้นชิดริมฝีปากก่อนจะอ้าปากขบกัดมันซ้ำๆ คิดไม่ตกกับสถานการณ์ในตอนนี้ เขายอมปล่อยเธอมาง่ายๆ แบบนี้ไม่ใช่ว่ามีแผนอื่นรออยู่หรอ คนเจ้าเล่ห์แบบเขาไม่น่าหยุดอยู่แค่นี้ แต่ตอนนี้เขาเงียบเกินไป เงียบจนรู้สึกไม่ดี ความจริงวันนี้ณดามีตารางเข้าเรียนแต่อาจารย์ผู้สอนยกเลิกคลาสไปเมื่อเช้าเนื่องด้วยธุระส่วนตัวกระทันหัน เธอที่ตื่นมาแต่งตัวแต่เช้านอนแอ้งแม้งหมดแรง ไม่รู้จะทำอะไร เพื่อนก็ไม่คุยด้วย จนตอนนี้ทั้งเธอและกระต่ายก็ไม่มีท่าทีว่าจะกลับมาคุยกัน คงต้องบอกว่ากระต่ายคนเดียวต่างหากที่ไม่ยอมพูดคุยกับเธอเลยสักคำ ขนาดเธอตั้งใจโทรไปหาขอความช่วยเหลือยังปิดเครื่องหนี คงต้องจบความสัมพันธ์ของกันและกันไว้แค่นี้
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 11 ความในใจ (คีย์)
บทที่ 11 ความในใจ (คีย์) “เราจะไปไหนคะ” ณดาถามหลังจากที่ทั้งสองเข้ามานั่งภายในรถ โด้คือคนที่มาช่วยพาเธอกลับบ้าน ณดาคาดไม่ถึงว่าจะเป็นเขา เพราะโดยปกติแล้วเธอและเขาไม่เคยคุยกันมาก่อน แค่สบตากันเธอยังไม่มีความกล้าเลย ความสงสัยก่อตัวภายในใจแต่เลือกเงียบเอาไว้ ต่อให้เหตุผลจะคืออะไรแต่สุดท้ายเธอก็ยอมมากับเขาอยู่ดี “ไปหาไอ้คีย์” “ณดาไม่ไปนะคะ” หน้าสวยแสดงอาการวิตกทันทีที่ได้ยินเขาพูดแบบนั้น ผู้ชายข้างๆ เธอไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่ขับรถออกจากซอยเปลี่ยวอย่างรวดเร็ว เธอไม่อยากเจอหน้าผู้ชายใจร้ายอย่างคีย์อีก แค่นี้เธอก็ทนมามากเกินพอแล้วกับสิ่งที่เขาทำไม่ดีกับเธอ อุตส่าห์ตกลงกันไว้แล้วว่าถ้าเธอเดินกลับเขาจะเลิกยุ่ง ไม่ต้องมาพบเจอกันอีก แต่ตอนนี้ผู้ชายข้างกายกำลังพาเธอไปเจอคีย์อีกซะงั้น “ณดาไม่ไปได้ไหมคะ ถือว่าขอร้อง” “เธอเป็นเมียมันใช่ไหม” “…” “ถาม” เขาหันมามองหน้าเธอ “ขอคำตอบ” “ไม่รู้ค่ะ” ณดาก้มหน้างุด “เราเคยมีอะไรกัน แต่คงใช้คำว่าเมียกับผู้หญิงที่ตัวเองไม่รู้สึกอะไรด้วยได้หรอกค่ะ” “หึ” บทสนทนาของทั้งสองเงียบลง มีเพียงรถยนต์ที่แล่นเข้าสู่ถนนใหญ่ ที่ตอนนี้แทบจะไม่มีรถเลยส
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 10 ตัวคนเดียว (?)
บทที่ 10 ตัวคนเดียว(?) “พี่คีย์ปล่อย!” ณดาร้องเสียงดัง แขนเล็กถูกบีบกระชากบังคับให้เดินตามเขาไปอย่างเอาแต่ใจ คนตัวสูงไม่สนการคัดค้านของเธอ เขายังคงออกแรงดึงกระชากอย่างไม่สนว่าเธอจะเจ็บตัวจากการกระทำของตัวเองหรือไม่ ขายาวยังคงก้าวเร็วๆ ไปยังจุดหมายของตน คนรอบข้างพากันมองมาด้วยความสงสัยเพราะณดาเอาแต่ร้องและพยายามสะบัดแขนหนี แต่ช่างไร้ประโยชน์ “พี่คีย์ปล่อยเดี๋ยวนี้ ณดาไม่ไปกับพี่หรอกนะ!” “หุบปากแล้วตามมาเงียบๆ!” “ไม่!” ณดาทั้งทุบทั้งแงะมือหนาที่บีบแขนตัวเอง แต่อีกฝ่ายดูไม่สะทกสะท้านในสิ่งที่เธอทำแม้แต่น้อย มีแต่ตัวเองที่หมดแรงไปเสียเปล่า “มึงจะไปไหน” โด้ที่เห็นเหตุการณ์จากระเบียงชั้นสอง รีบวิ่งลงมาดักหน้าเพื่อนตัวเองไว้ “มึงจะทำอะไรเขา!” “เสือก!” พูดจบร่างของโด้ก็ถูกผลักออกโดยคนนิสัยไม่ดี คีย์มองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ หมับ! แขนอีกข้างของณดาถูกคว้าไว้ “กูไม่ให้มึงพาเธอไป” เป็นโด้เองที่จับแขนอีกข้างของเธอ มือใหญ่บีบแน่นแต่ไม่สร้างความเจ็บเท่าอีกคน “มึงเสือกอะไรด้วยวะ!” คีย์เดินปรี่เข้าไปกระชากคอเสื้อ ตะหวาดเสียงใส่จนคนรอบตัวพากันสนใจเหตุการณ์มากขึ้น “อย่ามายุ่งเรื
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 9 ความจริง
บทที่ 9 ความจริง “เสียดายเวลาที่รู้จักกันมาฉิบหาย” กระต่ายพูดออกมาด้วยความผิดหวังในตัวเพื่อนตัวเอง “แล้วจะให้ทำไงได้อะ” “ทำยังไงก็ได้แต่ไม่ใช่ทำแบบนี้ แกยอมให้มันบังคับแกได้ทุกอย่าง มันเห็นว่าแกยอมมันก็ทำแบบเดิมเรื่อยๆ ได้ไง” “ต่าย แกลองมาเป็นฉันดูปะ ลองมาอยู่ในจุดเดียวกันไหม!” “…” กระต่ายยืนเงียบ เมื่อเห็นว่าณดาพูดเสียงดังมากกว่าเดิม ซ้ำยังร้องไห้ออกมาอีก “แกแค่ต้องมาเจอหน้าเขา อยู่ใกล้เขา แกไม่ชอบฉันเข้าใจ” “….” “แต่มันก็แค่นี้เอง!” “มันไม่แค่นี้ไง มันกำลังวุ่นวายกับชีวิตฉัน!” “แต่ฉันต้องนอนกับเขา!” “…” “ทุกครั้งที่เขาไม่พอใจ ทุกครั้งที่ฉันพยายามไม่ทำตามคำสั่ง สุดท้ายแล้วฉันคนเดียวที่เจ็บ แกรู้อะไรบ้างวะ” “…” “ฉันโดนอยู่ฝ่ายเดียวเพียงเพราะว่าเขาชอบแก มันใช่หรอวะ ไม่สมเหตุสมผลเลย” น้ำตาณดายังคงไหลออกมาไม่ขาดสาย เธอเองก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ถึงจะหลุดพ้นจากเรื่องนี้สักที “แกนอนกับมันทำไมแต่แรกล่ะ ถ้าแกไม่ยอมมัน
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 8 เห็นแก่ตัว
บทที่ 8 เห็นแก่ตัว “ช่วงนี้ลุงวุ่นๆ นะ เลยไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไร” ‘พิภพ’ หรือลุงภพบอกกับณดา “ไม่เป็นไรค่ะ ณดาเข้าใจว่าคุณลุงงานเยอะ ยิ่งตอนนี้กำลังจะเปลี่ยนให้พี่คิมหันต์รับช่วงต่อตำแหน่งของคุณลุงด้วย คงจะเหนื่อยกันน่าดู” ณดายิ้มให้ชายตรงหน้า แม้ว่าพิภพจะอายุเข้าเลขห้าแล้ว แต่เขายังดูหนุ่มแน่นต่างจากอายุจริงเสียอีก “แล้วณดาล่ะ ชีวิตช่วงนี้เป็นไงบ้าง” “…” ณดานิ่งไปชั่วขณะก่อนจะคลี่ยิ้ม “ก็…ดีค่ะ เรื่อยๆ ดี” ถึงแม้ว่ามันไม่ดีอย่างที่พูดก็เถอะ ตากลมโตเหลือบมองโทรศัพท์ตัวเองอยู่บ่อยครั้ง ก่อนที่เธอจะออกมากับคุณลุง เธอได้ตกลงกับคีย์ไว้ว่าจะตามกระต่ายให้ไปหาเขาที่ร้านกาแฟหลังมหาวิทยาลัยให้ได้ แลกกับการลบคลิปที่เขาได้ส่งให้ใครสักคนไปก่อนหน้า มันอาจจะดูเห็นแก่ตัวที่ยอมหลอกให้เพื่อนรักตัวเองไปเจอผู้ชายที่อันตรายแบบนั้น แต่เธอไม่มีตัวเลือกมากนัก แค่ต้องการให้อีกฝ่ายหยุดกระจายคลิปโป๊ของตัวเองก็แค่นั้น ณดารู้ว่าตัวเองผิด เพื่อนของเธอไม่ควรโดนเธอหลอกใช้เป็นเครื่องมือเอาตัวรอดแบบนี้ แต่ในทางกลับกัน ณดาก็แอบคิดว่าเธอเองก็ไม่มีส่วนในเรื่องนี้ด้วยซ้ำ ทำไมเธอถึงต้องมารับกรรมทุกอย่าง ทำไ
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 7 ไม่แมน
บทที่ 7ไม่แมน“แกมาที่นี่ได้ไงณดา” กระต่ายถามขึ้นหลังจากที่พาณดาออกมาจากด้านในตัวผับตอนนี้ทั้งสองออกมายืนอยู่บริเวณลานจอดด้านนอก ที่มีการ์ดร่างใหญ่สองคนยืนเฝ้าอยู่ ณดาอึกอักไม่รู้จะบอกเพื่อนยังไงเลยเอาแต่ยืนเงียบ“ณดา” เมื่อเห็นว่าอีกคนเอาแต่นิ่งไม่ยอมปริปากพูด เจ้าตัวจึงทำเสียงแข็งใส่กดดันอีกฝ่าย “มีอะไรที่ฉันไม่รู้อีกไหม?”“ไม่มี” ณดาตอบเสียงอ่อย“อย่าโกหกได้ปะ แกมีอะไรแกบอกดิวะจะได้ช่วยกัน เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งกี่ปี ทำไมฉันจะดูไม่ออกว่าแกมีอะไรปิดบังอยู่!”“…”“ณดา”“ไม่มีอะไรจริงๆ” ณดาตอบไปแบบนั้นทั้งที่ในใจของเธอแทบจะระเบิดออกมา แต่ถ้าสารภาพไปว่าผู้ชายคนนั้นบังคับเธอยังไง กระต่ายคงไม่ยอมแน่ๆ เพื่อนเธอเอ่ยปากจะช่วยทำไมเธอจะไม่ยอม แต่เธอแค่ไม่ไว้ใจผู้ชายคนนั้น เขาสามารถปล่อยคลิปเธอได้ตลอดเวลา“ไม่มีอะไรแล้วทำไมแกอยู่กับมันบ่อยจัง” กระต่ายยังคงถามต่อ “มันบังเอิญจริงหรอณดา”“บ่อยตรงไหน เราพึ่งเคยเจอกันแค่สองครั้งเองนะ”“ปกติแกมาที่แบบนี้หรอวะ ฉันที่เป็นเพื่อนแกมากกว่าสิบปีแกยังไม่ยอมมากับฉันแบบนี้เลย!”“…”“อย่าโกหก…ขอร้องณดา”“ไม่มีอะไรจริงๆ” ณดายังคงยืนยันคำตอบใ
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 6 คำสั่งแรก
บทที่ 6คำสั่งแรกคีย์ : “คืนนี้มาที่ผับ”ณดานั่งมองข้อความที่ขึ้นโชว์หลาอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ตัวเองด้วยความสงสัย เธอนั่งมองมันเฉยๆ โดยที่ยังไม่กดเข้าไปอ่านเป็นสิบนาทีแล้ว ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องไป อีกอย่างเธอไม่ชอบสถานที่ที่มีแต่กลิ่นบุหรี่ ไหนจะเหล้าอีก เธอเสียตัวให้เขาครั้งแรกก็เพราะแอลกอฮอล์ เพราะฉะนั้นการเลี่ยงตัวจากของหรือสถานที่แนวนี้น่าจะดีที่สุดสำหรับเธอณดาถอนหายใจซ้ำไปซ้ำมา คิดไม่ตกว่าควรตอบเขาหรือปล่อยให้ผ่านไป ยิ่งอยู่กับผู้ชายคนนั้นมากเท่าไร ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองโดนเอาเปรียบมากขึ้นเท่านั้น ขนาดตัวเธอไม่สบายยังลากให้เดินตามไปที่คณะเพื่อให้ตัวเองได้เจอกับคนที่ชอบ เห็นแก่ตัวสุดๆ ไม่ได้คำนึงถึงคนที่ถูกพาไปแบบนั้นเลยสักนิด“ณดา” อลันสะกิดเรียกเธอพร้อมกับป้องปากกระซิบกระซาบ “แกกับพี่คีย์แอบคุยกันหรอ”“บ้า” ณดาตอบกลับทันควัน“เอ้า แล้วทำไมวันก่อนพี่คีย์พาแกไปส่งบ้านเลยล่ะ”“ไม่ใช่ พี่เขาไม่ได้ไปส่ง แต่พาไปหากระต่ายต่างหาก” ณดาตอบความจริง แต่อีกฝ่ายยังคงทำหน้าตาสงสัยเช่นเดิม“เขาชอบแกหรอ” ชีต้าร์ที่นั่งฟังเงียบๆ ในตอนแรกหันมาถามด้วยแววตาเป็นประกาย “ณดาสาวสวยเงียบสุขุมนุ่มลึกแ
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 5 ขัดใจ
“ณดา ไปห้องน้ำปะ” เชียร์ เพื่อนสาวร่วมขณะร้องถาม เห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่ก้มหน้าฟุบลงกับโต๊ะกินข้าวก็อดที่จะเดินไปสะกิดถามไม่ได้ “เป็นไรเนี่ย”“หือ… ไม่เป็นไร” คนถูกถามเงยหน้าขึ้นตอบ ใบหน้าสวยซีดเซียวราวกับคนป่วย ริมฝีปากที่เคยอวบอิ่มซีดขาวอย่างกับคนขาดน้ำ “แกไปกันเลย ขอนอนพักก่อน”“โห ไหวปะแก สภาพดูไม่ได้เลย” ชีต้าร์เพื่อนสาวประเภทสองเดินเข้าประชิดตัว “พรีเซ้นต์งานไม่ไหวบอกได้นะ เดี๋ยวพวกฉันทำกันเอง”“ไหวๆ ไม่ได้เป็นอะไรมาก” ณดาตอบไปแบบนั้น ทั้งที่รู้สึกคั่นเนื้อคั่นตัวไปทั่วร่างกาย อีกทั้งยังหายใจร้อนผ่าว เรี่ยวแรงก็แทบจะไม่มี“หยุดทำตัวเป็นหญิงแกร่งจ่ะ เดี๋ยวพาไปหาหมอ”“บ้า จะพรีเซ้นต์งานอยู่แล้ว” ณดาตอบปัดไป “รอทำงานนี้เสร็จค่อยกลับก็ได้”“ตลกยัยดา! แกลืมหรอว่าเรากลุ่มสุดท้ายที่ขึ้นไปพรีเซ้นต์ อีกสามสี่ชั่วโมงนู่นแหละกว่าจะเสร็จ ถึงตอนนั้นแกเน่าตายก่อนพอดี!” อลันเพื่อนอีกคนกล่าว“ใช่ กลับบ้านเหอะ เดี๋ยวไปเรียกแท็กซี่ให้” กุ้บกิ้บเห็นด้วย“ไม่เอา” ณดายังคงดื้อดึงไม่ยอม แม้ว่าเพื่อนๆ จะพากันช่วยเก็บของใส่กระเป๋าไว้หมดแล้ว นอกจากกระต่ายที่เป็นเพื่อนสนิทต่างคณะก็มีเพื่อนกลุ่มนี้แห
