Semua Bab เทพบุตรทวงแค้น: Bab 21 - Bab 30

ชิดจันทร์​มองนับดาวด้วยความโกรธ​แค้น​ วันนี้เเหละเธอจะจัดการผู้หญิง​ที่เป็นมารหัวใจให้ตายไป​ ที่ผ่านมาเธอได้แต่อดทน เฝ้ารอให้สบโอกาส เธอจะจัดการผู้หญิงบ้าเสียสติด้วยตัวเองและการรอคอยของเธอมันคุ้มค่าแล้ว เพราะตอนนี้ผู้หญิงที่เธอเกลียดชังมายืนอยู่ตรงหน้า พร้อมกับอุ้มท้องบุตรของชายที่เธอรักเอาไว้ในครรภ์ถ้าไม่มีนับดาววิคเตอร์ก็คงจะหันมาสนใจเธอ ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่ทำร้ายคนบนเกาะจนล้มตายลง ซ้ำร้ายยังมาแย่งผู้ชายที่เธอรักไปอีก และวันนี้เธอจะฆ่านับดาวให้ตาย​ ให้สาสมกับความคั่งแค้นที่ผู้หญิงสารเลวตรงหน้ากระทำเอาไว้"ชะ... ชิดจันทร์" นับดาวพูดเสียงสั่นสาดแสงไฟ ไปยังร่างบางของชิดจันทร์​ เธอย่างสามขุม​เข้ามาหานับดาวอย่างช้าๆ​ แววตาลุกโชน​ไปด้วยไฟโทสะที่พร้อมจะแผดเผาคนตรงหน้า​"ดีนี่ที่จำกูได้อีบ้า​ บ้าไม่อยู่ส่วนบ้า​ แต่กลับมายุ่งกับผัวกู​""โอ๊ยยย" ชิดจันทร์​กระชากผมนับดาวแรงๆ​ จนนับดาวต้องเบ้หน้าด้วยความเจ็บ​ปวด​ นับดาวทิ้งไฟฉายลงกับพื้น แล้วแกะมือที่กระชากผมของเธอออก แต่มันไม่เป็นผล เมื่อชิดจันทร์ออกแรงดึงทึ้งมากกว่าเดิม"นังมารหัวใจนางผู้หญิงสารเลวหนังคนบ้าหนังคนวิปลาส บ้าไม่อยู่ส่วนบ้า ก็

ร่างบางของนับดาวถูกเข็นเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ผ่านไปไม่นานก็ถูกเข็นเข้าไปในห้องผ่าตัด​ หมอต่างเอาอุปกรณ์​ติดตามร่างกาย​ของนับดาว​ และทำการรักษา​นับดาวกับลูกอย่างสุดกำลังมัดไหมเดินวนไปวนมาด้วยความร้อนใจ เธอเป็นห่วงนับดาวเธอเป็นห่วงหลาน เธอกลัวว่าทั้งสองจะไม่รอด"ฮือๆ มัดขอโทษเธอ ถ้ามัดไม่นอนหลับลึก ถ้ามัดเฝ้านับดาวดีกว่านี้เรื่องร้ายๆก็จะไม่เกิดกับเธอ มันเป็นความสะเพร่าของมัดเองที่มัดเผลอเรอ ทั้งที่รู้ว่านับดาวสติไม่ดี มัดกลับไม่เพิ่มความระมัดระวัง ปล่อยให้เธอเดินออกไปจากห้องแล้วไปปีนเขาตกลงมา ทั้งหมดมันเป็นความผิดของมัดเอง"มัดไหมร้องไห้โฮด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวในหัวใจ ความรู้สึกผิดบาปกัดกินหัวใจเธอจนเป็นแผลเหวอะ เธอไม่สามารถสลัดความรู้สึกผิดนี้ไปได้เลย"ใจเย็นๆก่อนนะคุณมัดไหม ไม่มีใครอยากให้เกิดเรื่องร้ายๆหรอกค่ะ มันไม่ใช่ความผิดของคุณเลยอย่าโทษตัวเองเลยนะคะ" ปันหยาเอ่ยปลอบในขณะที่ปันหยีนั่งอยู่ข้างๆเธอ เด็กน้อยมองไปที่ประตูห้องผ่าตัดอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่มีวี่แววที่หมอจะเข็นร่างผู้หญิง​ที่เธอรักดุจดั่งพี่สาวออกมาเลย"มัดกลัวปันหยามัดกลัว ฮือๆ""คุณมัดต้องตั้งสตินะคะ คุณมัดต้องตั้งสติเอา

โจเซฟเดินขึ้นไปบนเขาพร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆ เขาเจอไฟฉายของนับดาวตกอยู่บนลานกว้างบนเขา​ เขาใช้ผ้าเช็ดหน้าคุมมันแล้วหยิบขึ้นมาดู"ช่วยกันหาหลักฐาน​ กูสงสัยหลายอย่างกูต้องหาความจริงเรื่องนี้ให้ได้ ถ้ามันเป็นอุบัติเหตุ กูก็ไม่อะไร แต่ถ้ามีใครพยายามทำให้หลานกูกับลูกสะใภ้กูตกเขา กูจะถลกหนังหัวมัน""ครับนาย" ลูกน้องรับคำของโจเซฟ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก เขาจำได้ว่าวิคเตอร์​เคยให้คนติดกล้องวงจรปิด อยู่ตรงหน้าบ้านต้นไม้ เขาต้องการรู้เวลาที่นับดาวออกไปด้วย"ครับนาย" ลูกน้องผู้จงรักภักดีรีบลงจากเขา เพื่อหาข้อมูลให้เจ้านาย โจเซฟเก็บไฟฉายใส่ถุง​ พร้อมกับก้มมองพื้น​ เพื่อหาสิ่งที่จะเชื่อมโยง​ ในสิ่งที่เขาสงสัยอยู่ในตอนนี้สายตาคมกริบ​ตวัดไปมองเมื่อได้เห็นกิ๊บติดผมอยู่ที่พื้น เขาใช้​ผ้าเช็ดหน้าคุมหยิบมันขึ้นมา แล้วหาหลักฐานชิ้นอื่นต่อ เขาไม่เชื่อว่านับดาวจะเป็นขึ้นมา​แล้วตกเขาลงไปเองด้านชิดจันทร์หลังจากที่เรื่องทุกอย่างผ่านพ้นไปแล้ว เธอก็ทำตัวปกติ​ เธออาบน้ำแต่งตัวใส่ชุดนอนวาบหวิว​ เดินนวยนาดเข้าไปในห้องของวิคเตอร์เขากำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ เธอนอนรออยู่บนเตียง​อย่างมีความสุข​ พร้อมกับป

"กรี๊ด​ดด!!! กรี๊ด​ดดด!!"น้ำกรดหยดแล้วหยดเล่า ที่โจเซฟหยดลงบนแผลของชิดจันทร์ เธอรู้สึกเจ็บปวดมากจนเธอต้องกรีดร้องออกมาจนสุดเสียง​ ความเจ็บปวดถูกกลั่นกรองเป็นน้ำตาเม็ดใสไหลรินออกมาไม่ขาดสาย"ได้โปรด​ อย่าทำชิดเลย​ ฮือๆ​ กรี๊ดดดดด!!""บอกความจริงก็มาสิ​ ว่ามึงพูดและทำอะไรกับนับดาว" โจเซฟ​เอ่ยเสียงเรียบ​นิ่ง"ความจริงอะไร? ฮึก! ​ ชิดก็บอกอยู่ว่าชิดไม่ได้ทำ ไม่ได้ทำจริงๆ ชิดไม่ได้พูด​ นังเด็กบ้านั่นมันใส่ร้ายชิด​ กรี๊ด​ดดดด!!" น้ำกรด​ถูกลงบนแผลอีกครั้ง​ มันกัดกร่อนผิวหนังและเนื้อของเธอจนเกิดฟองขึ้นมา​ เธอรู้สึกร้อนและเจ็บปวดเป็นอย่างมาก"มึงไม่บอกกูก็ไม่เป็นไร​ กูจะค่อยๆเลาะเนื้อมึงออกมาเอง​ กูอยากรู้เหมือนกันว่ามึงจะทนความเจ็บปวดได้สักแค่ไหน" น้ำเสียงเหี้ยมนั้นทำเอาชิดจันทร์ถึงกับเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เขาหยิบมีดคมกริบขึ้นมาแล้วค่อยๆกดลงไปที่ขาอีกข้างของเธอ"ไม่ๆ​ กรี๊ด​ดดดด!!" เธอกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดโจเซฟเริ่มเฉือนเนื้อของเธอออกมาทีละชิ้นทีละชิ้น เลือดสีแดงสดไหลทะลัก​ออกมาจากขาของเธอไม่ขาดสาย"จะบอกได้หรือ​ยัง?"กึด! กึด!"กรี๊ด​ดดด!! กรี๊ด​ดดดด!!เสียงกรีดร้อง​ดังขึ้นอย่างโหยหวน​ ด

"อ้ากกกกก!!" เสียงร้องโหยหวน​ดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ"มึงรู้ไหมว่ากูเกลียดอะไร?""ฮึก! ไม่ๆ​" ชายที่นอนจมกองเลือดอยู่กับพื้น ส่ายหน้าพร้อมกับเลยออกมาเสียงแผ่วเบา"กูเกลียดคนที่ ชอบมาโกงของกู ทั้งที่พวกมึงก็รู้ว่ากูเป็นคนโหดร้ายมากแค่ไหน? แต่กลับไม่เกรงกลัว มึงคงคิดว่าการตายเป็นการพักผ่อนสินะ​ ถึงกล้าคิดคดทรยศกู​""ไม่ๆ​ ผมผิดไปแล้วครับคุณโจเซฟคุณวิคเตอร์ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกได้โปรดให้ผมได้แก้ตัวเถอะนะครับอย่าฆ่าผมเลย""มึงจะไม่มีโอกาส​ได้ทำอีก​ เพราะว่ามึงจะไม่มีโอกาสได้อยู่บนโลกนี้ นี่มันคือผลลัพธ์ของคนที่กล้าคิดลองดีกับกู"ปัง! ปัง! กระสุนพุ่งเข้าไปที่ร่างของชายคนนั้นทันที​"อ้ากกก!!" เขากรีดร้อง​ออกมาด้วยความเจ็บปวด​ ก่อนจะชักกระตุก​2-3ครั้ง​ แล้วขาดใจตาย"จบสักที​ ไอ้พวกที่คิดโกงเรา​ มันไม่สมควรอยู่บนโลกนี้" วิค​เตอร์​กล่าวเสียงเหี้ยม​มองร่างที่นอนสิ้นลมหายใจ​อยู่พื้น​ อย่างสะใจ"ไปกันเถอะ​ มีของล็อตใหญ่​ไปส่งอีก" โจเซฟ​เอ่ยพร้อมกับมองบุตร​ชายเก็บปืน"ถ้าส่งของแล้ว​ เรากลับกันเลยไหม​ ผมอยากไปหาลูกแล้ว""อืม" ร่างหนาทั้งสองเดินเข้าไปโกดังร้าง​ หลังจากนั่งรถมาเกือบ2ชั่วโมง​"มาแล้วเหรอ