Semua Bab เทพบุตรทวงแค้น: Bab 11 - Bab 20

"เป็นอย่างไรบ้างลูก​ ฮึก" มัดไหมเอ่ยถามบุตรชาย​น้ำตานองหน้า​ ​ ถึงแม้จะโล่งใจบ้างแล้วที่ชายหนุ่ม​ไม่ได้เสียชีวิตตามที่เป็นข่าว​ แต่เธอก็เจ็บปวดที่เห็นคนที่เป็นแก้วตาดวงใจเจ็บ​หนักอยู่ดี​ เธอฟูมฟัก​เลี้ยงดูมาอย่างดี​ จะตีสักครั้ง​ยังไม่เคย​เธอไม่เคยต้องการ​ให้บุตร​ชายทำเรื่องผิดกฎหมาย​เลยแม้แต่น้อย​ แต่บุตรชายของเธอเต็มใจทำเอง​ ซึ่งห้ามปรามอย่างไรก็ไม่ฟัง"เจ็บครับ​ เจ็บกายและใจ" เขาเอ่ยเสียงสั่น​ น้ำตาคลอหน่วย​ แผลที่กายว่าเจ็บแล้ว ยังไม่เจ็บเท่าแผลใจของเขาตอนนี้​ ในสมองคิดถึงแต่หน้าของคนทรยศ​ คนที่มาทำให้เขารัก​ และมาทำให้เขาแค้น"เดี๋ยว​พ่อจัดการมันเอง" โจเซฟ​กำหมัดแน่น​เอ่ยอย่างเคียดแค้น​ คนที่มันคิดลองดีกับเขา​ มันต้องไปตายดีแน่​ มันทำร้ายบุตรชายของเขายังไม่พอ มันยังทำร้ายคนบนเกาะ​ ชาวบ้าน​ที่เป็นผู้บริสุทธิ์อย่างเลือดเย็น เขาไม่มีทาง ที่จะปล่อยให้มันเสวยสุขแน่ๆ เขาจะทำให้มันได้รู้ ว่าเจ็บจนต้องร้องขอความตายมันเป็นอย่างไร"ปล่อยมันไปก่อนครับพ่อ​ เอาไว้ผมหายดี​ ผมจะไปทวงแค้นมันเอง""ตอนนี้พ่อแค้นมันมาก​ พ่ออยากจะลากมันมาสับให้ละเอียด" โจเซฟ​กัดฟันกรอด​ นัยน์ตา​โชติช่วง​ไปด้วยเพลิง

ตอนสายของวันใหม่​ เเสงแดดอุ่นๆแผ่เข้ามาประทะร่าง​ กว่าฟ้าฝนจะสงบก็เกือบเช้าแล้ว​ ร่างของเธอเปียกปอน​เพราะฝนสาดซัดตลอดทั้งคืนตึก~ตึก~เสียงฝีเท้าดังขึ้นในขณะที่​นับดาวนอนซมด้วยพิษไข้​ ดวงหน้าหวานซีดเผือดราวกับกระดาษ​เอสี่​ ร่างกายสั่นเทาเพราะหนาวสะท้าน​ แผลตามตัวเป็นรอยช้ำสีม่วง​ ทั้งหมดทั้งมวล​นี้ เกิดจากฝีมือของซาตาน​ร้ายอย่างวิคเตอร์​เขากระทำทารุนต่อเธอ"พี่คะ" เสียงหวานใสของเด็กน้อยเอ่ยขึ้น​ นับดาวค่อยๆปรือตามองบุคคล​ปริศนา​ที่เรียกเธออย่างยากลำบาก​ ภาพตรงหน้า​ เป็นเด็กน้อยหน้าหวานจ้องเธออยู่​"คะ" เธอค่อยๆพลิกกาย​ แล้วหยัดกายขึ้นนั่ง​ ดวงหน้าหวานฝืนยิ้มให้เด็กสาว"พี่กินอะไรหรือยังคะ?" ปันหยีเอ่ยถามแล้วส่งรอยยิ้มให้​ นัยน์ตา​แสนซื่อบริสุทธิ์​นั้น​ ไม่ประสงค์​ร้ายกับเธอเลยแม้แต่น้อย​ เธอรับรู้​ได้ถึงความห่วง​ใยที่เด็กน้อยส่งมาให้เธออย่างชัดเจน นับดาวแววตาสั่นระริก​ ก่อนที่น้ำตาจะไหลรินอาบแก้ม​"ฮือๆ""ไม่ร้องนะคะ​ ใครทำอะไรพี่ค่ะ​ ปันหยีจะไปตีให้" เด็กน้อยเอ่ยกับนับดาว​ พลางมองโซ่ตรวนที่พันธนาการ​ข้อเท้าของหญิงสาวตรงหน้า​ ราวกับเธอเป็นนักโทษ​ กระทำความผิดร้ายแรงนับ​ดาว​ได้ยินคำพ

วิคเตอร์มองชาติชายด้วยความโกรธแค้น เขาหลอกใช้นับดาวให้มาทำเรื่องเลวทราม ผลักเธอตกนรกทั้งเป็น​ เป็นพ่อที่เลวระยำที่สุด​ เท่าที่เขาเคยพบเห็นมาแต่ที่ไหนได้นับดาวกับชาติชายไม่ใช่พ่อลูกแท้ๆ​ แต่นับดาวถูกทำใช้เป็นเครื่องมือมากกว่า เธอถูกส่งมาล้วง​ความลับ​ มาทำให้เขารัก เพราะแผนชั่วของชาติชายเป็นผู้คิดขึ้น"แต่เธอก็ยอมทำตามคำที่มึงสั่งทุกอย่าง ก็เพราะว่าเธอรักมึงเหมือนพ่อแท้ๆ มึงทำไมถึงใจร้ายใจดำ ทำร้ายเธอได้ลงคอ" โจเซฟ​เค้นเสียงห้วน​"ก็แค่เด็กที่กูเก็บมาเลี้ยง ให้ที่อยู่ที่กินส่งเสียให้เรียนเมืองนอกเมืองนา มันก็ถือว่ากูมีบุญคุณกับมันมากแล้ว""มึงทำเรื่องเลวร้ายขนาดนี้มึงยังไม่สำนึกอีกนะ​ มึงดูสภาพ​เธอที่ถูกกระทำ​""ท​ำ​ไม​กูต้องสำนึกผิดที่ส่งเธอมา​ มันถูกลูกมึงทำร้าย กูไม่ได้รู้สึกอะไรแม้แต่น้อย ในเมื่อกูเลี้ยงมันมาจนโตแล้วมันก็ควรตอบแทนบุญคุณกูด้วยการมาทำงานให้กู"คำพูดของบิดาทำเอานับดาวหัวใจแทบแตกสลาย เธอไม่ใช่บุตรแท้ๆของท่านยังไม่พอ ท่านยังส่งเธอมาเจอเรื่องเลวร้ายโดยไม่รู้สึกผิดแม้แต่น้อย"แล้วพ่อแม่นับเป็นใคร​ ฮึก! พ่อแม่ที่แท้จริงของนับอยู่ไหนฮือๆ" นับดาวร้องไห้โฮด้วยความเสียใจ มองหน

"ผมไม่ยอมหรอก" วิคเตอร์​เอ่ยเสียงห้วน​ ทำท่าทางหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด​ เรื่องอะไรเขาจะยอมให้แม่ ให้หมอทำแท้งเธอล่ะ เขาไม่มีวันยอมแน่นอน"เอาไงดีครับคุณ​มัดไหม" หมอหนุ่ม​เอ่ยอย่างหนักใจ"มีทางอื่นไหมคะหมอ?""ถ้าไม่เอาออก​ ก็เสี่ยงรักษา​ดู​ครับ​ แต่ยาแรงมาก​ มีผลต่อเด็ก​ ผมไม่รับประกันนะว่าเด็กจะรอด​ แต่ถ้าเกิดมีปาฏิหาริย์​เด็กรอดเด็กอาจจะพิการก็ได้​""มึงก็ช่วยรักษาอย่างสุดความสามารถสิวะ ลูกของกูจะได้ไม่พิการ แต่ถ้ารักษาแล้วมันเสี่ยง ก็ไม่ต้องรักษาปล่อยให้มันเป็นบ้าอยู่อย่างนี้แหละ""วิคเตอร์จิตใจลูกเนี่ยมันทำด้วยอะไร ลูกไม่สงสารนับดาวบ้างเลยหรือไง?""ผมว่าผมพูดเรื่องนี้กับแม่ไปหลายรอบแล้วนะ ผมไม่จำเป็นต้องสงสาร คนที่มันทรยศผมคนที่มันทำร้ายคนบนเกาะที่เปรียบเสมือนครอบครัวของผม ผมไม่จำเป็นต้องสงสารคนแบบนี้แม่เข้าใจไหม? "" ไม่สงสารก็ไม่เป็นไรแม่ไม่บังคับลูกหรอก ตามกฎหมาย ผู้หญิงที่ถูกข่มขืนจะสามารถทำแท้งได้ ตอนนี้นับดาวป่วย และเธอต้องรักษา เธอท้องก็เพราะถูกข่มขืน เธอมีสิทธิ์ที่จะทำแท้งเพื่อรักษาอาการป่วยของเธอ"แม่หยุดพูดเลย! แม่ได้ยินไหมว่าผมไม่ยอม ผมไม่ยอมได้ยินไหม?""เอาไงดีครับคุณ​ม

"พะ… พ่อ" วิคเตอร์​มองหน้าดาวอย่างโกรธ​จัด​ ผู้หญิง​คนนี้ทำเขาตามหาตั้งนาน​ มันหน้าตีให้หลังแตกเสียจริง"จะไปไหนมาไหนทำไมไม่บอก​ ปล่อยให้คนอื่นวิ่งตามหาวุ่นวายไปหมด ทำตัวแบบนี้จะฟาดให้หลังแตกเลย" วิคเตอร์ปรี่เข้าไปกระชากไม้ที่นับดาวเขี่ยดินขึ้นมาแล้วง้างขึ้นจะฟาด เธอถึงกับตัวสั่นงันงกมอง​ วิค​เตอร์​ด้วยความหวาดกลัว"อย่าทำนับเลย​ นับกลัวแล้ว​ ฮือๆ" นับดาวร้องไห้โฮมองชายหนุ่ม​ด้วยความกลัว​"กลัวแล้วทำไมถึงแอบออกมาแบบนี้​ แม่เป็นห่วงมากรู้ไหม?""ก็เห็นพ่อหลับอยู่​ นับกลัวพ่อตีถ้านับทำเสียงดัง​ ฮึกๆ" เขามองร่างบางที่ร้องไห้นั้น​ ก่อนจะถอนหายใจออกมาแรงๆ"ลุกขึ้น​มาสิ" วิค​เตอร์​พูดเสียงกระด้าง​ ก่อนจะจับแขนเธอลุกขึ้น​ เขาถอนหายใจออกมาแรงๆอย่างหงุดหงิด​ จะใจร้ายกับเธอก็กระไร​อยู่​ อย่างน้อยเธอก็ท้องลูกของเขา"นับกลัว​ ฮือๆ" ท่าทางหวาดกลัวของนับดาวมันทำให้เขาปวดใจไม่น้อย ผู้หญิงที่เคยมีรอยยิ้มสดใส นัยน์ตาคู่สวยของเธอ บัดนี้มีแต่ความเศร้าหมอง​ นัยน์ตา​ปริ่มน้ำสีใสไหลออกมาไม่ขาดสาย"กลับเถอะ​ จะได้ไปกินข้าว" น้ำเสียงของเขาอ่อนลงอย่างชัดเจน​ เขาโยนไม้ทิ้ง​ แล้วประคองร่างบางให้เดินไปพร้อมกันตี