บทที่14

"มึงกล้ามากที่กล้ามาทำร้ายลูกกู" โจเซฟ​เอ่ยเสียงห้วนกระด้าง​ มองชาติชายด้วยความโกรธแค้น ผู้ชายสารเลวตรงหน้านี้ คือผู้ชายที่ทำร้ายลูกชายที่รักดั่งแก้วตาดวงใจ และไปถล่มเกาะของเขาจนยับเยิน

ในเมื่อ​มันกล้าลองดีกับเขา ไม่เกรงกลัวเขาเลยแม้แต่น้อย เขาก็พร้อมที่จะสนองให้คนที่มันท้าทายเขา

"กูฆ่าลูกมึงได้ กูจะฆ่ามึงเหมือนกัน"

"มึงไม่เก็ทเหรอ? กูบอกว่ากูกับลูกจะถลกหนังหัวมึง"

"มะ…หมายความ​ว่า​ยังไง?"

"ลูกชายกูยังไม่ตาย​ รอคิดบัญชี​กับมึงแล้ว​ ลูกสาวมึง​ก็อยู่กับลูกชายกู​ หึหึ! ตอนนี้ลูกมึงเจ็บหนักเลยแหละ"

"นะ… นับดาว" ชาติชาย​เอ่ยเสียงสั่น​ เมื่อได้รู้ว่าบุตร​สาวเจ็บหนักและอยู่คนสารเลว​

"ลูกมึงเป็นแบบนี้ก็เพราะมึง​"

ปัง! ปัง!

"อ้ากกก!!" โจเซฟ​ลั่นกระสุนใส่ชาติ​ชาย​ ถูกข้อมือและแขนอีกข้าง จนทรุดเขาลงกับพื้น​ คนที่กล้าต่อกรกับตระกูล​เขา​ จุดจบคือมันต้องตาย

"หึหึ มีปัญญา​หยิบปืนขึ้นมายิงกูไหม?​ มึงรีบหยิบขึ้นมาสิ หึ!"

"ไอ้โจเซฟ" ชาติชายนิ่วน่าเจ็บปวด เมื่อกระสุนฝังที่ข้อมือเจ็บร้าวไปทั้งแขน​

"มึงคิดเหรอ? ว่ามึงจะรอด"

โจเซฟพูดเสียงรอดไรฟันด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม​ ชาติชาย​มองมองโจเซฟ​ด้วยความตระหนก​