บทที่30

"อ้ากกกกก!!" เสียงร้องโหยหวน​ดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ

"มึงรู้ไหมว่ากูเกลียดอะไร?"

"ฮึก! ไม่ๆ​" ชายที่นอนจมกองเลือดอยู่กับพื้น ส่ายหน้าพร้อมกับเลยออกมาเสียงแผ่วเบา

"กูเกลียดคนที่ ชอบมาโกงของกู ทั้งที่พวกมึงก็รู้ว่ากูเป็นคนโหดร้ายมากแค่ไหน? แต่กลับไม่เกรงกลัว มึงคงคิดว่าการตายเป็นการพักผ่อนสินะ​ ถึงกล้าคิดคดทรยศกู​"

"ไม่ๆ​ ผมผิดไปแล้วครับคุณโจเซฟคุณวิคเตอร์ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกได้โปรดให้ผมได้แก้ตัวเถอะนะครับอย่าฆ่าผมเลย"

"มึงจะไม่มีโอกาส​ได้ทำอีก​ เพราะว่ามึงจะไม่มีโอกาสได้อยู่บนโลกนี้ นี่มันคือผลลัพธ์ของคนที่กล้าคิดลองดีกับกู"

ปัง! ปัง! กระสุนพุ่งเข้าไปที่ร่างของชายคนนั้นทันที​

"อ้ากกก!!" เขากรีดร้อง​ออกมาด้วยความเจ็บปวด​ ก่อนจะชักกระตุก​2-3ครั้ง​ แล้วขาดใจตาย

"จบสักที​ ไอ้พวกที่คิดโกงเรา​ มันไม่สมควรอยู่บนโลกนี้" วิค​เตอร์​กล่าวเสียงเหี้ยม​มองร่างที่นอนสิ้นลมหายใจ​อยู่พื้น​ อย่างสะใจ

"ไปกันเถอะ​ มีของล็อตใหญ่​ไปส่งอีก" โจเซฟ​เอ่ยพร้อมกับมองบุตร​ชายเก็บปืน

"ถ้าส่งของแล้ว​ เรากลับกันเลยไหม​ ผมอยากไปหาลูกแล้ว"

"อืม" ร่างหนาทั้งสองเดินเข้าไปโกดังร้าง​ หลังจากนั่งรถมาเกือบ2ชั่วโมง​

"มาแล้วเหรอ