Semua Bab เพื่อน(ไม่)รัก: Bab 41 - Bab 50

Chapter 40ไอ้พายุรัวหมัดใส่ผมอย่างบ้าคลั่ง มันเจ็บไปทั้งใบหน้า กลิ่นเลือดคละคลุ้ง สติของผมเริ่มเลือนรางพร้อมที่จะดับวูบลงไปทุกที“กรี๊ดดด!!หยุดเดี๋ยวนี้นะ” ริสาปรี่เข้ามาทุบไอ้พายุ ไอ้พายุมองตาขวางก่อนจะผลักเธอจนเซเกือบจะล้มลง “อย่ามายุ่งเรื่องนี้”“ไอ้คนสารเลว ฉันท้องอยู่นะไอ้บ้า!!” เธอแผดเสียงใส่พายุเสียงดังลั่น“กูเป็นคนดีเฉพาะกับบางคน แต่กับบางคนกูไม่จำเป็นต้องดีด้วย ก่อนที่มึงจะทุบกูมึงดูสารรูปมึงก่อน อย่ามายุ่งอย่าให้กูต้องทำร้ายคนท้อง” ไอ้พายุพูดเสียงเหี้ยมพร้อมกับชี้หน้าริสา“ให้มันได้อย่างนี้สิวะน้องชายกู บ้านนี้ต้องไม่เลวแค่กู พวกมึงต้องเลวด้วย ถ้ากูเลวคนเดียวกูก็เหงาน่ะสิ” ไอ้วิคเตอร์เอ่ยพร้อมกับหัวเราะในลำคอเบา ๆ อย่างชอบใจ ไอ้เลวระยำทำแต่เรื่องเลวทรามผมได้แต่ก่นด่ามันในใจ“ไอ้เวร! ชั่วอยู่คนเดียวก็อยากให้คนอื่นชั่วด้วย มึงนี่มันเกินคนจริง ๆ เลยนะไอ้ห่า” พี่ ปั้นสิบหัวเราะอย่างเบา ๆ แต่ก็ไม่ได้ขัดอะไรกับคำพูดของไอ้วิคเตอร์และดูเหมือนว่าจะสนับสนุนกันด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าอะไรเปลี่ยนใจพี่ชายของผมถึงเห็นผิดเป็นชอบเห็นชั่วเป็นดีไปได้“ปล่อยปั้นจั่นนะ”“ถ้าไม่อยากตายก็ยื

Chapter 42“เพราะคนแบบมึงไม่สมควรจะเป็นพ่อของลูกเธอไงล่ะ”มันว่าแล้วรีบไปทันที​ ผมกำลังคิดสมองสองซีกของผมตีกันวุ่นวายเลยครับตอนนี้​ พอผมตั้งสติได้ผมก็รีบวิ่งตาม​แต่ทว่ามันไม่ทันแล้วครับ​ รถของไอ้พายุขับแล่นออกไปจากลานจอดรถของโรงพยาบาลแล้ว ถ้าผมจะรีบตามไปผมก็ไปเลยไม่ได้​ เงินก็อยู่บนห้อง​ถ้าผมไปผมจะไม่มีเงินจ่ายค่าแท็กซี่เพราะฉะนั้นผมต้องไปเอาเงินก่อนผมขึ้นมาบนห้องหยิบกระเป๋าเงินแล้วรีบลงมาอย่างรวดเร็ว​ ผมไปโบกแท็กซี่ผ่านไม่นานนักก็มีรถแท็กซี่มาจอด“ไปไหนครับ”“ไปบ้านคุณ​โจฮานครับ​ ไปด่วนที่สุด”“ได้เลยครับ” โชเฟอร์แท็กซี่รีบขับรถไปด้วยความเร็วสูงผ่านไปไม่นานนักผมก็มาถึงบ้านของพ่อแม่ผม ผมจ่ายเงินแล้วลงจากรถมากดออด​ กดเสร็จ​ก็ยืนชะเง้อคอมอง“มาหาใครครับ?”“มาหาหมอกมาหาพ่อกับแม่​ มาบ้านกูที่อยู่มาตั้งแต่เด็ก” ผมเอ่ยกับลูกน้องของพ่ออย่างไม่สบอารมณ์​“มาหาคุณหมอกมาหานายหรือมาอะไร? พวกผมก็คงให้คุณเข้าไปไม่ได้ครับ” ไอ้ดำที่อายุเท่าผมเอ่ย​ ผมจ้องมันเขม่นเลยครับ“ทำไมจะเข้าไม่ได้​ ในเมื่อกูเป็นลูกชายของเจ้านายพวกมึงไอ้พวกเวร!!”“ไม่ใช่แล้วครับ​ คุณ​โจฮานบอกว่าไม่มีลูกอย่างคุณ” อื้อหือลูกก็ช่

Chapter 44ปั้นจั่นTALKผ่านไปอีก1วันหลังจากครุ่นคิดเรื่องของม่านหมอกมาตลอด ถ้าผมไม่ทำเลวกับเธอ​ ผมคงได้ดูแลเธอกับลูก และผมก็คงไม่มาตกอยู่ในสภาพแบบนี้ เวลานี้ผมจะเข้าหาก็ยากลำบากเหลือเกิน ทุกคนต่างกันผมไม่ให้ผมเข้าไปหาม่านหมอกวันนี้ผมมาซื้อรถราคาถูกประมาน8-9แสน เพื่อเอาไว้ขับทำงาน​ กว่าจะริสาจะยอมไปเบิกเงินให้ผม เธอก็บ่นผมจนหูชาเลยครับ“เงินยิ่งน้อยๆอยู่ น่าจะผ่อนเอา”“ไม่อยากผ่อน อยากจ่ายสดเลย ขี้เกียจมาผ่อนทีหลัง” ผมพูดอย่างเซ็งๆ ตอนนี้ผมคิดถึงผู้หญิงอีกคนมาก อยากดูแลอยากปกป้องเธอกับลูก แต่ผมทำไม่ได้เลย“ริสาเบื่อจั่นจริงๆเลย​ เงินยิ่งไม่มีอยู่​ ถ้าเงินหมดวันไหนแล้วจั่นจะรู้สึก​” ริสาบ่นแล้วเดินกระแทกส้นไปยืนอยู่อีกด้าน เฮ้อ! ชีวิตผมไม่มีความสุขเลยครับตอนนี้ ชีวิตที่ขาดหมอกผมเพิ่งรู้ว่ามันเจ็บมาก และริสาก็ไม่น่ารักอย่างที่ผมคิด​“จะไปด้วยไหม? หรือว่าจะกลับเอง”“สากลับเอง” ริสาสะบัดตัวเดินหนีไปที่รถตัวเองแล้วขับออกไป​ผมจ่ายเงินแล้วรับกุญแจมา ผมขับรถออกจากโชว์รูมแล้วมุ่งไปที่บ้านเก่าที่ผมเคยอยู่​ ภาพในวันเก่าวนเข้ามา หัวใจของผมเจ็บหนึบ น้ำตาคลอหน่วย ผมรู้สึกแย่มากเลยครับตอนนี้​

Chapter 46เมธาขับรถตามมาติดๆ วันนี้แหละเขาจะจัดการม่านหมอก เขาจะทำเพื่อริสา เขาจะทำเพื่อน้องสาวเพื่อหลานที่อีกไม่กี่เดือนจะออกมาลืมตาดูโลก ถ้าม่านหมอกตายสมบัติก็จะตกไปที่ปั้นจั่น และน้องสาวของเขาที่เป็นเมียของปั้นจั่นก็จะได้เป็นคนฮุบมรดกหรือสมบัติของปั้นจั่นต่อไป และเขาจะสบายไปด้วย โลกทั้งใบของเขาคือน้องสาว ถ้าทำให้น้องมีความสุข เขาก็พร้อมที่จะทำ “เสร็จกูล่ะ” เขาเร่งความเร็วรถให้ทันรถคันหน้า ถ้ามีคนบนรถเยอะ เขาก็จะฆ่ามันให้ตายให้หมด ในเมื่อมาขนาดนี้เขาจะไม่หยุดการกระทำเด็ดขาด ฉายาเมธา100ศพ ไม่ได้มาเพราะโชคช่วย เขาเคยฆ่าคนมามากมาย​ปัง! ปัง!“กรี๊ดดดด” ทั้งสามกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อกระสุนพุ่งมาประทะกระจกรถ ปัง!ปัง! เจสันรีบยิงสวน ถึงแม้กระจกจะกันกระสุน แต่ถ้ายิงที่เดิมย้ำๆ กระจกมันก็แตกได้ และเขาต้องการให้กระจกกันกระสุนมันแตก เมธาขับรถเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ“ไอ้คนระยำ!” คมสันสบถออกมาพร้อมกับเร่งความเร็วมากกว่าเดิม เขาไม่ได้กลัวตาย แต่เขากลัวนายหญิงทั้งสามของเขาไม่ปลอดภัยมากกว่าปัง! ปัง!เจสันยิงตอบโต้แต่กระสุนไม่สามารถทะลุกระจกรถคันที่ตามมาติดๆ ได้ แต่มันเริ่มเ

Chapter 48ชายวัยกลางลงจากรถตามด้วยภรรยาบุตรสาวและผู้ใหญ่บ้าน ทั้งสี่คนเดินเข้าไปในโรงพยาบาลอย่างรีบเร่ง พอได้สุนทรทราบข่าวจากปั้นสิบเรื่องอาการบุตรสาวคนโต เขาก็รีบมาโรงพยาบาลอย่างด่วน ในใจได้แต่ภาวนาให้บุตรสาวและหลานของเขาปลอดภัย“เดินช้า ๆ ก็ได้พ่อ น้ำค้างเดินไม่ทัน” เด็กน้อยเอ่ยพร้อมก้าวเดินให้ทันบิดา เธอไม่ได้ทราบตื้นลึกหนาบางของเรื่องราวเรื่องนี้หรอก รู้แต่ว่ามารดากับบิดาจะบินด่วนมากรุงเทพเท่านั้น​ มารดาของเธอต้องไปรบกวนลุงผู้ใหญ่พาไปซื้อตั๋วเครื่องบินพามาอีก พอลงเครื่องก็ดีหน่อย​ ที่มี​​ลูกน้องของครอบครัวพี่เขยเธอมารับ“งั้นก็รีบเดินตามมาพร้อมลุงผู้ใหญ่แล้วกัน เด็กอะไรชักช้าชะมัด” ผู้เป็นมารดาบ่นอุบ พร้อมกับก้าวยาว ๆ เดินตามบิดาของเธอไป เด็กน้อยหันไปจ้องลุงผู้ใหญ่ที่บิดามารดาของเธอไปลากมา พร้อมกับเกาหัวตัวเองเบา ๆ“ไป ๆ เรามันช้าเหมือนกัน รีบเดินไปดีกว่า เดี๋ยวลุงจะพาไปขึ้นลิฟท์ ไอ้ที่รีบ ๆ คงจะพากันรีบไปขึ้นบันไดหนีไฟน่ะสิ” ผู้ใหญ่เคนลูบร่างอ้วนท้วนก้าวเดินมาอย่างช้า ๆ แกไม่เคยเดินทันสองสามีภรรยาที่เดินไปก่อนหน้าเลย ทั้งสองรีบเร่งไปเพราะห่วงบุตรสาว อันนั้นเข