All Chapters of เพื่อน(ไม่)รัก: Chapter 11 - Chapter 20

Chapter 10“น้ำค้าง” ยิ่งพยายามผลักไสเธอก็ยิ่งบดเบียดร่างกายแน่งน้อยอรชรกับร่างกายของของผม ดอกบัวตูมคู่งามแนบชิดอกแกร่ง เธอดิ้นไปมา จนจมูกของเธอขึ้นมาอยู่ที่ต้นคอของผม ลมหายใจร้อนเป่ารดที่ต้นคอของผมเบาๆ ความรู้สึกของผมจวนเจียนจะคลั่งตาย“ไม่ได้ไอ้จั่น” ผมผลักร่างเธอออกอีกครั้ง ปทุมถันคู่งามอะร้าอร่ามอวดความงามอยู่ตรงหน้า ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เพื่อไม่ให้ผมทำกับเธอไปมากกว่าเพื่อน“ค้าง ไอ้เฉิดเฉลาอยู่ไหนวะ พ่อเอาไปเลี้ยงไหน?” ม่านหมอกพูดเสียงอ้อแอ้กอดกระชับผมแน่นกว่าเดิม ผมได้แต่ท่องพุทโธธรรมโม สังโฆ ในใจ “นิ่งไว้ลูกพ่อ นิ่งไว้” “อื้อ มาให้พี่หอมหน่อยสิ” เธอถูจมูกที่ซอกคอผมอีกครั้ง ผมรู้สึกสะยิวจนขนลุกเป็นเกลียว เธอจงใจทำแบบนี้ และผมจะไม่ทน ผมใช้มือหยาบของตนจับไปที่ปทุมถันก่อนจะบีบมันเบา ๆ แล้วพลิกกายขึ้นมาคร่อมร่างบาง ผมก้มขบเม้มเนินอกจนเป็นรอยแดง เลื่อนลงงับยอดอก พร้อมกับตวัดลิ้นดูดดุน วันนี้ผมต้องปลดปล่อย ผมจะไม่ทนความปวดร้าวของความเป็นชายแน่ ในเมื่อเธอยั่วผมขนาดนี้“มึงอย่ามาโทษกูแล้วกัน” ร่างกายของผมร้อนผะผ่าว เกิดความปรารถนาจนมิอาจห้ามปรามได้ แก่นกายร้อ

Chapter 12ม่านหมอก…“เดี๋ยวหมอกไปเอาน้ำมาให้นะคะ” “ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวฉันไปเอาเอง” “เดี๋ยวหมอกไปเอามาให้คุณพายุดีกว่า หมอกเองก็กำลังคอแห้งพอดี” “ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันไปเอาเอง” คุณพายุยิ้มแล้วเดินไปเปิดตู้เย็น เขาหยิบน้ำแล้วเดินมาหาฉัน ”นี่ของหมอก” “ขอบคุณค่ะ” ฉันรับแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม ก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะ คุณพายุนั่งบนโซฟาแล้วหยิบอาหารออกมาจากถุง“วันนี้มีอาหารอีสาน มีส้มตำ มีลาบ มีต้ม มีไก่ย่างด้วย วันนี้ฉันตั้งใจมากินกับเธอเลยนะ ถุงนั้นเอามาฝาก แต่ถุงนี้เอามากินด้วยกัน” “คุณพายุทานอาหารอีสานเป็นด้วยเหรอคะ?” ฉันเอียงคอถามคุณพายุพร้อมกับทำหน้าฉงน ทายาทมหาเศรษฐีหมื่นล้าน กินอาหารอีสานเป็นด้วยเหรอ? แบบเขามันต้องอาหารหรูๆ พวกสเต็กพวกคาเวียร์ มันถึงจะเหมาะกับเขา“ไม่เคย แต่อยากจะลองดูว่ามันจะอร่อยไหม? ฉันเห็นคนอีสานเขาชอบซื้อกินกัน” “คนอีสานก็ชอบอาหารอีสาน เป็นเรื่องธรรมดาค่ะ” “น่าจะใช่” คุณพายุพยักหน้าเบา ๆ“แล้วสั่งแบบไหนมาบ้างคะ?” ฉันเอ่ยถาม เพราะดู ๆ แล้ว อาหารมันหลายถุงมาก“ฉันไปสั่งตอนแรก ฉันบอกร้านเขาว่า อาหารที่คนอีสานชอบกินกัน เขาเลยจัดให้ มีข้าวเหนียวด้วย แต่

Chapter 14พายุ…เช้าตรู่ของอีกวัน ผมตื่นแต่เช้าแล้วเดินมาจากห้อง ผมเห็นม่านหมอกกำลังขับเจ้ารถหน้าตาประหลาด ๆที่ เขาเรียกรถสะลี้ หรือรถไถนาเดินตามพ่วงด้านหลังไว้ใส่ของ ข้างหลังรถมีหญ้าเต็ม เธอขับมาจอดข้าง ๆ คอกวัว ก่อนที่แม่และพ่อของเธอจะช่วยกันเอาหญ้าลงให้วัวกินผู้หญิงรูปร่างบอบบาง กลับทำผมทึ่งอยู่ทุกครั้ง เธอแกร่งและบู๊กว่าผู้หญิงที่ผมเคยรู้จัก ให้มันได้อย่างนี้สิ หญิงแกร่งผมชอบ แม่ของลูกผมในอนาคตเออ! ผมลืมบอกไป ม่านหมอกตัดหญ้าเก่งมาก ให้ตายเถอะ! ผมเป็นผู้ชาย ผมยังอายเลย“เดี๋ยวฉันช่วย” ผมรีบเดินเข้าไปช่วย มาอยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย ผมช่วยเท่าที่ผมช่วยได้แหละ ผมทำเป็นหลายอย่างแล้วนะครับเพราะมีหมอกกับน้ำค้างคอยสอน แต่ที่ยังไม่ค่อยเป็นเท่าไหร่ คือไปยิงหนังสติ๊กกับน้ำค้าง เมื่อวานพาผมไปยิงกิ้งก่า กระสุนพุ่งเกือบโดนเบ้าตาผม ถ้าผมไม่หลบคงได้เป็นไอ้บอดเป็นแน่“ไปกินน้ำกินท่ากันครับคุณพายุ” พ่อสุนทรพูดกับผม ในฐานะลูกเขยในอนาคต ผมรีบเดินตามหลังอย่างไวเลยครับ ท่านพาผมมานั่งที่แคร่ มือหยายกระด้างของท่านหยิบห่อบางอย่างออกมา มันเป็นเส้น ๆ มีใบไม้แห้ง ๆ อยู่ในห่อด้วย ผมมองท่า

Chapter 16ผมนี่นั่งหงอยเลยครับเมื่อเห็นท่าทางของทั้งสอง​ ม่านหมอกกับพายุดูมีความสุขมาก​ ผมรู้เจ็บที่ใจมาก บวกกับอาการปวดมือทันทำให้ผมรู้สึก​ปวดจนจะทนไม่ได้​ “ปวดมากไหมคะ?” น้ำค้างเอ่ยถาม​ ส่วนแม่ของม่านหมอกกลับไปแล้ว“ปวดมากเลย” “เดี๋ยว​น้ำค้างจะไปยืมรถจักรยานของป้าแจ่ม​ น้ำค้างจะพาไปส่งที่บ้าน ส่วนเรื่องจับปลาปล่อยให้คุณๆเขาทำไปเถอะ คุณปั้นจั่นเจ็บขนาดนี้ไปพักผ่อนอยู่ที่บ้านรอพวกเขากลับจะดีกว่า” น้ำค้างพูด​ ผมแม่งไม่ได้เรื่องอะไรสักอย่าง“แบบนั้นก็ดีนะ ฉันอยู่คงจะช่วยอะไรไม่ได้หรอก รู้สึกเหมือนเป็นคนไร้ประโยชน์ยังไงก็ไม่รู้” ผมพูดเสียงเบาพร้อมกับเสมองไปทางอื่น ม่านหมอกยังคงยิ้มหัวเราะกับไอ้พายุ ผมอยากให้เธอยิ้มหัวเราะแบบนั้นกับผมอีกสักครั้ง ผมจะรู้สึกดีไม่น้อยเลยตอนนี้ผมรู้สึก​ห่อเหี่ยว​ในใจมาก​ แย่จัง! ไม่มีใครสนใจผมเลย​ ผมรู้สึก​เหมือนเป็นส่วนเกินมาก“หมอกอันนี้ปลาอะไร?” ไอ้พายุหัวเราะร่า​ ยกปลาขึ้น“ปลาอะไรค่ะ​ งูปลาต่างหาก​ คริคริ”“งูเหรอ​ ยึย!” ไอ้พายุเหวี่ยงงูปลาทิ้งแทบไม่ทัน​ ท่าทางของมันกลับสร้างรอยยิ้มให้กับคนรอบข้าง​ เฮ้อ! ผมนี่นั่งหน้าจ๋อยเลยครับ​ ไม่มีใ

Chapter 18​ปัง! ปัง!กระสุนพุ่งมาอีก 2 นัด ผมนี่ใจหายแว๊บเลยครับ ถึงกับโดดเหยงเลย​ ม่าน​หมอก​กลับไม่ได้ตื่นกลัวอะไรสักนิด เธอยังคงร้องไห้แล้วก้มหน้าตัวเองลงมองพื้น​ “ไอ้ระยำ! มึงกล้ามากที่ทำกับลูกสาวกูแบบนี้” พ่อสุนทรประกาศกร้าว​ มองผมอย่างโกรธแค้น​ เอาละสิงานนี้ ผมไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตแน่​ ๆ​ “แต่เราไม่ได้ทำอะไรกันนะพ่อ” ม่านหมอกพูดเสียงสั่นเครือปนสะอื้นให้ตายเถอะ พูดแบบนั้นไปท่านก็ไม่เชื่อหรอกมันเป็นคำแก้ตัวน้ำขุ่นๆ​ ท่านไม่ชอบขี้หน้าผมเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งรู้ว่าผมนอนกับลูกสาวท่าน รังสีอำมหิตเจิดจรัสเชียวครับ“มันจะถึงขั้นไหนแม่ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆคือ ถ้าเขาไม่รับผิดชอบหมอก แม่จะให้พ่อยิงเขาให้ตายเลย” แม่ผ่องศรี พูดเสียงห้วนจัด ฉิบหาย​ไหม? จากคนที่ชอบผม​ กลับไม่ชอบผมเหมือนกัน“ปั้นจั่นไม่ได้รักหมอก หมอกเองก็กำลังคบอยู่กับคุณพายุ เราไม่จำเป็นต้องแต่งกันก็ได้นี่แม่ไม่จำเป็นต้องให้เขามารับผิดชอบหมอกก็ได้​ ฮือ ๆ”“พูดราวกับเป็นผู้หญิง​ใจง่ายมากรักอย่างนั้นแหละ​ ต่อให้ลูกกับเขาไม่ได้มีอะไรกัน แต่ลูกนอนกับเขาแล้วม่านหมอก รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่นผู้คนเขาจะนินทาลูกขนา