All Chapters of อ๋องตู้สะเทือนจวน (อ๋องใหญ่จวนสิบสี่): Chapter 11 - Chapter 20

แม้หมอที่เก่งทั่วแคว้นหยวนที่มาดูอาการของซู่หลิงเถียน แต่ละคนก็ส่ายหน้าบอกว่าพิษได้วิ่งเข้าสู่หัวใจและกระแสเลือดแล้วช่วยไม่ทันแล้ว อ๋องใหญ่ได้แต่นอนกอดร่างที่นอนหายใจรวยรินของพระชายาอยู่บนเตียง และไม่ลืมสั่งให้เสี่ยวถังนำตัวพระสนมเผยเผยและฉู่ผิงไปสังหาร อย่าให้ได้มีลมหายใจให้เขาได้เห็นอีก “ตื่นมาเถิดเถียนเถียนของข้า ตื่นมาคุยกับข้าเถียนเถียน ข้าลู่ลู่ของเจ้าอยู่นี่แล้ว” จ้าวซ่านลู่ดึงมือเล็กซีดเซียวขึ้นมาจูบพร้อมดึงรั้งร่างเธอเข้ามากอดแนบแน่น แล้วก็เห็นปิ่นปักผมที่ซ่อนไว้ที่เอวเล็กของเธอ เขาจึงจับมาดู แค่ก! แค่ก! แค่ก! เธอไอพร้อมกับลืมตาที่หนักอึ้งขึ้นมา “ละ...ลู่” เสียงแผ่วเบาดังขึ้น แต่ก็ทำให้เขาได้ยินชัดว่านางเรียกตน “ข้าอยู่นี่เถียนเถียน ข้าอยู่นี่ดวงใจข้า” “แค่ก! แค่ก! ลู่ลู่ ข้าซื้อปิ่นให้ท่าน” น้ำเสียงแผ่วระรินเหนื่อยหอบ “ข้าเห็นแล้ว สวยมากยอดดวงใจข้า อย่าจากข้าไปยอดสวาทของข้า” มือใหญ่จับหน้าของเธอพร้อมแนบหน้าตัวเองไปกับหน้าที่เริ่มเย็นและซีดกว่าเดิมของเธอ “ข้าอยากบอกว่าข้าดีใจ...แค่ก! ดะ...ดีใจที่

การมีหญิงสาวเข้ามาในชีวิตทำให้ความรู้สึกของประธานหนุ่มไม่มั่นคง จากที่เคยเป็นคนเคร่งขรึมกลับมีรอยยิ้มแต้มบนใบหน้าอันงดงามตลอดเวลาที่อยู่กับเธอ ผู้ที่บอกว่าเขาเป็นแฟน แม้ตอนแรกเขาจะไม่คุ้นชินกับคำว่า ‘แฟน’ ที่เธอยัดเยียดให้ แต่ในตอนนี้เขากลับมองหาแค่เธอ และเธอคนเดียวเท่านั้น ‘ซู่หลิงเถียน’ ตลอดเวลาหนึ่งเดือนที่มีสาวเจ้ามาป่วนในชีวิตประจำวันยิ่งทำให้คุ้นเคยกับเธอ และมักมีภาพฝันและภาพซ้อนมาให้เห็นเสมอ ก่อนหน้านี้เขาเคยประสบอุบัติเหตุหลับเป็นเจ้าชายนิทราไปสองเดือนกว่าและพอฟื้นขึ้นมาในมือก็มีปิ่นปักผมโบราณของคุณทวดอยู่ เขาจำได้ดีว่าของชิ้นนี้เป็นของตกทอดมาจากรุ่นสู่รุ่น ยิ่งไปกว่านั้นเขากลับรู้สึกว่าก่อนหน้านี้เขาไม่ได้หลับเลยสักนิด แต่เขาไปยังสถานที่แห่งหนึ่งที่ไม่คุ้นเคย บวกกับเรื่องที่ได้ฟังซู่หลิงเถียนพูดกรอกหูตลอดเวลายิ่งชัดเจน “ท่านประธาน” เสียงทุ้มห้าวของเลขาดังขึ้นเรียกสติของเขาให้กลับมาอยู่กับเรื่องปัจจุบัน “ฮึ! มีอะไรเสี่ยวถัง” เขาถามเลขาของตัวเอง “ตอนนี้ห้องประชุมพร้อมแล้วครับท่าน” “อือ...นายไปก่อนเถอะ แล้วเถียนเถียนกลับไปรึยัง” เขาถา

หลังจากทานอิ่ม เขาก็พาเธอกลับมายังบ้านของเธอที่ตุนหวง แม้ว่าเธอจะชวนเขาอยู่คุยต่อ แต่เขาก็ไม่ได้สนใจจะอยู่ เพราะพรุ่งนี้เขายังมีงานมากมายรออยู่ที่บริษัท “วันนี้จะมีดาวตก นายไม่อยู่ดูดาวตกกับฉันเหรอลู่ลู่” เธอเดินมาเกาะแขนอ้อนเขา “ไม่ล่ะ ชายหญิงไม่ควรอยู่ด้วยกันสองต่อสอง” เขาพูดพร้อมแกะมือเธอออกจากแขนของตัวเอง “แหม! ทีตอนเป็นอ๋องไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย”เธอพูดยิ้มๆ ก็อ๋องใหญ่จวนสิบสี่หื่นและมือไว แต่เขาสิ เขาทำเหมือนรำคาญที่เธอเกาะแกะ เหมือนว่าอยู่ยุคปัจจุบัน เธอจะเป็นฝ่ายรุกเขามากกว่าสินะ “อย่าเอาผมไปเปรียบกับคนในอดีตของคุณ เพราะผมไม่ใช่เขา ผมคือผม ไม่ใช่อ๋องใหญ่อะไรของคุณทั้งนั้น”เขาพูดแล้วก็เดินจากไปทันทีด้วยอารมณ์ไม่ปกติเท่าไหร่ เพราะตอนนี้เขารู้สึกว่าเธอมองเห็นเขาเป็นแค่ตัวแทนของอ๋องใหญ่จวนสิบสี่เท่านั้น เธอไม่ได้รักเขาจริงๆ ทั้งๆ ที่ตอนนี้หัวใจเขาเริ่มมีหล่อนเข้ามากระชับมิตรทีละน้อย ฉะนั้นเขาจึงหงุดหงิดไม่ชอบยามเธอพูดถึงชายอื่นที่ไม่ใช่ตน ส่วนซู่หลิงเถียนก็ปิดประตูบ้านเดินกลับเข้าไปในบ้านของตัวเองเช่นกัน วันนี้เป็นวันที่ดาวเคราะห์น้อยจะต

“อือ...ท่านหมายความว่ายังไง บอกข้ามาเดียวนี้นะลู่ลู่ ท่านไปส่งข้าที่บ้าน อะไร ยังไง บอกข้ามาเดี๋ยวนี้นะ” เธอขืนตัวเองในวงแขนแข็งแรงของเขาพร้อมกับทุบตีอกเขารัวๆ “ข้ากับคนขี้เก๊กที่เจ้าพูดจะเป็นใครไปได้เล่า ถ้าไม่ใช่ข้าน่ะ” เขาใช้มือเพียงข้างเดียวรวบมือเล็กที่ทุบตีอกตัวเองให้หยุด “มะ...หมายความว่ายังไง ท่านกับเขาจะเป็นคนเดียวกันได้ยังไงกัน” เธอถามเขา “ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ขนาดคุณยังมาอดีตได้ แล้วทำไมผมจะมาไม่ได้” ครั้งนี้เขาเลือกใช้คำในยุคปัจจุบันกับเธอ “นะ...นายหลอกฉันมาตลอดเลยใช่ไหมลู่ลู่ นี่แน่ะ! ตุ้บ! ตุ้บ!” เธอดึงมือจากอุ้งมือใหญ่มาทุบอกเขาอีกครั้ง “ผมไม่ได้หลอกคุณเถียนเถียน แต่ผมจำไม่ได้จริงๆ ก่อนหน้านี้ผมก็ไม่รู้ผมมาได้ยังไง แต่มาครั้งนี้ผมจำทุกอย่างได้ ไม่ว่าเรื่องที่เราแต่งงานกันและเราเข้าหอกันยังไง ผมก็จำได้ และเรื่องที่เพิ่งผ่านมา ผมก็จำได้ และไม่รู้ว่าอะไรทำให้เรามาติดอยู่ในยุคนี้ ผมมาเป็นอ๋องใหญ่จวนสิบสี่ได้ยังไง ผมก็ไม่รู้ และคุณเองก็เหมือนกันเถียนเถียน ผมคิดถึงคุณมากเถียนเถียน”ท้ายประโยคเขาเอ่ยบอกความรู้สึกของตัวเองที่เพิ่

หลังจากกลับมาจากเข้าเฝ้าฮ่องเต้ในวังหลวง เขาก็รีบกลับมาที่จวนทันที ระหว่างทางที่นั่งรถม้ากลับมายังจวน เขาได้แวะตลาดซื้อขนมแป้งทอดกลับมาฝากชายาคนงามของตัวเองด้วย พอมาถึงจวนก็รีบนำขนมแป้งทอดที่ซื้อมาไปให้ซู่หลิงเถียนที่กำลังนั่งที่ศาลาริมน้ำ “เถียนเถียน” เขาเดินมานั่งลงตรงข้ามแม่ยอดดวงใจพร้อมส่งห่อขนมในมือให้หญิงสาว “อะไรลู่ลู่” “ขนมแป้งทอดน่ะ ข้านั่งรถม้าผ่านเลยนึกถึงเจ้า” “เลยซื้อมาฝากฉันเนี่ยนะ หมิงเหนียนไปเอากับข้าวที่ข้าทำเองมาให้ท่านอ๋องใหญ่ทานสิ” “เจ้าค่ะคุณหนู” หมิงเหนียนย่อตัวรับคำสั่งแล้วเดินไปยังห้องครัวทันที “หิวไหมลู่ลู่ วันนี้ฉันทำกับข้าวไว้รอนาย นายหิวไหม มีผัดผักบุ้งและผัดเนื้อเปรี้ยวหวาน ส่วนขนมหวานเป็นบัวลอยนะ” เธอบอกเขาพร้อมกับกัดขนมแป้งทอดที่เขาซื้อมาให้ “อือ...อร่อยมากลู่ลู่ นายกินด้วยกันสิ” เธอพูดพร้อมส่งให้คนที่นั่งตรงหน้าตัวเองกัดบ้าง “อือ...เจ้าทานเถอะ ข้าจักรอทานข้าวฝีมือของเจ้า” ไม่อยากเชื่อว่าซู่หลิงเถียนจะทำอาหารเป็น “ลู่ลู่ นายพาฉันไปเดินเที่ยวตลาดได้ไหม ข้าอยากไป หมิง