Semua Bab อ๋องตู้สะเทือนจวน (อ๋องใหญ่จวนสิบสี่): Bab 31 - Bab 40

ชู่เอ๋อแทบล้มทั้งยืนเมื่อบิดาได้บอกถึงกำหนดอภิเษกสมรสของตัวเองกับตู้เหลียงเฉิง นางเคยได้ยินแต่ชื่อ แต่ไม่เคยเจอ ถึงแม้จะเป็นศิษย์รักของบิดาตัวเอง ตอนนี้นางได้แต่เดินวนไปวนมาในห้องนอน อยากจะหนีแต่ก็หนีไม่ได้เมื่อหน้าประตูห้องเต็มไปด้วยทหารยาม พรุ่งนี้แล้วที่ต้องเข้าพิธีอภิเษก ถ้าคิดหนีคนที่จะลำบากคือบิดาของนาง ด้วยงานอภิเษกครั้งนี้เป็นพระประสงค์ของฮ่องเต้จึงไม่อาจหนีและหลีกเลี่ยงได้ เฮ้อ! “ข้าจะทำยังไงดีหลันหลง ข้าไม่อยากเป็นพระชายาของอ๋องตู้ผู้ใจเหี้ยมโหดคนนั้น” นางเคยได้ยินมาตลอดว่าตู้เหลียงเฉิงคือชายเลือดเย็นและไร้หัวใจ “บางทีสิ่งที่ได้ยินมากับความเป็นจริงอาจต่างกันก็ได้นะคุณหนู” หลันหลงเอ่ย “ไม่หรอกหลันหลง มันคือความจริง ถ้าไม่มีมูลจะมีคนเล่าได้ยังไง เจ้าไปพักผ่อนเถอะ ข้าจะนอนแล้ว” “ท่านแม่ทัพให้หลันหลงมานอนเป็นเพื่อนคุณหนูค่ะคืนนี้” “เราไม่หนีหรอกน่า...เรารู้ว่าถ้าเราหนี คนที่จะลำบากคือท่านพ่อ ถึงเราจะดื้อ แต่เราก็รู้ว่าควรทำตัวเช่นไรตอนนี้ ไปเถอะ เราอยากอยู่คนเดียวหลันหลง” ชู่เอ๋อสั่งสาวใช้แล้วเดินไปทิ้งตัวลงบนเตียงตัวเอง ส่วนหลันหลงก็เดิ

เมื่อจัดการกับอาภรณ์ที่เหลือติดตัวไม่กี่ชิ้นออกก็โน้มตัวคร่อมทับพระชายาคนงามอีกครั้ง และครั้งนี้ตู้เหลียงเฉิงกดแนบเบียดท่อนเนื้อมังกรที่แข็งดุจเหล็กกล้าบดเบียดความเป็นสาวของนางที่อวบอูมฉ่ำน้ำหวานรอท่าให้ตัวเองทแยงเข้าหา แต่ยังก่อน อ๋องตู้ยังคงบดเบียดถูไถอยู่หน้าสวนไม่ได้เปิดปากสวนเข้าไป “อ่ะ...อื้อ ท่านอ๋องตู้ ท่าน อ่า...”นางร้องครางกระสับกระส่ายร้อนรุ่มบิดตัวไปมาอยู่ใต้ร่างใหญ่ สองมือเล็กถูกจับรวบตรึงไปคล้องกอดที่ลำคอหนาของบุรุษ ตอนนี้นางอายเหลือเกินยิ่งสายตากรุ้มกริ่มของบุรุษเหนือร่างที่กำลังมองจ้องสองเต้าของนาง และมือสากกร้านก็กอบกุมบีบเคล้นคลึงให้ความรู้สึกยิ่งทำให้นางเขินอายและเจ็บแน่นอกบวกกับร้อนรุ่มเรือนร่างราวถูกไฟรนก็มิปาน “อ่า...ว่าอย่างไรชู่เอ๋อของข้า เจ้าจะพูดอะไรฮึ แต่ข้าอยากบอกเจ้าว่าเจ้างามนักชายาของข้า ค่ำคืนนี้เจ้าจักเป็นของข้าทั้งตัวแล้วยอดหญิงงามของข้า” หัวใจอ๋องหนุ่มเต้นแรงผิดจังหวะ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีหญิงงามคนใดทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นประหม่าได้เหมือนชู่เอ๋อ นางช่างงดงามและน่าค้นหาเสียจริงสำหรับเขา แม้จักผ่านสตรีมามากมาย แต่เมื่อเทียบกับพระชา

ค่ำคืนแรกที่ค่ายทหารด่านนอก ชู่เอ๋อนั่งบนหลังม้ามากว่าจะถึงก็เกือบจะค่ำ พอมาถึงก็อยากอาบน้ำนอนพักผ่อน แต่หาได้เป็นอย่างที่คิดไม่ เมื่อกินข้าวอาบน้ำเสร็จล้มตัวลงนอนบนเตียง ตู้เหลียงเฉิงก็ตามมานอนด้วยทั้งๆ ที่บอกนางตอนทานข้าวด้วยกันว่าจะออกไปดื่มเหล้ากับทหารที่ลานกว้างกลางค่าย “ไหนท่านอ๋องตู้บอกจะไปดื่มเหล้ากับทหารไงเจ้าคะ?” นางถามเมื่อเห็นท่านอ๋องปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกรวดเร็วพร้อมกระโดดขึ้นมาบนเตียงเดียวกับตนเอง “หากข้าไปดื่มกลับมาเจ้าหลับแล้วข้าจะนอนหลับได้ยังไงชายาข้า” “แต่ทหารรออยู่นะเจ้าคะ” นางบอกเขาพร้อมกับเบือนหน้ามองไปทางอื่นแทนหน้าอกกำยำของพระสวามีรูปงามตัวเอง แม้ว่าหน้าอกและร่างกายของตู้เหลียงเฉิงจะเต็มไปด้วยแผลเป็น แต่มันก็หาได้น่าเกลียดไม่ มันกลับน่ามองและน่าค้นหามากกว่าสำหรับชู่เอ๋อ “ใครรอข้าไม่สำคัญเท่าเจ้านอนรอข้าบนเตียงหรอกชู่เอ๋อ มากันเถอะ คืนแรกที่ค่ายทหารของเราจะต้องสะเทือนกระโจมชายาข้า” มือใหญ่หยาบกร้านลูบไล้แก้มนวลเนียน แต่มือเล็กปัดออกพร้อมเบือนหน้ามองไปด้านข้างแทน “เมื่อคืนท่านอ๋องตู้ก็...แบบนั้นไปแล้วนะเพคะ ให้หม่อมฉันได้พักบ้างเ

ในค่ำคืนกลางดึก ระหว่างที่พระสวามีอย่างตู้เหลียงเฉิงออกไปเฝ้าระวังภัยข้างนอกกับเหล่าทหารของเขานั้น ชู่เอ๋อกับหลันหลงสาวใช้คนสนิทก็ได้แต่งตัวด้วยชุดของทหาร หลันหลงพยายามห้ามคุณหนูของตัวเองแล้วว่าไม่ควรทำเช่นนี้ แต่เมื่อคุณหนูคิดดีแล้ว นางก็ได้แต่ยอมทำตามและสนับสนุนสิ่งที่คุณหนูของตนเลือก       “คุณหนูแน่ใจแล้วรึเจ้าคะว่าจะไปแบบนี้”       “แน่ใจแล้วหลันหลง ไม่มีอะไรทำให้ข้าแน่ใจได้เท่านี้อีกแล้ว ข้ามาอยู่ที่ค่ายทหารด่านนอกกับอ๋องตู้นานแล้ว และข้ารู้สึกว่าข้าเป็นเพียงแค่ผู้หญิงบนเตียงของท่านอ๋องตู้ ข้าไม่เคยรู้สึกว่าเขาจักมีใจให้ข้าเลยสักนิด ข้าไม่อาจทนอยู่กับชายผู้นี้ได้อีกแล้วหลันหลง เจ้าเข้าใจข้านะ” ชู่เอ๋อบอกสาวใช้ที่เป็นเหมือนครอบครัวตัวเอง หลันหลงได้แต่พยักหน้าเมื่อได้เห็นแววตาเจ็บปวดของคุณหนูตัวเองในตอนนี้       “คุณหนูว่าเช่นไร หลันหลงก็ว่าตามนั้นเจ้าค่ะ เดี๋ยวหลันหลงจะออกไปก่อน คุณหนูออกทางหลังกระโจมนะเจ้าคะ”     &n

กุก กุดุดุก กุดุเสียงม้าเริ่มเบาลงเรื่อยๆ เมื่อคนที่บังคับควบม้านั้นเริ่มอ่อนเพลียหน้าซีดเซียวเมื่อแผลที่โดนคมดาบของมู่เหลียงเฉิงเลือดไหลออกเยอะมากและไหลไม่ยอมหยุดจนทำให้ตู้เหลียงเฉิงเริ่มทนไม่ไหว ม้าคู่ใจจึงเริ่มอ่อนฝีเท้าหยุดวิ่งทันที และเขาก็แน่ใจว่ามู่เหลียงเฉิงไม่ได้ตามมาแน่นอน เพราะไม่ได้ยินเสียง“อ่ะ...ตุ้บ!” แล้วอ๋องตู้ก็หมดสติตกหลังม้ากลิ้งไปยังโพรงหญ้า“เสียงอะไรหลันหลง” คนที่นอนไม่หลับถามสาวใช้เมื่อได้ยินเสียงดังนอกโพรงหญ้าที่นอนอยู่ แต่ก็เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา เพราะหลันหลงได้หลับไปแล้วอือ!เสียงครางพึมพำจากด้านนอกโพรงหญ้าที่ซ่อนตัวอยู่ดังเข้ามาให้ได้ยิน ด้วยความซุกซนอยากรู้อยากเห็นทำให้ชู่เอ๋อขยับตัวลุกขึ้นคลานออกจากโพรงหญ้ามาข้างนอกเพื่อดูว่ามันเสียงอะไร แต่พอคลานออกมาก็เห็นคนนอนสลบอยู่“นั่นใครน่ะ? ข้าถามว่าเจ้าเป็นใคร?” ชู่เอ๋อยังคงถามพร้อมกับลุกขึ้นยืนใช้เท้าเขี่ยอีกฝ่ายให้ตื่นอือ!มีเพียงเสียงครางเล็ดลอดตอบกลับมาเท่านั้นพร้อมกับที่ร่างที่นอนหันหลังให