Tous les chapitres de : Chapitre 41 - Chapitre 50

ยิ่งความเป็นสาวของพระชายาตอดรัดแรงหนักหน่วง ตู้เหลียงเฉิงก็ยิ่งทิ้งแรงกระแทกเอวหนาของตัวเองเร็วถี่ขึ้นเพื่อจะส่งตัวเองและแม่ยอดสวาทใต้ร่างที่ตวัดแขนทั้งสองข้างโอบกอดรัดลำคอหนาตัวเองรั้งไว้ สองเต้าปทุมคู่งามก็แอ่นเด้งเบียดกับหน้าอกแข็งแรงของเขาเช่นกัน“อ่า...ไม่ไหวแล้ว หม่อมฉันไม่ไหวแล้วท่านอ๋องตู้ อ่า...ชู่เอ๋อ อ่า...ชูว์”พั่บ! พั่บ! พั่บ!เสียงครางหวานเร่ารัญจวนใจดังตลอดที่โหมตัวสอดลึกเข้าในกายของพระชายาจอมซนของตัวเอง ท่อนแขนใหญ่โอบกอดรัดร่างน้อยยกขึ้นหาตัวเองด้วยกลัวว่านางจะโดนใบไม้ใบหญ้าบาดที่หลังเนียนขณะที่เอวสอบยังคงทำงานต่อไม่หยุดพัก“โอว์...ยอดสวาทของข้า อยากหย่าใช่ไหม อ่ะ...อื้อ” ยิ่งคิดถึงคำขอหย่าก็ยิ่งทำให้ไฟราคะของเขามันเพิ่มพูนขึ้นผสมกับความเดือดดาลที่ลุกโชนในอกยิ่งทำให้ตู้เหลียงเฉิงควบคุมตัวเองไม่ได้ ไม่สนใจว่าแผลจะปริฉีกมีเลือดไหลออกมาอีกครั้งในตอนนี้“อ่ะ...เลือดท่าน...ท่านอ๋องตู้ ยะ...หยุดก่อน” นางบอกสั่งให้คนตัวใหญ่หยุดเคลื่อนไหวเมื่อรับรู้ได้ถึงความอุ่นของเลือดที่ไหล่ขวาของพระสวามีที่กำลังบรรเลงเพลงดาบราคะเข้าหา

ณ จวนอ๋องมู่ เพลานี้มีท่านหญิงหมิงเทียนแวะเวียนมาดูแลแทบทุกวัน และวันนี้มู่เหลียงเฉิงก็หายดีแล้ว และหยงเหวินก็เข้ามารายงานความเคลื่อนไหวของน้องชายต่างมารดากับตัวเองว่าได้กลับมายังเมืองหลวงแล้ว ตอนนี้กำลังไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ เขากำมือแน่น“ตู้เหลียงเฉิงมันจะกลับมาทำไม กลับมาแบบนี้มันต้องมีแผนอะไรแน่” มู่เหลียงเฉิงยกถ้วยน้ำชาขึ้นดื่ม“แล้วเราจะทำยังไงต่อขอรับท่านอ๋องมู่” หยงเหวินเอ่ยถามนายตัวเอง“ตอนนี้สั่งนักฆ่าของเราหลบไปก่อน คนฉลาดอย่างมันมีหรือจะกลับมาเฉยๆ”“แล้วกองกำลังลับของเราจะทำยังไงพ่ะย่ะค่ะ”“สั่งทุกคนสลายตัวกันก่อน มันต้องสั่งคนของมันสืบเรื่องเราแน่นอน และข้าเชื่อว่ามันต้องมาหาข้าที่จวนแน่...หึหึ เกลียดนักที่ต้องมาเล่นแสดงบทพี่ชายกับมัน”เพล้ง!เสียงของตกกระทบพื้นหน้าประตูทำให้ทั้งคู่หันไปมองอย่างพร้อมกัน มู่เหลียงเฉิงรีบลุกขึ้นสาวเท้าเดินเข้าไปหาคนที่ยืนแข็งนิ่งหน้าประตูห้องตัวเองทันที“ท่านหญิงหมิงเทียน” เขาเรียกชื่อนางอ่อนโยนเหมือนเคยพร้อมกับตวัดสายตาสั่งให้หยงเหวินพาสาวใช้ของนางออกไ

“ไม่เอาแล้วเจ้าค่ะ หม่อมฉันไม่อยากฝึกยิงธนูแล้วเจ้าค่ะ” ชู่เอ๋อโยนคันธนูทิ้งกับพื้นเมื่อรู้ว่าคนที่สอนตัวเองนั้นไม่ได้สนใจจะสอนตัวเองอย่างที่ปากพูด เพราะตลอดการสอนยิงธนูก็เอาแต่เอาเปรียบ เดี๋ยวหอม เดี๋ยวบีบก้นนางบ้างแหละ ไร้ยางอายที่สุด คนรับใช้และทหารก็อยู่กันเต็ม แต่ตู้เหลียงเฉิงก็ยังกระทำเช่นนี้กับนาง“ทำไมเล่า ไหนบอกอยากเรียนยิงธนู”“อยากเรียนน่ะอยากเพคะ แต่ท่านอ๋องตู้ตั้งใจสอนหม่อมฉันจริงแน่รึเพคะ” นางถามกลับพร้อมกับเดินไปทิ้งตัวลงนั่งที่ม้านั่ง       “ก็ค่าครูของข้าไงเล่าชู่เอ๋อ” คนเจ้าเล่ห์เดินมานั่งเบียดนางแล้วก็ฉวยโอกาสอุ้มนางขึ้นแล้วตัวเองนั่งแทนที่ให้นางนั่งลงบนตักตัวเองแทน       “ค่าครู...ค่าครูท่านเยอะจริงเชียวนะท่านอ๋องตู้ ตั้งแต่กลับมาที่เมืองหลวง ท่านก็พาข้าอยู่แต่ในห้องและสนามยิงธนู” นางเอ่ยอย่างแสนงอน       “งั้นวันนี้ข้าพาเจ้าไปเดินเที่ยวตลาดดีรึไม่ แต่...”       “แต่อีกแล้วรึเพคะ ท่า

 ฟ่านตงควบม้าตามท่านอ๋องของตัวเองมาติดๆ เพื่อติดตามให้ความปลอดภัย โดยมีหลันหลงสาวรับใช้ของพระชายานั่งซ้อนอยู่ด้านหน้าตัวเองมาด้วย ในทีแรกเขาไม่อยากพานางมาด้วย แต่เมื่อเป็นความต้องการของพระชายา มีหรือฟ่านตงจะขัดคำสั่งได้       “ท่านฟ่านตงช้าๆ ได้รึไหมเจ้าคะ หลันหลงมึนหัวเจ้าค่ะ” นางเอี้ยวหน้าแหงนเงยขึ้นบอกคนที่นั่งซ้อนโอบกอดตัวเองควบม้าอยู่ด้านหลังเมื่อเริ่มรู้สึกมึนหัว       “ถ้าช้าก็ตามท่านอ๋องตู้กับพระชายามิทันสิหลันหลง”       “แต่ข้ามึนหัวมากท่านฟ่านตง”       “งั้นเจ้าก็เดินเอาเสีย ข้าจะควบม้ารักษาความปลอดภัยให้ท่านอ๋องตู้และพระชายา..ชูว์!” ฟ่านตงพูดพร้อมกับดึงบังเหียนม้าให้หยุดวิ่ง       “ท่านหยุดม้าทำไมท่านฟ่านตง”       “ให้เจ้าลงเดินยังไงเล่า มึนหัวมิใช่รึ”       “ท่านฟ่านตง” 

“เจ้ามาหาข้าเองชายาข้า จะวันนี้หรือวันพรุ่งนี้ เจ้าก็เป็นของข้าอยู่ดีท่านหญิง มิมีใครมาแย่งเจ้าไปจากข้าได้หรอกทูนหัว อ่ะ...อื้อ” พูดจบเขาก็รั้งท้ายทอยเล็กให้แหงนเงยขึ้นพร้อมทาบทับประกบริมฝีปากหนาบดจูบคลอเคลียกลีบปากอวบฉ่ำสีระเรื่อ“อ่ะ...อื้อ” ริมฝีปากหนาบดเร่าดูดกลืนกลีบปากอ่อนนุ่มของท่านหญิง พร้อมกับมือใหญ่สากกร้านจากการทำศึกจับดาบก็ลูบไล้ไปตามแผ่นหลังของหญิงงามในดวงใจไปด้วย“อ่ะ...อ่อย” แข้งขาของท่านหญิงอ่อนระทวยแทบจะยืนทรงตัวอยู่มิไหวจนต้องจับไหล่หนารั้งร่างตัวเองไว้ เพลานี้นางไม่อาจต่อต้านได้เลย นางทำตัวไม่ถูก และนางก็เกลียดตัวเองยิ่งนักที่เผลอแอ่นเด้งตัวเสียดสีไปกับร่างใหญ่ของมู่เหลียงเฉิง และร้องครางเผลอไผลไปกับจูบน่ารังเกียจ“อ่า...เห็นรึไม่ว่าเจ้าตอบสนองข้าดีแค่ไหนท่านหญิง” ปากหนาผละจูบออกมาเอ่ยเย้ยหยันพร้อมกับช้อนอุ้มนางเดินไปยังเก้าอี้ตัวที่นั่งก่อนหน้านี้แล้วดันร่างน้อยเพรียวระหงของท่านหญิงให้นั่งไปกับเก้าอี้“หม่อมฉันเกลียดท่านอ๋องมู่”“ข้ารู้ว่าในใจเจ้ามีเพียงไอ้อ๋องตู้ แต่เพลานี้ร่างกายของเจ้าเป็นของพี่คนเดียวท่านหญิง” เขาตอบสวนกลับพ