บททั้งหมดของ กลับมาครั้งนี้ข้าขอทวงคืน: บทที่ 1 - บทที่ 10

หวังหมิ่นเอ๋อครุ่นคิดขณะที่ยืนรอคนรักของตนเองอยู่ที่หน้าศาลเจ้าในตลาด เพราะวันนี้นัดกับแม่ทัพหยางที่เป็นคนรักของตนเองเพื่อมาไหว้เจ้าขอพรและเที่ยวชมตลาดกัน นางยืนรอคนรักครู่หนึ่งเขาก็เดินมาสมทบ วันนี้เขาแต่งกายด้วยชุดนอกเครื่องแบบ ทำให้ดูคล้ายคุณชายในตระกูลใหญ่และหล่อเหลาดังเคย “ หมิ่นเอ๋อ พี่มาแล้ว เจ้ารอนานหรือไม่ ” เขาเดินยิ้มอย่างเบิกบานมาหานาง“ ไม่นานหรอกเจ้าค่ะ เราเข้าไปในวัดกันเลยนะเจ้าค่ะ ” ทั้งสองจูงมือพากันเดินเข้าไปในวัดที่ตอนนี้มีผู้คนคราคร่ำ เมื่อเดินเข้าไปไหว้พระในวัดแม่ทัพหนุ่มคุกเข่าลงข้างๆคนรัก แล้วขอพรดังๆให้นางได้ยิน “ ข้าแม่ทัพหยางอี้เทียน ขอพรต่อท่านเทพเจ้าที่ศักดิ์สิทธิ์ ขอให้ความรักของพวกเราทั้งคู่มั่นคงยืนนาน และรักกันไปตลอดจนแก่เฒ่าไปด้วยกันและหากข้าเกิดชาติใหม่ก็จะขอรักเพียงหมิ่นเอ๋อคนนี้เท่านั้น ” หมิ่นเอ๋อจึงได้อธิษฐานขอพรเช่นเดียวกับเขา ทั้งสองยิ้มให้กันอย่างหวานชื่น พากันไปทำบุญตามจุดต่างๆในวัด และให้ทานคนขอทานที่มาขอเรี่ยไรเงินอยู่หน้าวัด แล้วก็จูงมือกันเดินออกมาจากวัดมุ่งหน้าไปเดินเล่นที่ตลาดในเมืองเกาสงที่ตอนนี้คับคั่งไปด้วยผู้คนมากมาย แม่ทัพหยางแวะร้

ร่างบางของหมิ่นเอ๋อรู้สึกตัวขึ้นมาเมื่อกลางดึก นางตกใจอย่างยิ่งที่บัดนี้ตัวเองมานอนอยู่บนพื้นหินเย็นเฉียบ และเมื่อเอามือบางควานไปรอบๆก็พบเพียงฝุ่นหนาทึบที่อยู่บนพื้นหิน แถมยังมีเสียงหนูร้องจี๊ดๆอยู่ไม่ไกลนัก หมิ่นเอ๋อกลัวมากเพราะมองไม่เห็นว่ารอบข้างมีสิ่งใดบ้าง นางร้องขอความช่วยเหลือเสียงดังก้องไปห้องนั้น เมื่อไม่มีแสงใดๆเลยนางเองก็ไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ใดกัน นางได้แต่นั่งกอดเข่าคุดคู้ด้วยความหวาดกลัวเหลือแสนอยู่บนพื้นนั้น และร้องไห้ออกมาอย่างสิ้นหวัง เมื่อร้องของความช่วยเหลือก็ไม่มีเสียงใดๆตอบรับและนางเองก็ไม่ได้ยินเสียงใดๆด้านนอกเลย ได้ยินแต่เสียงหนูร้องภายในนี้เท่านั้น จนเมื่อเช้าอีกวันหนึ่ง เมื่อแสงแดดส่องลงมาบนพื้นดินในสวนที่กว้างใหญ่ของจวนหวัง นางดีใจนักที่เห็นแสงแดดส่องลงมาเป็นลำ ทำให้นางพอมองเห็นบริเวณรอบๆแล้ว แต่นี่มันคือห้องเก็บฟืนสำหรับเอาไว้ใช้ในฤดูหนาว นางเคยมาวิ่งเล่นแถวนี้เมื่อครั้งยังเด็กเมื่อหลายปีก่อน ตอนที่เรือนแถวที่ทำจากหินที่ท่านพ่อจ้างช่างมาสร้างเอาไว้อย่างแข็งแรงเพราะต้องเอาไว้เก็บสเบียงและฟืนที่จะต้องใช้ในยามฤดูหนาว และบัดนี้มันมีฟืนเรียงเอาไว้ด้านหนึ่งของผ

ฝ่ายแม่ทัพหยางอี้เทียนที่เพิ่งควบม้ากลับมาจากต่างเมืองเพิ่งได้นั่งจิบชาอยู่เพียงครู่ ก็มีบ่าวเข้ามาเรียนว่าคหบดีหวังเชิญเขาไปพบที่จวนอย่างรีบด่วน เพราะว่าคุณหนูใหญ่หายตัวไปหลายวันแล้ว " แม่ทัพหนุ่มแทบจะผุดลุกขึ้นทันที ในอกใจเขาหล่นวูบไปทันทีที่ได้ยินว่าคุณหนูใหญ่หวังหายตัวไป เขารีบเดินออกจากเรือนของเขาอย่างรีบร้อนเร่งรุดไปที่จวนข้างๆทันที เมื่อก้าวเข้าไปในจวนคหบดีหวัง ก็พบบ่าวไพร่วุ่นวายพากันตามหาคุณหนูใหญ่ เขาเร่งฝีเท้าเดินมุ่งไปที่เรือนหลัก เมื่อก้าวเข้าไปก็พบท่านคหบดีนุ่มอยู่ที่โต๊ะกลมกลางห้อง ด้วยใบหน้าเคร่งเครียด “ แม่ทัพหยาง มาพอดี หมิ่นเอ๋อหายไป สาวใช้ที่เอาอาหารไปให้นางทุกวันบอกว่านางหายตัวไปหลายวันแล้ว ทิ้งเพียงจดหมายเอาไว้ที่โต๊ะในห้องโถงหน้าเรือน บอกว่ารักบุรุษคนหนึ่งที่พบกันที่โรงงิ้วหน้าตลาด รักเขามากจึงได้หนีตามเขาไป เห็นสาวใช้บอกว่าเสื้อผ้าข้าวของนางหายไปหลายชิ้น แต่ไม่ได้หายไปทั้งหมด ” ฮูหยินหวังที่นั่งอยู่เก้าอี้ริมผนังก็เอ่ยขึ้นว่า“ ข้าก็เห็นนางดูมีเรื่องกลุ้มใจมาหลายวันแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้ทนได้ถามไถ่นาง อยู่ๆสาวใช้ที่ส่งอาหารให้นางเป็นประจำก็วิ่งมาบอกว่านางหายไปจาก

เมื่อช่วยกันยกร่างของหมิ่นเอ๋อขึ้นมาแล้ว โลงศพที่ให้บ่าวชายไปรับมาจากร้านขายโลงก็มาถึงพอดี จึงได้ช่วยกันนำร่างของหมิ่นเอ๋อไปไว้ในโลงแล้วปิดเอาไว้ บ่าวชายและสาวใช้หลายๆคนช่วยกันจัดสถานที่ในห้องโถงใหญ่หน้าเรือนหลักเพื่อจัดงานพิธีศพของคุณหนูใหญ่ตามคำสั่งของนายท่านที่บัดนี้นั่งอยู่ที่เก้าอี้ไม้หน้าเรือนจ้องมองไปด้านหน้าอย่างไร้จุดหมายท่าทางของเขาดูย่ำแย่เอามากๆ และดูแก่ชราลงไปหลายปี แม่ทัพหนุ่มไปทรุดกายนั่งลงที่ข้างๆท่านคหบดีเจ้าของจวน “ ท่านลุงจะทำอย่างไรต่อไปขอรับ ข้าคิดว่าหมิ่นเอ๋อไม่ได้เข้าไปในห้องเก็บฟืนนั่นเองอย่างแน่นอน "เขายื่นกระบอกน้ำที่ทำจากไม้ไผ่และเทียบเชิญแต่งงานสีแดงที่เขาพบหล่นอยู่ไม่ไกลจากร่างของหมิ่นเอ๋อ ให้กับท่านคหบดีหวัง ” คหบดีหวังนิ่งไปครู่ใหญ่ แล้วเขาก็เอ่ยเบาๆว่า “ ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง ท่านไม่ต้องห่วง แม้เอาผิดไม่ได้ ข้าก็จะทำอย่างเต็มที่และไม่ให้อภัยคนที่มันทำเรื่องเช่นนี้อย่างเด็ดขาด ท่านแม่ทัพไม่ต้องกังวล ” ท่านคหบดีเอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่หนักแน่น เขารู้อยู่แก่ใจว่าคนที่มันกล้าทำเรื่องเช่นนี้นั้นเป็นใครกัน ยิ่งเห็นหลักฐานนี้แล้ว เขายิ่งมั่นใจ และเขาจะไม่ปล่อย

ฮูหยินหวังถูกโทษประหารชีวิต หย่งหลันสาวใช้คนสนิทถูกโทษจำคุก ฟางหลิวบุตรสาวของนางกลายเป็นคนบ้า ตั้งแต่ถูกคุมขังเอาไว้ในคุกหลายๆเดือนเข้า และทางการปล่อยตัวให้กลับมาอยู่ที่จวน บิดาของนางจำเป็นต้องรับไว้เพราะอย่างไรนางก็เป็นเชื้อไขของเขา และให้นางพักที่เรือนของนาง โดยการติดลูกกรงเอาไว้ และให้สาวใช้และบ่าวชายคอยดูแลนางเพราะนางเสียสติไปแล้ว ไม่รับรู้อะไร มีแค่พร่ำเพ้อเรื่องเก่าๆไปวันๆ หลายปีผ่านมามารดาของแม่ทัพหยางเสียชีวิตไป แม่ทัพหยางไม่ยอมแต่งงานกับสตรีใดๆทั้งนั้น เขาครองตัวเป็นโสดอย่างที่ใครๆก็แทบไม่เชื่อว่าบุรุษรูปหล่อสง่าผ่าเผยเช่นเขา หน้าที่การงานก็สูงส่งมีอนาคตไกลจะไม่ยอมแต่งงานรับฮูหยินเข้าจวน เขาไม่มีแม้แต่อนุในจวนเลยสักคนเขาคร่ำเคร่งทำแต่งานราชการและออกศึกในบางครั้งเพียงเท่านั้น ในจวนแม่ทัพแม่มีลานฝึกที่กว้างขวางทางด้านหลัง มีการฝึกทหารอยู่บ่อยๆเพราะเสริมสร้างความแข็งแรงและฝึกทหารใหม่ๆ และแม่ทัพหนุ่มนั้นมักจะคร่ำเคร่งฝึกฝนวิทยายุทธ์หลังจากตะวันตกดินเป็นประจำเพียงผู้เดียวในลานฝึกกว้างนั้น เพราะเขารู้สึกเจ็บปวดหัวใจมากทุกครั้งเมื่อเวลาพลบค่ำ เพราะอดีตเคยนัดพบกับคนรักที่เสียชีวิต