บทที่ 3 หากท่านจะแต่งงานแล้วมาหลอกข้าทำไม

ร่างบางของหมิ่นเอ๋อรู้สึกตัวขึ้นมาเมื่อกลางดึก นางตกใจอย่างยิ่งที่บัดนี้ตัวเองมานอนอยู่บนพื้นหินเย็นเฉียบ และเมื่อเอามือบางควานไปรอบๆก็พบเพียงฝุ่นหนาทึบที่อยู่บนพื้นหิน แถมยังมีเสียงหนูร้องจี๊ดๆอยู่ไม่ไกลนัก หมิ่นเอ๋อกลัวมากเพราะมองไม่เห็นว่ารอบข้างมีสิ่งใดบ้าง นางร้องขอความช่วยเหลือเสียงดังก้องไปห้องนั้น เมื่อไม่มีแสงใดๆเลยนางเองก็ไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ใดกัน นางได้แต่นั่งกอดเข่าคุดคู้ด้วยความหวาดกลัวเหลือแสนอยู่บนพื้นนั้น และร้องไห้ออกมาอย่างสิ้นหวัง เมื่อร้องของความช่วยเหลือก็ไม่มีเสียงใดๆตอบรับและนางเองก็ไม่ได้ยินเสียงใดๆด้านนอกเลย ได้ยินแต่เสียงหนูร้องภายในนี้เท่านั้น 

จนเมื่อเช้าอีกวันหนึ่ง เมื่อแสงแดดส่องลงมาบนพื้นดินในสวนที่กว้างใหญ่ของจวนหวัง นางดีใจนักที่เห็นแสงแดดส่องลงมาเป็นลำ ทำให้นางพอมองเห็นบริเวณรอบๆแล้ว แต่นี่มันคือห้องเก็บฟืนสำหรับเอาไว้ใช้ในฤดูหนาว  นางเคยมาวิ่งเล่นแถวนี้เมื่อครั้งยังเด็กเมื่อหลายปีก่อน  ตอนที่เรือนแถวที่ทำจากหินที่ท่านพ่อจ้างช่างมาสร้างเอาไว้อย่างแข็งแรงเพราะต้องเอาไว้เก็บสเบียงและฟืนที่จะต้องใช้ในยามฤดูหนาว  และบัดนี้มันมีฟืนเรียงเอาไว้ด้านหนึ่งของผนัง   แต่เธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน ใครกันที่ใจร้ายกลั่นแกล้งลากเธอมานอนไว้ที่บนพื้นที่เรือนแถวแห่งนี้

เมื่อหมิ่นเอ๋อทบทวนความทรงจำของเธอ เมื่อวานนี้คนรักของเธอแม่ทัพหยางได้ฝากจดหมายมากับสาวใช้เพื่อนัดพบกัน และสิ่งเหล่านี้เขาเคยทำมาก่อนเธอจึงได้ไม่ได้สงสัยอะไร แต่เหตุใดตอนนั้นเขาจึงไม่มาตามนัดเล่า ขณะที่เธอกำลังนั่งงงงันว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกับตนเองนั้น อยู่ๆประตูฝาไม้หนาทึบที่ปิดเอาไว้ก็พลันเปิดแง้มขึ้น เมื่อหมิ่นเอ๋อเห็นแสงสว่างที่ลอดเข้ามาเธอก็รีบผุดลุกขึ้นก้าวพยายามก้าวอย่างรวดเร็วที่สุดเพื่อไปที่บันไดหินสามขั้นที่เห็นตรงหน้า  เพื่อจะก้าวขึ้นไปที่ประตูไม้หนาหนักด้านบน  แต่อยู่ๆ ก็มีห่อผ้าร่วงหล่นลงมา และประตูไม้หนาหนักนั่นก็พลันปิดลงทันที 

หมิ่นเอ๋อที่ยังไม่ทันได้ก้าวขึ้นบันไดหิน  ก็ร้องขอความช่วยเหลือดังลั่นแต่ด้านหลังประตูนั้น  ก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ เธอร้องเรียกจนหยุดร้องไปเองเพราะแสบคอเหลือเกิน และกระหายน้ำยิ่งนัก หมิ่นเอ๋อทรุดนั่งลงที่บันไดหินที่พอมองเห็นได้ลางๆจากแสงสว่างที่สาดลงมาเป็นลำที่ยังคงอยู่ หมิ่นเอ๋อเปิดห่อผ้านั้นออก ก็พบกับกระบอกน้ำดื่ม และหอเสี่ยวหลงเปาสามลูก เธอดีใจมากเพราะหิวมากเช่นกัน ไม่รู้ใครกันที่โยนห่อผ้านี้ลงมา ตอนแรกเธอก็ไม่กล้าจะกินแต่เมื่อความหิวมันไม่ปราณีใครเธอจึงได้กัดกินเสี่ยวหลงเปานั้นไปหนึ่งลูก และที่เหลือก็เก็บเอาไว้ก่อน เพราะไม่แน่ใจว่าจะมีคนมาเปิดประตูให้เธออีกเมื่อไหร่ และเธอก็เห็นซองสีแดงซองหนึ่งหล่นร่วงลงมาจากห่อผ้านั้น เธอจึงได้เปิดออกดูและแกะซองสีแดงนั้นออกอ่าน ก็พบว่ามันคือเทียบเชิญไปงานแต่งงาน ของแม่ทัพหยางอี้เทียนกับคุณหนูหวังฟางหลิว 

มือบางของหมิ่นเอ๋อสั่นจนแทบจะจับเทียบเชิญสีแดงสดนั้นเอาไว้ไม่อยู่ น้ำตาเม็ดโตๆไหลรินลงมาจนเปรอะเปื้อนเทียบเชิญนั้น หมายความว่าอย่างไรกัน เทียบเชิญแต่งงานที่จะจัดขึ้นในอีกสามวัน พี่อี้เทียน ท่านจะแต่งงานกับฟางหลิวอย่างนั้นหรือ มันเกิดเรื่องอะไรกัน แล้วที่ท่านนัดข้าไปพบนั่นเพื่อจะบอกข้าเรื่องนี้ใช่หรือไม่ แล้วอยู่ๆก็จับข้ามาขังที่ห้องใต้ดินนี่พวกท่านต้องการอะไรกัน หากไม่ต้องการแต่งงานกับข้าแล้ว ก็ควรจะบอกกับข้าตรงๆก็ได้ หญิงต่ำต้อยเช่นข้า หญิงที่บิดาไม่เคยเหลียวแลใส่ใจเช่นข้า ไม่มีอำนาจแม้จะออกคำสั่งบ่าวไพร่สักคนในจวนเช่นข้า จะขัดขวางพวกท่านไม่ให้แต่งงานกันได้อย่างไร ทำไมไม่บอกข้ามาตามตรงว่าไม่ต้องการข้าแล้ว เหตุใดท่านถึงจับข้ามาขังเอาไว้เช่นนี้ พวกท่านต้องการอะไรกัน 

น้ำตาของหมิ่นเอ๋อร่วงลงมาเป็นสาย นางนั่งพิงฝาหนังเย็นสนิทนั้นร้องไห้ออกมาจนตัวโยน ร้องจนหยุดไม่ได้ ทั้งๆที่รู้ว่าตนเองมีน้ำดื่มแค่ในกระบอกเล็กๆที่มีคนโยนมันลงมาให้นาง ยังอุตส่าห์มีน้ำใจให้น้ำดื่มและอาหารแก่นางอีก เพื่อที่นางจะได้มีชีวิตอยู่เพื่อรอดูวันสุขสมของพวกเขา ช่างเจ็บปวดใจเหลือเกิน ผู้อื่นนั้นปฏิบัติกับข้าไม่ดีอยู่แล้ว นั่นเป็นปกติของพวกเขา แต่ท่านแม่ทัพหยางอี้เทียน ท่านเคยบอกว่ารักข้า รักและอยากจะแต่งงานรับข้าเป็นฮูหยิน ท่านหลอกลวงข้าทำไมกัน หลอกลวงหญิงต่ำต้อยด้อยค่าเช่นข้าทำไมกัน หลอกให้ข้ามีความหวัง หลอกให้ข้ามีความฝันว่ามีคนผู้หนึ่งที่รักและต้องการข้าอย่างแท้จริง เพื่อที่จะพบในวันหนึ่งว่ามันคือการหลอกลวง 

หากท่านไม่ได้รักข้า ไม่ต้องการข้า ใยจึงมาหลอกลวงข้าเล่นๆให้มีความหวัง ให้ตกหลุมรักท่าน ทั้งๆที่ท่านเองก็ไม่ได้ปรารถนาในตัวของข้า และวันนี้ท่านกำลังจะแต่งงานกับฟางหลิวน้องสาวของข้า เรื่องพวกนี้ข้าพอจะให้อภัยท่านได้ ที่ท่านหลอกลวงไม่จริงใจกับข้า แต่ท่านควรจะบอกข้ามาตามตรงว่าใจของท่านนั้นเปลี่ยนไปแล้ว หรือว่าท่านไม่เคยมีใจให้กับข้าที่ผ่านมามันคือการเล่นสนุกของบุรุษที่มีฐานะสูงส่งเช่นท่าน และเมื่อท่านคิดจะจริงจังกับผู้ใดท่านก็จะเลือกสตรีที่คงจะดีกว่าข้า สตรีที่แทบจะไร้ค่าในจวนของบิดาตนเองเช่นนี้

ข้าไม่โทษท่านที่ไม่คิดจะจริงจังกับข้า แต่ท่านควรจะบอกกับข้าตามตรง ไม่ควรจะจับข้ามาขัง หรือว่าท่านกลัวว่าข้าจะขัดขวางงานวิวาห์ของพวกท่าน ท่านแม่ทัพหยาง ท่านไม่รู้หรือว่าสตรีต่ำต้อยเช่นข้าจะมีปัญญาอะไรไปขัดขวางพวกท่านกัน ข้าจะมีปัญญาทำอะไรได้กัน……ฮื้อ…ฮื้อ….ฮื้อ…ฮื้อ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

หมิ่นเอ๋อร้องไห้คร่ำครวญออกมาอย่างหยุดไม่อยู่ นางเสียใจเหลือเกิน เสียใจที่ถูกคนที่นางรักมาหักหลังนางเช่นนี้ มันเจ็บปวดแทบขาดใจ นางไม่ได้เสียใจที่เขาจะแต่งงานกับผู้หญิงอื่น ขอเพียงแค่เขาบอกกับนางตามตรงไม่หลอกให้นางมีความหวัง และไม่ควรจะจับนางมาขังไว้เช่นนี้ มันเจ็บปวดเกินไป เขาทำร้ายจิตใจและร่างกายของนางจนเกินไปแล้ว

หมิ่นเอ๋อเข้าใจว่าแม่ทัพหยางและน้องสาวของนางร่วมมือกันจับนางมาขังเอาไว้เพื่อไม่ให้ขัดขวางพิธีแต่งงานของพวกเขาที่กำลังจะจัดขึ้น ไม่ให้นางอยู่เป็นเสี้ยนหนามหัวใจของพวกเขา ช่างโหดร้ายเหลือเกิน โหดร้ายกับนางอย่างยิ่ง……….

หมิ่นเอ๋อร้องไห้จนน้ำตาไม่มีจะไหล จึงได้หยุดไป และนางเหนื่อยล้าจนผล็อยหลับไปอย่างไม่รู้ตัว  และคืนนั้นเมื่อหนูหลายๆตัวได้กลิ่นเสี่ยวหลงเปาไส้หมูสับในห่อผ้านั้น พวกมันก็พากันมารุมกินจนหมด ห่อผ้านั้นฉีดขาด เหลือทิ้งไว้เพียงกระบอกน้ำที่กลิ้งหล่นอยู่บนพื้นเพียงเท่านั้น