Lahat ng Kabanata ng กลับมาครั้งนี้ข้าขอทวงคืน: Kabanata 21 - Kabanata 28

แต่ต่อหน้าท่านคหบดีหวังนางก็ทำตัวเป็นแม่เลี้ยงที่ดี ทำให้ท่านคหบดีวางใจนาง และเมื่อบุตรสาวคนเล็กที่เป็นบุตรของนางเกิดหลงรักท่านแม่ทัพหยางเข้าด้วยเรื่องมันจึงได้ยุ่งขึ้นมา สองแม่ลูกใส่ไฟให้มารดาท่านแม่ทัพหยางเกลียดคุณหนูใหญ่จนไม่อยากจะได้มาเป็นสะใภ้ทำให้การสู่ขอยืดเยื้อออกไปอีกจนท่านแม่ทัพที่มีราชการต่างเมืองจึงได้เดินทางไป หลังจากนั้นคุณหนูใหญ่ก็หายตัวไป หลายวันจนกระทั่งบิดาของนางกลับมาจากการค้าขายนอกเมืองจึงได้ให้คนตามหานางไปจนทั่ว แถมยังมีจดหมายทิ้งเอาไว้ว่านางหนีตามบุรุษไป แต่โชคดีท่านคหบดีหวังไม่เชื่อสั่งให้คนค้นหานางให้ทั่ว และภายในจวนก็ให้ค้นหาทุกซอกทุกมุมจนพบร่างของนางในห้องเก็บฟืนสำรองที่เอาไว้ใช้สำหรับฤดูหนาวที่ไม่ค่อยมีคนเข้าไปใช้งานมันเพราะยังไม่ถึงฤดูหนาว และยังไม่ได้สั่งฟืนมาเก็บเอาไว้ ท่านแม่ทัพกลับมาถึงจวนในวันที่มีการพบร่างของนางนั้นและเขาเองก็ไปที่จวนท่านคหบดีในตอนนั้นพอดีจึงได้ทันเห็นคนรักของตนเองที่เหลือเพียงร่างกายที่เสียชีวิตไปหลายวันแล้วของคนรัก ได้ยินว่าเขาร้องไห้น้ำตาแทบจะเป็นสายเลือด ทั้งๆที่เขาเป็นชายชาติทหาร เห็นความตายมาก็มาก แต่บัดนี้คนที่ตายนั้นกลับกลาย

“ ข้าทิ้งท่านเอาไว้ที่นี่ถึงสองวัน กินอาหารและน้ำก่อนเถิดเจ้าค่ะ แล้วค่อยอาบน้ำอีกสักหน่อย ข้าให้สาวใช้หยิบอาภรณ์มาให้ท่านผลัดเปลี่ยนแล้ว ” แม่ทัพหนุ่มที่ยังกอดนางเอาไว้ในอกรีบเอ่ยว่า “ ถ้าพี่ยอมกินอาหารและอาบน้ำแล้ว เจ้าจะให้อะไรเป็นรางวัลกับพี่เล่า ”แม่ทัพหนุ่มยังไม่วายมีข้อแม้เพราะเขาดีใจมากที่นางเปลี่ยนใจกลับมาช่วยเขา และคิดว่านางเองก็ยังมีเขาในหัวใจของนางอยู่ไม่น้อย จึงได้รีบอ้อนคนในอ้อมกอดใหญ่ “ ก็ได้ หากท่านยอมกินอาหารและอาบน้ำเสร็จแล้ว ท่านต้องการส่ิงใดข้าจะทำให้ท่าน ” ซูลี่ตัดสินรับปากกับเขาโดยไม่มีข้อแม้ แม่ทัพหนุ่มยกยิ้มอย่างพอใจ “ ถ้าเช่นนั้น เจ้ามีอะไรให้พี่กินบ้างล่ะ เราออกไปนั่งกินข้างนอกดีกว่า ในนี้อากาศมันไม่ถ่ายเท ” เขาจูงมือของนางกลับออกไปที่ด้านนอก แล้วไปทรุดนั่นที่โต๊ะกลมที่เขาทำความสะอาดทิ้งเอาไว้วันก่อนในห้องโถงหน้าเรือนนั่น ซูลี่แกะห่อผ้าออก แล้วค้นหาห่อข้าวที่นางให้สาวใช้ห่อให้นางแกะแล้ววางไว้ตรงหน้าคนร่างหนา แล้วหยิบกระบอกไม้ไผ่ที่บรรจุน้ำเอาไว้จนเต็มยื่นให้เขา “ ดื่มน้ำก่อนนะเจ้าคะ แล้วค่อยกินข้าว ข้าจะนั่งเป็นเพื่อนท่าน กินให้เยอะๆนะเจ้าคะ ” แม่ทัพหนุ่่ม

หลังจากนั้นอีกไม่กี่วันก็ถึงวันแต่งงานของแม่ทัพหยางอี้เทียนกับคุณหนูเหลียงซูลี่แล้ว งานแต่งงานครั้งนี้ก็ยิ่งใหญ่เช่นกันเพราะเป็นการแต่งงานของแม่ทัพใหญ่ แขกเหรื่อได้รับเชิญเป็นจำนวนมาก ทุกคนวิ่งวุ่นวายจัดเตรียมงานและในวันงานกันวุ่นวาย บ่าวไพร่และสาวใช้หลายๆคนของจวนคหบดีหวังก็มาช่วยงานนี้ด้วยตัวของคหบดีหวังและพ่อบ้านหวังก็มาร่วมงานและช่วยเหลืองานหลายๆอย่างดังเช่นเป็นเจ้าภาพอีกคน และทุกคนก็ยินดีที่จะให้ท่านคหบดีหวังมาเป็นบิดาบุญธรรมของซูลี่อีกคน ทำให้เขามีความสุขมากที่นางเอ่ยปากเรียกเขาว่าท่านพ่อ วันงานแต่งแขกเหรื่อก็มากมายเกือบจะเป็นงานแต่งที่ยิ่งใหญ่มากอีกงานของเมืองนี้ งานแต่งนี้ก็มีราชวงศ์มาร่วมงานหลายคน ขุนนางและพ่อค้าคหบดีก็มากมาย งานเลี้ยงมีทั้งอาหารและสุราเลี้ยงไม่อั้น ทหารต่างก็มาร่วมงานกันมากมายและช่วยงานกันคึกคักเต็มหน้าลานกว้างของจวนแม่ทัพ เมื่อเสร็จพิธีไหว้ทั้งสี่แขกเหรื่อต่างก็ร่ำสุราและสนทนากันอย่างออกรส และฟังการบรรเลงพิณไปด้วย ที่เป็นสตรีก็จับกลุ่มคุยกัน อาหารนั้นแทบจะยกเหลามาไว้ที่นี่ เพราะมีการสั่งปิดภัตตาคารถึงสองที่เพื่อยกมาจัดเลี้ยงฉลองแต่งงานนี้โดยเฉพาะ ผลไม้แล

ซูลี่จ้องมองใบหน้าของฟางหลิวนิ่งนาน และนางก็ค่อยๆเดินไปตรงหน้าของฟางหลิวอย่างไม่เกรงกลัวว่านางจะทำร้ายหรือคลุ้มคลั่งขึึ้นมา มือบางของซูลี่วางลงบนศีรษะของฟางหลิวเบาๆ แล้วลูบศีระษะของฟางหลิว แล้วเอ่ยว่า “ ฟางหลิว พี่ไม่ได้เกลียดเจ้า ไม่ได้ริษยาเจ้า พี่รักเจ้าเช่นดังน้องสาวของพี่จริงๆ ไม่ได้คิดจะแย่งยื้อสิ่งใดจากเจ้าทั้งนั้น เจ้าลองทบทวนดู เจ้าเติบใหญ่ขึ้นมาด้วยการเอาใจและการเลี้ยงดูที่ดีกว่าพี่มากนัก เจ้าเติบใหญ่่มามีพร้อมทั้งบิดาและมารดาที่คอยเลี้ยงดูเจ้า เงินทองข้าวของเจ้าก็มีมากมายกว่าพี่ เจ้าได้ใส่อาภรณ์ใหม่ๆดีๆ แต่พี่ต้องใช้ของเหลือจากเจ้า เจ้าได้เครื่องประดับของมีราคามากกว่าพี่จนนับไม่ถ้วน แต่พี่ไม่เคยมีสิ่งเหล่านั้น เจ้าลองทบทวนดูสิ ครั้งอดีตเมื่อท่านพ่อกลับมากจากนอกเมืองก็มักจะมีของมาฝากเสมอและของฝากของเจ้าก็มากกว่าพี่เสมอ เจ้าลองทบทวนความทรงจำดูสิ แล้วเจ้าจะพบว่าเจ้ามีสิ่งต่างๆล้นเหลือในขณะที่พี่แทบจะไม่มี แล้วเจ้าจะบอกว่าพี่แย่งทุกอย่างไปจากเจ้าได้อย่างไรกัน ” ซูลี่เอ่ยกับฟางหลิวเบาๆ จ้องมองนางอย่างให้อภัยและมีความรักใคร่เอ็นดูปนอยู่ในนั้น ฟางหลิวนิ่งฟังคำของซูลี่ แล้ว