Semua Bab Bon Appetit: Bab 31 - Bab 40

Tumatakbo ang mga luha sa kanyang mga pisngi, habang kinakagat niya ang kanyang labi at mahigpit na pinipikit ang kanyang mga mata. "Okay lang. Mahal ako ni John. At magiging magkasama kami. At gusto ko ng magaspang, di ba?" sabi ni Fortuna sa sarili niya at umaasa at nangangarap na mahal siya ni John sa mga sandaling iyon. Ang kanyang katawan ay nanginginig habang ang kanyang pinagsamantalang puki ay humihigpit sa paligid ng kanyang burat na patuloy na bumabayo sa kanya. Sumigaw siya, habang ang kanyang puki ay binabasa ang kanyang mga hita at ang kanyang kandungan. Ginagawang mas madali ang pagpasok ng kanyang titi sa kanyang puki dahil sa dagdag na pampadulas."Gusto mo ba? Gusto mo bang labasan ako sa masikip mong basang puki? Sino ang aking libog na batang babae? Hmm...gusto mo ba ito, aking munting puta?" Ang sweet naman ng tawag na iyon. Grabe, ang sweet naman, kahit romantic pa. Pinisil niya ang kanyang mga mata. Ang kanyang mga pisngi ay basang-basa pa ng luha, humihik

Nasa loob ng kanyang sasakyan si John, namumula ang mga mata dahil sa pinaghalong alak, pagod, at sakit. Nanginginig ang kamay niyang mahigpit na nakahawak sa kanyang cellphone habang paulit-ulit niyang tinatawagan si Senyora.Ring… ring… ring…"Sagot naman, mahal… please…"Nakapikit siya, nag-aabang, umaasang maririnig ang tinig ng babaeng mahal niya. Pero gaya ng dati, walang sagot. Walang kahit anong tugon mula kay Senyora.Muli siyang sumubok.Ring… ring… ring…Hanggang sa biglang—"The number you dialed is either unattended or out of coverage area…""PUTANGINA!" Sigaw niya, saka mariing hinagis ang cellphone sa dashboard. Nanginginig ang dibdib niya sa galit, sakit, at pangungulila."Bakit hindi mo ako sinasagot, Senyora?"Hindi niya alam kung ilang oras siyang nakaupo roon, pinagmamasdan ang dilim ng kalangitan habang patuloy na umiinom. Ang bibig niya ay punong-puno ng pait, at ang puso niya, punong-puno ng panghihinayang."Bakit hindi ikaw ang asawa ko ngayon?"Napapikit siya,

Tahimik si Fortuna, kahit na ang loob niya’y parang nagwawasak-wasak na gusali. Sa harap ng pamilya, sa harap ng mga taong nagdiwang ng kanilang kasal, kailangan niyang tiisin ang panunuya, ang panlalamig, at ang mga salitang hindi niya kailanman inakalang maririnig mula kay John.Pero sino ba siya para magreklamo?Siya lang naman ang babaeng pilit ipinasok sa buhay ng isang lalaking kailanman ay hindi siya pinili.Nanginginig ang kamay ni Fortuna habang marahang itinulak ang pinto ng study room.Madilim sa loob. Ang tanging ilaw ay nagmumula sa maliit na lampshade sa tabi ng mesa. Ngunit ang pinakakitang-kita sa lahat ay ang pigura ni John—nakasandal sa sofa, may hawak na bote ng alak, tulala.Ilang basag na bote ang nagkalat sa sahig."John," mahina niyang tawag.Hindi ito kumilos.Lumunok siya ng laway at muling lumapit."John, tama na ‘yan."Mabilis ang naging kilos ni John. Sa isang iglap, lumipad ang bote ng alak mula sa kanyang kamay at dumapo sa pader, nagkapira-piraso sa sahi

At sa loob ng sarili niyang kwarto, muling bumagsak ang isang baso ng alak.Habang nag-iisa sa hardin, mahigpit na yakap ni Fortuna ang sarili. Hindi niya na napigilan ang pagpatak ng luha.Pilit niyang inuunawang mabuti si John, pero sa bawat araw na lumilipas, mas lalo lang siyang nasasaktan.Hindi na siya sigurado kung kaya pa niya.“Fortuna?”Napalingon siya at nakita ang kanyang ina, si Jinky, na bumisita sa kanya, na nakatingin sa kanya nang may pag-aalala.“A-anak, bakit ka umiiyak?”Pinahid ni Fortuna ang kanyang pisngi, pero huli na. Alam niyang nakita na ito ng kanyang ina.“Wala ‘to, Ma,” mahina niyang sabi, pilit na ngumingiti.Pero hindi na siya naniwala ni Jinky. Lumapit ito sa kanya, maingat na hinawakan ang kanyang kamay. “Huwag mo akong gawing tanga, anak.”Hindi na napigilan ni Fortuna ang pagbagsak ng kanyang luha.“Nakakapagod na, Ma,” mahina niyang sabi. “Nakakapagod na magmahal sa taong hindi ako kayang mahalin.”Hinaplos ni Jinky ang buhok niya. “Anak… hindi mo

Samantala, Malamig ang simoy ng hangin nang makarating si John sa lumang bahay ni Senyora. Tahimik ang paligid, tanging langitngit ng kahoy na hagdan ang maririnig habang paakyat siya sa pamilyar na pintuan. Hindi siya nagdalawang-isip, agad siyang kumatok—malakas, desperado.Ilang segundo ang lumipas bago bumukas ang pinto.Doon, nakita niya si Senyora.Nakaharap ito sa kanya, nakasuot ng simpleng bestida, pero para sa kanya, wala nang mas gaganda pa sa babaeng nasa harapan niya. Ilang linggo na rin ang lumipas simula nang huli silang mag-usap. Ilang linggo mula nang mapilitan siyang pakasalan si Fortuna.Pero hindi pa rin siya sumusuko.“Anong ginagawa mo rito?” malamig na tanong ni Senyora.“Alam mong pupunta ako,” sagot ni John, diretso ang tingin sa kanya. “Hindi mo sinasagot ang mga tawag ko. Hindi mo man lang ako binigyan ng pagkakataong ipaliwanag ang lahat.”Tila nagdadalawang-isip si Senyora kung papapasukin siya, pero sa huli, bahagya nitong binuksan ang pinto. “Kung magpap