Semua Bab Bon Appetit: Bab 11 - Bab 20

Ramdam ang bigat ng mundo sa mga balikat ni John Tan habang nakaupo siya sa loob ng kanyang silid, walang ilaw kundi ang malamlam na liwanag mula sa lampshade sa tabi ng kanyang kama. Sa ibabaw ng mesa ay nagkalat ang ilang bote ng alak, karamihan ay halos ubos na. Ang kanyang kamay ay mahigpit na nakahawak sa isang basong puno ng whiskey, nanginginig sa galit, sa sakit, at sa matinding kawalang-kontrol sa kanyang sariling buhay.Nilagok niya ang alak sa isang iglap, nilasahan ang pait nito na parang lason sa kanyang lalamunan. Pero wala siyang pakialam. Mas mabuti nang maramdaman niya ang init ng alak kaysa sa lamig ng realidad na ipinilit sa kanya ng kanyang pamilya.Pilit niyang inabot ang cellphone sa gilid ng kama. Kailangan niyang makausap ang taong tanging nagpapatahan sa kanyang puso—si Senyora Abedida, ang babaeng tunay niyang mahal.Nanginginig ang kanyang daliri habang tinatap ang pangalan nito sa kanyang phone screen. Ilang sandali pa, narinig niya ang pamilyar na tono ng

Tahimik ang paligid, pero ramdam ang tensyon. Pumasok si John na halatang iritado, kasunod si Fortuna na halos hindi makatingin kaninuman. “Sige, ipaliwanag niyo nga sa akin ang kalokohang ito,” malamig na sabi ni John habang nakatayo sa gitna ng sala, hindi man lang naupo. “Narito na naman, puro kasal, kahapon pa itong usapan.” Nagkatinginan sina Madam Irene at Leona Tan bago nagsalita si Madam Irene. “Noong nabubuhay pa ang lolo’t lola ni Fortuna, may kasunduan kaming ginawa kasama ang lolo mo. Nakasaad sa kasunduan na ang apo ng Tan at Han ay ipapakasal para mapanatili ang pagsasama ng ating mga negosyo.” Napatawa si John, pero walang halong saya ang tunog noon. “Ano ‘to, arranged marriage na parang nasa medieval times? Come on, Lola, seryoso ka ba? Hindi ako makakapayag sa plano ninyo.” “Oo, John. Seryoso ako kahapon at ngayon.” Huminga nang malalim si John at napailing. “Teka lang. At paano kung hindi ako pumayag?” Napabuntong-hininga si Madam Irene. “Kung hindi ka papayag, ma

Madilim na ang kalangitan nang magpaalam ang pamilya Tan sa pamilya Han matapos ang masinsinang pag-uusap tungkol sa napipintong kasal nina John at Fortuna. Wala nang ibang nagawa ang pamilya Han kundi sumang-ayon sa desisyon ni Madam Irene dahil ito ang tanging paraan upang mailigtas ang kanilang kayamanan.Tahimik na nakatayo si Fortuna sa labas ng kanilang mansyon, dinig niya pa ang huling pagmamano ng mga magulang ni John bago sumakay ng kanilang sasakyan.Habang papalayo ang itim na sasakyan, hindi mapigilan ni Fortuna ang mapatingin sa second floor ng Tan Mansion kung saan nandoon ang kwarto ni John. Nakabukas ang ilaw sa kwarto nito, pero ang masakit—hindi na siya lumabas pa upang magpaalam.Nagkulong si John.Durog ang pakiramdam ni Fortuna.Sagad sa buto ang sakit.Hindi niya inasahang magmimistulang bangungot ang pangarap niyang maging parte ng buhay ni John. Noong una, ipinangarap niya na sana’y makita siya nito bilang isang babaeng karapat-dapat mahalin… Pero ngayon, tila

Parang sinaksak si Senyora. “So… ibibigay mo ang sarili mo sa kanya?”“Oo.” Mahinang sagot ni John, ramdam ang pighati.Tuluyang bumagsak ang luha ni Senyora. “Hayop ka, John…”Samantala, sa hallway…Dali-daling naglakad si Fortuna papunta sa banyo, nanginginig at hindi makahinga.“Hindi totoo ‘yun…” bulong niya, pilit nilalabanan ang sakit.Biglang pumasok sa isip niya ang gabing may nangyari sa kanila ni John. Ang mga yakap, ang mga halik, ang mga bulong ng pagmamahal na nasabi ng binata habang lasing.“Sinamantala mo ako…” bulong ni John noong una silang mag-usap.Napahagulgol si Fortuna. “Pero mahal kita… bakit ayaw mong intindihin ‘yon?”Hawak niya ang dibdib, pilit pinipigilan ang pagkabasag ng puso niya.“John… patawarin mo ‘ko.”Pero alam niyang huli na ang lahat.Ang puso ni John ay hindi na kailanman mapupunta sa kanya.At mas masakit doon…Wala siyang ibang pwedeng sisihin kundi ang sarili niya.Samantala patuloy parin nasasaktan si Senyora at nilabas ang sama ng loob niya

“Sen… Please…”“BITAWAN MO KO, JOHN! KADIRI KA! NAKAKASUKA KA! IKAW AT SI FORTUNA? ANONG GINAWA NIYO?! ANONG MERON KAYO?!”“WALA! WALANG KAMI, SEN! IKAW LANG! IKAW LANG TALAGA!” humagulgol si John, nanginginig na nakaluhod habang humahawak sa mga hita ni Senyora.“HAHAHAHAHA!” Halakhak ni Senyora na punong-puno ng hinanakit. “KUNG AKO LANG, BAKIT SIYA ANG PINANAGUTAN MO?!”Lupaypay si John, umiiyak ng husto habang patuloy na hinahabol si Senyora. “Sen, please… Huwag mo akong iwan… Ikaw lang ang mahal ko…”“BULLSHIT, JOHN! PATAY NA ANG PAGMAMAHAL KO SA’YO!”“Sen… Please… Mahal kita…”“E ANO NGAYON?! HA?! ANO NGAYON?! KAHIT ANONG SABIHIN MO, JOHN, TINRAYDOR MO AKO! SINIRA MO ‘YUNG BUHAY NA PINANGARAP NATIN! PATAY NA ANG PAGMAMAHAL KO SA’YO, JOHN! PATAY NA!”Napahawak sa dibdib si John, parang sasabog ang puso niya sa sakit. “Sen… Please… Mahal kita…”“PUNYETA KA, JOHN! KUNG MAHAL MO AKO, BAKIT HINDI MO AKO IPAGLABAN?!”“Diyos ko, gusto ko! Pero—”“PERO ANO?! HA?! PUTANGINA MO! GAGO KA!