LOGINShare
Bon Appetit CHAPTER 31
Last Updated:
2025-03-12 19:33:12
Related chapters
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 32
Dahan-dahan siyang bumangon, nanginginig ang mga kamay habang hinahanap ang kanyang damit. Hindi niya alam kung paano niya haharapin ang bagong umaga. Hindi niya alam kung paano tatanggapin ang sakit na ipinadama ni John sa kanya.At kung paano niya tatanggapin na ang gabing iyon, ang gabing akala niya'y magiging kanila... ay isa lang palang malaking kasinungalingan.JOHNNapamulagat si John nang maramdaman ang sakit sa kanyang ulo. Para siyang binangungot.Bumangon siya, pilit inaalala ang mga nangyari kagabi. Alam niyang nalasing siya—pero bakit parang may mali?Lumingon siya at nakita niyang nakatalikod si Fortuna. Tahimik lang ito, ni hindi gumagalaw.“Shit…” Napabulong siya sa sarili habang tinititigan ang hubad niyang katawan. Kasabay ng pagbalik ng kanyang diwa, dahan-dahan ding bumabalik ang mga alaala ng gabing nagdaan.Ang mga halik. Ang mga daing. Ang mga yakap.Pero ang mas lalong sumira sa kanyang pag-iisip—ang pangalan na lumabas sa kanyang bibig.Senyora.Napalunok siya
Last Updated : 2025-03-12Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 33
Nasa loob ng kanyang sasakyan si John, namumula ang mga mata dahil sa pinaghalong alak, pagod, at sakit. Nanginginig ang kamay niyang mahigpit na nakahawak sa kanyang cellphone habang paulit-ulit niyang tinatawagan si Senyora.Ring… ring… ring…"Sagot naman, mahal… please…"Nakapikit siya, nag-aabang, umaasang maririnig ang tinig ng babaeng mahal niya. Pero gaya ng dati, walang sagot. Walang kahit anong tugon mula kay Senyora.Muli siyang sumubok.Ring… ring… ring…Hanggang sa biglang—"The number you dialed is either unattended or out of coverage area…""PUTANGINA!" Sigaw niya, saka mariing hinagis ang cellphone sa dashboard. Nanginginig ang dibdib niya sa galit, sakit, at pangungulila."Bakit hindi mo ako sinasagot, Senyora?"Hindi niya alam kung ilang oras siyang nakaupo roon, pinagmamasdan ang dilim ng kalangitan habang patuloy na umiinom. Ang bibig niya ay punong-puno ng pait, at ang puso niya, punong-puno ng panghihinayang."Bakit hindi ikaw ang asawa ko ngayon?"Napapikit siya,
Last Updated : 2025-03-13Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 34
Walang ibang naririnig kundi ang malalalim na buntong-hininga ni John at ang tunog ng yelo sa basong hawak niya.Pinipigilan ni Fortuna ang luhang gustong pumatak."Hindi mo na ba talaga kayang subukang mahalin ako?" mahina niyang tanong.Sa pagkakataong ito, napatingin si John sa kanya, deretso sa mga mata niya.At ang sagot niya ay hindi niya kailangang sabihin.Dahil kitang-kita na ni Fortuna sa mga mata ni John—Hindi.Nangangatog ang kamay niyang kumapit sa gilid ng kanyang bestida. Hindi niya alam kung bakit patuloy siyang humahawak sa isang pag-ibig na hindi kailanman mapupunta sa kanya.Pero bago siya tuluyang mawala sa sarili, lumapit si John, inilapit ang mukha sa kanya."Kung iniisip mong babagsak ako sa bitag mo, nagkakamali ka," aniya, mababa ang tinig ngunit puno ng galit. "Hindi mo kailanman mapapalitan si Senyora sa puso ko."Isang matalim na kirot ang dumaloy sa puso ni Fortuna.Hindi siya nakaimik.At bago siya tuluyang tulak palayo ni John, bumulong ito sa kanya—"H
Last Updated : 2025-03-13Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 35
Tahimik si Fortuna, kahit na ang loob niya’y parang nagwawasak-wasak na gusali. Sa harap ng pamilya, sa harap ng mga taong nagdiwang ng kanilang kasal, kailangan niyang tiisin ang panunuya, ang panlalamig, at ang mga salitang hindi niya kailanman inakalang maririnig mula kay John.Pero sino ba siya para magreklamo?Siya lang naman ang babaeng pilit ipinasok sa buhay ng isang lalaking kailanman ay hindi siya pinili.Nanginginig ang kamay ni Fortuna habang marahang itinulak ang pinto ng study room.Madilim sa loob. Ang tanging ilaw ay nagmumula sa maliit na lampshade sa tabi ng mesa. Ngunit ang pinakakitang-kita sa lahat ay ang pigura ni John—nakasandal sa sofa, may hawak na bote ng alak, tulala.Ilang basag na bote ang nagkalat sa sahig."John," mahina niyang tawag.Hindi ito kumilos.Lumunok siya ng laway at muling lumapit."John, tama na ‘yan."Mabilis ang naging kilos ni John. Sa isang iglap, lumipad ang bote ng alak mula sa kanyang kamay at dumapo sa pader, nagkapira-piraso sa sahi
Last Updated : 2025-03-14Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 36
Naiwan si Fortuna sa loob ng silid, nakatulala, habang unti-unting nilalamon ng katahimikan ang paligid. Ang sakit ng mga salitang binitiwan ni John ay parang kutsilyong paulit-ulit na itinutusok sa kanyang puso.Sinundan niya ng tingin ang pinto kung saan lumabas ang lalaki, dala ang unan at kumot.“Hinding-hindi kita mamahalin, kahit kailan.”Ang mga salitang iyon ay nag-iiwan ng sugat na hindi na mahihilom.Mabigat ang dibdib niyang napaupo sa gilid ng kama, pilit na nilulunok ang hinanakit. Gusto niyang umiyak, gusto niyang sumigaw, pero anong silbi? Sa laban na ito, siya lang naman ang may gusto lumaban. Siya lang ang patuloy na lumulubog.KinabukasanMaaga pa lang, gising na si Fortuna.Madilim pa ang langit, tahimik pa ang buong mansyon, pero hindi niya alintana ang lamig ng umagang iyon. Nasa kusina siya, nakatayo sa harap ng kalan, habang dahan-dahang hinahalo ang mainit na sopas na inihahanda niya para kay John.Ito na lang ang kaya niyang gawin—ang ipakita sa kanya, sa munt
Last Updated : 2025-03-15Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 37
At sa loob ng sarili niyang kwarto, muling bumagsak ang isang baso ng alak.Habang nag-iisa sa hardin, mahigpit na yakap ni Fortuna ang sarili. Hindi niya na napigilan ang pagpatak ng luha.Pilit niyang inuunawang mabuti si John, pero sa bawat araw na lumilipas, mas lalo lang siyang nasasaktan.Hindi na siya sigurado kung kaya pa niya.“Fortuna?”Napalingon siya at nakita ang kanyang ina, si Jinky, na bumisita sa kanya, na nakatingin sa kanya nang may pag-aalala.“A-anak, bakit ka umiiyak?”Pinahid ni Fortuna ang kanyang pisngi, pero huli na. Alam niyang nakita na ito ng kanyang ina.“Wala ‘to, Ma,” mahina niyang sabi, pilit na ngumingiti.Pero hindi na siya naniwala ni Jinky. Lumapit ito sa kanya, maingat na hinawakan ang kanyang kamay. “Huwag mo akong gawing tanga, anak.”Hindi na napigilan ni Fortuna ang pagbagsak ng kanyang luha.“Nakakapagod na, Ma,” mahina niyang sabi. “Nakakapagod na magmahal sa taong hindi ako kayang mahalin.”Hinaplos ni Jinky ang buhok niya. “Anak… hindi mo
Last Updated : 2025-03-15Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 38
Napatingin si Fortuna kay John, naghihintay ng reaksyon nito.Pero imbes na matuwa, natigilan ito. Pumikit si John saglit bago mapait na ngumiti. “Gusto niyo akong paalisin dito?”“Hindi iyon ang punto,” sagot ni Irene, matigas ang boses. “Ikaw at si Fortuna ay may sarili nang buhay bilang mag-asawa. Hindi na tama na manatili pa kayo rito. Kailangang bumuo kayo ng sarili ninyong tahanan.”“Pero—”“Wala nang pero, John,” putol ni Luigi. “Ito ang tamang gawin.”Isang mapaklang tawa ang lumabas sa labi ni John bago ito tumingin kay Fortuna. “Narinig mo ‘yon? Gusto nilang ilagay tayo sa isang bahay na parang totoong mag-asawa tayo.”“John…” mahina niyang tawag, pero hindi siya nito pinansin.“Kailan ba kayo titigil sa pagpapanggap na totoo ang kasal na ‘to?” mariing tanong ni John habang nakatingin sa kanilang mga magulang. “Alam niyo namang hindi ko ginusto ‘to. Alam niyo namang hindi ko gusto si Fortuna.”“John!” sigaw ni Leona, gulat sa sinabi ng anak.Pero hindi natinag si John. Mas l
Last Updated : 2025-03-15Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 39
Samantala, Malamig ang simoy ng hangin nang makarating si John sa lumang bahay ni Senyora. Tahimik ang paligid, tanging langitngit ng kahoy na hagdan ang maririnig habang paakyat siya sa pamilyar na pintuan. Hindi siya nagdalawang-isip, agad siyang kumatok—malakas, desperado.Ilang segundo ang lumipas bago bumukas ang pinto.Doon, nakita niya si Senyora.Nakaharap ito sa kanya, nakasuot ng simpleng bestida, pero para sa kanya, wala nang mas gaganda pa sa babaeng nasa harapan niya. Ilang linggo na rin ang lumipas simula nang huli silang mag-usap. Ilang linggo mula nang mapilitan siyang pakasalan si Fortuna.Pero hindi pa rin siya sumusuko.“Anong ginagawa mo rito?” malamig na tanong ni Senyora.“Alam mong pupunta ako,” sagot ni John, diretso ang tingin sa kanya. “Hindi mo sinasagot ang mga tawag ko. Hindi mo man lang ako binigyan ng pagkakataong ipaliwanag ang lahat.”Tila nagdadalawang-isip si Senyora kung papapasukin siya, pero sa huli, bahagya nitong binuksan ang pinto. “Kung magpap
Last Updated : 2025-03-15
Latest chapter
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 123
Tahimik ang gabi, ngunit hindi matahimik ang loob ni John.Sa terrace ng condo ni Senyora, nakatayo siya, hawak ang baso ng wine. Tumititig sa malalayong ilaw ng siyudad na parang kumikindat sa kaniya—pero walang ningning na dumampi sa puso niya. Sa loob ng unit, maririnig ang malumanay na pagtawa ni Senyora habang nanonood ng TV. Ngunit ang bawat halakhak niya ay tila pumapaimbabaw sa katahimikang sinisikap ni John buuin sa kanyang sarili.“John, dito ka nga,” tawag ni Senyora mula sa loob. “May pinapanood akong comedy, gusto mo ‘to.”Ngunit hindi siya kumilos.Pinikit niya ang mga mata, malalim na huminga. Sa bawat bugso ng hangin na dumadampi sa mukha niya, may mga alaalang pumapait—hindi niya mapigilan. Larawan ni Fortuna habang naka-apron, nakatalikod sa kusina. Ang boses nito habang tinatawag siyang kumain. Ang paalala tuwing nalalasing siya. Ang mga mata nitong punô ng hinanakit—na noon ay binalewala lang niya.“Ang tahimik mo yata, John.” Niyakap siya ni Senyora mula sa likod.
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 122
Bumungad ang malamig na hangin ng gabi habang dahan-dahang bumababa si Fortuna sa sasakyan. Sa harap ng ancestral house ng pamilyang Han, isang tila tahimik at matatag na estruktura ang sumasalubong sa kanya—pero sa kabila ng katahimikang iyon, naroon ang mga alaala. Masasakit. Mabibigat. At ngayon, isang lihim na kailangan niyang itago.Si Jack Han ang unang lumapit sa kanya, binuksan ang pinto at marahang hinaplos ang kanyang likod. “Anak, dito ka na muna. Walang makakaabala sa’yo rito. Ligtas ka sa lahat… pati na kay Lola Irene.”Sumunod si Jinky, buhat ang ilang gamit ni Fortuna. Kita sa mga mata nito ang pagkabahala, pero mas nangingibabaw ang determinasyon.Pagpasok sa loob ng bahay, agad na naupo si Fortuna sa sofa. Bumuntong-hininga siya nang malalim. Napahawak sa tiyan—hindi pa halata, pero naroon na ang bigat. Hindi lang sa katawan, kundi sa puso.“Anak,” mahinang bungad ni Jinky, habang nauupo sa tapat niya. “Napag-usapan na namin ng papa mo. Hindi natin puwedeng ipaabot ka
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 121
Masiglang tinig ni Senyora sa kabilang linya, punong-puno ng tuwa—tila bang siya ang nagwagi sa isang laban na matagal na niyang kinikimkim.Pero si John, habang pinapakinggan iyon, ay tila nahulog sa isang balon ng katahimikan. Wala siyang masabi, kundi isang mahinang:“Hmm…”Pagkababa niya ng tawag, muling bumalik ang bigat. Ang katahimikan sa silid ay parang sumisigaw. Sumasalungat sa tinig ni Senyora na puno ng selebrasyon. Isang kalayaang hindi niya lubusang masayahan.Tumayo siya. Lumapit sa salamin. Tinitigan ang sarili—maputla, puyat, at walang ningning ang mga mata.“Kalayaan?” mahina niyang bulong sa sarili. “Kung ito ang kalayaan... bakit parang mas lalo akong nakakulong?”Tahimik ang loob ng sasakyan. Tanging tunog ng makina at mahinang hinga ni Fortuna ang maririnig. Nakatingin siya sa bintana habang lumilipas ang mga tanawin sa labas—mga punong tila naglalakad pabalik, mga alaalang pilit na iniiwan.Katabi niya si Jinky, habang si Jack ang nagmamaneho sa harapan. Sa gitn
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 120
Tahimik ang buong silid. Wala ni isang kaluskos. Tanging tunog ng malamig na aircon at ang unti-unting paglalim ng kanyang paghinga ang naririnig sa loob ng kwartong minsang naging saksi ng lahat ng kasinungalingan at pag-aalinlangan.Si John, nakahigang nakatingin sa kisame, suot pa rin ang parehong damit na sinuot niya kagabi. Nanatili siyang walang kilos. Walang tinig. Parang estatwang kinain ng liwanag ng madaling-araw. Hawak niya ang puting scrunchie ni Fortuna — nahulog ito kagabi, noong huli nilang pagkikita sa loob ng bakuran ng Tan.Ang scrunchie. Gamit na simpleng gamit, ngunit para sa kanya ngayon, mas mabigat pa sa alinmang kayamanan ng mga Tan o Han. Para itong huling alaala ng isang taong hindi na babalik. Huling hibla ng buhay na unti-unting lumayo sa kanya.Napapikit si John. Mahigpit ang pagkakapit niya sa scrunchie. Para bang sa bawat segundo ng katahimikan, unti-unting kinakain ng katotohanan ang kanyang pagkatao.Umalis na si Fortuna. At ang mas masakit, hindi na s
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 119
Tumingin si Irene sa anak. Sandaling nagtagpo ang kanilang mga mata—mata ng isang anak na nag-aalala hindi lang para sa yaman, kundi sa gulong maaaring sumunod.Mabigat ang buntong-hininga ni Irene bago siya sumagot.Mabigat ang buntong-hininga ni Irene bago siya sumagot. Dahan-dahan siyang umupo sa upuang minana pa niya sa kaniyang ama—isang lumang silyang kahoy, simbolo ng kapangyarihan at bigat ng pangalan ng Tan.“Ang kasunduan…” bulong ni Irene, halos hindi marinig. “May bisa pa rin ‘yon, Luigi. Ang mga papeles ay perpektong pinirmahan. Legal. Matibay. At nakatali pa rin sa pangalan ng anak ni Jack Han.”Napakunot ang noo ni Luigi. “Pero, Ma… hiwalay na sila. Hindi ba’t kapag napawalang-bisa ang kasal, nawawala rin ang bisa ng kasunduang iyon?”Napapikit si Irene, pinisil ang sariling sintido. “Hindi gano’n kasimple, anak. Hindi lang kasal ang tinutukoy sa kasunduang ‘yon. May clause doon na nagsasabing—anumang mangyari sa relasyon nina John at Fortuna, mananatili ang paghahati n
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 118
Pumirma agad si Fortuna. Walang alinlangan, walang pagdadalawang-isip. Isang linya lang ng tinta, ngunit parang itinali niya roon ang bawat sakit, bawat pasakit, bawat pangarap na kailanma’y hindi natupad.Nang inabot kay John ang papel, tumigil siya. Nanlalamig ang mga daliri niya. Tila ayaw kumilos ng kamay niya."John," bulong ni Irene, "kung hindi mo pipirmahan, lalong masasaktan ang lahat. Kung mahal mo talaga si Fortuna… hayaan mo na siyang maging malaya."Dahan-dahang gumalaw ang kamay ni John. At sa isang kisapmata, pumirma siya. Pero kasabay ng tinta sa papel ay ang pagdaloy ng luha mula sa kanyang mga mata. Hindi siya umiiyak ng malakas. Tahimik lang, pero mabigat. Para bang ang sarili niya ay unti-unting gumuho.Pagkalagda ni John, hindi na nagsalita si Fortuna. Tumayo siya, ni hindi tumingin sa paligid, at diretsong lumakad palabas ng bahay. Parang kaluluwa na binigyan ng bagong buhay—may kirot, may lungkot, pero malaya.“Fortuna!” sigaw ni John, pilit siyang sinundan.Ngu
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 117
Bumabalot pa rin ang malamig na hangin sa loob ng ancestral house ng mga Tan. Hindi ito dahil sa panahon, kundi dahil sa bigat ng damdamin ng bawat isa sa loob ng sala. Ang chandeliers ay tila ba ayaw magningning, ang marmol ay malamig sa talampakan, at ang bawat paghinga ay parang mabigat na buntong-hininga.Si Madam Irene Tan, nakaupo sa gitna ng antigong sofa na pinaglihan ng marami nang lahi, ay nakatingin sa kawalan. Sa harap niya ay ang kanyang anak na si Luigi Tan, at ang manugang niyang si Leona, ina ni John Tan.Sa tabi ni Luigi, nakatayo si John, namumutla at tila wala sa sarili. Nakayuko, nanginginig ang mga kamay. Katabi niya ang ina, si Leona, na paulit-ulit ang himas sa braso ng anak na tila pinipilit nitong mapanatag.At doon sa pintuan, tahimik ngunit matatag—si Fortuna, hawak-hawak ang kanyang bag na tila ba kasingbigat ng lahat ng sugat na iniwan ng relasyon nila ni John."Luigi," mahinang tawag niya.Agad na lumapit ang apo niyang si Luigi. “Yes, Ma?”"Pakitawagan a
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 116
Tahimik na nagmumuni-muni si John habang ang bawat salita na lumabas mula sa kanyang bibig ay patuloy na bumibigat sa kanya. Ang kanyang katawan, na minsang matibay at puno ng tapang, ngayon ay parang isang piraso ng kahoy na natutunaw sa ilalim ng init ng katotohanan.Sa kabila ng mabigat na katahimikan sa sala, ramdam ang bawat galos sa puso ni Jinky. Pinipilit niyang huwag ipakita ang sakit, ngunit ang mga luha na patak-patak ay masakit na patunay ng mga sugat na hindi kayang paghilumin ng mga salita."John..." ang mahinang tinig ni Jinky. "Bakit mo hinayaan mangyari 'to? Bakit hindi mo kami pinakinggan?" Ibinagsak ni Leona ang ulo, at tila ang mga tanong na iyon ay siyang nagtulak sa kanya para magdusa nang mag-isa. "Alam mo, kahit gaano mo kami kamahal, hindi ko na kayang tanggapin kung bakit ka naging ganito..."Si Jack, na kanina pa galit na galit, ay hindi na nakatiis. Tumayo siya at mabilis na lumapit kay John. "Wala ka nang ibang pwedeng sabihin pa! Huwag mong gawing dahilan
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 115
Madaling-araw. Kasunod ng matinding pag-uusap nila John at Madam Irene, agad siyang kumilos. Kinuha ni Madam Irene ang kanyang telepono at nagpadala ng mensahe kina Jinky at Jack Han. Isang pagpupulong ang itinakda para sa araw ding iyon—oras na upang pag-usapan ng bawat pamilya ang kinahinatnan ng kasal nina John at Fortuna.Sa loob ng isang pribadong function room sa isang lumang resthouse ng mga Tan, alas-diyes ng umaga.Naglalakad paikot sa mesa, halatang balisa si Jinky “Ano bang ibig sabihin nito, Madam Irene? Bakit mo kami pinatawag nang ganito kaaga? Hindi pa nga natutuyo ang luha ng anak ko, heto’t gusto mong mag-usap tayo?”Tahimik. Malumanay pero may bagsik sa tinig ni Madam Irene“Dahil oras na. Hindi na puwedeng patagalin. Kailangang pag-usapan natin ito, habang may natitira pang respeto sa pagitan ng dalawang pamilya.”“May respeto pa ba, Irene? Pagkatapos ng lahat ng ginawa ng apo mo sa anak namin?”Nanigas ang tinig ni Jack Han habang nakatitig sa matandang babae. Hin
