All Chapters of ฮูหยินตัวร้ายพ่ายรักท่านแม่ทัพ: Chapter 51 - Chapter 60

บทที่ 51. ตอน มิอาจเทียบกันได้/1ผู้ที่ดึงตัวหลิวชิงหลินเข้าไปในตรอกคือซุนเซิงนั่นเอง เขาตามหลิวซืออินออกมาแล้วปล่อยให้นางกลับไปรับเด็กๆ ตัวเขาซุ่มรออยู่ด้านนอก เมื่อเห็นหลิวชิงหลินเดินออกมาก็สะกดรอยตาม จนสบโอกาสดึงนางเข้ามาคุยที่ตรอกร้างแห่งนี้“พี่ซุน นี่ท่านทำอะไร”หลิวชิงหลินเมื่อเห็นว่าเป็นผู้ใด ก็หยุดร้องโวยวาย นางมองหน้าซุนเซิงพบว่า เขามองนางด้วยสายตาคล้ายดูแคลน“หึ ข้าไม่คิดทำอะไรเจ้าหรอก เพียงแค่อยากคุยกับเจ้าสักครู่ มาทางนี้เถอะ”ซุนเซิงเดินนำนางไปยังรถม้าที่จอดอยู่ เขาเดินขึ้นไปบนรถ ทำให้หลิวชิงหลินต้องเดินตามขึ้นไปเมื่อเข้ามาด้านในก็พบว่าซุนเซิงนั่งอยู่แล้ว จึงนั่งลงฝั่งตรงข้าม เอ่ยถามเขาออกไปว่า“พี่ซุน ท่านมีเรื่องอะไรจะคุยกับข้า”“รับเงินนี่ไป”ซุนเซิงวางตั๋วแลกเงิน ลงบนโต๊ะตรงหน้าหลิวชิงหลิน“เงินอะไร ข้าไม่รับ”หลิวชิงหลินไม่ยอมหยิบ นางส่ายหน้าปฏิเสธทันที“เงินร้อยตำลึง มันมากพอจะให้เจ้ากับแม่มีชีวิตที่สุขสบาย หากรู้จักใช้จ่ายไม่ฟุ่มเฟือยเกินไป รับไปสิ”"เหตุใดท่านต้องให้เงินข้าด้วย""เจ้ากับแม่มาพบซืออิน ไม่ได้หวังเงินทองหรอกหรือ"ซุนเซิงคิดใช้เงินฟาดหัวนาง เขาดูแคล

บทที่ 53. ตอน ตกหลุมพรางซุนเซิงพาหลิวชิงหลินและนางหวังจู มาถึงบ้านของพวกนางในช่วงเย็น ตลอดทางเขานั่งอยู่ด้านนอกทำหน้าที่ขี่รถม้า ปล่อยให้สองแม่ลูกนั่งอยู่ด้านใน นางหวังจูแรกนั้นไม่ยินยอมกลับ แต่ถูกหลิวชิงหลินบังคับพาตัวมาจนได้ นางจึงบ่นลูกสาวมาตลอดทาง“ถึงบ้านของพวกเจ้าแล้ว รีบลงมาเถอะ ข้าขอส่งแค่นี้”เมื่อรถม้าจอด ซุนเซิงก็กระโดดลงไป แล้วตะโกนบอกสองแม่ลูกให้ลงมาจากรถ“ขอบคุณพี่ซุนมากที่มาส่งข้ากับท่านแม่ เข้าไปดื่มน้ำชา แล้วค่อยกลับนะเจ้าคะ”หลิวชิงหลินประคองมารดาลงมาจากรถพลางเอ่ยขอบคุณ นางเห็นว่ารถม้าเร่งเดินทางคงจะเหน็ดเหนื่อย จึงเชิญเขาไปดื่มชาพักผ่อนก่อน“ไม่เป็นไร ข้าจะกลับแล้ว”ซุนเซิงปฏิเสธ แต่นางหวังจูกลับไม่ยินยอม นางมีแผนการบางอย่างผุดขึ้นในใจ จึงเอ่ยขึ้นว่า“คุณชายซุน พักสักครู่คงไม่เสียเวลา ให้พวกข้าสองแม่ลูก ตอบแทนน้ำใจท่านสักครั้งเถอะ”“พี่ซุน พักม้าให้กินน้ำก่อน นี่ก็ค่ำแล้วท้องฟ้าก็ครึ้ม อีกสักครู่ฝนคงจะตกเดินทางกลับจะอันตราย”หลิวชิงหลินมองท้องฟ้าที่กำลังครึ้ม มีเมฆดำปกคลุม ในไม่ช้าฝนคงตกลงมา นางนึกเป็นห่วงซุนเซิง จึงคิดรั้งตัวเขาไว้“ก็ได้ พวกเจ้าไปข้างในกันก่อน เด

บทที่ 55. ตอน พิศวาสท่ามกลางสายฝนเขาจับแขนพาหลิวชิงหลินเข้าไปในรถม้า แล้วดึงทึ้งเสื้อผ้าของนางออกจากร่าง ตัวเขาเองสลัดเสื้อผ้าเปียกชื้นของตัวเองออกจนเปลือยเปล่า จากนั้นผลักนางให้นอนลงบนพื้น ร่างหนากว่าขึ้นทาบทับ กอดรัดร่างนุ่มเนียนของนาง“ชิงหลิน เจ้างามเกินไปแล้ว ข้าทนไม่ไหวแล้ว”ซุนเซิงหยัดกายขึ้นมองเรือนร่างงดงามขาวผ่อง ราวกับก้อนสำลีของหลิวชิงหลิน ดวงตาจับจ้องไปยังยอดทรวงสีหวาน สายตามองไปขึ้นไปยังใบหน้างดงาม แล้วจดจ้องที่ริมฝีปากก่อนจะสอดมือใต้ท้ายทอย บังคับให้นางเงยหน้ารับจุมพิตเร่าร้อนของเขา“พี่ซุน อย่าเจ้าค่ะ...”หลิวชิงหลินครางเสียงสะอื้นเอ่ยห้าม แต่กลับลืมตัวเผยอปากออกรับเรียวลิ้นร้อนที่สอดเข้ามา ขยับริมฝีปากตอบโต้เขาอย่างลืมตัว มือเรียวบางคล้องคอเขาไว้ นางหลับตาแน่นหอบหายใจแรงเมื่อถูกเขาจูบจนแทบหายใจไม่ทัน ลมหายใจร้อนผ่าวของเขาหอบกระเส่า ประสานกับเสียงลมหายใจของนางที่ดังไม่แพ้กัน เสียงดูดริมฝีปากดังขึ้นเมื่อเขาเม้มริมฝีปากล่างของนาง ดูดแรงจนเกิดเสียงจุ๊บ ก่อนจะปล่อยให้นางได้หายใจ แล้วไต่ริมฝีปากลงมาตามลำคอ ขบเม้มตรงซอกคอขาวผ่อง จนเกิดรอยแดงจ้ำเล็กๆ คล้ายต้องการประทับตราควา

บทที่ 57. ตอน ปราบโจรสลัด เมืองหนานไห่เป็นเมืองท่าสำคัญของแคว้นเป่ยฉี มีการค้าขายแลกเปลี่ยนสินค้ากันอย่างคึกคัก เรือเดินสมุทรของพ่อค้าต่างแดนนำสินค้ามาจำหน่าย และซื้อสินค้านำขึ้นเรือกลับไปขายยังบ้านเมืองของตัวเอง ปัญหาที่ยากจะแก้ไขคือ มีเรือของโจรสลัดคอยดักปล้นเรือที่ออกจากท่าเรือเมืองหนานไห่ สร้างความเดือดร้อนให้กับพ่อค้าต่างแดน จนนำเรื่องไปร้องเรียนทางการ ฮ่องเต้ได้รับฏีกาจึงสั่งการให้ใต้เท้าโส่วฝู่จัดการเรื่องนี้ ใต้เท้าโส่วฝู่จึงส่งฉู่หมิงฮ่าว แม่ทัพของกองทัพวายุทมิฬมาปราบปรามโจรสลัด เรือสินค้าลำหนึ่งแล่นออกจากท่าเรือหนานไห่ บนเรือไม่ได้บรรทุกสินค้าแต่อย่างใด ทว่ากลับซ่อนกองกำลังทหารของกองทัพวายุทมิฬเอาไว้ ทหารทุกนายถูกสั่งให้ปลอมตัวเป็นพ่อค้าและคนเรือ ฉู่หมิงฮ่าวถอดหน้ากากเงินของเขาออก ติดหนวกเคราพรางตัวเป็นลูกเรือคนหนึ่ง เขายืนด้านบนดาดฟ้าเรือ มองดูท้องทะเลสีคราม วันนี้ท้องฟ้าแจ่มใส คลื่นลมในทะเลสงบเหมาะแก่การนำเรือออกจากท่า เมื่อเรือแล่นพ้นชายฝั่งได้ครู่หนึ่ง ก็ปรากฏเรือลำใหญ่ลำหนึ่งบนท้องน้ำแล่นตรงมาหา ธงสีดำรูปหั

บทที่ 59. ตอน ความสับสนในใจสำนักศึกษาหยุดเรียนหนึ่งเดือน อี้หนิงกับผิงอันจึงไม่ต้องไปเรียน เด็กๆ ตื่นขึ้นมาก็ตามมารดามาที่ร้านขายอาหารทะเลแห้ง หลิวซืออินฝากลูกๆ ไว้กับนางฉีฮุ่ย ตัวนางไปตรวจดูบัญชีของโรงผลิตทั้งสองแห่งหลังจากตรวจดูโรงผลิตเสร็จระหว่างทางแวะซื้อขนมมาฝากเด็กๆ เมื่อนางกลับมาที่ร้านขายอาหารทะเลแห้ง เจ้าซาลาเปาน้อยทั้งสองไม่ได้อยู่ที่ร้าน“ท่านแม่ทัพส่งคนมารับเด็กๆ ไปที่จวนเจ้าค่ะ เมื่อวานท่านแม่ทัพไปปราบโจรสลัดแล้วได้รับบาดเจ็บ จึงอยากพบหน้าเด็กๆ ข้าพยายามขัดขวางแล้ว แต่อี้หนิงกับผิงอันไม่เชื่อฟัง พวกเขารู้ว่าท่านแม่ทัพบาดเจ็บ ก็ร้องไห้อยากไปหาท่านลุง”นางฉีฮุ่ยบอกกับหลิวซืออิน ด้วยสีหน้าหนักใจ ข่าวการปราบโจรสลัดดังไปทั่วเมือง ชาวบ้านต่างพูดถึงเรื่องนี้ บางคนถึงกับไปดูหัวของหัวหน้าโจร ที่โดนตัดหัวเสียบประจานไว้บนกำแพงเมือง ไม่คิดว่าการปราบโจรครั้งนี้แม่ทัพฉู่ถึงกับได้รับบาดเจ็บกลับมา“ช่างเถอะ ข้าไม่กล่าวโทษท่านป้า แล้วพวกเขาไปนานหรือยัง”หลิวซืออินรู้ดีว่านางฉีฮุ่ยพยายามห้าม แต่เด็กน้อยทั้งสองนั้นผูกพันกับแม่ทัพหนุ่มมาก เมื่อได้ข่าวว่าเขาได้รับบาดเจ็บ ย่อมต้องการไปเยี่ยม