Semua Bab ฮูหยินตัวร้ายพ่ายรักท่านแม่ทัพ: Bab 31 - Bab 40

บทที่ 32 ตอน ป้อนยา"นี่ท่านจะทำอะไร"นางขยับถอยห่าง หมุนกายจะวิ่งหนีออกมา แต่อีกฝ่ายมีวรยุทธสูงส่ง ดีดเท้ามาดักหน้าเอาไว้ก่อน เขากระชากร่างงามเข้ามากอดไว้แน่น วงแขนแข็งแกร่งดุจเหล็กรัดไว้จนกระดิกตัวไม่ได้ "ปล่อยนะ คนสารเลว อุ๊บ!"คำด่าไม่ทันจะหลุดพ้นออกมาครบทุกคำ ก็ถูกริมฝีปากร้อนรุ่มประกบปิดเอาไว้ หลิวซืออินเบิกตากว้างพยายามดิ้นรน แต่ไม่อาจต่อต้านไหว ถูกแม่ทัพหนุ่มบดเคล้าริมฝีปากจนแทบหายใจไม่ทัน เขาดันร่างงามจนหลังพิงขอบประตู จุมพิตของเขาดุดันและเร่าร้อน เรียวลิ้นร้อนซอกซอนเข้าไปในโพรงปากนุ่ม กวาดต้อนทุกความหวานดั่งภมรหนุ่มซุกไซ้หาเกสรดอกไม้ เขากำลังทำให้นางสิ้นแรงขัดขืน สัมผัสนั้นราวกับมอมเมานางให้อ่อนระทวยสิ้นเรี่ยวแรง ฉู่หมิงฮ่าวเพียงได้แตะริมฝีปากลงไป ในสมองของเขาก็เหมือนจะโล่งโปร่งเบาขึ้นมา ใบหน้าของสตรีในความฝันซ้อนทับกับใบหน้าของหลิวซืออิน จนยากจะแยกออก เขาดื่มด่ำริมฝีปากหอมหวาน มือก็ลูบไล้ผิวกายอ่อนนุ่ม กอดรัดร่างงามของนางไว้แนบชิด หัวใจพลันเกิดความรู้สึกอิ่มเอม ราวกับบางสิ่งที่หายไปในชีวิตหวนกลับคืนมาอีกครั้ง เขาเฝ้าวนเวียนจุมพิตนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนเมื่อร

บทที่ 34. ตอน อย่าเอ่ยถึงคนผู้นั้นอีกหลิวซืออินกลับมาถึงบ้านก็นอนซมด้วยพิษไข้อยู่หลายวัน นางฉีฮุ่ยจึงต้องมาช่วยดูแล โดยให้ซุนเชิงช่วยดูแลร้านขายอาหารทะเลแห้งชั่วคราว หอยาได้นำยามาส่งที่บ้านของหลิวซืออิน โดยบอกว่าเป็นคำสั่งของท่านแม่ทัพฉู่หมิงฮ่าว"ป้าฉี อี้หนิงกับผิงอันล่ะ"เมื่อหลิวซืออินอาการดีขึ้น นางถามหาเด็กๆ นางฉีฮุ่ยซึ่งกำลังยกถ้วยโจ๊กเข้ามา ก็บอกว่า"อาซุนพาเด็กๆ ไปที่ร้านขายอาหารทะเลแห้ง เด็กๆ บ่นว่า อยู่ที่บ้านเบื่อหน่ายนัก อยากจะกินขนม น้ำตาลปั้นและถังหูลู่ ข้าเห็นว่าช่วงนี้เด็กๆ รู้ความมาก ก็เลยปล่อยให้ไป เถ้าแก่เนี้ยไม่ต้องเป็นห่วง ข้ากำชับอาซุนกับเหล่าต้าแล้ว ให้ดูแลเด็กๆให้ดี""ที่ร้านกับโรงผลิตเป็นอย่างไรบ้าง ข้าไม่ได้ไปดูแลเสียหลายวัน""ร้านค้าเรียบร้อยดี ส่วนโรงผลิตนั้น อาซุนเป็นคนไปดูแลให้ สองสามวันมานี้ทางการได้เข้ามาตรวจโรงผลิตของเรา โดยเฉพาะโรงผลิตเกลือ อาซุนได้จัดการส่งบัญชีการส่งค้าเกลือให้ทางการเรียบร้อยแล้ว เถ้าแก่เนี้ยไม่ต้องเป็นห่วง"หลังจากมีการจับกุมพ่อค้าเกลือเถื่อนทางการได้ส่งคนเข้าตรวจตามโรงผลิตต่างๆ โดยเฉพาะโรงผลิตเกลือ คนที่ทำการค้าขายอย่างถูกต้อง ม

บทที่ 36. ชุดใหม่ของเจ้าซาลาเปาแฝด“ชุดใหม่ สีชมพู ท่านลุงรู้ได้อย่างไรว่าข้าชอบสีชมพู”ผิงอันเอาชุดมาทาบกับตัว แววตาพราวจ้าด้วยความดีใจ“ของผิงอันลุงเลือกสีชมพูให้ ส่วนของอี้หนิงเป็นสีฟ้า พวกเจ้าชอบหรือไม่”ฉู่หมิงฮ่าวอธิบาย ขณะหยิบชุดสตรีในห่อส่งให้หลิวซืออิน“นี่เป็นของท่านแม่ของพวกเจ้า มีลวดลายเดียวกันสีชมพูแบบเดียวกับของผิงอัน”“ท่านแม่ ท่านรับไปสิ ท่านลุงซื้อให้พวกเรา”อี้หนิงบอกมารดาทำให้หลิวซืออินจำต้องรับไว้ ด้านผิงอันหันไปอวดชุดใหม่ให้มารดาชม“ท่านแม่ เหมาะกับข้าใช่หรือไม่ สีเดียวกับท่านแม่เลย ข้าชอบมาก ท่านแม่ก็ชอบใช่หรือไม่เจ้าคะ”เด็กหญิงตัวน้อยเห่อชุดใหม่มาก นางหอบชุดลงจากเตียงเอามาทาบตัวหมุนไปมา อวดให้ผู้ใหญ่ทั้งสองชม อี้หนิงเองก็ไม่แพ้น้องสาวเขาถึงกับลองสวม“ท่านแม่ ข้าดูดีใช่หรือไม่”“เจ้าดูดีมาก ลุงเองก็มีชุดสีเดียวลายเดียวกับเจ้าเช่นกัน เราทั้งสองหากสวมชุดนี้ คงหล่อเหลาสง่างามไม่แพ้กัน”ในห่อผ้ายังมีชุดสำหรับบุรุษอีกชุด แม่ทัพฉู่สั่งตัดไว้ให้ตัวเขาใส่เข้าคู่กับอี้หนิง หลิงซืออินใส่เข้าคู่กับผิงอัน“คืนนี้เราไปเที่ยวงานโคมไฟ พวกเราสวมชุดนี้กันเถอะ”แม่ทัพหนุ่มบอกกับ

บทที่ 38. เดิมพันหัวใจหลังจากปล่อยโคมเสร็จ จึงพากันเดินมาหาอะไรกินที่ร้านขายอาหารข้างทาง ทั้งสี่หาที่นั่งได้แล้ว แม่ทัพฉู่หมิงฮ่าวก็เป็นคนไปสั่งอาหาร“ข้าสั่งปูนึ่งสองชั่ง แล้วยังมีขนมสลัดงาด้วย เห็นว่าที่นี่ปูสดใหม่ น่าจะอร่อยมาก”“ข้าชอบกินปู ท่านแม่ก็ชอบเหมือนกัน”ผิงอันน้อยชอบกินปูนึ่งมาก นางหยิบก้ามปูอ้าปากงับเคี้ยวกินท่าทางอร่อย“กินช้าๆ ระวังติดคอ ลุงจะแกะให้เจ้าเยอะๆ นะ”ฉู่หมิงฮ่าวช่วยแกะเนื้อปูให้เด็กหญิง และยังแกะส่งให้หลิวซืออินกับอี้หนิงด้วย ตัวเขาแทบไม่กินสักคำ เพราะเอาให้สามแม่ลูกกินหมด ปูสองชั่งหมดไปอย่างรวดเร็วต้องสั่งมาเพิ่มอีกสองชั่ง“ข้าชอบขนมสลัดงา ท่านแม่ท่านกินด้วยสิ”อี้หนิงเองกลับชอบขนมสลัดงา เขากินไปหลายลูก แล้วยังคีบขนมให้มารดากับน้องสาวด้วย“ท่านก็กินด้วยสิ แกะให้พวกเราแต่ตัวท่านไม่กินสักคำ”หลิวซืออินเห็นว่าแม่ทักฉู่ไม่ได้กินเนื้อปูเลย จึงคีบวางบนชามให้เขา พร้อมกับคีบขนมสลัดงาให้เขาอีกลูก“ข้านึกว่าเจ้าจะไม่ใส่ใจข้าแล้ว”เขาคีบเนื้อปูเข้าปากเคี้ยวอย่างมีความสุข รู้สึกว่าวันนี้เนื้อปูหวานกว่าปกติ ขนมสลัดงาแม้จะเย็นแล้ว แต่ก็ให้ความรู้สึกอบอุ่นในใจ มองดูเด

บทที่ 40. ตอน ไปรับเจ้าซาลาเปาแฝดที่สำนักศึกษา"ท่านมันเจ้าเล่ห์นัก ท่านบอกว่าจะพิสูจน์ให้ข้าเห็นว่าท่านจริงใจ คนจริงใจที่ไหนกัน เขาทำแบบนี้"นางตัดพ้อขึ้น มือพยายามแกะแขนของเขาออกจากร่าง แต่ก็เหมือนลูกกวางในคมเขี้ยวพยัคฆ์ ไหนเลยจะหลุดพ้นได้ง่ายๆ "หนึ่งเดือนที่ผ่านมา ข้าทำตัวไม่ดีตรงไหน เจ้าถึงไม่ยอมอยู่ใกล้ชิดข้า รู้หรือไม่ว่า ข้าทรมานแค่ไหน"จมูกโด่งงามกดลงบนแก้มนุ่ม สูดกลิ่นแก้มนวลเข้าปอด พลางระบายลมหายใจออกมาอย่างสบายใจ ท่าทางผ่อนคลายน่าหยิกนัก"ท่านมัน... ฉวยโอกาส"หลิวซืออินยกมือขึ้นถูแก้มร้อนผ่าวของตัวเอง แม่ทัพบ้าคนนี้ไม่ยอมละเว้นนาง จะดึงดันต่อต้านก็รู้ดีว่า เขาเจ้าอารมณ์เอาแต่ใจเพียงใด จำต้องสงบใจอยู่นิ่งๆ ในอ้อมแขนเขา จะได้ไม่เสียเปรียบมากกว่านี้"ซืออิน เจ้ารู้หรือไม่ว่า ข้าฝันเห็นเจ้ากับลูกๆ ทุกคืน ในฝันเด็กๆ เรียกข้าว่าท่านพ่อ ส่วนเจ้าเรียกข้าว่าท่านพี่ พอข้าตื่นขึ้นมาก็นึกเสียดายทุกครั้ง อยากให้พวกเราเป็นเช่นในความฝัน"นับตั้งแต่พบหน้าหลิวซืออิน เขากลับนอนหลับโดยไม่เคยฝันถึงสตรีคนนั้นอีกเลย แต่ในความฝันกลับมีนางและหนูน้อยทั้งสองเข้ามาแทนที่ ภาพครอบครัวเริ่มชัดเจนขึ้นทุ