Semua Bab ฮูหยินตัวร้ายพ่ายรักท่านแม่ทัพ: Bab 41 - Bab 50

บทที่ 42. ตอน คนที่คิดว่าตายจาก ที่แท้ยังอยู่ซุนเซิงทำงานในร้านขายอาหารทะเลแห้งของหลิวซืออินมาตั้งแต่เริ่มก่อตั้งร้าน ตอนนี้เขาเป็นหลงจู๊ของร้าน มีหน้าที่รับผิดชอบดูแลบัญชีการค้าของร้าน รวมถึงการควบคุมรถส่งของให้นำของไปส่งตามเมืองต่างๆ เขามักเป็นตัวแทนของหลิวซืออินในการติดต่อค้าขายกับร้านค้าแห่งใหม่ในเมืองอื่น ยามนี้เมืองต้าหลี่มีร้านขายอาหารทะเลแห้งเปิดใหม่ ต้องการสินค้าจากร้านของหลิวซืออินไปจำหน่าย เถ้าแก่ส่งคนมาเจรจาซื้อขาย สินค้ารอบแรกซุนเซิงจึงเป็นคนนำไปส่งด้วยตัวเอง และถือโอกาสวางบัญชีการค้าไว้ ในครั้งต่อไปก็จะได้ส่งเพียงบัญชีสั่งสินค้าเข้ามา ก็จะนำของไปส่งได้ทันทีการค้าครั้งนี้ทำได้เรียบร้อยดี ซุนเซิงรับเงินค่าสินค้าแล้วก็พักอยู่ที่เมืองต้าหลี่หนึ่งคืน เขารู้ว่าบ้านเดิมของหลิวซืออินอยู่ที่นี่ จึงคิดแวะไปดูสักหน่อย นางเคยเล่าให้เขาฟังว่า บ้านตระกูลหลิวถูกไฟไหม้คนตายทั้งบ้านหลังจากนั้นนางจึงติดตามเยี่ยเหวินจ้าวมาอยู่ที่เมืองหนานไห่"ที่นี่แหละ บ้านตระกูลหลิว"คนขับรถม้า พาเขามาส่งที่บ้านตระกูลหลิว ผ่านไปห้าปี บ้านที่เคยถูกเพลิงใหม่มีบ้านหลังใหม่สร้างขึ้นทดแทน"ข้าเคยได้ยินว่า

บทที่ 44. ตอน ไม่คู่ควร ไม่ควรคู่ในทุกเช้าหลิวซืออินจะปลุกอี้หนิงและผิงอันให้ตื่นขึ้น เพื่อเตรียมตัวไปสำนักศึกษา อี้หนิงนั้นไม่ค่อยงอแงเพียงเขย่าเบาๆ ก็ตื่นขึ้นมา แต่ผิงอันค่อนข้างจะปลุกยาก นางจะกลิ้งไปมาไม่ยอมลุกจากที่นอนง่ายๆ จนผู้เป็นมารดาต้องอุ้มเจ้าตัวน้อย เข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำถึงจะยอมตื่นเมื่อแต่งตัวเสร็จก็มากินอาหารเช้า พอได้กลิ่นอาหารผิงอันจึงตื่นเต็มตา แม่หนูคว้าตะเกียบคีบหมูเค็มเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ สลับกับกินโจ๊ก ใบหน้ากลมนั้นน่ารักน่าเอ็นดู ด้านอี้หนิงกินเรียบร้อยกว่าน้องสาว แต่กินน้อยจนมารดาต้องบังคับให้เขากินให้มากๆ"ท่านแม่ เลิกเรียนวันนี้ท่านลุงหมิง จะไปรับข้าใช่หรือไม่"ผิงอันเอ่ยถาม หลังจากจัดการกับโจ๊กหมดชามแล้ว มือหยิบซาลาเปาอีกลูกมากัดกินต่อ"ท่านลุงก็ไปรับพวกเจ้าทุกวันอยู่แล้ว เหตุใดเจ้าถึงยังถามแม่"ผิงอันจะถามมารดาเช่นนี้ทุกเช้า แม้จะรู้ว่าท่านลุงหมิงจะไปรับนางกับพี่ชายทุกวัน แต่ก็อยากจะถามเพื่อความมั่นใจ "ท่านแม่ ผิงอันนางใช้ท่านลุงทำการค้าให้นางขอรับ"อี้หนิงบอกความลับของน้องสาว พลางส่ายหน้าระอาใจ เขาหยิบผ้ามาเช็ดปากหลังจากพยายามกินโจ๊กให้หมดชาม "ข้าแค่เก็

บทที่ 46 ตอน ยังมีชีวิตอยู่/1ซุนเซิงเดินทางออกจากเมืองต้าหลี่พร้อมกับสองแม่ลูก ระหว่างทางเขาถือโอกาสแวะที่บ้านท่านลุงของเยี่ยเหวินจ้าวเพื่อสืบข่าว โดยทิ้งสองแม่ลูกไว้บนรถม้าบ้านตระกูลหลินที่เขาเคยเห็นสภาพถูกไฟไหม้เหลือแต่ซากนั้น บัดนี้กลับมีบ้านหลังใหญ่สร้างขึ้นทดแทน เมื่อซุนเซิงเข้าไปสอบถามหา เจ้าของบ้าน คนรับใช้ที่เฝ้าประตูอยู่ก็บอกว่า"นายท่านไม่อยู่ขอรับ สั่งว่าท่านอาจจะไป หลายวัน หากมีคนมาพบให้มาพบวันอื่น"เมื่อได้ยินดังนั้นซุนเซิง ก็รู้สึกแปลกใจมาก เขาจึงเอ่ยถามออกไปว่า"นายท่านของเจ้า แซ่หลินใช่หรือไม่""ใช่ขอรับ ป้ายด้านหน้าประตูก็ติดไว้ว่าที่นี่คือบ้านตระกูลหลิน ท่านมาถามหาเจ้าของบ้าน เหตุใดถึงไม่รู้ว่า บ้านหลังนี้เป็นบ้านตระกูลหลิน"คนรับใช้มองหน้าซุนเซิง ท่าทางหวาดระแวงเกรงว่าเขาจะเป็นคนร้าย "เมื่อห้าปีก่อนข้าเคยมาที่บ้านหลังนี้ ตอนนั้นเกิดเหตุไฟไหม้ขึ้น ทำให้บ้านหลังนี้ถูกไฟไหม้จนหมด มีผู้คนเสียชีวิตหลายคน ข้าจึงแปลกใจที่เจ้าของบ้านยังเป็นคนแซ่หลิน"สิ่งที่ซุนเซิงพูดออกมานั้น ทำให้คนรับใช้พยักหน้า ก่อนจะอธิบายให้ฟังว่า"อ้อ เป็นเช่นนั้นนั่นเอง เมื่อห้าปีก่อนไฟไหม้ที่นี่

บทที่ 48. ตอน มีญาติเช่นนี้ ไม่มีเสียดีกว่า/1โรงเตี๊ยมฝูไหลเป็นโรงเตี๊ยมชั้นดีในเมืองหนานไห่ อีกทั้งยังมีชื่อเสียงเรื่องอาหาร เถ้าแก่เนี้ยเจ้าของร้านมักคิดรายการอาหารแปลกใหม่รสชาติดีเยี่ยมออกมาเสมอ นางหวังจูกับหลิวชิงหลินรออยู่นานรู้สึกหิว จึงพากันออกมาจากห้องพักแล้วไปยังห้องอาหาร “เสี่ยวเอ้อ อาหารขึ้นชื่อของที่นี่มีอะไรบ้าง”นางหวังจูนั่งลงได้ ก็เรียกเสี่ยวเอ้อมาสั่งอาหาร“อาหารขึ้นชื่อของเรา ก็มีปลานึ่งซีอิ๊ว โจ๊กปู ซาลาเปาไส้ปู กุ้งผัดพริก ที่นี่อาหารทะเลสดใหม่ มีทั้งปู ปลา กุ้ง จะทอด นึ่ง ต้ม ล้วนรสชาติยอดเยี่ยม”เสี่ยวเอ้อแนะนำรายการอาหารของที่นี่ให้หลายอย่าง นางหวังจูได้ฟังก็น้ำลายสอ“เอามาทั้งหมดที่เจ้าว่า แล้วเอาปูนึ่งมาหนึ่งชั่งด้วย ข้าขอชาชั้นดีอีกหนึ่งกา”“ขอรับ โปรดรอสักครู่ อาหารพร้อมแล้วข้าจะยกมาให้”เสี่ยวเอ้อจดรายการอาหารเสร็จก็เดินออกไป“ท่านแม่ ท่านสั่งมากมายเช่นนี้ ข้าอาจจะจ่ายไม่ไหว”หลิวชิงหลินเอ่ยท้วงขึ้น นางพกเงินมาไม่มาก อาหารที่มารดาสั่งล้วนราคาแพง เกรงว่าเหรียญเงินในกระเป๋าของนางจะไม่พอจ่าย นางไม่กล้าเอ่ยขัดด้วยเกรงมารดาจะอับอาย“ทำไมเราต้องจ่ายเองด้วย ใครพ

บทที่ 50. ตอน มีญาติเช่นนี้ ไม่มีเสียดีกว่า/3"ซืออิน ข้าได้ยินว่าเจ้าเป็นเถ้าแก่เนี้ยมีกิจการร้านค้า สามีของเจ้าเป็นผู้ใดกันถึงได้ร่ำรวยเพียงนี้"นางหวังจูเอ่ยถามอีก หลังจากปล่อยให้หลิวซืออินกับบุตรสาวของตนปลอบใจกันจนรู้สึกดีขึ้น นางลอบมองซุนเซิง เห็นเขามองหลิวซืออินด้วยแววตาห่วงใย ก็คิดว่าคนผู้นี้น่าจะมีความสัมพันธ์กับหลานสาวของตน"สามีข้าก็คือโจรผู้นั้น เขาจากไปหลายปีแล้วเจ้าค่ะท่านอา กิจการพวกนี้ล้วนได้รับความช่วยเหลือจากพี่ซุน"หลิวซืออินยกความดีความชอบให้ซุนเซิง นางมีวันนี้ได้เพราะมีซุนเซิงกับป้าฉีคอยช่วยเหลือ "อ้อ ที่แท้คุณชายซุนเป็นหลานเขยของข้าหรือนี่"นางหวังจูกลับเข้าใจว่าซุนเซิงคือสามีใหม่ของหลานสาว "ท่านอา ท่านเข้าใจผิดแล้ว พี่ซุนกับข้าเราไม่ได้เป็นสามีภรรยากัน พี่ซุนเป็นหุ้นส่วนการค้าของข้า กิจการร้านค้าที่มีส่วนหนึ่งเป็นของพี่ซุน"หลิวซืออินรีบปฏิเสธ นางมองเห็นสายตาของหลิวชิงหลินที่มองซุนเซิง ก็นึกอยากเป็นแม่สื่อให้พี่สาวกับซุนเซิง ติดขัดตรงท่านอาอาจจะไม่เห็นด้วย นางจึงคิดยกฐานะซุนเซิงให้เป็นหุ้นส่วนการค้า ทำให้เขาดูดีขึ้นในสายตาท่านป้า"คุณชายซุน ท่านเป็นหุ้นส่วนการค