All Chapters of ฮูหยินตัวร้ายพ่ายรักท่านแม่ทัพ: Chapter 61 - Chapter 70

บทที่ 61 ตอน มิอาจตัดใจ “ท่านแม่ข้าง่วงแล้ว” ผิงอันกินขนมจนพุงป่อง เมื่อท้องอิ่มก็รู้สึกง่วงนอนขึ้นมา อี้หนิงเองก็ตาปรือๆ หลิวซืออินหันไปมองเจ้าของเรือ อีกฝ่ายรีบลุกขึ้น “บนเรือมีห้องพัก เจ้าพาอี้หนิงกับผิงอันไปนอนเถอะ ผิงอันมาเถอะเดี๋ยวลุงจะพาไปนอน” ฉู่หมิงฮ่าวอุ้มผิงอันเดินนำไปยังห้องพัก บนเรือลำนี้ค่อนข้างกว้างขวาง มีห้องพักถึงสองห้อง อีกทั้งยังมีห้องครัวแยกต่างหาก คนรับใช้กับคนเรือ พากันไปรวมตัวอยู่ในห้องครัว บนเรือจึงเงียบสงบ “ให้เด็กๆ นอนที่ห้องนี้เถอะ ข้าให้คนจัดห้องไว้แล้ว” แม่ทัพฉู่อุ้มผิงอัน ที่ตอนนี้นอนหลับคาอกเขาไปวางบนเตียง อี้หนิงเดินตามมานอนข้างๆ แล้วหลับตามน้องสาวไปอย่างรวดเร็ว หลิวซืออินถอดรองเท้าให้พวกเขา หยิบผ้าห่มมาคลุมให้เด็กๆ จากนั้นก็ใช้ผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดปากที่เลอะเทอะคราบขนมของผิงอัน เด็กน้อยทั้งสองนอนหลับตาพริ้ม น่ารักน่าเอ็นดู “หากเจ้าง่วง ก็นอนกับพวกเขาเถอะ ข้าจะออกไปข้างนอก” แม่ทัพฉู่หมิงฮ่าว เดินออกมานอกห้อง เขากุม

บทที่ 63ตอน ความจำฟื้นคืน/2 หลิวซืออินครางเสียงสั่นแผ่วหวิว ลมหายใจหอบกระเส่า นางพยายามขัดขืน ทว่า... ร่างกายกลับอ่อนระทวยไปกับสัมผัสเร่าร้อนนั้น มือบางขยุ้มผ้าปูที่นอนจนยับย่น เมื่อถูกเขาจู่โจมหนักหน่วงขึ้นทุกที ร่างกายของนางคล้ายทรยศเจ้าของ ทุกสัมผัสปลุกปั่นเร่งเร้าให้ความรู้สึกเสียวซ่าน จนกลั้นเสียงครางแทบไม่ไหว ร่างกายกำลังทรมานอย่างสาหัส “ท่านแม่ทัพ ไม่... ไม่นะ อา...” เสียงครางแผ่วโหยดังขึ้น ร่างงามสั่นสะท้านไปทั้งตัว สะโพกยกลอยขึ้นจากพื้น ส่ายร่อนตามสัญชาตญาณ รับการโลมเร้าลึกล้ำนั้น ภายในกายสาวปวดร้าว ร้อนผ่าว น้ำตาไหลรินออกมาจากหางตา ต้องการบางอย่างมาเติมเต็ม หลิวซืออินน้ำตาหลั่งรินออกมา ยอมรับว่านางกำลังจะพ่ายแพ้ แม่ทัพฉู่ทำให้ร่างกายของนางปั่นป่วนทรมาน มิอาจห้ามตัวเองไม่ให้ตอบสนองเขาได้ “ข้าจะทำให้เจ้า ลืมชายผู้นั้น” ฉู่หมิงฮ่าวสอดปลายนิ้วยาวเข้าไปในคูหาร้อนผ่าวปลายนิ้วแทรกลึก ขยับไปมาราวกับกำลังดีดฉิน คลึงขยี้ รุกเร้า ให้นางดิ้นพล่านไปตามบทเพลงพิศวาสของเขา ใบหน้า

บทที่ 65. ตอน ข้าคือสามีที่หายไปของเจ้า/2“พวกเจ้ารอตรงนี้ก่อน เดี๋ยวลุงจะสั่งให้คนหาขนมกับน้ำหวานมาให้พวกเจ้ากิน”แม่ทัพหนุ่มเดินไปกระตุกเชือกที่ผูกกระดิ่งเอาไว้ เสียงกระดิ่งดังขึ้น เสี่ยวชุ่ยรีบวิ่งขึ้นมาทันที“เจ้าไปหาขนมกับน้ำหวานมาให้เด็กๆ แล้วให้เสี่ยวหยาไปดูแลฮูหยินของข้าด้วย หากนางต้องการสิ่งใดก็ทำตามที่นางสั่ง ไปได้แล้ว”ก่อนที่เขาจะออกมาจากห้องนั้น หลิวซืออินตื่นแล้ว แต่นางนอนหันหลังให้เขาไม่ยอมลุกขึ้นมา บทรักอันเร่าร้อน ทำให้นางเพลียหลับไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถูกเขาปลุกให้ตื่นขึ้นมาตักตวงความหวานจากกายนางอีกรอบ หลิวซืออินไม่ยอมลืมตามองหน้าเขา จึงไม่รู้ว่าบุรุษผู้ที่กำลังบรรเลงเพลงรักบนตัวนาง คือสามีที่นางคิดว่าตายจาก เขาลุกออกมาพร้อมกับหยิบหน้ากากมาสวม ปล่อยให้นางนอนอยู่ในห้องเพียงลำพัง“เจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพ”เสี่ยวชุ่ยรับคำ แล้วลงไปจัดการตามคำสั่ง สาวใช้ผู้นี้นึกอิจฉาเถ้าแก่เนี้ยคนงาม ท่านแม่ทัพมีใจให้แม่ม่ายลูกติด ถึงกับเรียกนางว่าฮูหยิน ทั้งที่ยังไม่ได้แต่งนางเข้าจวน สาวใช้เช่นนางคิดปีนเตียงแม่ทัพหนุ่มคงได้แค่ฝัน“เสี่ยวหยา ท่านแม่ทัพให้เจ้าไปดูแลสตรีของท่านแม่ทัพ”เสี่ยวชุ่ยบอ

บทที่ 67. ตอน ข้าคือสามีที่หายไปของเจ้า/4ฉู่หมิงฮ่าวหันไปบอกเด็กน้อยทั้งสอง หลิวซืออินเงยหน้าจากอกของเขา เช็ดน้ำตาบนแก้มตัวเอง "ท่านพี่ เหตุใดท่านถึงทอดทิ้งข้าไป นี่แหนะคนสารเลว"เมื่อหายตื่นตะลึง หลิวซืออินก็ตัดพ้อสามีด้วยความน้อยใจ เขาหายตัวไปถึงห้าปี กลับมาอีกครั้งในฐานะแม่ทัพใหญ่ เหตุใดถึงปิดบังนาง อีกทั้งยังล่อหลอกนางกับลูกให้หัวหมุน คิดแล้วก็รู้สึกโมโหขึ้นมา กำหมัดทุบหน้าอกเขาไปหลายที"ข้าไม่ได้ตั้งใจทอดทิ้งเจ้า โอ๊ย! เจ้าเบามือหน่อย ข้ายังบาดเจ็บภายใน"ฉู่หมิงฮ่าวแกล้งร้องโอดโอย ทั้งที่แรงจากมือน้อยๆ ของนาง ไม่ได้ทำให้เขาเจ็บเลย "ท่านแม่อย่าตีท่านพ่อ ฟังท่านพ่อก่อน"อี้หนิงรีบห้ามปรามมารดา ผิงอันนั้นยังตื่นตะลึงไม่หาย นางมองใบหน้าของท่านลุงหมิง แล้วมองใบหน้าพี่ชาย ก่อนจะพยักหน้า"ท่านแม่ ท่านลุงเป็นท่านพ่อของข้าจริงหรือเจ้าคะ" เด็กน้อยหันไปถามมารดาเพื่อความแน่ใจ"ใช่ เขาเป็นพ่อของเจ้า พ่อที่ทิ้งแม่ไปตั้งแต่เจ้าอยู่ในท้องแม่"หลิวซืออินตอบลูกสาว พลางหันไปทำตาเขียวใส่สามีแม่ทัพของนาง ความรู้สึกของนางในตอนนี้ ยากจะอธิบายออกมา มีทั้งความตื่นเต้นยินดี ความโมโห ความน้อยใจ ผสมกันจ

บทที่ 69 ตอน ชาติกำเนิด/2“พานางเข้ามา ข้าอยากคุยกับนางสักหน่อย”ท่านเสนาบดีหยางหันไปมองหน้าฮูหยินของตน นางพยักหน้าตอบรับ“ขอรับ ไปนำตัวหลิวซืออินเข้ามา”ใต้เท้าจื่อฝู่จึงสั่งการให้เจ้าหน้าที่นำตัวหลิวซืออินมา และนำตัวนางหวังจูกับลูกสาวมาด้วยทั้งสามคนนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น ใต้เท้าจื่อฝู่นั่งบนแท่นเตรียมสอบสวน ด้านข้างท่านเสนาบดีหยางกับฮูหยินนั่งอยู่ เมื่อเห็นทั้งสามคนมาพร้อมกันแล้ว จึงเริ่มสอบสวน“นางหวังจู เจ้าได้นำจี้หยกชิ้นนี้ไปขาย ที่ร้านรับซื้อของเก่าที่เมืองหลวงใช่หรือไม่”เจ้าหน้าที่ยกถาดใส่จี้หยกของกลาง มาวางตรงหน้านางหวังจู เอ่ยถามเสียงดุดัน ทำให้นางหวังจูสะดุ้งตัวสั่นเทาด้วยความกลัว รีบพยักหน้ารับ“ใช่เจ้าค่ะ ข้านำจี้หยกชิ้นนี้ไปขายเอง แต่มันไม่ใช่ของข้าเจ้าค่ะ จี้หยกชิ้นนี้เป็นของที่พ่อแม่ของหลิวซืออิน ให้นางไว้ดูต่างหน้า แม่สามีข้าเก็บรักษาเอาไว้ พอนางตายข้าจึงนำไปขาย”นางหวังจูซัดทอดความผิดให้บิดามารดาของหลิวซืออิน ตอนนำจี้หยกไปขายเถ้าแก่ร้านรับซื้อของเก่าให้ราคาดี นางจึงตัดสินใจขาย นำเงินพาลูกสาวกลับมาบ้านเดิม อยู่อย่างสงบมาสามปี ไม่คิดว่าของเล็กน้อยแค่นี้ จะนำภัยมาสู่ตั