All Chapters of โซ่ลับพันธะร้าย: Chapter 1 - Chapter 10

ร่างชายหญิงสองร่างต่างกำลังโรมรันกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ด้วยความปรารถนาที่ซุกซ่อนอยู่ภายในใจถูกปลดปล่อยออกมาทางอารมณ์พิศวาสที่ลุกโชนอย่างไม่มีท่าทีว่าจะมอดไหม้“อ๊ะ อื้มมมม” หญิงสาวเปล่งเสียงออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ บวกกับเสียงหอบกระเส่าของชายหนุ่มเมื่อเขาเร่งจังหวะเร็วแรงขึ้นเพื่อส่งเธอให้ถึงฝั่งฝัน“อ๊าาาาา” เสียงกรีดร้องของเธอทำให้เขาฮึกเหิมเพิ่มความรุนแรงยิ่งขึ้นไปอีก“โอวววว” ในที่สุดเขาก็ตามเธอไปแตะขอบสวรรค์ ส่งลาวาอุ่นเข้าไปในช่องทางรักทุกหยาดหยดความรู้สึกที่ได้ปลดปล่อยทำให้เขาและเธอเหมือนจะลอยขึ้นไปบนฟากฟ้าตามความสุขสมเขาทิ้งร่างลงข้างๆ กายสาว นอนฟังเสียงหอบหายใจกันและกันบนเตียงขนาดเล็กในห้องนอนของเธอ“ยาคุมหมดหรือยัง?” ชายหนุ่มเอ่ยถามในขณะที่เขาเอาแขนหนุนศีรษะของตัวเองข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็ยื่นออกไปให้หญิงสาวหนุนนอน“เหลือทานอีกสองวันก็หมดแล้วค่ะ” ดวงตาของเธอเหม่อลอยมองไปบนเพดาน“งั้นฉันก็เอากับฌาได้อีกแค่สองวันสินะ..” เขาถอนลมหายใจออกมาอย่างแรงราวกับไม่พอใจ“ค่ะ” “แล้วไปเรียนก็อย่าลืมเอายาแก้ปวดไปล่ะ เดี๋ยวก็ปวดท้องประจำเดือนจนร้องไห้อีก ฉันขี้เกียจจะดูแล” เขาบ่นออกมาอย่าง

สิ้นเสียงตอบรับ ชายหนุ่มรั้งเอวหญิงสาวเข้ามาประชิดอกแกร่ง เขาได้ยินเสียงหัวใจของเธอเต้นแรง คางมนถูกเชยขึ้นมาตามด้วยริมฝีปากแนบประกบ เปลือกตาปิดลงขณะที่ริมฝีปากสัมผัสกัน นิ้วของเขาเลื่อนไล้ไปบนต้นคอระหว่างแนบจูบ เป็นการจูบที่เริ่มต้นช้าๆ ปลุกเร้าความต้องการด้วยลิ้นที่แทรกเข้ามา ลมหายใจของเธอขาดเป็นห้วงๆ จูบที่ทำให้รู้สึกคล้ายกับถูกกลืนกิน มือข้างหนึ่งของเขาค่อยๆ ปลดเปลื้องชุดนอนออกจากร่างบาง ไม่เหลือแม้กระทั่งบราเซียร์และแพนตี้ตัวน้อยลายน่ารัก เขาถอนจูบออกมาเพื่อให้เธอได้หายใจ ก่อนจะมองร่างงามตรงหน้า รู้สึกถึงลมหายใจที่ติดขัดขึ้นมาทันที ผิวขาวอมชมพูทั้งตัว ดอกบัวคู่งามที่ใหญ่จนล้นมือ เอวขอดรับกับสะโพกที่กลมกลึงจนน่าขยำ ในขณะที่กายสาวสั่นเทิ้มเพราะความกลัว เขารั้งเธอเข้ามาแนบชิดอย่างแผ่วเบาราวกับจะปลอบประโลมความหวาดกลัวให้มลายหายสิ้นไป ก่อนจะดันกายสาวเดินถอยหลังไปที่เตียงขนาดใหญ่อย่างช้าๆ เขาโน้มกายแนบริมฝีปากลงมาช้าๆ ราวกับมีแรงดึงดูด หญิงสาวหลับตาพริ้มรับจูบนั้นด้วยความเต็มใจ ก่อนที่ตาจะเบิกกว้างอีกครั้งเมื่อแผ่นหลังสัมผัสกับที่นอนหนานุ่ม แต่เพียงไม่นาน ริมฝีปากหนาบดแนบจูบยิ่งล้ำลึกข

หลังจากที่ฌาริยาออกจากโรงพยาบาล นิภาก็พาหลานสาวกลับไปยังบ้านเกิดเมืองนอนที่จังหวัดเชียงราย บ้านที่แทบจะเป็นบ้านร้างเพราะไร้คนอยู่อาศัย สองป้าหลานต้องช่วยกันทำความสะอาดใช้เวลากว่าสองวันจึงเสร็จเรียบร้อย“เฮ้อ! เหนื่อยจังเลยป้า”“เอ็งเหนื่อยคนเดียวหรือไง ป้าก็เหนื่อยเหมือนกัน” พูดจบสองป้าหลานก็พากันหัวเราะออกมาโชคดีที่บ้านยังมีสภาพดีอยู่ไม่ต้องซ่อมแซมอะไรมากนัก บ้านเป็นบ้านสองชั้น ชั้นล่างเป็นปูนส่วนชั้นบนเป็นไม้ จ้างช่างมาทาสีใหม่สักหน่อยก็อยู่ได้สบายๆ “ป้าเห็นแถวนี้มีแต่ร้านขายกับข้าว ไม่มีร้านขายขนมหวาน ป้าว่าเราทำขนมหวานขายหน้าบ้านกันดีมั้ย?” “ก็ดีนะป้า เดี๋ยวฌาช่วยป้าเอง” “แล้วเรื่องเรียนฌาจะเอายังไง” “ก็คงต้องหยุดเรียนไปก่อนพอฌาคลอดลูกแล้ว ฌาว่าจะกลับไปเรียนค่ะ”“อืม..ป้าก็เห็นด้วย ตอนนี้ก็ดูแลตัวเองกับลูกในท้องให้ดี” “ค่ะป้า”“แล้วนี่ฌาไม่คิดจะบอกคุณธามจริงๆ เหรอ?”“ไม่ค่ะ..ป้าก็รู้ว่าคุณผู้หญิงเป็นคนยังไง ฌากลัวว่าลูกของฌาจะไม่ปลอดภัย ถ้าคุณผู้หญิงรู้เรื่องนี้ ไม่รู้ว่าเขาจะตามมาฆ่าฌากับลูกหรือเปล่า” “ไม่คิดเลยนะว่าคุณผู้หญิงจะใจร้ายใจดำได้ขนาดนี้” “ช่างมันเถอะป้า ตอนนี้

ฌาริยาได้งานในตัวเมืองซึ่งเป็นบริษัทรับทำบัญชีขนาดเล็ก เธอได้เงินเดือนไม่ถึงเก้าพันบาท ทำงานวันจันทร์ถึงวันศุกร์ หลังจากหักค่าใช้จ่ายในการเดินทางแล้ว เธอเหลือเงินแค่เดือนละหกพันบาท และไหนจะโดนหักในวันที่เธอพาลูกน้อยเดินทางไปหาหมออีก ไม่รู้ว่าเธอต้องทำงานอีกกี่ปีถึงจะสามารถเก็บเงินได้หลักแสน อาการของเด็กหญิงเฌอริตาก็เหมือนจะแย่ลงทุกวัน“แม่จ๋า..วันนี้น้องเฌอเหนื่อยจังเลยค่ะ คุณครูให้เพื่อนๆ วิ่งแข่งกัน แต่น้องเฌอไม่ได้วิ่งค่ะ น้องเฌอเดินเอาค่ะ แต่ก็ยังเหนื่อยอยู่ดี” คำบอกเล่าของลูกสาวทำให้เธอเจ็บปวดทุกครั้งที่ได้ยิน เด็กหญิงเฌอริตากลับมาจากโรงเรียนก็จะมาเล่าให้ผู้เป็นมารดาฟังว่าคุณครูให้ทำอะไรบ้าง ตอนนี้ลูกสาวของฌาริยากำลังเรียนอยู่ชั้นอนุบาลหนึ่งที่โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งที่อยู่ในตำบลที่เธออาศัยอยู่“โถ! ลูกสาวของแม่ รอแม่อีกนิดนะคะ แม่กำลังหาเงินมารักษาน้องเฌอให้หายป่วยเร็วๆ นะคะ” ขอบตาของผู้เป็นมารดาร้อนผ่าวขึ้นมาด้วยความสงสารลูกสาวจับใจ “พรุ่งนี้แม่ฌาไปทำงานมั้ยคะ?” “ไปค่ะ แม่หยุดไปสองวันแล้ว เดี๋ยวจะโดนไล่ออกเอา”“น้องเฌออยากให้แม่กลับบ้านไวๆ แม่ไปทำงานทีไร แม่กลับบ้านค่ำทุกวันเล

สามเดือนผ่านไปฌาริยาทำงานที่บริษัทแห่งนี้มาได้สามเดือนแล้วเหลืออีกแค่หนึ่งเดือนเธอก็จะผ่านการทดลองงานแล้ว และในทุกๆ เดือน ฌาริยาจะขอลาเพื่อพาลูกสาวไปโรงพยาบาลตามที่หมอนัดเดือนละหนึ่งครั้ง โดยป้านิภาเป็นผู้พาลูกสาวของเธอขึ้นรถทัวร์มาหาเธอ และเธอกับป้านิภาก็พาเด็กหญิงเฌอริตาไปหาหมอ ป้านิภามากรุงเทพฯ ครั้งละสองถึงสามวันเพื่อให้ฌาริยาได้อยู่กับลูกสาวทางด้านธนัทธาม ตอนนี้เขาถูกเรียกตัวให้กลับเมืองไทยด่วน เนื่องจากว่าคุณธีทัช บิดาของชายหนุ่มเกิดป่วยกะทันหันด้วยอาการเส้นเลือดในสมองแตก ตอนนี้รักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง คุณหญิงพิมาลาโทรไปร้องห่มร้องไห้จนธนัทธามตัดสินใจกลับเมืองไทย เขาไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นลูกอกตัญญูที่ปล่อยให้ผู้เป็นมารดาต้องเผชิญกับปัญหาเพียงลำพังบิดาของธนัทธามกลายเป็นอัมพาตตั้งแต่ช่วงล่างลงไปไม่สามารถเดินได้ และไม่สามารถพูดได้ หลังจากที่ออกจากโรงพยาบาล คุณธีทัชก็กลับไปรักษาตัวอยู่ที่บ้านโดยจ้างพยาบาลส่วนตัวไว้คอยดูแล“ธามอยู่กับแม่ได้ไหมลูก? ธามไม่ต้องกลับไปอังกฤษได้ไหม?” ผู้เป็นมารดาเอ่ยถามบุตรชายเมื่อสามีของเธอกลับมาพักรักษาตัวอยู่ที่บ้านแล้ว“ได้ครับคุ