Semua Bab โซ่ลับพันธะร้าย: Bab 31 - Bab 40

“น้องเฌอเป็นลูกของฌากับคุณธาม” ฌาริยาตัดสินใจพูดออกมาในที่สุด“……” ธนัทธามอึ้งจนพูดอะไรไม่ออกกับสิ่งที่พึ่งได้รับรู้จากปากของฌาริยา เขาหันไปมองเด็กหญิง เฌอริตาสลับกับฌาริยา“เธอหมายความว่ายังไง? ฌาริยา ไม่จริง เธอทำแท้งไปแล้วไม่ใช่เหรอ?” คุณหญิงพิมาลาถามออกไปเพราะไม่อยากจะเชื่อที่ฌาริยาพูด“จริงๆ แล้ววันนั้นฌาไม่ได้ทำแท้งค่ะ”“มันจะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อวันนั้นฉันเป็นคนพาเธอไปโรงพยาบาลด้วยตัวของฉันเอง” “ฌาขอร้องคุณหมอให้ช่วยโกหกคุณผู้หญิงค่ะ”“ไม่! ไม่จริง เธออย่ามาหลอกฉัน ฉันไม่ได้โง่ เธอคงกลัวว่าฉันจะฆ่าลูกของเธอ เธอก็เลยกุเรื่องนี้ขึ้นมา” คุณหญิงพิมาลายังไม่ปักใจเชื่อ“ฌาไม่ได้โกหกนะคะ ฌาพูดเรื่องจริง ลูกของฌาเกิดมาก็เป็นโรคลิ้นหัวใจรั่ว หมอบอกว่าถ่ายทอดมาจากพันธุกรรม คุณผู้หญิงมีลูกชายอีกคนหนึ่งที่เสียไปเพราะโรคหัวใจไม่ใช่เหรอคะ?” เธอยกเหตุผลนี้ขึ้นมากล่าวอ้างว่าลูกของเธอได้รับการถ่ายทอดโรคหัวใจมาจากฝั่งของบิดา“ฌาพูดจริงเหรอ?..น้องเฌอเป็นลูกของฉันจริงๆ เหรอ?” ธนัทธามพูดราวกับละเมอออกมา “ไม่จริงหรอก..ธามอย่าไปเชื่อมัน มันโกหกธาม มันท้องกับผู้ชายคนอื่น”“ฌาไม่เคยมีคนอื่นค่ะ..

หลังจากที่พักฟื้นที่โรงพยาบาลจนอาการของธนัทธามและเด็กหญิงเฌอริตาดีขึ้นแล้ว หมอจึงอนุญาตให้กลับบ้านได้ทั้งสามคนกลับมาถึงบ้านในช่วงบ่ายโดยรถแท็กซี่ ตลอดเวลาที่อยู่บนรถจนกระทั่งถึงบ้าน ฌาริยามีท่าทีที่มึนตึงใส่เขา เธอไม่พูดกับเขาสักคำ พอเขาถามเธอก็เงียบ จนในที่สุดธนัทธามก็ทนไม่ไหว เมื่อฌาริยาเดินลงมาจากชั้นสองของบ้านซึ่งเธอได้พาลูกสาวขึ้นไปนอนพักผ่อน เขาจึงเอ่ยถามออกไป“ฌา..ฉันถามจริงๆ เถอะ ฌาเป็นอะไร ฉันถามก็ไม่พูด ไม่ตอบ ฌาโกรธฉันเรื่องอะไร?” “เราจบกันแค่นี้เถอะค่ะ” สิ้นเสียงของฌาริยา เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจของชายหนุ่ม“ฌาพูดว่าอะไรนะ?” เขาถามย้ำอีกครั้งด้วยกลัวว่าหูเขาอาจจะได้ยินผิดไป“เราจบกันแค่นี้เถอะค่ะ” ฌาริยาพูดย้ำ ชัดๆ อีกครั้ง“ทำไม?” เขาถามเสียงสูง“ฌาไม่อยากอยู่ในความสัมพันธ์แบบนี้อีกแล้ว ฌาไม่ต้องการเป็นนางบำเรอให้คุณธามอีกแล้ว ส่วนเงินที่ฌาเอาของคุณธามมา ฌาจะหางานทำใช้คืนให้ค่ะ คุณธามไม่ต้องห่วง” “เงินนั้นฌาเอาไปรักษาลูก ฌาจะเอามาคืนฉันทำไม?” เขาถามด้วยความไม่เข้าใจว่าฌาริยาจะคิดเล็กคิดน้อยทำไม ในเมื่อลูกป่วยเขาก็ต้องรักษาอยู่แล้วถึงแม้ว่าตอนแรกเขาจะไม่รู้ก็เถอะว่าฌาริยา

หลังจากที่แผลของธนัทธามหายดีแล้ว เขาก็กลับไปที่คฤหาสน์ของเขาเพื่อดูแลบิดา ธนัทธามเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้บิดาฟัง บิดาของเขาได้เพียงแค่พยักหน้ารับรู้ เพราะบิดาของเขาพูดไม่ได้ ส่วนมารดาของเขาตอนนี้ยังอยู่ที่โรงพยาบาลสำหรับผู้ป่วยจิตเวช เขาไปเยี่ยมมารดาทุกสัปดาห์ แต่ตอนนี้มารดาของเขายังจำอะไรไม่ได้ พอเขาไปเยี่ยม มารดาเขาก็จะเข้ามากอด สักพักก็ไล่เขาออกไป มารดาเขาพร่ำเพ้อหาเรียกแต่ชื่อเขา บางทีก็ร้องไห้ บางทีก็หัวเราะนี่คงเป็นเวรกรรมที่มารดาเขาไว้ทำไว้กับฌาริยาและลูกสาวของเขา มารดาของเขาถึงได้ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ทางด้านฌาริยากับเด็กหญิงเฌอริตาก็ใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านของธนัทธามปกติ เธอยังไม่ได้คุยกับธนัทธามถึงเรื่องที่เคยคุยค้างไว้ เธอขอเวลาคิดและตัดสินใจอีกที“แม่ฌาจ๋า..ลุงธามหายไปหลายวันเลย เมื่อไหร่ลุงธามจะกลับมาคะ?” เด็กน้อยถามหาชายหนุ่มที่ไม่เห็นหน้ามาหลายวัน“กลับมาแล้วค้าบบ..คิดถึงน้องเฌอจังเลย” เสียงของธนัทธามเอ่ยขึ้นเมื่อเขากำลังเดินเข้ามาในบ้านแล้วได้ยินลูกสาวตัวน้อยถามหาเขาพอดี“น้องเฌอก็คิดถึงลุงธามที่สุดเลยค่ะ” เด็กน้อยฉีกยิ้มหวานก่อนจะตอบออกไป“มาให้พะ.. มาให้ลุงธามกอดหน

วันเสาร์วันนี้เด็กหญิงเฌอริตาตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมตัวไปเรียนศิลปะ เด็กน้อยดีใจที่จะได้เจอเพื่อนที่เรียนด้วยกันซึ่งมีอายุเท่ากัน “มาตา มานานแล้วเหรอ?” เด็กหญิงเฌอริตาเอ่ยทักเมื่อเห็นว่าเพื่อนอยู่ที่ศูนย์แกลลอรี่ก่อนแล้ว“อืมม เราพึ่งมาถึงเมื่อกี้นี้เอง นี่คุณพ่อของเรา” เด็กหญิงคนที่ชื่อมาตาแนะนำให้เพื่อนรู้จักกับบิดาของเธอ“สวัสดีค่ะ คุณลุง” เด็กหญิงเฌอริตายกมือไหว้บิดาของเพื่อน“สวัสดีครับ น้องเฌอใช่มั้ยครับ เห็นมาตาเล่าให้ฟังอยู่บ่อยๆ” “ใช่ค่ะ ส่วนนี่แม่ของน้องเฌอเองค่ะ” เด็กน้อยหันไปแนะนำมารดา“สวัสดีค่ะ คุณน้า คุณน้าสวยจังเลยค่ะ” เด็กหญิงมาตายกมือไหว้มารดาของเพื่อนพร้อมกับเอ่ยชม“สวัสดีค่ะ น้องมาตา ขอบคุณมากนะคะ” ฌาริยายิ้มออกมา“เอ่อ..สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ คุณเอ่อ..” มานพ บิดาของเด็กหญิงมาตากล่าวทักทายหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า เธอสวยเหมือนที่มาตาพูดจริงๆ ด้วย“สวัสดีค่ะ ฌาริยาค่ะ เรียกฌาเฉยๆ ก็ได้ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ” “ผมมานพนะครับ เรียกนพเฉยๆ ก็ได้ครับ” “อ๋อค่ะ คุณนพ”หลังจากนั้นเด็กน้อยสองคนก็เข้าคลาสเรียนศิลปะ ส่วนผู้ปกครองของเด็กหญิงทั้งสองก็ไปนั่งดื่

หลังจากที่ไข้ลดฌาริยาก็ไปทำอาหารเช้า เธอปล่อยให้เขานอนอยู่อย่างนั้น เธอไม่กล้าปลุกเพราะกลัวว่าเขาจะตื่น เธอไม่รู้ว่าเขาได้นอนตอนไหน“แม่ฌาหายดีแล้วเหรอคะ?” เด็กน้อยที่พึ่งตื่นงัวเงียถามมารดา“แม่ดีขึ้นแล้วค่ะ วันนี้น้องเฌอคงต้องลาอีกหนึ่งวันนะคะ เดี๋ยวแม่โทรบอกคุณครูเองค่ะ” “ได้ค่ะ” “น้องเฌอหิวหรือยังคะ? แม่ทำอาหารเช้าเสร็จแล้ว”“ยังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ค่ะ แล้วพ่อธามล่ะคะ?” เด็กน้อยตอบก่อนจะถามหาบิดา“พ่อธามหลับอยู่ค่ะ” “เมื่อวานพ่อธามดูแลแม่ฌาทั้งวันเลยค่ะ เพราะแม่ฌาไม่สบายตัวร้อน แล้วพ่อธามก็ทำอาหารให้น้องเฌอทาน อาบน้ำให้น้องเฌอ แล้วก็พาน้องเฌอเข้านอน เสร็จแล้วพ่อธามก็ไปดูแลแม่ฌาต่อค่ะ” เด็กน้อยอธิบายจนเธอเห็นภาพ“จริงเหรอคะ?” “จริงค่ะ” “งั้นเราปล่อยให้พ่อธามนอนพักผ่อนดีมั้ยคะ?”“ดีค่ะ” จากนั้นสองแม่ลูกก็พากันเล่นของเล่นอยู่ในห้องรับแขกธนัทธามตื่นมาอีกทีเกือบสิบเอ็ดโมง ขณะนั้น ฌาริยากำลังทำอาหารกลางวันอยู่“ดีขึ้นแล้วเหรอ? ถึงมาทำอาหารได้” เขาเอ่ยถามเมื่อเดินเข้ามาในครัวเพราะได้กลิ่นหอมเหมือนแกงจืดอะไรสักอย่าง“ไม่มีไข้แล้วค่ะ” หญิงสาวตอบเสียงเรียบ“ฉันขอโทษนะที่ทำให้ฌาต้องเ