All Chapters of THE CONTRACT WIFE: A DANGEROUS UNCLE: Chapter 21 - Chapter 30

Chapter 22 Napangiti ako, pero sa loob-loob ko, nagtataka ako. Sinong babae ang magpapahirap sa sarili niya sa ganitong paraan? Hindi ba’t mas madali kung hayaan na lang niyang mangyari ang dapat mangyari? Pero mas lalong naging interesante ang sitwasyong ito. "Sige," sagot ko sa wakas. "Pero tandaan mo, Kara… kung ano man ang matutuklasan mo tungkol sa akin, baka hindi mo na gustuhin pang manatili sa tabi ko." Tinitigan niya ako, seryoso ang mukha. "Handa akong malaman ang totoo, Christopher." Napangisi ako. "Tingnan natin kung hanggang saan ang tapang mo." Matagal akong tumingin kay Kara. Ang determinasyon sa kanyang mga mata ay hindi natinag kahit na malinaw kong ipinahiwatig na hindi siya dapat makialam sa akin nang higit sa kasunduan namin. Pero heto siya, nangangahas na alamin ang isang bagay na maaaring hindi niya kayanin. Lumapit ako sa kanya muli, mas mabagal ngayon. Hindi siya umatras, pero kita ko ang pagdadalawang-isip sa kanyang ekspresyon. Nang halos magkala

Chapter 24Kara POVInis na inis ako. At sa totoo lang… natatakot din.Sino bang hindi matatakot kung basta ka na lang iiwan sa isang lumang bahay, mag-isa?Nakita ko si Christopher na papalayo, hindi man lang lumingon. Parang wala lang sa kanya na iniwan niya akong ganito—galit, litong-lito, at hindi alam kung anong gagawin."Hayop ka talaga, Christopher!" sigaw ko, kahit alam kong wala siyang pakialam.Huminga ako nang malalim, pilit pinapakalma ang sarili ko. Hindi ako pwedeng magpadala sa takot. Hindi ko dapat ipakita sa kanya na natatakot ako, dahil iyon mismo ang gusto niyang mangyari."Kailangan kong umalis dito." Bulong ko sa sarili ko. Pero paano?Tinapunan ko ng tingin ang paligid. Ang lumang bahay na ito ay parang isang haunted house—madilim, tahimik, at puno ng alaala ng isang trahedya.Hindi ko alam kung anong iniisip ni Christopher at dinala niya ako rito. Gusto niya ba akong takutin? Gusto ba niyang iparamdam sa akin kung anong naramdaman niya noon?O baka… gusto niya a

Chapter 26 Christopher POV Napanganga ako. Hindi ko inaasahan ang pagsabog ni Kara. Ang akala ko, matutuwa siya sa balita, o kahit papaano, magiging emosyonal. Pero ang inabot ko ay galit na galit na siya. Ang baho ko raw? Hindi ako naniniwalang hindi ako naliligo araw-araw! Siguro nga, medyo pagod lang ako kaya hindi gaanong maayos ang amoy ko, pero ang baho-baho? Grabe naman 'yun. Hindi ko alam kung ano ang i-react ko at hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko. Hindi ko akalain na hindi niya alam na buntis siya at ako pa mismo ang magsasabing buntis ito. Pero ang pakiramdam ko, hindi ko kayang ipaliwanag—may halo itong takot at pag-aalala. Hindi ko alam kung bakit ako nag-aalala ng ganito. Tumalikod ako, naglakad palabas ng kwarto, pero bago ako lumabas, narinig ko ang tinig ni Kara mula sa likod ko. "Christopher!" Huminto ako at tumingin sa kanya, ngunit hindi ko siya tinulungan, at hindi ko rin siya tinanong pa. Tumahimik kami sa ilang segundo, at pagkatapos ay tumalima ak

Chapter 28Napakurap ako. "Hindi ko siya ininis. Pero parang ako ang gustong kainin nang buhay," sagot ko nang may halong iritasyon.Bahagyang napangisi si Dr. Salazar. "Walang gamot diyan, Mr. Montero. Kailangan mo lang ng mahabang pasensya. At isang tip—huwag kang kokontra sa gusto niya, lalo na pagdating sa cravings."Napabuntong-hininga ako. "Cravings nga pala... Sige, salamat, Dok."Lumabas ako ng opisina, mas determinado nang harapin ang bagong hamon na dala ng pagbubuntis ni Kara. Ngunit sa isip ko, isang bagay lang ang malinaw—kailangan kong maghanda para sa mas matinding pagsubok sa mga susunod na buwan.Pagkalabas ko ng opisina ng doktor, mabilis akong lumapit kay Kara na nakaupo pa rin sa waiting area, halatang naiinip at masama ang timpla."Tayo na, bibili na tayo ng gusto mo!" diretsong sabi ko sa kanya.Napakunot ang noo niya at tiningnan ako nang masama. "Talaga? Bigla-bigla ka namang sumunod. Akala ko ba kanina eh ayaw mo?" may bahagyang panunuyang tanong niya.Pinipig

Chapter 30"Pero, salamat na rin!"Napatingin siya sa akin, tila hindi sanay na makarinig ng pasasalamat mula sa akin. "Hmph. Wala 'yon," sagot niya, pero halata sa tono niya na medyo nagulat siya.Napangiti ako nang bahagya. "Basta, salamat pa rin."Umiling siya at tinapunan ako ng sulyap. "Huwag kang masyadong mabait, baka masanay ako."Napatawa ako nang mahina. "Ikaw nga diyan ang nagsimula, tapos ako pa pagbabawalan?""Tsk. Huwag ka na ngang madaldal, bilisan mo maglakad." Pero sa kabila ng matigas niyang tono, hindi niya inalis ang kamay niya sa likod ko, alalay pa rin habang naglalakad kami.Sa kabila ng lahat, ramdam kong kahit gaano pa siya kasuplado, may kakaibang lambing sa paraan niya ng pag-aalaga.Napangiti ako nang lihim habang naglalakad kami. Kahit pa anong tigas ng bibig niya, hindi niya maiwasang ipakita ang pag-aalala niya sa akin."Hindi mo kailangang mag-alala nang sobra, kaya ko namang maglakad nang mag-isa," sabi ko, sinubukang tanggalin ang kamay niyang nakasup