Все главы THE CONTRACT WIFE: A DANGEROUS UNCLE: Глава 141 - Глава 150

Chapter 141Chris POVNapakasaya ko ngayong araw.Sa wakas, sa ikatlong pagkakataon ay naging Mrs. Kara Curtis Montero muli ang babaeng pinakamamahal ko. Mula pa noong una, siya na talaga — kahit anong unos, kahit ilang ulit kaming pinaghiwalay ng tadhana, siya at siya pa rin ang pipiliin ko.Tumitig ako kay Kara habang dahan-dahan siyang lumalakad papunta sa akin. Suot niya ang wedding gown na para bang isinusuot lang niya para sa akin at sa araw na ito. Napakaganda niya — hindi ko mapigilan ang mapangiti habang ang puso ko ay tila sasabog sa tuwa.Kasunod niya, lumakad ang bunso naming si Ellie, na sobrang cute sa maliit niyang white dress habang may hawak na bulaklak. Masigla siyang ngumiti sa akin, tapos tumingin kay Kara at kumaway. Si Jacob naman, ang panganay namin, ay nakasuot ng maliit na tuxedo, proud na proud habang tinutulungan ang kapatid niya.Sobrang proud ako sa pamilya ko.Sa dinami-rami ng pinagdaanan naming pagsubok ni Kara — mula sa selos, distansya, at mga dating

Chapter 143Habang naglalakad kami, ang mga tanawin ng dagat ay napakaganda, at sa isip ko, walang ibang mas mahalaga kundi ang oras namin ngayon. Walang iba. Walang hadlang. Kami lang.Nakarating kami sa isang villa na may balcony na nakaharap sa dagat. Ang lugar ay tahimik at pribado—perpekto para sa amin.Hindi ko na kayang maghintay pa, kaya hinawakan ko ang kamay ni Kara at inakay siya sa loob ng villa."Ngayon, walang makakagulo sa atin," sabi ko habang ini-lock ko ang pinto.Magkasama kaming naglakad patungo sa kama, at sa mga mata ni Kara, nakita ko ang mga emosyon—pag-ibig, kaligayahan, at saya. Hindi ko na kailangan ng anumang bagay pa. Kami na lang."Pahinga muna tayo, Mahal!" sambit ko kay Kara, habang inihihiga siya sa kama at hinahaplos ang kanyang buhok. Ang init ng katawan ko, at kahit gaano man kami kasaya at ka-excited, parang gusto ko lang muna siyang yakapin at magpahinga kasama siya.Tumingin siya sa akin ng may ngiti. "Ang bilis mong mapagod, ha?" biro ni Kara ha

Chapter 145Kinabukasan. Nagising ako sa init ng yakap ni Chris. Nakatagilid ako habang nakasiksik pa rin sa kanyang dibdib. Ramdam ko ang dahan-dahan niyang paghaplos sa aking braso, tila ba ayaw niyang mabitawan ako kahit sa isang saglit. “Good morning, my wife…” bulong niya sa akin, sabay halik sa aking noo. Napangiti ako. “Good morning, my husband,” pabulong ko ring tugon. Sandali kaming natahimik. Parang ayaw naming gumalaw sa kama, masarap kasi ang ganitong pakiramdam—yung parang wala nang iba pang mahalaga kundi ang isa’t isa. Pero bigla… PRRRRRT! Naputol ang aming sandali sa pagtunog ng cellphone ni Chris. Kinuha niya ito sa side table at nakita kong biglang nag-iba ang ekspresyon ng kanyang mukha. “Kara, kailangan kong umalis. Emergency ito,” seryoso niyang sabi habang agad bumangon at nagdamit. “Anong nangyari?” takang tanong ko habang hinahabol ang kanyang tingin. Hindi agad siya sumagot. Parang nagdadalawang-isip kung sasabihin ba niya sa akin. Pero sa huli, nil

Chapter 147 "Anong ibig mong sabihin?" tanong niya, mas matalim na ang tono. "Hindi ko maintindihan, Chris. Anong nangyari sa anak ko? Huwag mo akong gawing tanga—" "Papa, naiintindihan ko. Wala akong ibang gustong mangyari kundi matulungan siyang makabalik, pero—" Inilapit ko ang kamay ko sa aking mata, pilit pinipigilan ang mga luhang gusto nang kumawala. "Si Kara... kinidnap siya." Tumahimik sa kabilang linya. Ang bigat ng katahimikan na iyon. Alam kong iniisip ni Papa Robert ang mga posibilidad—ang mga panganib na maaari niyang hindi kayang tanggapin. "At ikaw... anong plano mo, Chris?" tanong niya, ang boses ay nagiging mas seryoso, parang banta. "Huwag mong gawing madali lang ito. Hindi kita hahayaan na wala kany gawin sa anak ko." Naramdaman ko ang init na dumarating sa aking katawan. "Hindi ko siya papabayaan, Papa. Hindi ko siya pababayaan. Gagawin ko ang lahat para mahanap siya. Ang kahit ano, makuha ko siya." "Mas makabubuti kung ikaw mismo ang makahanap kay Kara... P

Chapter 149 Hindi pa man tuluyang lumalamig ang hangin sa paligid ko, biglang nag-vibrate ang cellphone ko. Mabilis ko itong hinugot mula sa bulsa. Mula kay Troy. TROY: "Chris. May impormasyon na ako. Si Kara… nasa abandonadong dock sa kabilang isla. May bantay. Pero mukhang may trap. Ingat. May narinig akong usapan tungkol sa bomba." Nanginig ang kamay ko sa pagbasa. Hindi na ako naghintay pa. Mabilis akong sumakay sa motorboat na handa na para sa emergency. Sa bawat hampas ng alon, mas lumalalim ang takot ko. Pero hindi ako papayag na huli na ang lahat. Pagdating ko sa lugar, madilim, tahimik, at nakakatindig balahibo. Nanginginig ang kamay ko habang dahan-dahang humakbang, hawak ang baril sa likod. Napansin ko agad ang liwanag ng isang lumang bodega—ang pintuan bahagyang bukas. Pagpasok ko… Doon ko siya nakita. Si Kara. Nakaupo. Nakagapos. Ang kanyang bibig may panyo, ang mga mata niya puno ng takot habang pilit na sumusulyap sa akin. “Kara…” pabulong kong sambit,