Chapter 148Ang bawat salita na lumabas mula sa phone ay parang isang malupit na suntok na dumiretso sa aking dibdib. "Patayin mo ang iyong grandpa."Walang kasing bigat ang naramdaman ko. Para bang ang oras ay huminto, ang mga tunog sa paligid ko ay nawalan ng saysay. Naramdaman ko ang mabilis na pagtibok ng aking puso, ang galit at takot na nagsalubong, nag-aalab sa bawat ugat ko.Hindi ko alam kung totoo ba ito o isang malupit na laro na kanilang nilalaro sa aking isipan. Ngunit ang mga salitang iyon... ang utos na iyon... ay hindi isang biro.Mabilis akong lumingon sa paligid. Tinutok ko ang mga mata ko sa dagat, ngunit hindi ko makita ang kalinawan na gusto kong maramdaman. Lahat ng mga tanong ay nag-iba ng anyo. Ang utak ko ay nagsimula nang magkumplikado. Puwede ba itong mangyari? Puwede ba nilang gawin ito sa akin?Hindi ko na kayang magpaligoy-ligoy pa. Hindi ako pwedeng maging mahina. Kung may nagmamanipula sa akin, hindi ko sila hahayaan magtagumpay.Sumagot ako, ang boses
Chapter 149 Hindi pa man tuluyang lumalamig ang hangin sa paligid ko, biglang nag-vibrate ang cellphone ko. Mabilis ko itong hinugot mula sa bulsa. Mula kay Troy. TROY: "Chris. May impormasyon na ako. Si Kara… nasa abandonadong dock sa kabilang isla. May bantay. Pero mukhang may trap. Ingat. May narinig akong usapan tungkol sa bomba." Nanginig ang kamay ko sa pagbasa. Hindi na ako naghintay pa. Mabilis akong sumakay sa motorboat na handa na para sa emergency. Sa bawat hampas ng alon, mas lumalalim ang takot ko. Pero hindi ako papayag na huli na ang lahat. Pagdating ko sa lugar, madilim, tahimik, at nakakatindig balahibo. Nanginginig ang kamay ko habang dahan-dahang humakbang, hawak ang baril sa likod. Napansin ko agad ang liwanag ng isang lumang bodega—ang pintuan bahagyang bukas. Pagpasok ko… Doon ko siya nakita. Si Kara. Nakaupo. Nakagapos. Ang kanyang bibig may panyo, ang mga mata niya puno ng takot habang pilit na sumusulyap sa akin. “Kara…” pabulong kong sambit,
Chapter 150Dugo ang gusto ko.Paghihirap ang ipapatikim ko.At sa bawat hiningang kukunin ko sa kanila— pangalan mo ang isisigaw nila, Kara.Tahimik ang gabi. Walang ingay maliban sa hampas ng alon sa dalampasigan at ang mabigat kong paghinga.Nakaharap ako ngayon sa isang maliit na urn na pilit kong kinakapitan — ang natitirang abo ni Kara.Ang init ng metal ay tila hindi galing sa apoy kundi sa galit na bumabalot sa buong sistema ko.Kinuha nila siya.Hindi lang basta kinuha. Winasak nila siya.Hanggang sa wala na akong naisalba kundi ang abo niyang pilit kong pinagsama-sama matapos ang pagsabog.Dahan-dahan kong hinawakan ang urn."Uuwi na tayo, Kara," bulong ko, halos walang tunog.Isang pangakong dumudugo sa bawat salita.Uuwi tayo. Pero hindi para ipahinga ka. Hindi para bigyan ka ng katahimikan.Uuwi tayo para sa digmaang ako mismo ang magbubukas.Ipinatong ko ang urn sa likurang bahagi ng sasakyan. Binuksan ko ang compartment sa ilalim ng upuan kung saan nakatago ang matagal
Chapter 151Tumayo ako, nilapitan siya. Hinawakan ko ang kanyang panga at pinilit siyang tumingin sa akin.“Dapat ba akong maawa ngayon? Dahil umiiyak ka? Dahil nagsusumamo ka?”“Chris… patawad… please…” bulong niya, halos hindi ko na marinig.“Patawad?” Binitiwan ko siya at tumalikod. Kinuha ko ang itim na gloves sa bulsa ko.“Hindi mo alam ang ibig sabihin ng salitang iyon. Pero ipapakita ko sa’yo—kung paanong humingi ng awa ang tunay na makasalanan.”Narinig ko ang pagsigaw niya.“Chris, huwag! May anak ako!”Tumigil ako. Dahan-dahan akong lumingon, malamig ang tingin ko.“Dapat inisip mo 'yan bago mo hinatak ang pisi ng bomba sa katawan ng INA ng mga ANAK KO.”At ngayon…Wala nang makapipigil sa akin.Si Veronica ang simula. At bawat kalaban nila…Kasunod na.Nakapikit ako habang naririnig ko ang paulit-ulit na pagmamakaawa ni Veronica. Ang bawat “please” niya ay musika sa tenga ko—isang sirang plaka na gusto ko nang basagin.“Chris… kahit anong galit mo… hindi ito ang paraan. May
Chapter 152Nakahawak si Revenant sa balikat ni Veronica habang nanginginig siyang nagsimulang magsalita. Ang mukha niya'y duguan, ang mga mata'y punong-puno ng takot—pero ngayon, wala akong pakialam. Wala akong puwang sa awa. Hindi sa babaeng ito. Hindi matapos ang nangyari kay Kara."Si Mr. Kenya ang lider, pero hindi lang siya ang may sala," bungad niya, habang kumakapit sa hininga niya."Meron pa—mga kasabwat niya sa loob ng gobyerno, mga negosyanteng naghugas-kamay, at... isang tao sa loob ng circle mo, Chris.""Sino?!" singhal ko, habang dumadagundong ang dibdib ko sa galit.Lumapit ako sa kanya, halos ilapit ang mukha ko sa kaniya. "Sabihin mo kung sino, Veronica. Bago ako mawalan ng kontrol!""Ramon... si Ramon Del Fierro ang isa sa mga utak ng lahat ng ito!" halos wala nang boses si Veronica sa kakaiyak at kakasigaw. "Matagal na silang konektado ni Mr. K—matagal na nilang gustong pabagsakin ka, Chris!"Napatigil ako. Ang pangalan ni Ramon ay parang lasong biglang sumabog sa u
Chapter 153 728G-KARA. Pinangalanan niya ang passcode ayon sa pangalan ng asawa ko. Dahan-dahan akong napahawak sa baril sa aking tagiliran. Tumalikod ako, huminga ng malalim, saka tumingin kay Revenant. "Ihanda ang sasakyan. Pabayaan mo na 'tong si Ramon dito... hanggang makalimutan niya ang sarili niyang pangalan." “Chris... wag, awa na... may pamilya ako—!” Lumingon ako, ang mga mata ko'y wala ng kahit anong emosyon. “May pamilya rin akong kinitil ninyo. Ngayon... patas na tayo.”Walang ni isang patak ng awa sa puso ko.BLAG!BLAG!BLAG!Tatlong putok. Diretso sa dibdib. Hindi ko siya tinigilan hanggang hindi na siya gumagalaw. Ang puting pader sa likod niya, ngayon ay puno na ng dugo. Tumalsik ang katawan ni Ramon sa likod ng upuan, napalugmok, walang buhay.Tahimik ang buong silid. Tanging echo ng mga putok at mabigat kong paghinga ang naririnig.Lumapit si Revenant, seryoso ang tingin.“Sigurado ka bang hindi natin kailangan 'to buhay?” tanong niya, pero alam niyang huli
Chapter 154 Dahan-dahan akong lumingon. At doon ko nakita—ang isang mukha na akala ko'y kakampi, kapatid, pamilya. Si Lander. Ang adopted son ni Grandpa. Ang taong itinuring kong kapatid kahit hindi kami magkadugo. Nakaayos siya. Maayos ang suot, pero sa likod ng malamig niyang titig, alam kong matagal niya na itong pinlano. “Ikaw…?” halos hindi makalabas ang boses ko. Ngumisi siya habang papalapit. “Ang hirap pala ng pakiramdam na palaging ikaw ang pinoprotektahan, Chris. Lahat ng attention, lahat ng tiwala—binigay sa’yo ni Grandpa. Pero ako? Ako ang laging nasa anino mo.” Tinutok ko sa kanya ang baril. “Anong kinalaman mo kay Mr. K?” “Simple lang. Ako ang totoong utak. Siya lang ang pasimuno. Lahat ng galaw niya, ako ang nagbigay ng basbas.” Tumawa siya ng malamig. “Si Kara? Hindi dapat siya ang target. Pero nung nalaman kong minahal mo siya nang higit pa sa sarili mo, alam kong siya ang kahinaan mo.” Pak! Hindi ko napigilan. Isang malakas na suntok ang tumama s
Chapter 155 Kenya POV Sa loob ng isang marangyang underground safehouse na nakabaon sa ilalim ng isla, nakaupo ako sa isang leather chair. Tahimik. Isang baso ng mamahaling alak sa kamay ko. Pinagmamasdan ko ang malaking monitor sa harapan ko, kung saan kita ang bawat sulok ng isla—motion sensors, thermal cameras, encrypted com-lines. Ako si Kenya. Hindi ako basta-basta kriminal. Ako ang mastermind. Ang hindi makikita, ang hindi mahuhuli. Ang nagtago sa loob ng gobyerno, lumusot sa mga batas, at pinaniwala ang mundo na patay na ako. “Chris Montero...” bulong ko habang pinapaikot-ikot ang alak sa baso. “Tinatanggal mo ako isa-isa sa mga asset ko. Pero hindi mo alam, ako ang nagturo sa’yo ng galit.” Tumayo ako, lumapit sa isang metal vault, at binuksan ito gamit ang fingerprint at voice code. Hissss. Lumabas ang maliliit na vials—neurotoxins, experimental serums, at DNA samples. “Your wife was just the beginning. Your pain fuels the game.” Lumapit ang isa sa m
Chapter 169 Alaric Swanson POV Location: Unknown Arctic Research Station, Nunavut, Canada Time: 0237H Sa katahimikan ng niyebe, tanging tunog ng makina at mga yapak ng mga armadong bantay ang bumabasag sa paligid. Isang underground facility ang tinatawag ng iilang nakakaalam bilang “Sanctum.” Hindi ito basta hideout—ito ang puso ng lahat ng operasyong binuo ng Umbra Circle. Sa loob ng isang glass lab chamber, nakatayo si Alaric Dumont—nakaputing lab coat, malamig ang tingin, hawak ang isang vial na kumikislap ng asul sa ilalim ng ilaw. Sa likod niya, naka-kadena ang isang lalaki—isang test subject, nanginginig, wala nang malay sa sakit. Alaric (cold, clinical tone): "Prototype 7. Neuro-X. Mas mabilis, mas malinis. At higit sa lahat… hindi nadedetect hangga’t huli na." Lumapit ang isang babae—Dr. Elenya Vortze, isang rogue biochemist mula sa Germany. Elenya: "The toxin disperses in under five seconds upon air contact. Wala pa tayong antidote. Just how you like it." Ngumiti s
Chapter 167 Nilapitan ako ni Enzo, hawak ang satellite phone. Enzo: “Boss, air route secured. In place na rin ang C4 sa dalawang possible escape tunnel. Once we enter, no one gets out—unless it’s in a body bag.” Tumango ako. “Good. Umpisahan ang infiltration sa South Sector. Ako mismo ang bababa sa command center.” Nagbuntong-hininga ako, pinikit ang mga mata sa loob ng ilang segundo. Sumagi sa isip ko si Kara… ang ngiti niya, ang mata niyang puno ng lambing—na ngayo’y hindi niya ako maalala. Pero hindi ito oras para sa damdamin. Bumalik ako sa pagiging si Uncle M —ang taong kinatatakutan ng mga sindikato, ang anino sa likod ng mga pagkabura ng cartel, at ang taong may pangakong bubuwagin ang imperyong tinayo nina Alberta at Valentin gamit ang dugo nilang dalawa. Chris: “Pag nakuha ko na si Valentin… ako ang huling makikita ng mata niya bago siya mawalan ng hininga.”At sa gabing ito, uulan ng bala sa kuta nila. Location: Perimeter ng underground facility, Alberta,
Chapter 166 Lumapit sa akin si Enzo, ang aking second-in-command, suot ang itim na tactical gear habang nakapatong ang comms headset sa kanyang tainga. "Boss, all units are in position. Hacker is ready. Countdown starts in 10." Tumango ako at humigpit ang hawak ko sa baril. "Walang sablay, Enzo. Ayokong may makatakas. Sergei ends tonight." "Understood, sir. We've got your back." Pumasok ako sa armored vehicle na nakaabang. Sa likod ng salamin, tanaw ko ang malamig at mabangis na kagubatan ng Quebec. Tahimik. Pero ang katahimikan ay panandalian lang—dahil ilang segundo na lang ay lalagablab ito sa putukan ng hustisya. 10 minutes later Inside Sergei’s stronghold – Perimeter breach BOOM! Sumabog ang harap ng kampo. Nagtakbuhan ang mga tauhan ni Sergei, agad din silang tinamaan ng precision sniper shots mula sa kakahuyan. Hindi nila alam, isa lang ‘yon sa mga distraction. Habang sila ay abala, kami ni Enzo at ang core assault team ay dumaan sa underground tunnel. Ilang
Chapter 165Habang kumakabog ang alarma, pinanood ko ang katawan ni Ivanka habang unti-unting binabalot ng dugo ang marmol sa ilalim ng kanyang paanan.10 minutes later... countdown aborted.Blade: “Facility is rigged. We plant C4, exfil in 6.”Raven: “All data secured. Specter… is done.”Tumayo ako sa gitna ng command center."This is for Kara.""For Ellie. For Jacob.""Let hell swallow you all."EXT. SIBERIAN TUNDRA – NIGHTBOOOOOOOM!!!Sumabog ang buong base, parang nilamon ng impyerno ang Specter.Hindi ako lumingon.Nice—diretso tayo sa kalaban.Location: Istanbul, Turkey – Next Target: Azael VoranovSa bawat galaw ng Specter, may bakas ng dugo. At ang kasunod na pangalan sa listahan—isang multo ng black-market arms dealing at intel corruption: Azael Voranov. Half-Turkish, half-Russian, pero buong demonyo kung kumilos.Hindi siya tulad ni Ivanka na may kontrol sa teknolohiya. Si Azael—tao ng karahasan. Ang laruan niya: biological warfare, torture experiments, at rogue mercenaries
Chapter 164Madilim ang paligid. Tanging ang mahihinang ilaw ng mga overhead cranes ang nagbibigay-liwanag sa kalat-kalat na containers. Naka-silent mode kami. Walang ingay. Walang hangin. Tahimik—pero mapanganib. Parang saglit lang na katahimikan bago ang isang malakas na pagsabog.Sa earpiece, marahang bulong ni Blade:"Target confirmed. Three men unloading from the black van. Armed. Movement inside container B-7.""Execute silently. No witnesses." malamig kong utos habang sumenyas kay Raven sa kabilang gilid ng pier.Sumunod ang lahat. Hindi na kailangang ulitin.Isa. Dalawa. Tatlong kalaban. Tumpak ang bawat bala—sa ulo, walang ingay. Walang drama. Nahulog ang katawan ng una sa sahig, ang dugo nito'y dumikit sa gulong ng van.Lumapit ako sa container B-7. Dinikit ko ang thermal pad sa pinto. May tatlo sa loob, abalang nagbubukas ng wooden crates—mga high-tech surveillance implants na galing pa raw Europe. Para saan? Para sa susunod na digmaan?Hindi na ‘yon mahalaga.BLAM!Pinasab
Chapter 163 Chris POV Nakatayo ako ngayon sa taas ng isang gusali, tanaw mula sa sniper scope ang ilang kalaban na patuloy pa ring gumagala’t nagpaplano ng susunod na hakbang. Pero para sa akin—tapos na ang laro nila. Isa-isa ko silang tatapusin. Sa bawat silahis ng araw, sa bawat patak ng dugo, tanging ang mukha ni Kara ang bumabalik sa isipan ko. Ang mukha niyang puno ng takot… ang mga matang dati’y laging may ngiti, ngayo’y wala na ni isang bakas ng alaala ko. Ang sakit nun. Pero hindi ito ang panahon para madala sa emosyon. “Hindi pa panahon, Kara…” bulong ko sa hangin habang unti-unti kong tinipon ang mga tauhan ko para sa final clean-up. Gusto kong yakapin siya. Sabihin sa kanya na: "Don't worry, everything's alright." Pero hindi pa pwede. Hindi habang may mga taong gustong bawiin ang katahimikang ngayon lang niya natikman. Si Gian ang kasama niya ngayon. Isinugal ko ang tiwala ko sa taong ‘yon dahil alam kong gagawin niya ang lahat para mailigtas si Kara. Kahit kapali
Chapter 162 Gian POV Habang hawak ko ang manibela at binabagtas ang kalsadang parang lumiliit sa bawat segundo, agad kong dinial ang numero ni Chris. Nanginginig ang daliri ko sa pag-aalala. Hindi pwedeng may mangyaring masama kay Kara. Hindi ngayon. Hindi na ulit. "Chris... may nangyayari. Nasa panganib si Kara." Pigil ang emosyon ko, pero hindi ko mapigilan ang panginginig ng boses. "May mga lalaki sa labas ng safehouse. Nakita siya. Baka sinusundan na tayo." Tahimik si Chris sa kabilang linya, pero ramdam ko ang bigat ng kanyang paghinga. "Ililigtas ko siya, Gian. Anuman ang mangyari." Matalim ang kanyang tinig—sigurado, puno ng galit at determinasyon. Humigpit ang hawak ko sa manibela. Tumingin ako sa rearview mirror, na para bang inaasahan kong may sasakyan na sumusunod. "Chris, kailangan mo rin malaman ang totoo." Huminga ako nang malalim. "Si Kara… hindi Curtis sa dugo. Sanggol pa siya nang mawala sa amin dahil sa trahedya. At si Ramon Curtis… siya ang unang nakakita sa
Chapter 161KARA POVLocation: Private Medical Facility – Undisclosed CountryTime: 6:42 AMNagising ako sa tunog ng manipis na ulan sa labas ng bintana. Puting kisame. Puting dingding. Puting kumot. Lahat ay bago sa akin—kahit ang sarili ko. Tumingin ako sa salamin sa gilid. Ang babae roon... hindi ko kilala.May sugat ako sa noo. Nakabalot. Mahapdi. Pero hindi ‘yon ang masakit.Mas masakit ‘yung… wala akong maalala. Ni pangalan ko.Maya-maya, bumukas ang pinto. Pumasok ang isang lalaki na pormal ang bihis, pero may lamlam sa mga mata."Kara..." bulong niya, may pag-aalangang tono."Ako si Gian... half-brother mo."Napatingin lang ako sa kanya. Hindi ko siya kilala. Ni isang alaala, wala akong mahugot. Nakatayo lang siya doon, at ako'y nanatiling tahimik."Okay ka lang?" tanong niya.Dahan-dahan akong umiling."Hindi ko alam kung sino ako... at hindi rin kita kilala."Napansin ko ang saglit na tikas ng panga niya—parang nabigla, pero agad din niyang tinakpan.Lumapit siya ng konti, t
Chapter 160 Tumalikod ako. Kailangan kong pigilan ang sarili ko. “Boss,” sabat ng tauhan ko, “ready na ang plane para sa Manila. Pero... gusto mo bang dumaan muna sa Switzerland?” Humigpit ang hawak ko sa hawakan ng pinto. “Hindi. Hindi pa ngayon. Mas kailangan ko munang tapusin ang council.” “Kara’s safe… for now,” bulong ko sa sarili ko. “Pero ang mga dahilan kung bakit siya nasaktan… sila ang kailangan ko munang ipatahimik.” “Gian…” nilingon ko siya muli, duguan ngunit nakangisi pa rin. “…kapag nakita ko siyang umiyak dahil sa alaala mong pinilit mong kontrolin, ako mismo ang tatapos sa’yo. Hindi bilang Chris. Kundi bilang multong nilikha mo.” Lumapag ang private plane ko sa isang undisclosed airstrip sa hangganan ng Czech Republic. Tahimik. Pero ang hangin ay mabigat—parang may kasamang dugo at galit. Humugot ako ng malalim na hininga habang suot ang itim na coat na halos maging anino sa ilalim ng malamlam na buwan. “Handa na ba ang perimeter?” tanong ko sa ea