Chapter 167 Nilapitan ako ni Enzo, hawak ang satellite phone. Enzo: “Boss, air route secured. In place na rin ang C4 sa dalawang possible escape tunnel. Once we enter, no one gets out—unless it’s in a body bag.” Tumango ako. “Good. Umpisahan ang infiltration sa South Sector. Ako mismo ang bababa sa command center.” Nagbuntong-hininga ako, pinikit ang mga mata sa loob ng ilang segundo. Sumagi sa isip ko si Kara… ang ngiti niya, ang mata niyang puno ng lambing—na ngayo’y hindi niya ako maalala. Pero hindi ito oras para sa damdamin. Bumalik ako sa pagiging si Uncle M —ang taong kinatatakutan ng mga sindikato, ang anino sa likod ng mga pagkabura ng cartel, at ang taong may pangakong bubuwagin ang imperyong tinayo nina Alberta at Valentin gamit ang dugo nilang dalawa. Chris: “Pag nakuha ko na si Valentin… ako ang huling makikita ng mata niya bago siya mawalan ng hininga.”At sa gabing ito, uulan ng bala sa kuta nila. Location: Perimeter ng underground facility, Alberta,
Chapter 169 Alaric Swanson POV Location: Unknown Arctic Research Station, Nunavut, Canada Time: 0237H Sa katahimikan ng niyebe, tanging tunog ng makina at mga yapak ng mga armadong bantay ang bumabasag sa paligid. Isang underground facility ang tinatawag ng iilang nakakaalam bilang “Sanctum.” Hindi ito basta hideout—ito ang puso ng lahat ng operasyong binuo ng Umbra Circle. Sa loob ng isang glass lab chamber, nakatayo si Alaric Dumont—nakaputing lab coat, malamig ang tingin, hawak ang isang vial na kumikislap ng asul sa ilalim ng ilaw. Sa likod niya, naka-kadena ang isang lalaki—isang test subject, nanginginig, wala nang malay sa sakit. Alaric (cold, clinical tone): "Prototype 7. Neuro-X. Mas mabilis, mas malinis. At higit sa lahat… hindi nadedetect hangga’t huli na." Lumapit ang isang babae—Dr. Elenya Vortze, isang rogue biochemist mula sa Germany. Elenya: "The toxin disperses in under five seconds upon air contact. Wala pa tayong antidote. Just how you like it." Ngumiti s
Chapter 1 Kara POV Nakatitig ako sa papel na hawak ko—isa na namang rejection letter mula sa kumpanyang inaplayan ko kanina lang. Ilang beses na ba akong nabigo? Hindi ko na mabilang. Sa bawat pagtanggi, parang unti-unting bumibigat ang mundo sa balikat ko. “Pasensya na po, Miss Curtiz, pero hindi kayo pasado sa qualifications namin.” Isa na namang pamilyar na linya. Sa totoo lang, alam ko namang hindi lang ito tungkol sa qualifications. Ang apelyido kong minsang kinakatakutan dahil sa yaman at impluwensya, ngayon ay parang sumpa na nagtataboy sa akin sa bawat pintong aking kakatukin. Huminga ako nang malalim at tiningnan ang paligid. Ang daming taong nagmamadali—mga empleyadong may patutunguhan, may layunin. Samantalang ako, para akong napag-iwanan ng mundo. Napatingin ako sa cellphone ko. 5 missed calls from Mom. Alam kong tatawag siya upang tanungin kung may trabaho na ako. Kung may pag-asa bang mababayaran na namin ang utang ng ospital ni Papa. Kung may pambili na ba
Chapter 2Mabilis akong tumayo mula sa kinauupuan ko, kinuha ang bag ko, at halos patakbong lumabas ng coffee shop. Sa pagmamadali ko, muntik na akong mabangga ng isang lalaking papasok pa lang.“Miss, ayos ka lang?” tanong niya, pero hindi ko na nagawang sumagot.Wala akong ibang iniisip kundi ang makarating agad sa ospital.Habang nasa loob ng lumang jeep na sinakyan ko, hindi ko mapigilan ang panlalamig ng kamay ko. Isa na namang atake? Hindi pa nga namin nababayaran ang unang hospital bill, tapos heto na naman…Napasandal ako at napatingin sa labas ng bintana. Ang bigat-bigat sa dibdib.Maya-maya lang, nakarating na ako sa ospital. Dali-dali akong bumaba at halos magkandarapa sa pagtakbo papasok. Sa nurse station, hingal na hingal akong nagtanong.“Nasaan si Mr. Smith Curtiz?!”Agad akong tinuro ng nurse sa isang private room. Pagpasok ko, bumungad sa akin si Mama na nakaupo sa tabi ng kama ni Papa. Halata sa mukha niya ang pagod at lungkot.“Ma…” halos paos kong tawag.Napatingin
Chapter 3Napahinto ako sa may entrance ng hotel, tila may aninong humahatak sa akin palayo. Ang daming tanong sa isip ko—Tama ba 'tong ginagawa ko? Sino ba talaga lalaki na ito?Napalunok ako. Paano kung isa siyang matabang matanda? O isang panot na may tiyan na parang lobo? O baka naman isang payat na may malalaking mata?Naguguluhan pa rin ako nang biglang lumapit sa akin ang isang babae—maganda, pino ang kilos, at mukhang sanay sa ganitong klase ng lugar.“Miss Kara Smith Curtiz?” magalang niyang tanong.Agad akong napatingin sa kanya. “A-Ako po.”Bahagya siyang ngumiti. “Kanina pa po kayong hinihintay ni Mr. Montero sa itaas. Pakisunod po ako.”Nagpantig ang tenga ko sa narinig. Kanina pa? Ibig sabihin, seryoso talaga siya sa pagkikita namin.Wala akong nagawa kundi sumunod sa babae. Sinamahan niya ako sa elevator at pinindot ang button para sa VIP floor. Lalong lumakas ang kaba ko. Anong klaseng tao ba ang naghihintay sa akin sa itaas?Habang tumataas ang elevator, pakiramdam ko
Chapter 4 "Sandali, pwede bang walang makakaalam muna?" Agad akong nagsalita bago pa niya maisara ang envelope ng kontrata. "Gusto kong ako muna ang magsabi kay Mama. Ayokong mabigla siya. Maaari ba?" Tahimik siyang tumitig sa akin, tila iniisip kung pagbibigyan ba niya ako o hindi. Halos pigil ang hininga ko habang hinihintay ang sagot niya. Maya-maya, bahagyang tumango siya. "Fine. Pero hanggang kailan?" "Bigyan mo ako ng isang linggo. Kailangan ko lang siyang ihanda." Napangisi siya nang bahagya. "One week, huh? Mukhang may dahilan kung bakit gusto mo pang itago ito." Napakuyom ako ng kamao. "Hindi ko ito itinatago. Ayoko lang na mag-alala si Mama nang biglaan." Hindi siya sumagot agad. Sa halip, uminom siya ng alak mula sa baso sa harap niya bago muling nagsalita. "Fine. One week. Pero pagkatapos niyan, gusto ko nang matapos ang lahat ng pag-aayos. Lilipat ka na sa bahay ko." Para akong sinampal ng katotohanan. Totoo na talaga ‘to. "Salamat." Mahina kong sabi. T
Chapter 5Christopher POV"Tol, sigurado kana ba?" sabi sa akin ni Daniel isa sa mga kaibigan ko. Pagkatapos naming mag-usap sa office ni Kara ay agad akong pumunta sa bar para uminum."Oo, pamamagitan sa kanilang anak ay makaganti ako sa kanilang pag ginawa sa aking magulang.""Pero, you need investigate more. Baka hindi sila ang dahilan pagka-aksidinte nila ni Tita," bigkas ni Troy.Sinilip ko ang basong nasa harapan ko, ang whiskey na kanina ko pa iniinom ay hindi man lang nabawasan. Hindi ko alam kung dahil ba sa bigat ng alaala o dahil sa salitang binitiwan ni Troy."Sigurado na ako," mariin kong sagot. "Kara Smith Curtiz ang magiging daan para makuha ko ang hustisya."Napalunok si Daniel bago nagsalita. "Pero, tol... kung hindi sila ang tunay na dahilan? Paano kung wala siyang kinalaman?"Natawa ako nang mapakla. "Then, malas niya. Isa siyang Curtiz. Iyon lang ang mahalaga."Tahimik na nagpalitan ng tingin sina Daniel at Troy. Alam kong pareho silang may pag-aalinlangan, pero wa
Chapter 6KinabukasanAgad kong pinahanda sa mga katulong ang silid para sa magiging asawa ko. Walang espesyal na dekorasyon, walang kahit anong palamuti na magbibigay ng ideya na ito ay isang kwarto ng isang bagong kasal. Isang simpleng silid, malamig, walang emosyon—tulad ng kasunduang ito.Tumayo ako sa harap ng malaking bintana ng aking silid, hawak ang tasa ng itim na kape. Sa labas, ang tahimik na paligid ng aking estate ay tila sumasalamin sa lungkot at hinanakit na matagal ko nang kinikimkim.Isang malakas na katok ang pumukaw sa aking atensyon."Pumasok," malamig kong utos.Bumukas ang pinto, at pumasok si Troy. Kita sa kanyang ekspresyon ang pag-aalinlangan."Dumating na siya," aniya.Hindi ako agad sumagot. Tinungga ko ang natitirang kape bago ibinaba ang tasa sa mesa."Nasaan siya?" tanong ko, hindi ipinapahalata ang kung anong nararamdaman ko."Nasa sala. Tahimik lang siya. Hindi ko alam kung kinakabahan o takot," sagot niya. "Sigurado ka na ba talaga rito, tol?"Napangis
Chapter 169 Alaric Swanson POV Location: Unknown Arctic Research Station, Nunavut, Canada Time: 0237H Sa katahimikan ng niyebe, tanging tunog ng makina at mga yapak ng mga armadong bantay ang bumabasag sa paligid. Isang underground facility ang tinatawag ng iilang nakakaalam bilang “Sanctum.” Hindi ito basta hideout—ito ang puso ng lahat ng operasyong binuo ng Umbra Circle. Sa loob ng isang glass lab chamber, nakatayo si Alaric Dumont—nakaputing lab coat, malamig ang tingin, hawak ang isang vial na kumikislap ng asul sa ilalim ng ilaw. Sa likod niya, naka-kadena ang isang lalaki—isang test subject, nanginginig, wala nang malay sa sakit. Alaric (cold, clinical tone): "Prototype 7. Neuro-X. Mas mabilis, mas malinis. At higit sa lahat… hindi nadedetect hangga’t huli na." Lumapit ang isang babae—Dr. Elenya Vortze, isang rogue biochemist mula sa Germany. Elenya: "The toxin disperses in under five seconds upon air contact. Wala pa tayong antidote. Just how you like it." Ngumiti s
Chapter 167 Nilapitan ako ni Enzo, hawak ang satellite phone. Enzo: “Boss, air route secured. In place na rin ang C4 sa dalawang possible escape tunnel. Once we enter, no one gets out—unless it’s in a body bag.” Tumango ako. “Good. Umpisahan ang infiltration sa South Sector. Ako mismo ang bababa sa command center.” Nagbuntong-hininga ako, pinikit ang mga mata sa loob ng ilang segundo. Sumagi sa isip ko si Kara… ang ngiti niya, ang mata niyang puno ng lambing—na ngayo’y hindi niya ako maalala. Pero hindi ito oras para sa damdamin. Bumalik ako sa pagiging si Uncle M —ang taong kinatatakutan ng mga sindikato, ang anino sa likod ng mga pagkabura ng cartel, at ang taong may pangakong bubuwagin ang imperyong tinayo nina Alberta at Valentin gamit ang dugo nilang dalawa. Chris: “Pag nakuha ko na si Valentin… ako ang huling makikita ng mata niya bago siya mawalan ng hininga.”At sa gabing ito, uulan ng bala sa kuta nila. Location: Perimeter ng underground facility, Alberta,
Chapter 166 Lumapit sa akin si Enzo, ang aking second-in-command, suot ang itim na tactical gear habang nakapatong ang comms headset sa kanyang tainga. "Boss, all units are in position. Hacker is ready. Countdown starts in 10." Tumango ako at humigpit ang hawak ko sa baril. "Walang sablay, Enzo. Ayokong may makatakas. Sergei ends tonight." "Understood, sir. We've got your back." Pumasok ako sa armored vehicle na nakaabang. Sa likod ng salamin, tanaw ko ang malamig at mabangis na kagubatan ng Quebec. Tahimik. Pero ang katahimikan ay panandalian lang—dahil ilang segundo na lang ay lalagablab ito sa putukan ng hustisya. 10 minutes later Inside Sergei’s stronghold – Perimeter breach BOOM! Sumabog ang harap ng kampo. Nagtakbuhan ang mga tauhan ni Sergei, agad din silang tinamaan ng precision sniper shots mula sa kakahuyan. Hindi nila alam, isa lang ‘yon sa mga distraction. Habang sila ay abala, kami ni Enzo at ang core assault team ay dumaan sa underground tunnel. Ilang
Chapter 165Habang kumakabog ang alarma, pinanood ko ang katawan ni Ivanka habang unti-unting binabalot ng dugo ang marmol sa ilalim ng kanyang paanan.10 minutes later... countdown aborted.Blade: “Facility is rigged. We plant C4, exfil in 6.”Raven: “All data secured. Specter… is done.”Tumayo ako sa gitna ng command center."This is for Kara.""For Ellie. For Jacob.""Let hell swallow you all."EXT. SIBERIAN TUNDRA – NIGHTBOOOOOOOM!!!Sumabog ang buong base, parang nilamon ng impyerno ang Specter.Hindi ako lumingon.Nice—diretso tayo sa kalaban.Location: Istanbul, Turkey – Next Target: Azael VoranovSa bawat galaw ng Specter, may bakas ng dugo. At ang kasunod na pangalan sa listahan—isang multo ng black-market arms dealing at intel corruption: Azael Voranov. Half-Turkish, half-Russian, pero buong demonyo kung kumilos.Hindi siya tulad ni Ivanka na may kontrol sa teknolohiya. Si Azael—tao ng karahasan. Ang laruan niya: biological warfare, torture experiments, at rogue mercenaries
Chapter 164Madilim ang paligid. Tanging ang mahihinang ilaw ng mga overhead cranes ang nagbibigay-liwanag sa kalat-kalat na containers. Naka-silent mode kami. Walang ingay. Walang hangin. Tahimik—pero mapanganib. Parang saglit lang na katahimikan bago ang isang malakas na pagsabog.Sa earpiece, marahang bulong ni Blade:"Target confirmed. Three men unloading from the black van. Armed. Movement inside container B-7.""Execute silently. No witnesses." malamig kong utos habang sumenyas kay Raven sa kabilang gilid ng pier.Sumunod ang lahat. Hindi na kailangang ulitin.Isa. Dalawa. Tatlong kalaban. Tumpak ang bawat bala—sa ulo, walang ingay. Walang drama. Nahulog ang katawan ng una sa sahig, ang dugo nito'y dumikit sa gulong ng van.Lumapit ako sa container B-7. Dinikit ko ang thermal pad sa pinto. May tatlo sa loob, abalang nagbubukas ng wooden crates—mga high-tech surveillance implants na galing pa raw Europe. Para saan? Para sa susunod na digmaan?Hindi na ‘yon mahalaga.BLAM!Pinasab
Chapter 163 Chris POV Nakatayo ako ngayon sa taas ng isang gusali, tanaw mula sa sniper scope ang ilang kalaban na patuloy pa ring gumagala’t nagpaplano ng susunod na hakbang. Pero para sa akin—tapos na ang laro nila. Isa-isa ko silang tatapusin. Sa bawat silahis ng araw, sa bawat patak ng dugo, tanging ang mukha ni Kara ang bumabalik sa isipan ko. Ang mukha niyang puno ng takot… ang mga matang dati’y laging may ngiti, ngayo’y wala na ni isang bakas ng alaala ko. Ang sakit nun. Pero hindi ito ang panahon para madala sa emosyon. “Hindi pa panahon, Kara…” bulong ko sa hangin habang unti-unti kong tinipon ang mga tauhan ko para sa final clean-up. Gusto kong yakapin siya. Sabihin sa kanya na: "Don't worry, everything's alright." Pero hindi pa pwede. Hindi habang may mga taong gustong bawiin ang katahimikang ngayon lang niya natikman. Si Gian ang kasama niya ngayon. Isinugal ko ang tiwala ko sa taong ‘yon dahil alam kong gagawin niya ang lahat para mailigtas si Kara. Kahit kapali
Chapter 162 Gian POV Habang hawak ko ang manibela at binabagtas ang kalsadang parang lumiliit sa bawat segundo, agad kong dinial ang numero ni Chris. Nanginginig ang daliri ko sa pag-aalala. Hindi pwedeng may mangyaring masama kay Kara. Hindi ngayon. Hindi na ulit. "Chris... may nangyayari. Nasa panganib si Kara." Pigil ang emosyon ko, pero hindi ko mapigilan ang panginginig ng boses. "May mga lalaki sa labas ng safehouse. Nakita siya. Baka sinusundan na tayo." Tahimik si Chris sa kabilang linya, pero ramdam ko ang bigat ng kanyang paghinga. "Ililigtas ko siya, Gian. Anuman ang mangyari." Matalim ang kanyang tinig—sigurado, puno ng galit at determinasyon. Humigpit ang hawak ko sa manibela. Tumingin ako sa rearview mirror, na para bang inaasahan kong may sasakyan na sumusunod. "Chris, kailangan mo rin malaman ang totoo." Huminga ako nang malalim. "Si Kara… hindi Curtis sa dugo. Sanggol pa siya nang mawala sa amin dahil sa trahedya. At si Ramon Curtis… siya ang unang nakakita sa
Chapter 161KARA POVLocation: Private Medical Facility – Undisclosed CountryTime: 6:42 AMNagising ako sa tunog ng manipis na ulan sa labas ng bintana. Puting kisame. Puting dingding. Puting kumot. Lahat ay bago sa akin—kahit ang sarili ko. Tumingin ako sa salamin sa gilid. Ang babae roon... hindi ko kilala.May sugat ako sa noo. Nakabalot. Mahapdi. Pero hindi ‘yon ang masakit.Mas masakit ‘yung… wala akong maalala. Ni pangalan ko.Maya-maya, bumukas ang pinto. Pumasok ang isang lalaki na pormal ang bihis, pero may lamlam sa mga mata."Kara..." bulong niya, may pag-aalangang tono."Ako si Gian... half-brother mo."Napatingin lang ako sa kanya. Hindi ko siya kilala. Ni isang alaala, wala akong mahugot. Nakatayo lang siya doon, at ako'y nanatiling tahimik."Okay ka lang?" tanong niya.Dahan-dahan akong umiling."Hindi ko alam kung sino ako... at hindi rin kita kilala."Napansin ko ang saglit na tikas ng panga niya—parang nabigla, pero agad din niyang tinakpan.Lumapit siya ng konti, t
Chapter 160 Tumalikod ako. Kailangan kong pigilan ang sarili ko. “Boss,” sabat ng tauhan ko, “ready na ang plane para sa Manila. Pero... gusto mo bang dumaan muna sa Switzerland?” Humigpit ang hawak ko sa hawakan ng pinto. “Hindi. Hindi pa ngayon. Mas kailangan ko munang tapusin ang council.” “Kara’s safe… for now,” bulong ko sa sarili ko. “Pero ang mga dahilan kung bakit siya nasaktan… sila ang kailangan ko munang ipatahimik.” “Gian…” nilingon ko siya muli, duguan ngunit nakangisi pa rin. “…kapag nakita ko siyang umiyak dahil sa alaala mong pinilit mong kontrolin, ako mismo ang tatapos sa’yo. Hindi bilang Chris. Kundi bilang multong nilikha mo.” Lumapag ang private plane ko sa isang undisclosed airstrip sa hangganan ng Czech Republic. Tahimik. Pero ang hangin ay mabigat—parang may kasamang dugo at galit. Humugot ako ng malalim na hininga habang suot ang itim na coat na halos maging anino sa ilalim ng malamlam na buwan. “Handa na ba ang perimeter?” tanong ko sa ea