Chapter 4

Chapter 4

"Sandali, pwede bang walang makakaalam muna?" Agad akong nagsalita bago pa niya maisara ang envelope ng kontrata. "Gusto kong ako muna ang magsabi kay Mama. Ayokong mabigla siya. Maaari ba?"

Tahimik siyang tumitig sa akin, tila iniisip kung pagbibigyan ba niya ako o hindi. Halos pigil ang hininga ko habang hinihintay ang sagot niya.

Maya-maya, bahagyang tumango siya. "Fine. Pero hanggang kailan?"

"Bigyan mo ako ng isang linggo. Kailangan ko lang siyang ihanda."

Napangisi siya nang bahagya. "One week, huh? Mukhang may dahilan kung bakit gusto mo pang itago ito."

Napakuyom ako ng kamao. "Hindi ko ito itinatago. Ayoko lang na mag-alala si Mama nang biglaan."

Hindi siya sumagot agad. Sa halip, uminom siya ng alak mula sa baso sa harap niya bago muling nagsalita. "Fine. One week. Pero pagkatapos niyan, gusto ko nang matapos ang lahat ng pag-aayos. Lilipat ka na sa bahay ko."

Para akong sinampal ng katotohanan. Totoo na talaga ‘to.

"Salamat." Mahina kong sabi.

Tumayo ako, handa nang umalis. Pero bago pa ako makalakad palayo, nagsalita siyang muli.

"Kara."

Napalingon ako.

Malamlam ang titig niya sa akin, pero may kung anong matigas sa boses niya. "Walang bawian."

Ramdam ko ang bigat ng mga salitang iyon. Kahit gusto ko mang magduda o umatras, alam kong wala na akong karapatan. Ito ang pinili ko. Ito ang kailangan kong panindigan.

Tumango ako. "Alam ko."

At saka ako tuluyang lumabas ng hotel, bitbit ang lihim na maaaring magpabago sa buhay ko magpakailanman.

Chapter 14

Kara’s POV

Habang naglalakad palabas ng hotel, ramdam kong bumibigat ang bawat hakbang ko. Walang bawian. Tumunog pa sa isip ko ang sinabi ni Mr. Montero.

Pagkasakay ko ng taxi, hindi ko maiwasang mapatingin sa papel na nasa bag ko. Paano ko sasabihin ‘to kay Mama?

Pagkarating ko sa ospital, nag-ipon muna ako ng lakas bago pumasok sa kwarto ni Papa. Tahimik itong natutulog, habang si Mama naman ay nakaupo sa tabi niya, hawak ang kamay ng asawa niya na tila dasal na lang ang pinanghahawakan.

"Mama," mahinahon kong tawag.

Napalingon siya sa akin at pilit na ngumiti. "Anak, anong ginawa mo sa labas? Baka napagod ka na, ha? Hindi mo kailangang magsakripisyo ng sobra."

Napakurap ako. Kung alam niya lang… Kung alam niya lang kung ano ang ginawa ko.

Umupo ako sa tabi niya at hinawakan ang kanyang kamay. "Ma, may gusto sana akong sabihin sa’yo."

Napakunot ang noo niya. "Ano ‘yun, anak?"

Huminga ako nang malalim, sinusubukan kong hanapin ang tamang mga salita. "May paraan akong nahanap para matulungan natin si Papa at makabangon tayo."

Medyo nagliwanag ang mukha niya. "Talaga? Ano ‘yun?"

Pinakawalan ko ang isang mahinang ngiti, kahit ramdam kong nanginginig ako sa loob. "Ma… ikakasal na ako."

Saglit siyang natigilan. "Ano?"

"Ikakasal na ako, Ma."

Kita ko ang pagkalito sa mukha niya. "A-anak… kailan pa ‘to? Wala ka namang nabanggit na boyfriend! S-sino? Kilala ba namin?"

Lalo akong kinabahan. "Si… si Christopher Lee Montero."

Napakunot ang noo niya. "Montero? ‘Yung may-ari ng malaking kumpanya?"

Dahan-dahan akong tumango. "Oo, Ma."

Mas lumalim ang gulat sa mukha niya. "P-pero paano? Kailan pa kayo nagkakilala?"

Nag-iwas ako ng tingin. "Matagal na, Ma. Pero… biglaan lang itong desisyon."

Hinawakan niya ang kamay ko, halatang naguguluhan. "Anak, sigurado ka ba rito? Hindi ito biro! Hindi ko maintindihan… Mahal mo ba siya?"

Para akong natigilan. Mahal? Hindi ko alam. Pero ang sigurado ako—ito ang kailangan naming gawin.

"Ma… basta ang mahalaga, makakatulong ‘to sa atin. Mapapagamot natin si Papa. Magiging maayos ang lahat."

Napatingin siya sa natutulog kong ama, saka bumalik ang tingin niya sa akin. May pag-aalinlangan sa mga mata niya, pero alam kong iniisip niya rin ang sitwasyon namin.

Maya-maya, malalim siyang bumuntong-hininga. "Anak… kung sigurado ka na, susuportahan kita. Pero sana, sigurado ka talaga."

Hindi ko alam kung totoo ang sagot ko, pero pinilit kong ngumiti. "Oo, Ma. Sigurado ako."

Pero sa loob-loob ko, isang tanong ang bumabagabag sa akin… Hanggang kailan ko kaya paninindigan ito?

Matapos ang pag-uusap namin ni Mama, mas bumigat ang pakiramdam ko. Hindi ko sigurado kung napaniwala ko siya o kung sinusubukan lang niyang intindihin ang desisyon ko. Pero isang bagay ang malinaw—wala na akong atrasan.

Kailangan ko nang ipaalam kay Mr. Montero na pumayag na si Mama.

Pagkalabas ko ng ospital, agad akong nag-message sa kanya.

Kara: Pwede ba tayong magkita?

Hindi ko inasahang mabilis siyang magre-reply.

Mr. Montero: Come to my office. Now.

Napakagat-labi ako. Alam kong hindi siya isang taong mahilig maghintay. Kaya agad akong sumakay ng taxi papunta sa Montero Corporation.

Pagkarating ko sa opisina niya, sinalubong ako ng kanyang secretary. Agad niya akong pinapasok sa loob, at pagpasok ko pa lang, agad akong nakaramdam ng kakaibang tensyon sa paligid.

Nakatayo si Christopher malapit sa floor-to-ceiling window ng opisina niya, nakaharap sa skyline ng lungsod. Kahit hindi siya nakatingin sa akin, ramdam ko ang presensya niya—matikas, makapangyarihan, at tila palaging nagmamasid.

"So?" malamig niyang tanong, hindi man lang lumilingon. "Ano ang balita?"

Huminga ako nang malalim bago sumagot. "Pumayag na si Mama."

Dahan-dahan siyang lumingon sa akin. Walang emosyon ang mukha niya, pero may kung anong bahagyang ningning sa mata niya—o baka guni-guni ko lang.

"Good." Isang salita lang ang sinambit niya, pero ramdam kong marami itong kahulugan.

Umupo ako sa harap ng desk niya. "Ano na ang susunod?"

Naglakad siya papunta sa kanyang upuan at umupo. Pinagmasdan niya ako saglit bago sumagot. "We get married. This weekend."

Napalunok ako. "A-agad?"

Tumango siya. "Ayaw kong patagalin pa. The sooner, the better."

Napalunok ako. "Akala ko ba ako ang magsasabi kay Mama? Hindi pa niya alam na sobrang lapit na pala."

Bahagya siyang napangisi. "Then tell her now. Wala nang atrasan, Kara."

Muli kong narinig ang mga salitang iyon. Wala nang atrasan.

Dahan-dahan akong tumango. "Sige."

"May isa pa akong kondisyon." Malamig niyang dagdag.

Nag-angat ako ng tingin sa kanya. "Ano?"

Lumapit siya nang bahagya, ang matalim niyang titig ay dumiretso sa mga mata ko.

"Simula ngayon, matututo kang magpanggap na mahal mo ako."

Para akong natigilan. "A-ano?"

Mas lumalim ang kanyang ngiti—hindi mapanlinlang, hindi rin masaya. "Gusto kong maging totoo ang kasal na ito sa mata ng lahat. Kaya matututo kang ngumiti sa tabi ko, hahawakan mo ang kamay ko sa publiko, at ipaparamdam mo sa lahat na ikaw ang babaeng pinili ko."

Napalunok ako. "At kung hindi ko magawa?"

Mas lumalim ang titig niya. "Then, say goodbye to the deal."

Nanlamig ang buong katawan ko. Hindi ko kayang umatras. Hindi ko kayang bumitaw sa kasunduang ito.

Kaya kahit nanginginig ang loob ko, pilit kong tinignan siya nang diretso. "Fine. Kung ‘yan ang gusto mo, magpapanggap ako."

Sa unang pagkakataon, ngumiti siya. Isang ngiting hindi ko maintindihan.

"Good. Then, I’ll see you at the wedding, future Mrs. Montero."