Chapter 6

Chapter 6

Kinabukasan

Agad kong pinahanda sa mga katulong ang silid para sa magiging asawa ko. Walang espesyal na dekorasyon, walang kahit anong palamuti na magbibigay ng ideya na ito ay isang kwarto ng isang bagong kasal. Isang simpleng silid, malamig, walang emosyon—tulad ng kasunduang ito.

Tumayo ako sa harap ng malaking bintana ng aking silid, hawak ang tasa ng itim na kape. Sa labas, ang tahimik na paligid ng aking estate ay tila sumasalamin sa lungkot at hinanakit na matagal ko nang kinikimkim.

Isang malakas na katok ang pumukaw sa aking atensyon.

"Pumasok," malamig kong utos.

Bumukas ang pinto, at pumasok si Troy. Kita sa kanyang ekspresyon ang pag-aalinlangan.

"Dumating na siya," aniya.

Hindi ako agad sumagot. Tinungga ko ang natitirang kape bago ibinaba ang tasa sa mesa.

"Nasaan siya?" tanong ko, hindi ipinapahalata ang kung anong nararamdaman ko.

"Nasa sala. Tahimik lang siya. Hindi ko alam kung kinakabahan o takot," sagot niya. "Sigurado ka na ba talaga rito, tol?"

Napangisi ako, ngunit walang init ang aking ngiti. "Huli na para umatras."

Lumabas ako ng kwarto at tinungo ang sala. Doon, nakita ko siya—si Kara Smith Curtiz, nakaupo sa sopa, walang emosyon ang mukha. Pero alam kong sa ilalim ng kanyang malamig na tingin, may takot at pag-aalinlangan.

Nang maramdaman niyang nakatayo ako sa harapan niya, dahan-dahan siyang tumingala at tumingin sa akin.

"Handa ka na ba?" tanong ko, walang emosyon sa tinig.

Bahagya siyang nag-atubili bago tumango. "Oo."

Matalim kong tinitigan ang mukha niya, hinahanap ang kahit anong senyales ng pagsisisi o panghihina. Ngunit nanatiling matatag ang kanyang ekspresyon.

"Simula ngayon, ikaw ay magiging isang Montero," madiin kong sabi. "At walang makakapigil sa akin para isakatuparan ang lahat ng plano ko."

Tahimik lang siyang nakatingin sa akin, ngunit sa likod ng kanyang mga mata, alam kong may itinatagong emosyon.

Ngunit wala akong pakialam.

Dahil simula sa araw na ito, siya ay pag-aari ko na.

Tinawag ko si Manang Estrella, ang pinakamatagal nang katulong sa bahay, upang ihatid si Kara sa kanyang magiging silid.

"Manang, dalhin mo siya sa kwarto niya," malamig kong utos, hindi man lang lumingon kay Kara.

Tumango si Manang at hinarap si Kara. "Sumunod ka sa akin, iha."

Tahimik siyang tumayo, dala ang isang maliit na bag—marahil ang iilang gamit na napagdesisyunan niyang dalhin. Walang imik, walang reklamo. Parang isang tauhang sumusunod lang sa utos.

Habang paakyat sila sa hagdan, saglit akong natigilan. Hindi ko maintindihan kung bakit parang may kung anong bumigat sa dibdib ko habang pinagmamasdan ang likuran ni Kara.

Hindi, hindi ako dapat mag-alinlangan.

Siya ang susi sa paghihiganti ko.

At sa sandaling ito, siya na ngayon ang pinakamahalagang piyesa sa larong sinimulan ko.

Agad akong kinalabit sa aking kaibigan na si Troy. "Goodluck sa paghihiganti mo, tol!" sabay iling nito at nagpapaalam na uuwi na sa kanyang mansion.

Tiningnan ko lang si Troy habang papalabas siya ng bahay, umiiling-iling pa. Alam kong hindi siya sang-ayon sa plano ko, pero hindi ko rin siya masisisi.

“Bahala na,” bulong ko sa sarili ko bago lumingon patungo sa hagdan kung saan tuluyan nang nawala sa paningin ko si Kara.

Katahimikan ang bumalot sa buong mansyon matapos umalis si Troy. Dumiretso ako sa study at muling binuksan ang laptop ko. May ilang bagong reports tungkol sa Curtiz Corporation ang ipinadala sa akin. Inisa-isa ko ang bawat dokumento, pilit hinahanap ang anumang bahid ng kasalanan ng pamilya niya sa nangyari sa aking mga magulang.

Ngunit sa bawat pahinang binubuksan ko, mas lalong lumalabo ang linya sa pagitan ng galit at pag-aalinlangan.

Napabuntong-hininga ako. Hindi. Hindi ako dapat magpatalo sa mga emosyong ito.

Dahil sa larong ito, ang may pinakamalakas na kontrol ang siyang panalo.

At ako ang dapat magwagi.

"Hindi sila!" bulong ko sa aking sarili.

Napaatras ako sa aking kinauupuan, ramdam ang panlalamig ng aking mga palad. Hindi sila...

Pero paano? Lahat ng ebidensya, lahat ng pinaghirapan kong pagsasaliksik, itinuturo ang pamilya Curtiz bilang dahilan ng trahedyang bumagsak sa pamilya ko. Kaya ako nandito. Kaya ako gumawa ng plano.

Pero kung hindi sila... sino?

Napatingin ako sa screen ng laptop, sa mga dokumentong paulit-ulit kong binasa nitong mga nakaraang taon. May nawawalang piraso sa puzzle na ito, at kung may ibang taong may kinalaman sa pagkamatay ng aking mga magulang—ibig sabihin, nagkamali ako.

At si Kara...

Napakuyom ako ng kamao. Hindi puwedeng magkamali ako. Hindi puwedeng mali ang lahat ng ito.

Pero kung tama ang kutob ko, nangangahulugan lang na may mas malaking sikreto sa likod ng lahat ng ito. At kasal na namin ang susunod na hakbang.

Wala nang atrasan.

Hindi ko namalayan na alas-nuwebe na pala, kung kanina ay alas-syete, kung hindi kinatok ni Manang ay hindi ko napansin.

"Sir Christopher, may tawag kayo sa office!"

Napabuntong-hininga ako at mabilis na isinara ang laptop. Alas-nuwebe na pala. Kung hindi dahil kay Manang, malamang ay hindi ko namalayan ang paglipas ng oras.

Tumayo ako mula sa upuan at tumingin kay Manang Estrella, na nakatayo sa may pintuan ng study.

"Sino?" tanong ko, hindi maitago ang iritasyon sa boses ko.

"Hindi po nagpakilala, sir, pero importante raw po ang pakay," sagot niya, may bahagyang pag-aalala sa mukha.

Mabilis akong lumabas ng study at tinungo ang opisina ko sa loob ng mansyon. Kinuha ko ang telepono at malamig na sumagot.

"Christopher Montero speaking."

Sa kabilang linya, isang pamilyar ngunit matigas na boses ang narinig ko.

"Akala mo ba, kaya mong itago sa akin ang balak mong kasal?"

Napatigil ako. Kilala ko ang boses na iyon. At kung siya na mismo ang tumawag... nangangahulugan lang na hindi lang basta laro ang pinasok ko.

May mas malaking panganib na nag-aabang.

"Andrea—" tanging nasambit ko, ramdam ang bigat ng kanyang pangalan sa aking labi.

Sa kabilang linya, narinig ko ang malamig niyang tawa. "Hindi mo akalaing malalaman ko, ‘no? Christopher, kilala kita. Alam kong may plano ka, at gusto kong malaman… Ano ang tunay mong balak sa Curtiz girl na ‘yan?"

Napatikom ako ng kamao. Alam kong hindi ko siya basta-basta maloloko. Si Andrea ay hindi babaeng madaling palagpasin ang isang bagay na nagpapalungkot sa kanya—lalo na kung ako ang may kinalaman.

"Ano bang pakialam mo?" malamig kong sagot.

"P-pakialam?" Halatang nagpipigil siya ng emosyon. "Damn it, Christopher! Limang taon tayong magkasama, tapos iniwan mo ako nang walang paliwanag! At ngayon, bigla kang magpapakasal sa babaeng hindi mo mahal? Anong kalokohan ‘to?"