All Chapters of วันนี้ไม่เห็นค่า..วันหน้าไม่รักแล้วนะ: Chapter 1 - Chapter 10

ลมหนาวตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมของให้คุณตาวีระชัยใส่บาตร หญิงสาวทำจนเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว ยกเว้นแค่วันพระหรือวันสำคัญทางพระพุทธศาสนาต่างๆ ชายชราสังเกตุเห็นว่าหน้าตาของหลานสาวดูบวมๆ จึงเอ่ยถามขึ้น“เมื่อวานไปหาตาน่านมาละสิ ถึงกลับมาตาบวมแบบนี้”ชายชรารู้ว่าหลานสาวของตนคิดอย่างไรกับน่านฟ้า “.....” ลมหนาวเงียบไปสักพัก เธอพยายามกลั้นน้ำตาที่กำลังจะเอ่อออกมา“ค่ะ หนาวไปหาพี่น่านมา พี่น่านยังใจร้ายเหมือนเดิม ทำไมคะตา ทั้งๆ ที่หนาวก็เปลี่ยนเป็นคนใหม่แล้ว หนาวไม่ได้มีนิสัยเหมือนเดิมแล้ว แต่พี่น่านก็ยังไม่เลิกเกลียดหนาวเลย ฮือ..ฮือ” หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยน้ำตานองหน้า“ตาว่า หนาวก็อย่าไปยุ่งกับพี่เค้าเลยลูก ใครเค้าไม่รักหลานของตาก็ชั่งเค้า แต่ตารักหนาวนะลูก” ชายชราเอ่ยพร้อมกับยกมือขึ้นลูบหัวของหลานสาวเบาๆ ลมหนาวได้ยินคำพูดของตาก็ยิ่งร้องไห้สะอึกสะอื้น หันไปกอดตาที่ยืนอยู่ข้างๆ “ไม่ค่ะ หนาวจะไม่ยอมแพ้ หนาวจะทำให้พี่น่านรู้ว่าหนาวไม่ใช่เด็กนิสัยไม่ดีคนนั้นอีกแล้ว หนาวต้องการพี่น่านคนเดิมของหนาวกลับมา” เธอเอ่ยออกมาด้วยแววตาที่มุ่งมั่นชายชราส่ายหัวเบาๆ เด็กยังไงก็ยังเป็นเด็ก นิสัยดื้อรั้นเอาแต่ใจ

เมื่อตัดสินใจเสร็จสรรพ เขาถอนแก่นกายออก ก่อนจะโน้มตัวลงไปจูบหญิงสาวอีกครั้ง พยายามแยกริมฝีปากของหญิงสาวให้เปิดรับลิ้นที่สอดแทรกเข้าไปหาอย่างดูดดื่ม เมื่อสามารถเข้าไปในโพรงปากเล็กได้แล้วก็สำรวจไปทั่วบริเวณอย่างช่ำชองและแล้วการปฏิเสธของเธอที่มีแค่ชั่วประเดี๋ยวเดียว ได้แปรเปลี่ยนเป็นการยอมรับ ร่างกายมีปฏิกิริยาตอบสนองโดยการเริ่มอ่อนระทวยโอนอ่อนผ่อนตามจนเผยอริมฝีปากอิ่มอ้ากว้างรับจูบตอบเขาอย่างเต็มใจราวกับเธอก็กระหายเขาเช่นกัน“อ่าส์…โคตรหวานเลย” ชายหนุ่มสถบออกมา จูบที่ดุดันและเร่าร้อนแปรเปลี่ยนเป็นมือใหญ่สำรวจความเต่งตึงของทรวงอกอิ่ม ทันใดนั้นใบหน้าคมเข้มที่ร้อนผ่าวก็ทำหน้าที่คลอเคลียแทนมือ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นปากกว้างที่ครอบลงมาดูดดื่ม“อืมม์…พี่น่าน..อ่าส์” หญิงสาวร้องครางออกมาอ้อมแขนเล็กตวัดรัดโอบรอบลำคอแกร่ง ร่างเล็กสั่นสะท้านขณะที่เขาครูดไรฟันและหนวดเคราที่เริ่มขึ้นประปรายลงมาถูไถปลายถัน“อ่าส์…” ระหว่างที่ปากครางฮือฮา มือแกร่งก็ลูบไล้ลงมาจนถึงจุดกึ่งกลางของกายสาว ปลายนิ้วใหญ่ลูบวนอยู่เหนือแนวแยก แหวกเข้าสู่กลีบกุหลาบอย่างเชื่องช้า ชุ่มฉ่ำและเปียกชื้น…เร่าร้อน และร้อนผ่าว…เป็นสั

สองสัปดาห์ผ่านไปงานหมั้นถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย แขกที่มาร่วมงานมีเฉพาะคนในครอบครัวของทั้งสองฝ่าย ตลอดทั้งงานหน้าตาว่าที่เจ้าบ่าวเหมือนคนอมทุกข์ ไม่ยิ้มไม่แย้ม ผิดกับว่าที่เจ้าสาวที่ยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลาแม่ว่าภายในใจนั้นจะรู้สึกเจ็บปวดที่ว่าที่เจ้าบ่าวของเธอไม่เต็มใจหมั้นกับเธอก็ตาม“อยากมีผัวจนตัวสั่นขนาดนั้นเลย?” น่านฟ้ากระซิบถามคู่หมั้นที่นั่งอยู่ข้างกายเมื่อเห็นว่าหล่อนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่ได้หมั้นหมายกับเขา“ค่ะ…อยากมีมาก แล้วตอนนี้ก็มีแล้วด้วย” ลมหนาวเอ่ยเสียงเบาๆ ประชดเขากลับไป“เธอจะได้เห็นขาอ่อนฉันแค่ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ อย่าหวังว่าจะได้แต่งงานกับฉัน ฉันจะทำทุกอย่างให้เธอถอนหมั้น คอยดูละกัน” เขาตอบกลับพร้อมกับยักคิ้วข้างเดียวให้คู่หมั้นสาว เขามั่นใจว่าจะสามารถทำให้ลมหนาวขอถอนหมั้นเขาได้อย่างแน่นอน และถ้าเวลานั้นมาถึงเขาก็จะเป็นอิสระ ไม่ต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาเกลียด ในขณะที่คนฟังน้ำตาคลอเบ้าแต่ก็พยายามกลั้นเอาไว้ เพราะไม่อยากให้ใครสังเกตเห็น“เสียใจค่ะ..หนาวไม่มีวันถอนหมั้นพี่หรอก” หญิงสาวตอบออกไปอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน เอาสิ! มาดูกันว่าระหว่างเธอกับเขา ใครจะชนะ?หลังจากงานห

หลังจากวันนั้น ลมหนาวก็ไม่เคยเจอน่านฟ้าอีกเลย เพราะเช้าวันต่อมาน่านฟ้าก็กลับกรุงเทพฯ ทันที หลังจากที่น่านฟ้าบินไปเรียนต่อต่างประเทศ ลมหนาวก็รู้สึกมีอาการแปลกๆ ทั้งเวียนหัว อยากจะอาเจียน เธอสงสัยว่าจะท้อง แต่ก็คิดว่าไม่น่าจะใช่เพราะวันนั้น น่านฟ้าให้เธอกินยาคุมฉุกเฉิน ซึ่งเธอก็ได้กินอีกหนึ่งเม็ดตามเวลาที่กำหนดในเอกสารกำกับยา แต่ก็ไม่มีการคุมกำเนิดชนิดใดที่สามารถคุมได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ เธอรู้เรื่องนี้ดีเพราะอยู่ในบทเรียนที่เธอเคยเรียนมา ลมหนาวไปซื้อที่ตรวจครรภ์มาสามยี่ห้อจากร้านขายยา ตรวจให้รู้กันไปเลยดีกว่าสองขีด!! ท้อง!!ลมหนาวมองที่ตรวจครรภ์ทั้งสามอัน มันขึ้นสองขีดเหมือนกันหมดทั้งสามอัน น้ำตาหลั่งไหลลงมา มือบางของเธอกำที่ตรวจครรภ์จนแน่น เธอทรุดลงนั่งกับพื้นห้องน้ำใกล้อ่างล้างหน้า น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย เธออายุแค่สิบแปด กำลังจะเข้าเรียนมหาวิทยาลัยชื่อดังในกรุงเทพฯ ที่เธอตั้งใจอ่านหนังสือสอบ สุดท้ายเธอสอบติดคณะที่เธอใฝ่ฝัน แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันกำลังพังทลาย ความฝันของเธอ อนาคตของเธอ มันกำลังจะดับ เพราะผู้ชายเลวๆ คนนั้น อันที่จริงจะโทษเขาคนเดียวก็ไม่ได้ ถ้าวันนั้นเธอไม่ยินยอมพร้อมใจ วันนี

หนึ่งสัปดาห์ต่อมาณ สนามบินxxxลมหนาวกับดาวเหนือมาถึงสนามบินเวลาประมาณเกือบเที่ยงตามเวลาของประเทศไทย ดาวเหนือดูตื่นเต้นที่ได้มาเยือนประเทศไทยเป็นครั้งแรก ซึ่งเป็นประเทศที่มารดาบอกว่าเป็นบ้านเกิดเมืองนอนของเขาและมารดา ในขณะที่สองแม่ลูกกำลังเดินออกจากประตูผู้โดยสารขาออก ลมหนาวมองไปยังข้างหน้าที่มีผู้คนมากมายยืนถือป้ายรอรับผู้โดยสารที่ลงมาจากเครื่องบิน บ้างก็เป็นญาติ เป็นเพื่อน เธอหาดูว่ามีป้ายชื่อของเธอหรือไม่ เพราะเธอไม่รู้ว่าเพื่อนรักของเธอที่นัดกันไว้ว่าจะมารับเธอกับลูกนั้นมาถึงสนามบินหรือยัง เธอติดต่อเพื่อนไม่ได้ แต่เธอก็บอกเวลาที่จะมาถึงให้เพื่อนทราบแล้ว ทันใดนั้น ลมหนาวก็เจอคนที่กำลังรอ เรนท์ ผู้ชายตัวสูงๆ ขาวๆ หล่อแบบตี๋ๆ เธอรีบโบกมือให้เพื่อนรักทันที เพราะเรนท์ ก็เห็นเธอกับดาวเหนือแล้วเช่นกัน เขาโบกมือกลับมา “หนาว..คิดถึงจัง ขอกอดหน่อย” พูดจบเรนท์ก็ยื่นแขนทั้งสองข้างไปกอดเพื่อนรักที่ไม่ได้เจอกันเกือบปี “ฉันก็คิดถึงแก ปล่อยได้แล้วหายใจไม่ออก” ลมหนาวบอกเพื่อนรักเพราะรู้สึกว่าเรนท์จะกอดเธอแน่นจนเกินไป“น้องเหนือ…มาให้ป๊ากอดหน่อยเร็ว ป๊าคิดถึงจะแย่” “สวัสดีฮะ..ป๊า” ดาวเหนือยกมือ