All Chapters of วันนี้ไม่เห็นค่า..วันหน้าไม่รักแล้วนะ: Chapter 31 - Chapter 40

น่านฟ้านั่งมองหญิงสาวอย่างมิรู้เบื่อ ริมฝีปากเล็กบางมีคราบไวน์ติดอยู่ตรงมุมปาก ชายหนุ่มยื่นมือไปจับริมฝีปากนั้นหวังจะเช็ดให้หญิงสาว ทันทีที่นิ้วมือแตะริมฝีปากเหมือนทั้งคู่ถูกกระแสไฟฟ้าช็อต หญิงสาวหันไปมองหน้าชายหนุ่มที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมเขานั่งอยู่ตรงหน้าเธอในระยะที่ใกล้พอจะเห็นรายละเอียดทุกอย่าง ความรู้สึกภายในเขาพุ่งทะลักจนแทบจะควบคุมไม่ได้ หัวใจเต้นแรงขึ้นทุกวินาทีที่เขามองหน้าเธอ ทุกอย่างรอบตัวดูเหมือนหยุดนิ่งชายหนุ่มโน้มใบหน้าอันหล่อเหลาเข้าไปหาหญิงสาวอย่างช้าๆ ริมฝีปากของเขาแตะลงบนริมฝีปากเธออย่างนุ่มนวล เขาค่อยๆ จูบเธออย่างระมัดระวัง ราวกับต้องการปลอบประโลมทุกความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ การจูบที่ช้าและลึกซึ้งเหมือนการลิ้มรสไวน์ชั้นดี ทุกสัมผัสนั้นถูกปล่อยออกมาอย่างละเมียดละไม จูบที่เริ่มต้นอย่างอ่อนโยน แต่จบด้วยความเร่าร้อนที่ยากจะควบคุม เขากระชับร่างเธอเข้ามาแนบชิด อ้อมแขนของเขาล้อมรอบตัวเธอไว้แน่น แต่กลับแฝงด้วยความอ่อนโยน เขาลูบไล้ไปตามแผ่นหลังเธอช้าๆ ราวกับกำลังปลอบประโลมเธอโอบรอบตัวเขาไว้โดยไม่รู้ตัว ฝ่ามือลูบเบาๆ ไปตามแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยพละกำลัง ความรู้สึกโหยหาที่อยู่ก้นบ

ชายหนุ่มรีบไปเปลี่ยนชุดว่ายน้ำและลงสระรออยู่ก่อนแล้ว ทันทีที่น่านฟ้าเห็นลมหนาวกับดาวเหนือเดินมาที่สระว่ายน้ำ น่านฟ้าตกตะลึงในความสวยเซ็กซี่ของหญิงสาว ชุดว่ายน้ำที่เธอใส่เป็นชุดทูพีช ไม่สิ! ต้องเรียกมันว่า ชุดบิกินี่ มากกว่า ชุดบิกินี่สีแดงเพลิงที่ปรากฏแก่สายตาเขา ไม่เพียงแต่สีสันเร่าร้อน แต่บริเวณทรวงอกยังคว้านลึก เชือกเส้นเล็กผูกอยู่ที่หลังคอขาว รับกับทรงผมที่มัดเกล้าขึ้นไปบนศีรษะ ส่วนด้านล่างเป็นชั้นในแบบเชือกผูก โคนขาเว้าขึ้นมาค่อนข้างลึกจนแทบปิดอะไรไม่มิด แม้ว่าหญิงสาวจะสวมเสื้อคลุมตัวยาว แต่มิได้ทำให้ความเซ็กซี่ลดน้อยลงเลย ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อก ความหึงหวงเกิดขึ้นภายในจิตใจ สาบานว่าเขาจะไม่ยอมให้เธอใส่ชุดนี้ไปอวดสายตาใครต่อใครแน่นอน หญิงสาวรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ เมื่อเห็นสายตาของชายหนุ่มที่มองมา เหมือนหื่นกระหาย ยังไม่ก็ไม่รู้ เธอคิดผิดแล้วที่ใส่ชุดนี้ ลูกชายเธอไม่ได้เป็นคนเลือกเองแน่ๆ วันนั้นที่ไปซื้อชุดว่ายน้ำเธอเองก็ไม่ได้สนใจ ปล่อยให้สองพ่อลูกเลือกกันเอง และพวกเขายังซื้อมาให้เธอโดยที่เธอไม่ได้เป็นคนเลือก ส่วนลูกชายกับพ่อของลูกมีแค่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียวที่ลายเหมือนกันเป๊ะ

“เมื่อคืนพี่น่านกลับดึกเหรอคะ?” ลมหนาวถามออกไปขณะอยู่บนรถหลังจากที่ทั้งคู่ไปส่งดาวเหนือที่โรงเรียนแล้ว“เอ่อ..พี่กลับประมาณห้าทุ่มได้ พี่คิดว่าหนาวน่าจะหลับแล้วก็เลยไม่ได้บอก พี่ขอโทษนะครับ..”“อ๋อค่ะ..ไม่เป็นไรหนาวเข้าใจ ยังไงลูกค้าก็เป็นคนสำคัญ” หญิงสาวตอบพร้อมกับส่งยิ้มน้อยๆ ให้ชายหนุ่มสามวันผ่านไป‘น่าน หมอให้ฟ้าออกจากโรงพยาบาลแล้ว น่านมารับฟ้าได้มั้ย’ข้อความส่งมาจากเพียงฟ้า ชายหนุ่มตรึกตรองอยู่ชั่วครู่ จึงส่งสติกเกอร์โอเคกลับไป หลังจากนั้นน่านฟ้าก็โทรหาลมหนาวบอกว่าต้องออกไปพบลูกค้า น่าจะกลับค่ำ ให้หญิงสาวไปรับลูกกลับบ้านก่อนเลยหลังจากนั้นน่านฟ้าก็ไปรับเพียงฟ้าออกจากโรงพยาบาลและพาไปส่งที่คอนโดของหญิงสาว“กินน้ำก่อนสิ..น่าน” เพียงฟ้ารินน้ำที่อยู่ในตู้เย็นใส่แก้วและเดินมายื่นให้ชายหนุ่ม“ขอบคุณนะ” น่านฟ้ารับน้ำมาและยกขึ้นดื่มจนหมดแก้ว เพียงฟ้าลอบยิ้มอยู่ในใจ“น่านจะกลับเลยก็ได้นะ..ฟ้าไม่เป็นไรแล้ว ฟ้าอยู่ได้” “แน่ใจเหรอว่าอยู่ได้” ชายหนุ่มถามกลับไป ทว่าจู่ๆ เขาก็รู้สึกมึนๆ ชั่วพริบตาชายหนุ่มก็ไม่ได้สติหลับไปในที่สุดเวลาล่วงเลยมาจนเกือบเที่ยงคืน น่านฟ้าตื่นลืมตาขึ้นมา ชายหนุ่มตก

ทางด้านลมหนาว หลังจากที่เธอพาดาวเหนือขึ้นมาบนห้อง เธอรีบโทรหาเรนท์และบอกให้เรนท์มารับเธอที่บ้านของน่านฟ้าตอนนี้ เธอทนอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ไหวแล้ว หญิงสาวรีบเก็บเสื้อผ้าของตัวเองและของดาวเหนือใส่กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ เรนท์ที่ยังงงๆ เพราะไม่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นแต่ก็รีบขับรถมาหาเพื่อนทันที“หนาวลานะคะ..คุณลุงคุณป้า หนาวคงอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว น้องเหนือกราบลาคุณปู่กับคุณย่าสิครับ” เด็กชายยกมือไหว้คุณปู่คุณย่าตามที่มารดาบอก“ใจเย็นๆ นะหนูหนาว..รอพี่เค้าก่อนนะลูก นี่ก็ค่ำมืดแล้วจะพาลูกพาเต้าไปไหน” “ไม่รอค่ะ..หนาวให้เพื่อนมารับ คุณป้าไม่ต้องห่วงนะคะ” “โถ่เอ้ย! เวรกรรมอะไรหนักหนา น้องเหนือก็พึ่งจะยอมรับในตัวพ่อ ดันมาเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก” คุณหญิงน้ำฟ้าบ่นพึมพำออกมา“หนาวไปแล้วนะคะ..เพื่อนมารอแล้ว” พูดจบหญิงสาวก็ลากกระเป๋าเดินออกไปจากคฤหาสน์แห่งนี้พร้อมกับลูกชายของเธอหลังจากนั้นไม่นาน เรนท์ก็พาสองแม่ลูกไปพักที่คอนโดของเขา ซึ่งนานๆ เขาจะมานอนเพราะปกติเขานอนที่บ้าน หญิงสาวเล่าเรื่องทุกอย่างให้เรนท์ฟัง ในขณะที่ดาวเหนือนอนหลับไปแล้วด้วยความเพลีย“ทำไมคุณน่านถึงได้เลวขนาดนี้วะ..แล้วนี่แกจะเอายัง

สองสัปดาห์ผ่านไปน่านฟ้าเดินทางไปฝรั่งเศสทันทีหลังจากที่เขาเคลียร์งานเสร็จเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มลาพักร้อนหนึ่งสัปดาห์เพื่อมาง้อลูกง้อเมีย ทุกคนต่างเอาใจช่วยน่านฟ้าขอให้เขาง้อลมหนาวได้สำเร็จเสียงกริ่งดังขึ้นที่หน้าบ้านในขณะที่ลมหนาวกำลังนั่งออกแบบเสื้อผ้าอยู่ และน้าวีนากำลังเตรียมอาหารว่าง“หนาวไปดูให้น้าหน่อยว่าใครมา” ความจริงแล้ววีนารู้ดีที่สุดว่าใครที่มาเวลานี้“ได้ค่ะ” ลมหนาวตอบออกไปพร้อมกับเดินไปเปิดประตูหน้าบ้าน “มาทำไมไม่ทราบ?” ลมหนาวถามเสียงแข็งเมื่อเห็นว่าใครที่ยืนอยู่หน้าประตู“มาง้อลูกกับเมียครับ” ชายหนุ่มตอบด้วยสายตากรุ้มกริ่ม เขาลอบมองลงไปที่ท้องนูนของหญิงสาว รู้สึกวาบหวิวในหัวใจ อยากยื่นมือไปสัมผัสลูกน้อยเหลือเกิน“มาทางไหนก็กลับไปทางนั้น” หญิงสาวตะโกนไล่ชายหนุ่มเสียงดังพอที่น้าวีนาจะได้ยิน “ใครมาเหรอหนาว? อ้าวตาน่าน มาได้ยังไง เข้ามาก่อนมา” วีนาแสร้งทำเป็นตกใจที่เห็นน่านฟ้าและเอ่ยชวนแขกเข้าบ้าน“น้านาจะชวนเค้าเข้ามาทำไมคะ?” หญิงสาวหันไปถามน้าสาวด้วยน้ำเสียงคล้ายกับไม่พอใจ“อ้าว..ก็แขกมาบ้าน เราก็ต้องต้อนรับขับสู้สิลูก จะไปไล่แขกได้ยังไงกัน”“แต่..” “ไม่ต้องแต่แล้ว..ไ