Semua Bab So Bad ทวงรักเมียเก่า: Bab 11 - Bab 20

"อร่อยไหมราล์ฟ""อื้ม""เราดีใจนะที่ราล์ฟชอบ"เซลีนมองหน้าชายหนุ่ม เธอยิ้มออกมาด้วยความสดใสเพื่อปกปิดความเศร้าในหัวใจของตัวเอง"ให้เราแกะกุ้งให้เอาไหม กุ้งอบเกลือตัวใหญ่ ๆ แบบที่ราล์ฟชอบ"เซลีนหยิบกุ้งตัวใหญ่ขึ้นมาแกะให้ชายหนุ่ม อาหารทะเลเป็นสิ่งที่ราฟาเอลโปรดปรานก็จริง แต่เขาไม่ถนัดเรื่องการแกะกุ้งหรือเรื่องในการทำอาหารเลย"พรุ่งนี้จะไปเรียนหรือเปล่า""ไปสิ อะนี่"เธอวางกุ้งตัวใหญ่ลงในจานของชายหนุ่ม ราฟาเอลมองกุ้งในจานสลับกับมองหน้าหญิงสาว "พรุ่งนี้ฉันก็ว่าจะไปเรียนเหมือนกัน เมื่อกี้ไอ้อาวุธก็โทรมาตาม""เหรอ""เป็นอะไร"เมื่อเห็นว่าหญิงสาวเงียบไปชายหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม "วันนี้สิบสี่อาทิตย์หน้า ราล์ฟจำได้หรือเปล่าว่าเป็นวันสำคัญอะไร"เซลีนถามออกไปเธอรอฟังคำตอบของเขาอย่างลุ้นระทึก"ก็วันอาทิตย์ไง เธอลืมไปแล้วหรือไง"ชายหนุ่มส่ายหน้า เขาก้มหน้าก้มตาทานข้าวในจานต่อโดยไม่เงยหน้าขึ้นมามองสีหน้าและแววตาของหญิงสาววันสำคัญของเธอและเขามันคงไร้ความหมายในความคิดของชายหนุ่มแต่มันชั่งมีความหมายในสำหรับเธอ ราฟาเอลจำไม่ได้ว่าวันที่สิบสี่อาทิตย์หน้าเป็นวันครบรอบแต่งงานของเราสองคนความมืดมนเกาะกิน

บรรยากาศในยามเช้าของอีกวันชั่งสดใสพอ ๆ กับความรู้สึกของเซลีนในตอนนี้ หญิงสาวในชุดนักศึกษาปีสองอย่างเป็นระเบียบกำลังจัดเตรียมอาหารสำหรับมื้อเช้าสำหรับสองทั้งสองแกร๊ก"ราล์ฟ เสร็จแล้วเหรอมาทานข้าวเช้ากันก่อนสิ"เธอเอ่ยเรียกชายหนุ่มในชุดนักศึกษา ราฟาเอลเดินตรงมายังโต๊ะซึ่งมีอาหารเช้าที่เซลีนจัดเตรียมวางเอาไว้"วันนี้มีโจ๊กหมูเด้งแบบที่ราล์ฟชอบ แล้วนี่กาแฟดำไม่ใส่น้ำตาล""...""เราตั้งใจทำให้ราล์ฟโดยเฉพาะเลยนะ""ขอบใจ"ชายหนุ่มหย่อนกายนั่งลงบนเก้าอี้ กลิ่นหอมของอาหารเช้าเริ่มทำให้เขารู้สึกหิว"วันนี้เลิกเรียนเสร็จราล์ฟว่างหรือเปล่า""มีอะไร"รสสัมผัสอันเนียนนุ่มของเนื้อข้าวทำให้เขาพึงพอใจ เซลีนเธอเก่งในด้านการทำอาหารเขารู้ดี"วันนี้เราอยากไปของที่ซูเปอร์มาเก็ต ราล์ฟพาเราไปหน่อยสิ""ทำไมไม่ให้ลูกน้องไปซื้อ เธอจะไปเองทำไม"เซลีนทำปากยื่นในมือถือช้อนตักข้าวเอาไว้"เราอยากไปเลือกซื้อด้วยตัวเองนี่ ราล์ฟพาเราไปหน่อยนะ""ขอดูก่อน ถ้าว่างแล้วจะบอก"เพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าวันนี้จะติดธุระอะไรด่วนไหมไม่อยากสัญญาอะไรแล้วทำไม่ได้ ทั้งสองนั่งทานอาหารเช้าด้วยความเร่งรีบเพราะเหลือเวลาอีกไม่ถึงชั่วโมงก็จะถึงเ

"ไม่สนุกเหรอ"น้ำเสียงเรียบนิ่งดังขึ้นทำให้เซลีนซึ่งกำลังนั่งเหม่อใจลอยหันไปมองยังคนด้านข้างในระหว่างที่ทั้งสี่คนกำลังนั่งดูหนังภายในโรงหนัง"ก็ สนุกดี""เหรอ""...""อยากระบายอะไรไหม"เครื่องปรับอากาศภายในโรงหนังหนาวจับขั้วหัวใจของคนฟังอย่างเธอ สมองของเธอตอนนี้ไม่ได้จดจ่ออยู่ที่หน้าจอตรงหน้าเลยสักนิด เซลีนเอาแต่นั่งคิดถึงชายหนุ่มอย่างราฟาเอล"ฉันเห็นเธอนั่งเหม่อตั้งแต่ที่ร้านอาหาร""...""เธอเหมาะกับการยิ้มมากกว่าที่จะมานั่งทำหน้าเศร้าแบบนี้นะ"เธออยากยิ้มให้ได้เหมือนที่ใครคนอื่นเขาหวัง แต่มันกลับไม่เป็นอย่างนั้นเมื่อในสมองและหัวใจของเธอตอนนี้เอาแต่นึกคิดถึงเรื่องของราฟาเอลอยู่เรื่อยไป"ดูหนังเสร็จแล้วเราจะทำอะไรกันต่อดี ช้อปปิ้งซื้อกระเป๋าดีไหม""เมื่อวันก่อนเธอพึ่งจะซื้อกระเป๋าใบใหม่ไปนะยัยทับทิม ที่กะจะซื้อใหม่อีกแล้วเหรอ"อาวุธเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดังก้องพลางจ้องมองหน้าหญิงสาวด้วยความตกตะลึง"กระเป๋ามันก็เปรียบเสมือนเครื่องประดับชิ้นหนึ่ง ซึ่งนายควรจำเอาไว้นะว่าผู้หญิงไม่สมควรมีกระเป๋าใบเดียว""บ้าหรือเปล่าวะ ซื้อกระเป๋าอาทิตย์ละใบ ใบละเป็นแสน""เอ้า แล้วฉันผิดตรงไหน เงินก็เป็นเงินของฉ

'เธอจะทำแบบนี้จริง ๆ เหรอเซลีน เธอคิดดีแล้วเหรอ''อืม เราคิดดีแล้วทับทิม เราไม่อยากเสียราล์ฟไปให้ใคร''ถ้าเธอคิดดีแล้ว ฉันก็ขอเอาใจช่วยเธอนะ'บทสนทนาระหว่างสองสาวดังขึ้นหลังจากเจ้าของงานวันเกิดอย่างราฟาเอลประกาศเปิดตัวคบหาแฟนสาวอย่างน้ำเหนือเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา ทำเอาน้ำตาของคนที่เฝ้ารักเฝ้าคอยแอบชอบอย่างเซลีนน้ำตาหลั่งใน และในคืนนั้นเธอจึงใช้ความคิดบ้า ๆ ทำให้ราฟาเอลหันมาเป็นของเธออย่างที่เขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้หญิงสาวร่างอวบถอดเสื้อผ้าย่องขึ้นไปบนเตียงนอนของชายหนุ่มทันทีเมื่อแน่ใจว่าราฟาเอลเมาจนไม่รับรู้อะไร เธอจัดการถอดเสื้อผ้าของเขาให้เปลือยเปล่าเหมือนร่างกายของเธอเพื่อจัดฉากว่าทั้งคู่ได้มีอะไรกัน ซึ่งนั้นมันคือความคิดและมันเป็นเพียงแค่อารมณ์ชั่ววูบที่จะดึงชายหนุ่มให้มาเป็นของตนเองให้ได้ซึ่งตอนนี้เขาก็ได้เป็นของเธอโดยอย่างสมบูรณ์แบบตามที่ใจเธอคาดหวังเอาไว้แล้วเลือดสีแดงสดหยดลงเปรอะเปื้อนโซฟาตัวใหญ่เป็นดวงกว้างเป็นสิ่งที่บอกได้ความบริสุทธิ์ของหญิงสาวนั้นได้ถูกชายหนุ่มพรากไป ร่างของทั้งคู่นอนกอดกันอยู่บนโซฟาร่างของทั้งสองหันหน้าไปทางทิศเดียวกัน ความเหนียวเหนอะหนะของน้ำคาว

"ไม่รู้หรือไงว่าทุกคนเขาเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน""...""ทั้งทับทิม ทั้งฉันและไอ้อาวุธออกตามหาเธอตั้งแต่เช้ารู้บ้างหรือเปล่าเซลีน""ขะ...ขอโทษ""เธอนี่มัน""ฉันขอโทษนะสงคราม ฉันขอโทษจริง ๆ ที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วง"เซลีนน่าเศร้าสลดเธอเอ่ยขอโทษสงครามด้วยน้ำเสียงของคนรู้สึกผิด สีหน้าเศร้าราวกับเด็กน้อยกระทำผิดอันร้ายแรงทำเอาสงครามใจอ่อนยวบ คำพูดที่เขาคิดเอาไว้ก่อนหน้านั้นหายไปในพริบตา"ฉันขอโทษจริง ๆ นะสงครามที่ทำให้นายต้องเดือดร้อนไปด้วย""มันไม่ใช่อย่างนั้น แต่เธอจะไปไหนมาไหนควรบอกกันบ้างไม่ใช่หนีออกมาแบบนี้""...""ฉันเป็นห่วง"เซลีนเงยหน้ามองชายหนุ่ม บรรยากาศเงียบเชียบมีเพียงแสงไฟรำไรจากหลอดไฟข้างนอกส่งเข้ามาในรถทำให้เธอไม่สามารถมองเห็นแววตาแสดงความรู้สึกของสงครามได้ ฝ่ามืออวบอิ่มกำขวดน้ำเอาไว้แน่น เธอนั่งฟังสงครามบ่นร่ายยาวมาเป็นหนึ่งชั่วโมงแล้วหลังจากที่เขาตามหาตัวเธอเจอ"ขอบคุณนะที่นายเป็นห่วงฉัน""ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีก อย่าหนีกันแบบนี้อีกเข้าใจไหม""อื้ม ฉันจะไม่หนีนายแบบนี้อีกแล้ว"ริมฝีปากสวยคลี่ยิ้มบาง ๆ ส่งไปให้ สงครามถอนหายใจเขากักเก็บอารมณ์ร้อนรุ่มก่อนหน้านี้เมื่อไม่สามารถหาเซลีนเจ