Semua Bab สวรรค์ไร้ใจ ข้าขอไร้วาสนา: Bab 31 - Bab 40

“ถอนหายใจหลายครั้งเช่นนี้ มีเรื่องหนักใจอันใดเจ้าคะ”เจียวเหมยถามขณะช่วยเตรียมน้ำอุ่นพร้อมใส่ดอกไม้ลงไปให้มีกลิ่นหอมบางเบาเพิ่มความผ่อนคลาย“พี่ซินซินตั้งครรภ์ ข้าก็ยินดีกับนาง แต่ท่านพ่อท่านแม่หวังให้ข้าตั้งครรภ์ด้วยเหมือนกันนี่สิ”“ก็ไม่เห็นแปลกนี่เจ้าคะ”เฟยเซียงสายตาล่อกแล่ก ลืมไปว่าน้าเจียวเหมยไม่รู้เรื่องส่วนตัวบนเตียงของตน“ข้าเพียงยังไม่ค่อยมั่นใจนัก”“อย่าคิดมากเลยเจ้าค่ะ คุณชายกับคุณหนูอายุยังน้อย ต่างก็แข็งแรงไม่นานคุณหนูก็คงตั้งครรภ์เช่นกัน”คนได้ยินแอบกลืนน้ำลาย พยักหน้าเล็กน้อยราวเห็นด้วย ในใจอดกังวลไม่ได้ว่าหากตนไม่ตั้งครรภ์ในเร็ววันจะเป็นอย่างไรขณะเดียวกันนั้นเจียวเหมยก็หันไปเห็นว่าอี้เฉิงตรงมายังห้องอาบน้ำ นางจึงเลี่ยงออกไปพร้อมยิ้มกับตัวเองอยู่คนเดียวแม้ได้ยินเสียงปิดประตูเฟยเซียงก็ไม่ได้ใส่ใจนัก เพราะคิดว่าเป็นเจียวเหมย ส่วนอี้เฉิงก็ถอดเสื้อของตนแขวนไว้ด้านนอก ก่อนเดินอ้อมฉากกั้นเข้าไปกอดอกมองคนที่ก้มลงตรวจดูความร้อนของน้ำพร้อมพึมพำ“น้ำกำลังพอดีเลย ไม่รู้ว่าท่านพี่กลับจากคุยกับท่านพ่อหรือยัง”เจ้าของร่างสูงโปร่งย่างก้าวให้เบาที่สุดไปยืนชิดด้านหลังภรรยาตน แล้วโน้ม

“เพราะข้าจะทำให้เจ้าเจ็บ”ชายหนุ่มตอบคนที่ถามย้ำกับเขาเสียงเบาด้วยสีหน้างุนงง แล้วจึงประกบริมฝีปากตนลงบนกลีบปากสีหวาน จูบเคล้าย้ำวนเวียนราวละเลียดชิมขนมหวาน ทั้งมือหนาก็ไต่สอดผ่านเสื้อคลุมเข้าเกาะกุมทรวงอวบอิ่ม เคล้นกระชับสลับสองข้างตามแต่ใจตนเฟยเซียงผ่อนลมหายใจบางเบา เชื้อไฟปรารถนาหวามหวานก่อกวนร่างกายอีกแล้ว นางไม่อาจทานทนต่อการปลุกเร้าที่สุมเข้าใส่ได้ เมื่อปากอุ่นผละจุมพิตแผ่วผ่านปลายคางต่ำลงมาลำคอแล้วซุกไซ้อกอวบ มือเขาก็ต่ำลงไปอีกทำเอานางถึงกับอุทานแผ่ว“อื้อ”มืออุ่นที่ทาบทับลูบไล้ราวกับเป็นร่างกายของเขาเองทำเอานางสะท้านวูบวาบไปทั้งเรือนกาย“ท่านพี่...ข้าอาย...”นางครวญเสียงพร่าสั่นด้วยความอับอาย กลัวแสนกลัวกับเรื่องที่ไม่คุ้นเคย“แล้วก็กลัวเจ้าค่ะ”เอ่ยย้ำอีกครั้งให้ผู้เป็นสามีรับรู้ว่าตนนั้นหวาดหวั่นเพียงใดใบหน้าคมคายที่ฝังอยู่บนอกอวบเงยขึ้นมายิ้มบาง จูบริมฝีปากอิ่มสีสวยเร็วผะแผ่วก่อนกระซิบ“กลัว...แต่ขออย่าผลักไสข้า แล้วข้าจะช่วยให้เจ้าดีขึ้นเอง”ปากอุ่นฝังบนแก้มนุ่มเหนือรอยแผลก่อนจะจูบซับลงไปเรื่อยผ่านกลางอกและรอยปานแดงไปยังหน้าท้องเนียนขาวผ่อง เม้มริมฝีปากแล้วส่งลิ้นออกมาแ

“มีข้าศึกประชิดแคว้นหรือเจ้าคะ”เฟยเซียงทำใจกล้าถามกับสามีตนเมื่อเขาอาสาแปรงผมให้ก่อนนอน เพราะหลายวันมานี้นับจากได้ยินพี่สาวเอ่ย บรรดาบ่าวในบ้านก็ต่างกระซิบกระซาบข่าวการศึกกันจนหนาหูอี้เฉิงหยุดมือเพียงเล็กน้อยแล้วแปรงผมยาวนุ่มให้ภรรยาต่อ“เจ้าคิดมากเรื่องนี้หรือ กลัวหรือ”ใบหน้าหวานล้ำที่แม้รอยแผลก็ไม่อาจบดบังความงามได้ส่ายไปมา ตอนนี้เฟยเซียงยอมเปิดเผยใบหน้าเวลาที่อยู่ตามลำพังกับเขาแล้ว นางคงรับรู้ได้ว่าไม่ว่าอย่างไรเขาย่อมมองนางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักเสมอ“กองทัพของท่านพ่อเก่งกาจ พี่ของท่าน รวมทั้งท่านด้วย ข้าไม่เกรงกลัวสิ่งใด หรือแม้หากมีเรื่องร้าย...”ปลายคางเล็กถูกเชยให้หันกลับไปรับจูบเพื่อยับยั้งคำพูดที่เหลือ“จะไม่มีเรื่องร้าย”อี้เฉิงพึมพำชิดปากอิ่มสีสด ก่อนจะอุ้มร่างบอบบางพาไปยังเตียง วางอีกฝ่ายลงอย่างเบามือ“ข้าก็คิดเช่นเดียวกับท่าน แต่ว่า...”เฟยเซียงยังมีเรื่องไม่สบายใจ“ท่านเองก็ต้องออกศึก”ร่างสูงโปร่งนั่งลงเบียดชิดร่างนุ่มหอมของภรรยา จับมือบางมาจูบก่อนจะยิ้มบาง“เซียงเซียงของข้าช่างน่ารักยิ่งนัก ข้าเองก็ไม่อยากห่างจากเจ้าเลยแม้เพียงอึดใจเดียว แต่หากข้าศึกบุกมาใกล้

เมื่อลับหลังภรรยาตนอี้เฉิงก็นั่งนิ่งพยายามสูดหายใจเข้าลึกหากก็ยังเจ็บในอกหน่วงอยู่ ทว่าไม่หนักเท่ากับช่วงที่เหนื่อยมาก สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้คิดว่าหากอยู่ในสนามรบต่อสู้ติดพันตนอาจต้านทานข้าศึกได้ไม่นาน การพยายามทำให้ตนเองแข็งแกร่งกลับกลายเป็นทำร้ายร่างกายตน เพราะอวัยวะภายในของเขาเองที่ฟื้นตัวยังไม่สมบูรณ์ หมอเคยบอกเขาไว้แล้วว่าต้องพักไม่ฝึกหนักอย่างน้อยเป็นปี อย่างมากสองถึงสามปี แต่เขาฝืนร่างกายตนเอง ได้แต่หวังว่าระหว่างทางยาที่ซื้อไปด้วยจะพอประทังอาการได้ เสร็จศึกกลับมาเขาคงต้องพักยาวคิดอยู่ครู่หนึ่งก็นึกขึ้นมาได้ว่าเฟยเซียงเพิ่งซ่อนบางอย่างไว้ ไม่ใช่ไม่ไว้ใจนาง แต่อยากรู้ว่าเหตุใดนางต้องหลบซ่อน สุดท้ายอี้เฉิงก็ลุกขึ้นเดินไปใกล้กล่องเครื่องเขียนของเฟยเซียงที่วางอยู่มุมหนึ่ง เปิดออกแล้วก็เห็นว่ามีกล่องนอกจากกระดาษกับพู่กันอยู่สองใบ ไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายเก็บของที่นางซ่อนไว้กล่องไหน ในคราแรกมือหนาชะงักที่จะแอบค้นของส่วนตัวภรรยา แต่ก็ตัดใจเปิดกล่องใดกล่องหนึ่งดูข้างในเป็นภาพวาดหลายภาพ เขารู้สึกคุ้นตาจึงหยิบทั้งหมดออกมาไล่ดูไปทีละภาพ ท่วงท่าเป็นท่าที่เขารู้จักคุ้นเคย ทว่าที่คุ้นยิ่งกว่าคือใบ

เมื่อร่างสูงสง่าก้าวออกมาจากกรงจักรวัฏสงสารก็ขยับพรวดเดียวถึงร่างเทพชะตาที่มายืนรอไม่ห่างนัก เพราะรู้ว่าเขาจะกลับมาเวลานี้ มือหนากระชากคอเสื้ออีกฝ่ายพร้อมตะโกนเสียงลั่น“เหตุใดเจ้าถึงให้ข้าตายก่อนนาง”เทพชะตากลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก“ไท่จื่อ...โปรดใจเย็น”เขาเอ่ยอย่างตะกุกตะกัก“เดิมทีฉีอี้เฉิงก็อายุสั้น ตายตั้งแต่เจ็ดขวบ แต่เพราะท่านต้องการไปเกิด ข้าก็ช่วยเท่าที่พอจะช่วยได้”“นี่หรือช่วย เจ้าดูสิ นางเกิดมามีรอยปานอัปลักษณ์ ทำให้แม่ต้องตาย พ่อเมินเฉย รักสามีของพี่สาว หน้าเสียโฉม แล้วนี่ยังมาสูญเสียสามีไปอีก นั่นเท่ากับนางเป็นหญิงอัปมงคล ดวงหายนะยิ่งนัก”ไท่จื่อเจิ้งหานตวาดเสียงดังไม่หยุดทั้งกระตุกคอเสื้อเทพชะตาไม่ยอมปล่อยเทพสงครามที่มารอด้วยได้แต่ถอนหายใจ เข้าใจในความห่วงชายาตนของผู้เป็นพี่ชาย ด้วยสิ่งที่เกิดขึ้นบนโลกมนุษย์นั้นหนักหนาสำหรับลูกผู้หญิงคนหนึ่งนัก“นะ...นั่น ก็ลดทอนลงไปมากแล้ว”เทพชะตาบอกเสียงเบา“ชีวิตนางพังถึงเพียงนี้ เรียกลดแล้วหรือ”“ที่เฟยเซียงมีรอยแผลเพราะแผลจากสายฟ้าติดตัวพระชายาไปด้วย แล้วนางก็เพียงเสียโฉมเพราะได้ท่านเทพสงครามช่วยไว้”คำบอกนี้ทำให้ไท่จื่อมองตามสาย