Semua Bab สวรรค์ไร้ใจ ข้าขอไร้วาสนา: Bab 11 - Bab 20

“น้าเจียวเหมย”หนูน้อยวัยเจ็ดขวบในชุดสีอ่อนเรียบง่ายโผล่มาจากด้านหลังจวนที่เป็นส่วนซักล้างพร้อมกระต่ายตัวโตเมื่อเทียบกับมือผู้อุ้ม“ข้าเลี้ยงได้ไหม”“แอบออกไปข้างนอกอีกแล้วหรือเจ้าคะคุณหนู แล้วไปได้มันมาจากที่ไหน”“มีคนให้มา”เด็กหญิงใบหน้าหวานที่เห็นชัดว่ามีเค้าความสวยงามตั้งแต่ยังอายุน้อย ยิ้มแป้นอวดฟันเรียงสวย นางไม่ได้อยากออกไปบ่อยแต่เด็กชาวบ้านด้านหลังจวนมักแอบชวนไปเล่นด้วยเมื่อเห็นนางนั่งอย่างเหงาๆ แถวส่วนซักล้างไม่ห่างทางออกนัก“ข้าอยากเลี้ยงมันไว้ในห้องข้า เป็นเพื่อนข้า”“เอาไปเลี้ยงถึงในห้อง นายท่านอาจไม่ยอมนะเจ้าคะ”“แต่ข้าอยากมีเพื่อน”หนูน้อยเสียงเศร้าลง เจียวหมยคนสนิทฮูหยินคนก่อนของท่าน แม่ทัพมองคุณหนูของตนด้วยความสงสาร คุณหนูรองเฟยเซียงแทบไม่มีความสำคัญใดในจวนนี้ คุณหนูใหญ่เยว่ซินมีความสามารถเก่งทั้งบุ๋นและบู๊ได้อย่างที่ใจแม่ทัพต้องการ แต่ก็ยังไม่ชื่นชอบเท่าบุตรชายคนเล็กลู่ปินซึ่งเกิดจากฮูหยินรองที่แต่งเข้ามาหลังฮูหยินจากไป และก็มีบุตรชายในทันใด แม่ทัพลู่จึงทั้งประคบประหงมให้ความรักบุตรชายคนเล็กกับภรรยาคนปัจจุบันอย่างมาก“น้าเลี้ยงให้ ยังไงคุณหนูก็มาเล่นกับมันทุกวันได้นี

เฟยเซียงรู้ว่ากระต่ายน้อยของตนตายไปแล้วหลังจากนั้นหลายวัน และแอบนอนร้องไห้คนเดียวหลายคืน แถมยังถูกบิดาสั่งห้ามไม่ให้ออกไปนอกบ้านเด็ดขาด หนูน้อยจึงเก็บตัวยิ่งกว่าเดิม ได้เรียนหนังสือจากที่พี่สาวสอน แต่ไม่ได้ออกไปฝึกอาวุธเช่นพี่สาวและน้องชาย เฟยเซียงอ่านหนังสือแต่งโคลงกลอน วาดภาพ หัดงานบ้านงานเรือนของสตรีจากเจียวเหมยจนเชี่ยวชาญ แม้ไม่ชอบนักแต่เจียวเหมยบังคับอย่างแนบเนียนเจ้าตัวจึงค่อยๆ ทำได้ดีโดยไม่รู้ตัวสิบปีต่อมาจากหนูน้อยเติบโตขึ้นเป็นสาวสะพรั่งวัยสิบเจ็ด แต่ก็ยังไม่มีโอกาสออกไปไหนเช่นเคย“วันนี้มีคนมาพบท่านพ่อ”เฟยเซียงเปรยขึ้นขณะนั่งปักผ้าเช็ดหน้าในศาลาใกล้กับโรงครัว เป็นส่วนที่นางมักจะอยู่นอกจากห้องของตน โดยมีเจียวเหมยเอาขนมกับชามาวางให้ใกล้ๆ“ข้าได้ยินจากบ่าวว่ามาจากจวนใต้เท้าฉี มาคุยเรื่องพี่ซินซิน ส่งของหมั้นมามากมาย”“ใช่เจ้าค่ะ”เจียวเหมยตอบรับพร้อมรินชาให้คุณหนูของตน“พี่ซินซินควรแต่งงานตั้งนานแล้ว”เพราะก่อนใต้เท้าฉีจะส่งคนมาทาบทาบ ก็มีขุนนางคนอื่นเคยส่งมาแล้วแต่บิดาของนางและเยว่ซินปฏิเสธ เพิ่งตอบรับฝ่ายใต้เท้าฉีเมื่อสองเดือนก่อน“เจ้าค่ะคุณหนู”“เพราะข้าหรือเปล่าน้าเจียวเห

ฉึก! ฉึก!เสียงดังแปลกๆ ดึงเฟยเซียงที่ตกอยู่ในภวังค์ให้รู้สึกตัว“เสียงอะไรเจ้าคะ”เจียวเหมยเอ่ยพร้อมจับมือคุณหนูทั้งสองแน่น“โจร...โจรขอรับคุณหนู”คนบังคับรถม้าร้องบอกเสียงดังเย่วซินจะขยับออกไปดูแต่เจียวเหมยห้ามไว้“อันตรายนะเจ้าคะคุณหนูใหญ่”“ข้าดูแลตัวเองได้”นางหันมาบอกอย่างไม่เกรงกลัว ห่วงเพียงแต่น้องสาวกับคนของตน“พวกเจ้าเป็นใคร”เสียงของคนบังคับรถม้าดังขึ้นอีกครั้ง แต่ไม่มีการพูดจา มีเพียงเสียงชักดาบและเสียงร้อง ทำให้แม่นางทั้งสามยิ่งหวั่นวิตก“ข้าต้องออกไป ฝากเซียงเซียงด้วยนะน้าเจียวเหมย”“อย่าเจ้าค่ะคุณหนูใหญ่”แม้เจียวเหมยจะห้ามแต่เยว่ซินออกไปแล้ว นางไม่อาจทำอะไรได้ พอเฟยเซียงจะขยับตามพี่สาวด้วยความเป็นห่วงนางจึงรีบผวากอดคุณหนูรองในทันใด“ข้างนอกต่อสู้กันนะเจ้าคะคุณหนู”“แต่พี่ซินซินล่ะ”“คุณหนูใหญ่มีฝีมือ แต่คุณหนูทำอะไรไม่ได้ ออกไปจะยิ่งทำให้คุณหนูใหญ่เป็นห่วงนะเจ้าคะ”“พี่ซินซิน ท่านเป็นยังไงบ้าง”เฟยเซียงห่วงพี่สาว เมื่อได้ยินเสียงต่อสู้ประชิดติดรถม้า“พี่ไม่เป็นไร เจ้าอย่าออกมาเด็ดขาด”เยว่ซินอยู่หน้ารถม้าไม่ได้ขยับห่างไปเพราะต้องการปกป้องคนด้านใน นางไม่ได้พกดาบติดตัวแต

เฟยเซียงนั่งเงียบก้มหน้านิดๆ อยู่ในเกี้ยวโดยไม่กล้ามองสบตาคุณชายฉีนัก ด้วยรู้สึกทำตัวไม่ค่อยถูก จึงเพียงฟังพี่สาวกับชายหนุ่มพูดคุยกันเท่านั้น แม้เยว่ซินเองจะค่อนข้างถนอมคำตอบหากคุณชายฉีก็ดูจะพึงใจไม่น้อย ชวนคุยหลายเรื่องมาตลอดทาง“เราจะซื้อโคมกันก่อน แล้วข้าจะพาแม่นางทั้งสองไปยังที่นึง”อี๋เฉินบอกเมื่อเกี้ยวหยุดลง ก่อนเขาจะเปิดม่านแล้วลงไปก่อน เพื่อรอรับแม่นางทั้งสองคน แต่เจียวเหมยที่ตามมาด้วยและนั่งด้านหน้าเกี้ยวรีบเอ่ย“ขอโทษเจ้าค่ะคุณชายฉี”นางเป็นฝ่ายยื่นมือไปรับคุณหนูใหญ่และตามด้วยคุณหนูรองด้วยตัวเองอี๋เฉินขัดใจอยู่เพียงในใจ แต่ก็วางสีหน้าเรียบเฉยแล้วเดินนำแม่นางสองพี่น้องไปเลือกโคมไฟผู้คนโดยรอบต่างก็หันมาสนใจ ไม่มีใครไม่รู้จักคุณชายฉีผู้เก่งกาจและแม่นางลู่บุตรีท่านแม่ทัพที่มีฝีมือในการต่อสู้สามารถเดินตามรอยบิดาได้ ที่สำคัญช่างงามโดดเด่นเหนือใคร ทว่าไม่มีใครรู้ว่าผู้หญิงใบหน้าหวานล้ำสะดุดตาอีกคนเป็นผู้ใด“ท่านพี่”เสียงทักดังขึ้นทำให้ทั้งสามหันมอง อี้เฉิงก้าวเข้ามาใกล้พี่ชายตน ขณะที่ผู้เป็นพี่ชายนึกแปลกใจ“อี้เฉิง แปลกนักที่เห็นเจ้า ปกติเจ้าไม่ค่อยชอบความอึกอึกรื่นเริงนี่นา”แรก

ค่ำคืนที่ผ่านมาฝนตกหนักสายฟ้าแปลบปลาบและร้องคำรามอย่างน่ากลัว เฟยเซียงผวาตื่นเพราะรู้สึกเหมือนถูกสายฟ้าฟาดลงมาบนตัว เจ็บจนแทบขาดใจ แล้วก็นอนไม่หลับพลิกตัวไปมาด้วยความหวาดหวั่นกระทั่งใกล้ฟ้าสาง นางยังเป็นแบบนี้ในทุกครั้งเมื่อมีฝนฟ้าคะนองหนักในเช้านี้สีหน้าเฟยเซียงจึงไม่สดใสนักจนเยว่ซินที่นั่งปักผ้าใกล้ๆ เพราะต้องเริ่มหัดงานการเรือนให้คล่องแคล่วเอ่ยถาม“เจ้ามีเรื่องไม่สบายใจหรือซินซิน พักนี้ดูเจ้าค่อนข้างเงียบ จะว่าไปก็นับแต่กลับจากงานเทศกาลโคมไฟ”ยิ่งใกล้ออกเรือน เยว่ซินก็ยิ่งอยากให้น้องสาวสดใส ตนเองจะได้แต่งออกไปอย่างสบายใจ แต่ดูท่าทางแล้วอีกฝ่ายน่าจะเหงายิ่งกว่าเดิม“หรือไม่อยากให้พี่แต่งงานออกไป”คนถูกถามรีบส่ายหน้า เพราะคำถามเกือบจะจี้ใจดำ มีบางแวบในความคิดที่อยากให้ไม่มีงานแต่งของพี่สาว แต่ก็ต้องต่อว่าตัวเองทุกครั้ง“เมื่อคืนข้าฝันร้าย นอนไม่หลับเจ้าค่ะ”“ฝันร้ายอาจเพราะมีเรื่องกังวลใจ”เยว่ซินไม่อยากซักไซ้ให้น้องสาวยิ่งไม่สบายใจ“ถึงอย่างนั้น ก็ไม่เกี่ยวกับที่ท่านพี่แต่งงานแน่เจ้าค่ะ”เฟยเซียงบอกให้พี่สบายใจขึ้น“อืม เอาอย่างนี้ไหม พี่จะขอท่านพ่อพาเจ้าไปไหว้พระ พี่เองก็อยากไหว้พร