All Chapters of สวรรค์ไร้ใจ ข้าขอไร้วาสนา: Chapter 21 - Chapter 30

เปลือกตาบางกะพริบเมื่อเริ่มรู้สึกตัว พอลืมตาขึ้นก็เห็นว่าอยู่ในกระท่อมเล็กๆ หลังหนึ่ง ภายในมีตะเกียงดวงน้อยเพียงดวงเดียว และด้านนอกเริ่มมืดแล้ว ร่างอ้อนแอ้นลุกพรวดพยายามที่จะออกไปข้างนอก พอจับประตูเปิดกลับไม่สามารถเปิดได้จึงเขย่าโดยแรง เริ่มได้ยินเสียงแว่วด้านนอกจึงเงี่ยหูฟัง‘มีคนต่อสู้กัน หรือมีคนมาช่วยข้าแล้ว’เฟยเซียงทั้งดันทั้งเขย่าประตูไม่หยุด“ช่วยด้วย ข้าอยู่ในนี้ ช่วยด้วย”นางตะโกนออกไปจนสุดเสียง“พี่ซินซิน ท่านมาช่วยข้าใช่หรือไม่”ไม่นานเสียงก็เงียบ แล้วมีเสียงเดินเร็วๆ มาหน้าประตูโดยไม่มีคำพูดใด เฟยเซียงหวาดหวั่นกึ่งเกรงว่าอาจไม่ใช่พี่สาวจึงถอยออกจากประตูมายืนติดโต๊ะกลางห้อง แล้วก็ได้ยินเสียงตัดเหล็กก่อนประตูจะเปิดออกอย่างรวดเร็วร่างสูงใหญ่ที่ปรากฏขึ้นทำให้เฟยเซียงโล่งอก และเมื่อสบตากับตาคู่คมอ่อนเชื่อมก็อุ่นวาบไปทั้งใจ“คุณชายฉี”“แม่นางลู่ เจ้าบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่”อี๋เฉินรีบเข้ามาจับร่างบอบบางดูอย่างเป็นห่วง เมื่ออีกฝ่ายส่ายหน้าเขาก็ถอนหายใจโล่งอก“สวรรค์ ใจข้าไม่ดีเลยเมื่อรู้ว่าพวกโจรภูเขาฉุดเจ้ามา”เฟยเซียงยืนนิ่ง หัวใจกระตุกก่อนจะเต้นระรัว ใบหน้าร้อน ตัวร้อนวูบวาบ เห็

อี้เฉิงเปิดกล่องที่ได้จากเฟยเซียงเมื่อกลับถึงจวนและอยู่ในห้องตน หลังจากอ่านจดหมายที่แนบมาด้วยแล้วก็หยิบผ้าเช็ดหน้าที่ปักรูปกระต่ายอยู่มุมด้านล่างขึ้นมามอง เฟยเซียงไม่ต้องการให้เขาไปหานางที่จวนอีกแล้ว แต่เขาไม่อาจปล่อยไปได้ ก่อนหน้านี้อี้เฉิงสนใจในตัวนางเป็นทุนเดิม เมื่อเห็นว่าเฟยเซียงพึงใจในพี่ชายตนเขาก็ขุ่นเคือง ทว่าเมื่อเกิดเรื่องร้ายเช่นนี้ขึ้นกับนางเขายิ่งต้องการดูแลนาง“ข้าต้องทำอย่างไร เจ้าถึงจะเข้าใจ ต้องทำอย่างไร เจ้าถึงจะยอมเปิดใจให้ข้า”เขาเอ่ยกับผ้าเช็ดหน้าไปพร้อมครุ่นคิด อยากให้นางรู้ว่าแม้นางมีรอยแผลบนใบหน้าเขาก็ไม่ติดใจ ไม่ถือใดๆ ทั้งสิ้น“หรือเพราะเจ้ามีพี่ข้าอยู่ในใจ จึงมองข้ามความใส่ใจของข้า”ความเคร่งเครียดเกาะกินจิตใจ อี้เฉิงจึงออกมาฝึกดาบที่ลานฝึกภายในจวน หากในความคิดก็ยังวนเวียนอยู่ที่ลู่เฟยเซียงแม้ไม่ได้คบหารู้จักกันนานนัก แต่เขากลับมีใจผูกพันต่อนาง อาจเพราะเคยพบกันในวัยเด็ก รอยยิ้มสดใสอย่างดีใจในวันที่เขายกกระต่ายของตนให้นั้นยังติดตา อี้เฉิงเลี้ยงกระต่ายเป็นเพื่อนในยามที่เขาร่างกายยังไม่แข็งแรงนัก แต่ตอนที่พบหนูน้อยน่ารักในวันนั้นเขาดีขึ้นมากแล้ว หากมันช่วยทำให้

“ข้าไม่ได้คิดเช่นนั้น”อี้เฉิงเองก็ลำบากใจที่ต้องทำอย่างนี้ แต่ด้วยอีกฝ่ายเอาแต่เดินหนีไม่ยอมคุยกับเขา“ข้าแค่ต้องการโอกาสจากเจ้าแม่นางลู่ อย่าเพิ่งตัดรอนข้าเลย”เขาเอ่ยเข้าเรื่อง เมื่อเฟยเซียงไม่พอใจและสถานการณ์ก็ไม่เหมาะสมนักจึงไม่ควรอยู่นาน“ข้าจริงใจต่อเจ้า พร้อมดูแลปกป้องเจ้า แม้ยังไม่เก่งกาจเทียบเท่าพี่ชายข้า แต่ข้าจะพิสูจน์ให้เจ้าเห็นว่า ข้าเองก็มีฝีมือ มีโอกาสก้าวหน้าในสักวันนึง เจ้าจะไม่อายใครหากตกลงปลงใจกับข้า”แววตาคู่คมกริบนั้นฉายความจริงใจ หากไม่ได้ทำให้เฟยเซียงใจสั่นระรัว นางกลับเจ็บลึกในอกราวมีบางอย่างทิ่มแทงเมื่อสบตาอี้เฉิง“ข้าไม่คู่ควรให้ผู้ใดต้องพยายามถึงเพียงนั้น”“แม่นางลู่”ร่างสูงโปร่งกำยำเคลื่อนมาใกล้ เฟยเซียงก็พยายามจะหลบอีกครั้ง ทว่าคราวนี้เขาคว้ามือข้อนางไว้“คุณชายโปรดปล่อยข้า”“ขอเพียงแค่นี้ ข้าไม่คิดล่วงเกิน แต่อยากยืนยันคำมั่น ว่าข้าจะไม่มีวันหันหลังให้เจ้า แม้เจ้ายังไม่มีใจให้ข้าก็ตาม”แทนที่จะรู้สึกดีเฟยเซียงกลับอึดอัด นางเจ็บปวดกับความต่ำต้อยด้อยวาสนาของตน หากก็ไม่ได้ต้องการให้ใครมาสงสาร แม้ไม่ได้เป็นที่ต้องการของผู้ใดนางก็มีชีวิตอยู่ต่อไปได้ ไม่คิดเรี

อี้เฉิงพกผ้าเช็ดหน้ารูปกระต่ายน้อยติดตัวลงไปในสนามประลอง การประลองครั้งนี้จัดขึ้นในกองของขุนพลพยัคฆ์ขาว แต่ก็มีขุนพลพยัคฆ์คนอื่นร่วมเป็นกรรมการ โดยแม่ทัพลู่มาเป็นประธาน และมีบรรดาทหารในสังกัดพยัคฆ์ขาวกับกองอื่นเข้าชมด้วยตามอัชฌาสัยรอบแรกอี้เฉิงได้คู่ประลองที่ตัวโตกว่าตนมาก หากก็สามารถเอาตัวรอดมาได้ รอบที่สองเป็นคู่ต่อสู้ตัวไล่เลี่ยกัน ฝีมือสูสีทั้งยังถูกดาบอีกฝ่ายฟันเข้าที่ต้นแขนด้วยแต่สุดท้ายก็ได้ชัยชนะมาอีกครั้ง ในรอบสามนั้นเป็นยอดฝีมือที่เก่งในการสู้มือเปล่า และดาบของอี้เฉิงก็ถูกเตะหลุดไปไกลแล้วอีกฝ่ายประชิดตัวจึงเสียเปรียบ โดนไปหลายหมัดเพราะเขาฝึกการใช้อาวุธมาเท่านั้น แต่อี้เฉิงก็ใช้วิธีพุ่งชนอีกฝ่ายจนล้มไปใกล้ดาบตนแล้วคว้ามาวางแนบคออีกฝ่ายราวจะปาดแล้วหยุดมือลง“ขอบคุณที่ออมมือ”เขากระซิบกับอีกฝ่ายหลังเสียงประกาศว่าตนชนะจบลงแล้วพยายามยันพื้นพาร่างกายที่สะบักสะบอมของตนโซเซลุกขึ้น แม้คู่ต่อสู้จะดูขัดใจที่เป็นฝ่ายได้เปรียบอยู่แต่ถูกพลิกเอาชัยไป หากก็ยอมรับการตัดสิน ทั้งยังยอมใจที่ไม่ว่าจะถูกเขาอัดแค่ไหนอีกฝ่ายยังพยายามลุกขึ้นมาจนได้อี๋เฉินมองน้องชายตนด้วยความกังวล รอบนี้อี้เฉิงเจ็บ

ร่างบอบบางนอนตัวตรงเกร็งแข็งทื่อ แม้แต่หายใจยังลอบหายใจเพียงบางเบา มือจับปลายผ้าคลุมหน้าตนแน่นด้วยความกังวล หากนอนเช่นนี้เผลอหลับไปตื่นขึ้นมาผ้าอาจหลุดออก แล้วอี้เฉิงก็จะเห็นใบหน้าที่มีรอยแผลของนางแม้เวลานี้นางจะสามารถมองใบหน้าตนเองในคันฉ่องได้อย่างไม่เจ็บปวดใจแล้ว ทว่าก็ไม่ได้ให้ใครอื่นเห็นนอกจากเจียวเหมยอี้เฉิงนอนหงายเงียบๆ ครู่หนึ่งก่อนจะนึกขึ้นมาได้จึงขยับตัวไปอยู่เหนือกายภรรยาตน และเจ้าตัวก็สะดุ้งเล็กน้อย มองเขาอย่างตื่นตระหนก“ไม่มีอะไร แค่มีสิ่งจะบอกเจ้า”มือหนาเช็ดเหงื่อที่หน้าผากสวย อยากให้หญิงสาวผ่อนคลายความวิตกในใจลง“ไม่ต้องกังวลใจไป ข้าย่อมไม่คิดทำร้ายเจ้า และจะไม่ทำให้เจ้าเสียใจ ไม่ต้องอับอายข้า สำหรับข้าแล้วเจ้างดงามเหนือใครเสมอ”แววตาคมกริบที่มองมานั้นให้ความรู้สึกอุ่นซ่าน หากก็ปวดใจในส่วนลึกพร้อมกัน เฟยเซียงไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดนางถึงรู้สึกเช่นนี้กับฉีอี้เฉิง นางไม่ได้รู้สึกถึงอันตราย ออกจะเต็มไปด้วยความปลอดภัยด้วยซ้ำ ทว่าใจกลับเจ็บร้าวอึดอัดจนไม่อยากเข้าใกล้เขา“ข้ารักเจ้าเฟยเซียง รักมากกว่าชีวิตของข้า”อี้เฉิงเอ่ยจากหัวใจ รักของตนที่มีต่อเฟยเซียงนั้นหาเหตุผลไม่ได้