All Chapters of สวรรค์ไร้ใจ ข้าขอไร้วาสนา: Chapter 51 - Chapter 60

เทพราตรีเร่งร้อนเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิด้วยสีหน้าตื่นตระหนกกับสิ่งที่เกิดขึ้นกะทันหันอย่างตนเองก็ไม่ล่วงรู้มาก่อน“ฝ่าบาท เกิดเรื่องใหญ่แล้วฝ่าบาท”“มีอะไรเทพราตรี”องค์จักรพรรดินั้นขัดเคืองใจในไท่จื่อเป็นทุนเดิมอยู่แล้วจึงหงุดหงิดพอควร“ไท่จื่อฝ่าบาท ดาวชะตาของไท่จื่ออับแสง ข้าเองก็ประหลาดใจยิ่งนัก เดิมทีนับจากแยกห่างกับดาวชะตาเคียงคู่ของพระชายา ดาวชะตาทั้งสองก็อ่อนแสงลงอยู่แล้ว แต่อยู่ๆ กลับดับวูบไป ข้าจำต้องรีบมาทูลฝ่าบาท”“เจิ้งหาน”ฮองเฮาพึมพำเสียงเบา ด้วยความที่รู้สึกไม่ดีนักก่อนบุตรชายจะเดินทางออกจากสวรรค์ ได้ยินแบบนี้พระนางยิ่งแทบทรุดลงพิงที่นั่ง“เป็นไปได้อย่างไร เกิดอะไรขึ้น เรียกเทพชะตามาเดี๋ยวนี้”“เทพชะตาขอเข้าเฝ้า”เพียงจบคำขององค์จักรพรรดิ ทหารที่เฝ้าด้านหน้าก็เอ่ยทันที และร่างของเทพชะตาก็พรวดเข้ามาราวรั้งรอคำอนุญาตไม่ได้“ทูลฝ่าบาท ไท่จื่อ...ดวงชะตาของไท่จื่อกำลังตกที่นั่งลำบาก เคราะห์ร้ายหนักอาจถึงชีวิต”“นี่มันอะไรกัน อยู่ๆ ทำไมเกิดเรื่องร้ายกับเจิ้งหานเช่นนี้”องค์จักรพรรดิเสียงเครียด ขณะที่ฮองเฮาถึงกับเจ็บปวดไปทั้งดวงใจเมื่อได้ยินว่าบุตรชายมีอันตรายถึงชีวิต“ลูกแม่..

จิ่นลี่บุกเผ่าบาดาลพร้อมคนของตนที่ฝีมือฉกาจฉกรรจ์เพียงไม่กี่คนอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็สามารถเข้าถึงและรวบรัดจับตัวเจ้าบาดาลไว้ได้ เป็นการใช้คนน้อยแต่ประสิทธิภาพสูง แล้วเขาก็ออกคำสั่งเผ่าบาดาลด้วยตนเองให้บุกเผ่าปิศาจทันที เพราะแม่ทัพสือเฟิ่งนำทัพสวรรค์มุ่งหน้าโจมตีเผ่าปิศาจไปก่อนแล้วจากนั้นเขาก็เหาะนำหน้าเพื่อไปเผชิญกับราชาปิศาจ พร้อมทั้งแม่ทัพสือเฟิ่ง ราชาวิหคหงเฟิ่งที่ร่วมรบครั้งนี้ด้วยตนเอง ราชาเผ่าจิ้งจอก และเทพธิดาบุปผา รวมทั้งขุนพลใหญ่ของสววรค์ ทุกคนต่างก็ห้อมล้อมราชาปิศาจ“หึ กลัวข้าถึงขั้นต้องใช้คนมากมายถึงเพียงนี้เชียวหรือ”เฮยตงเอ่ยพลางยิ้มเยาะ“สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ คือสิ่งที่จะทำให้เจ้ารู้ว่า หากผู้ใดทำผิดคิดร้ายต่อหกพิภพ เราทั้งหมดจะร่วมมือกันจัดการ ไม่ปล่อยมันเอาไว้ให้เป็นเสี้ยนหนามอีก”ราชาวิหคเอ่ย“ใช่ ครั้งนี้พวกเราจะรวมพลังกำจัดเจ้าให้สิ้นซาก”แม่ทัพสือเฟิ่งเองก็พูดสมทบพี่ชายตน“ฮ่าๆๆ งั้นมาดูกันว่าพวกเจ้าจะทำได้หรือไม่”แม้พลังยังไม่กลับมาเช่นเดิม ทั้งยังใช้ไปไม่น้อยในการทำลายไท่จื่อ ทว่าเฮยตงก็ยังไม่คิดยอมจำนน เขาเป็นราชาปิศาจที่ยิ่งใหญ่ พลังสูงส่งไม่น้อยกว่าจักรพร

อวี้หลันน้อยโตเร็วจนสามารถเดินได้แล้วทว่าพูดได้ไม่กี่คำ หนิงเฟิ่งมักจะพามาเดินเล่นอุทยานดอกไม้บ่อยจนหากวันไหนไม่ออกมาหนูน้อยจะงอแงร่างน้อยเตาะแตะเล่นกับผีเสื้อวนเวียนไปมา ขณะที่หนิงเฟิ่งนั่งฝึกปักผ้าไม่ห่างและเงยหน้ามองเป็นระยะ อยู่ๆ นางก็นึกอยากทำขึ้นมาแม้ช่วงแรกจะโดนเข็มทิ่มไปไม่น้อยเลย ทว่าความทรงจำบนโลกมนุษย์ทำให้จดจำได้ว่าปักผ้านั้นช่วยให้ใจสงบมีสมาธิ แม้จะทำให้ความคิดวนเวียนอยู่กับเรื่องบนโลกมนุษย์บ่อยครั้ง หากก็ไม่ฟุ้งซ่านในตอนฝึกฝนจิตและพลังปราณตุ้บ...“แง...”เสียงล้มและร้องทำให้หนิงเฟิ่งรีบลุกขึ้นพร้อมทิ้งผ้าที่ปัก ขยับตัวเร็วเพื่อไปหาลูกสาวตัวน้อย ทว่ากลับมีใครคนหนึ่งก้าวเข้ามาอุ้มขึ้นเสียก่อน นางจึงเอ่ยเสียงเข้ม“เจ้าเป็นใคร ปล่อยลูกข้านะ”ร่างสูงสง่าที่หันหลังให้นั้นดูคุ้นตา และเมื่ออีกฝ่ายหันกลับมาพร้อมอวี้หลันน้อยในอ้อมกอดหนิงเฟิ่งก็ถึงกับผงะ“ท่าน...ไท่จื่อ...”“มา...มา...”อวี้หลันน้อยชูมือมาทางมารดาของตน ขณะที่หนิงเฟิ่งนั้นยืนมองหน้าลูกกับใบหน้าคมคายสลับไปมา ดวงหน้าหวานซีดเผือด ทำตัวไม่ถูกกระทั่งหนูน้อยเริ่มร้องไห้อีกครั้งที่มารดาไม่เข้ามาหาตนเอง“มา...แง...”“ส่งล

“ขอลูกข้าคืนด้วย”หนิงเฟิ่งตัดความ ไม่คิดจะพูดคุยอะไรอีกแล้วเจิ้งหานยอมปล่อยลูกน้อย ไม่ใช่เพราะความตั้งใจถดถอย ยิ่งได้รู้เช่นนี้เขายิ่งรู้สึกผิดต่อหนิงเฟิ่งและลูก สมควรแล้วที่ได้รับการโกรธเคืองจากนาง“ข้าทำผิด และจะไม่แก้ตัว เวลานั้นข้าเห็นแก่งานราชกิจก่อนเจ้า จนตัดสินใจพลาดไป แต่ข้าไม่เคยคิดปล่อยคนที่ใส่ร้ายเจ้าลอยนวลเลย”“ไม่ปล่อยลอยนวลก็เลยรับเป็นสนมเช่นนั้นหรือ”หนิงเฟิ่งไม่คิดว่าตนจะหึงหวง นางโกรธที่เจิ้งหานยอมรับคนที่ใส่ร้ายนางเป็นสนม ทว่าเมื่อได้ยินกับหูนางจึงรู้ว่าตนมีความหึงหวงอยู่ในใจเอ่ยอย่างขุ่นเคืองแล้วหนิงเฟิ่งก็อุ้มลูกน้อยหันหลังจะเดินจากไป ทว่าเสียงเข้มก็ดังขึ้นด้านหลัง“ข้าไม่เคยแม้แต่ชายตาแลนาง เรื่องสนมเป็นเพียงเรื่องการเมืองสำหรับข้า ขอโทษที่ทำให้เจ้าเสียใจ”นางก้าวต่อทั้งที่รู้สึกราวเท้าหนักอึ้ง ขณะที่อีกฝ่ายก็ยังเอ่ย“แม้ไม่ยกโทษให้ ก็ขอให้ข้าได้อยู่ใกล้เจ้ากับลูกเถิด หนิงเฟิ่ง ข้าอยากทำหน้าที่ของข้า...”“ข้าไม่ต้อง...”“ทั้งสามีและพ่อ”เจิ้งหานสวนขึ้นก่อนที่อีกฝ่ายจะเอ่ยจบ“หากเจ้าหมดรักแล้วข้าก็จะไม่ฝืนใจ รู้ไว้ว่าข้ารักเจ้าหมดใจก็เพียงพอแล้ว”ขอบตานางร้อนผ่า

“ยอดดวงใจของข้า เจ้าเจ็บปวดกับสิ่งที่ข้าทำ ไม่ยกโทษให้ไปอีกแสนปีก็ย่อมได้ ตามแต่ใจเจ้าต้องการ แต่ความรักของข้าก็ยังเป็นเจ้า หัวใจของข้าอยู่ที่เจ้าเสมอหนิงเฟิ่ง”บอกแล้วปากได้รูปก็จูบลงบนหน้าผากสวยราวตอกย้ำคำพูดตน เขาไม่ต้องการขอให้อีกฝ่ายยกโทษให้อีกแล้ว นับจากได้ยินว่าตนสั่งลงทัณฑ์สายฟ้าจนเกือบสูญเสียลูกน้อยและหนิงเฟิ่งพยายามเพียงไรเพื่อให้อวี้หลันมีชีวิตอยู่ เจิ้งหานก็ปวดร้าวในอก เขาเกือบฆ่าลูกของตนไปแล้ว หากไม่เพราะหนิงเฟิ่งคงไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าหรือได้อุ้มลูกน้อย“ข้าไม่รู้”เสียงหวานพร่าเอ่ยเบาหวิว“แต่ข้ารู้เพียงว่า มีท่านอยู่ใกล้ ข้ากับลูกจะปลอดภัย”ใบหน้างดงามนองน้ำตาเงยขึ้น เจิ้งหานยิ้มรับกับคำพูดของอีกฝ่ายด้วยหัวใจที่ชุ่มชื่นขึ้น เท่านี้ก็ดีมากแล้ว เขาก้มลงทาบทับปากได้รูปบนหน้าผากสวย เปลือกตาทั้งสองข้าง และข้างแก้มที่ชื้นด้วยน้ำตา ก่อนจะไล่มายังริมฝีปากอิ่ม จูบซับบางเบาแล้วค่อยเพิ่มน้ำหนักขึ้น มือช้อนใต้ศีรษะเล็กเมื่ออีกฝ่ายเริ่มแหงนเงยรับเขาปลายลิ้นอุ่นเริ่มเคลื่อนไล้ก่อนจะรุกล้ำภายในปากนุ่มเพราะอีกฝ่ายเปิดหนทาง หนิงเฟิ่งจูบตอบคลอเคลียกับชายหนุ่มอย่างยินยอม สองแขนเรียวเค