LOGINShare
18.แม้เพียงเสี้ยวใจก็ยินดี (1)
Last Updated:
2025-03-11 19:50:25
Related chapters
สวรรค์ไร้ใจ ข้าขอไร้วาสนา 18.แม้เพียงเสี้ยวใจก็ยินดี (2)
เมื่อลับหลังภรรยาตนอี้เฉิงก็นั่งนิ่งพยายามสูดหายใจเข้าลึกหากก็ยังเจ็บในอกหน่วงอยู่ ทว่าไม่หนักเท่ากับช่วงที่เหนื่อยมาก สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้คิดว่าหากอยู่ในสนามรบต่อสู้ติดพันตนอาจต้านทานข้าศึกได้ไม่นาน การพยายามทำให้ตนเองแข็งแกร่งกลับกลายเป็นทำร้ายร่างกายตน เพราะอวัยวะภายในของเขาเองที่ฟื้นตัวยังไม่สมบูรณ์ หมอเคยบอกเขาไว้แล้วว่าต้องพักไม่ฝึกหนักอย่างน้อยเป็นปี อย่างมากสองถึงสามปี แต่เขาฝืนร่างกายตนเอง ได้แต่หวังว่าระหว่างทางยาที่ซื้อไปด้วยจะพอประทังอาการได้ เสร็จศึกกลับมาเขาคงต้องพักยาวคิดอยู่ครู่หนึ่งก็นึกขึ้นมาได้ว่าเฟยเซียงเพิ่งซ่อนบางอย่างไว้ ไม่ใช่ไม่ไว้ใจนาง แต่อยากรู้ว่าเหตุใดนางต้องหลบซ่อน สุดท้ายอี้เฉิงก็ลุกขึ้นเดินไปใกล้กล่องเครื่องเขียนของเฟยเซียงที่วางอยู่มุมหนึ่ง เปิดออกแล้วก็เห็นว่ามีกล่องนอกจากกระดาษกับพู่กันอยู่สองใบ ไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายเก็บของที่นางซ่อนไว้กล่องไหน ในคราแรกมือหนาชะงักที่จะแอบค้นของส่วนตัวภรรยา แต่ก็ตัดใจเปิดกล่องใดกล่องหนึ่งดูข้างในเป็นภาพวาดหลายภาพ เขารู้สึกคุ้นตาจึงหยิบทั้งหมดออกมาไล่ดูไปทีละภาพ ท่วงท่าเป็นท่าที่เขารู้จักคุ้นเคย ทว่าที่คุ้นยิ่งกว่าคือใบ
Last Updated : 2025-03-11สวรรค์ไร้ใจ ข้าขอไร้วาสนา 19.จากกันตลอดกาล
คืนที่ผ่านมานั้นเฟยเซียงรู้สึกราวสามีของตนอยู่ไกลแสนไกลแม้จะนอนอยู่ในอ้อมกอดอุ่นของเขา นางจัดเตรียมเสื้อผ้าเพื่อเดินทางให้กับ อีกฝ่ายหลังมื้ออาหาร ขณะที่เขาอาบน้ำ แม้จะต่างไม่พูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงบ่ายทว่าทั้งสองก็พูดคุยกันน้อยลงเฟยเซียงครุ่นคิดหาทางจะเอ่ยคืนดีกับสามี คิดว่าหากเขายังไม่เชื่อก็จะเอาสิ่งที่จัดเตรียมไว้ให้ดู ทว่าก็ใจชื้นขึ้นมาหน่อยเมื่ออี้เฉิงเดินเข้ากอดแล้วพานางไปนอนบนเตียงพร้อมกัน ไม่ได้แสดงความห่างเหิน แม้จะไม่ได้วุ่นวายกับร่างกายของนางเช่นทุกคืน‘พรุ่งนี้ทัพจะเดินทางก่อนฟ้าสาง ข้าต้องรีบตื่น’สามีบอกเช่นนั้นนางก็ไม่ได้น้อยใจหรือคิดมาก ทั้งตื่นเช้ามาก่อนจะออกไปร่วมทัพเขาก็จูบแก้มกับหน้าผากนางอย่างอ่อนโยน‘ข้าจะรีบกลับมา’‘ข้าจะรอท่านพี่ทุกวันเจ้าค่ะ’เฟยเซียงออกมาส่งสามีหน้าจวนพร้อมพี่สาวกับบิดามารดาของเขา หลังจากกอดนางแล้วอี้เฉิงก็ขี่ม้าไปพร้อมพี่ชายและคนของตน นางมองแผ่นหลังกว้างจนลับตา รู้สึกราวใจลอยหายตามอีกฝ่ายไปด้วยได้แต่หวังว่าสิ่งที่นางนั่งหลังขดหลังแข็งทำเพื่อเร่งให้ทันเขาออกศึกจะช่วยให้สามีรู้สึกว่านางอยากใกล้ชิดกับเขา เคียงข้างเขาอยู่เสมอและแน่นอนว่าเ
Last Updated : 2025-03-12สวรรค์ไร้ใจ ข้าขอไร้วาสนา 20.วิบากกรรมที่ไม่อาจฝืน (1)
เมื่อร่างสูงสง่าก้าวออกมาจากกรงจักรวัฏสงสารก็ขยับพรวดเดียวถึงร่างเทพชะตาที่มายืนรอไม่ห่างนัก เพราะรู้ว่าเขาจะกลับมาเวลานี้ มือหนากระชากคอเสื้ออีกฝ่ายพร้อมตะโกนเสียงลั่น“เหตุใดเจ้าถึงให้ข้าตายก่อนนาง”เทพชะตากลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก“ไท่จื่อ...โปรดใจเย็น”เขาเอ่ยอย่างตะกุกตะกัก“เดิมทีฉีอี้เฉิงก็อายุสั้น ตายตั้งแต่เจ็ดขวบ แต่เพราะท่านต้องการไปเกิด ข้าก็ช่วยเท่าที่พอจะช่วยได้”“นี่หรือช่วย เจ้าดูสิ นางเกิดมามีรอยปานอัปลักษณ์ ทำให้แม่ต้องตาย พ่อเมินเฉย รักสามีของพี่สาว หน้าเสียโฉม แล้วนี่ยังมาสูญเสียสามีไปอีก นั่นเท่ากับนางเป็นหญิงอัปมงคล ดวงหายนะยิ่งนัก”ไท่จื่อเจิ้งหานตวาดเสียงดังไม่หยุดทั้งกระตุกคอเสื้อเทพชะตาไม่ยอมปล่อยเทพสงครามที่มารอด้วยได้แต่ถอนหายใจ เข้าใจในความห่วงชายาตนของผู้เป็นพี่ชาย ด้วยสิ่งที่เกิดขึ้นบนโลกมนุษย์นั้นหนักหนาสำหรับลูกผู้หญิงคนหนึ่งนัก“นะ...นั่น ก็ลดทอนลงไปมากแล้ว”เทพชะตาบอกเสียงเบา“ชีวิตนางพังถึงเพียงนี้ เรียกลดแล้วหรือ”“ที่เฟยเซียงมีรอยแผลเพราะแผลจากสายฟ้าติดตัวพระชายาไปด้วย แล้วนางก็เพียงเสียโฉมเพราะได้ท่านเทพสงครามช่วยไว้”คำบอกนี้ทำให้ไท่จื่อมองตามสาย
Last Updated : 2025-03-12สวรรค์ไร้ใจ ข้าขอไร้วาสนา 20.วิบากกรรมที่ไม่อาจฝืน (2)
ข่าวกองทัพใหญ่จากเมืองหลวงมีชัยนั้นแพร่ไปทั่ว เฟยเซียงเฝ้ารอวันที่สามีตนจะกลับมาอย่างใจจดใจจ่อ กระทั่งวันหนึ่งขณะกำลังเตรียมอาการเช้าบ่าวในบ้านก็เข้ามาบอกข่าวให้ในโรงครัวรับรู้ด้วยน้ำเสียงยินดี“มีข่าวทัพใหญ่กลับเข้าเมืองมาแล้วขอรับ อีกไม่นานคุณชายทั้งสองคนคงกลับถึงจวนแล้ว”เฟยเซียงยิ้มออกมาด้วยความดีใจ แม้ว่าจะมีผ้าปิดใบหน้าส่วนล่างอยู่ หากดวงตาก็เป็นประกายชัดเจน หันไปจับมือกับเจียวเหมยพร้อมเอ่ยเสียงมีความสุข“ท่านพี่กลับมาแล้วน้าเจียวเหมย”“เจ้าค่ะ น้าว่าคุณหนูกลับห้องไปเตรียมตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าให้สวยงามรอรับคุณชายเถิดนะเจ้าคะ”“แต่อาหาร...”“ในนี้ใกล้เรียบร้อยแล้ว น้าดูแลต่อให้เองเจ้าค่ะ”เมื่ออีกฝ่ายออกตัวเฟยเซียงก็พยักหน้าอย่างไม่อิดออด เพราะเจียวเหมยเองก็เป็นผู้สอนนาง ย่อมไว้ใจได้“เช่นนั้นข้าไปก่อนนะ”เจียวเหมยรับคำแล้วร่างบอบบางก็แทบเดินตัวปลิวออกไปจากโรงครัว ทำให้ผู้ที่เลี้ยงดูมามองตามอย่างเอ็นดู บ่าวในบ้านคนอื่นเองก็พลอยยิ้มตามไปด้วยเฟยเซียงในชุดสีชมพูหวานเตรียมตัวเสร็จเจียวเหมยก็มาเคาะประตูพอดี“คุณหนู คุณชายมาแล้ว หน้าจวนอึกทึกเชียวเจ้าค่ะ”นางหยิบผ้าปิดหน้าอย่างเร่งร้อน
Last Updated : 2025-03-12สวรรค์ไร้ใจ ข้าขอไร้วาสนา 21.จบสิ้นวาสนาเคียงคู่ (1)
หนิงเฟิ่งปรากฏกายออกมาหน้ากรงจักรแล้วก็เห็นว่ามีฮองเฮา เทพสงครามจิ่นลี่และเทพชะตารออยู่“ถวายพระพรฮองเฮา”“ลำบากเจ้าแล้วหนิงเฟิ่ง”ฮองเฮาประคองลูกสะใภ้ให้ลุกขึ้น แล้วลูบแก้มแผ่วเบาด้วยสีหน้าไม่ดีนัก“ลำบากไม่นานก็กลับมาแล้ว หนิงเฟิ่งไม่ดี ขออภัยที่ทำให้ฮองเฮาเป็นห่วง”นางเอ่ยเสียงเรียบ“เจ้าคิดใหม่ไม่ได้หรือหนิงเฟิ่ง”ทว่าเมื่อฮองเฮาเอ่ยสิ่งนี้ขึ้นมา หนิงเฟิ่งก็มีสีหน้าตึง“ฮองเฮามีพระเมตตาต่อหนิงเฟิ่ง หนิงเฟิ่งไม่มีวันลืม แต่ขอให้ข้าได้มีชีวิตเป็นของตนเอง ชีวิตที่เลือกเองไม่ใช่ลิขิตจากสวรรค์”นางเอ่ยพร้อมกับกุมมือฮองเฮาอย่างขอให้เข้าใจ“ชีวิตหนิงเฟิ่งพังทลาย แม้มีวาสนาต่อกันนั้น อาจไม่ได้มีหัวใจต่อกัน ผูกพันกันเพราะชะตาฟ้าโดยไร้ใจ ไม่มีความสุขที่แท้จริง”“ไม่จริง เจิ้งหานรักเจ้าด้วยใจจริง”หนิงเฟิ่งไม่เชื่อที่ฮองเฮาพูดสักนิด แต่ก็ไม่ได้แสดงอารมณ์ใดออกมา นอกจากยืนยันเจตจำนงของตน“หนิงเฟิ่งต้องเข้าเฝ้าฝ่าบาทแล้ว”“พระชายา ขอถามท่านอย่างนึงได้หรือไม่”จิ่นลี่เอ่ยขึ้นก่อนที่นางจะขยับเท้าหนิงเฟิ่งจึงหันมอง“เชิญท่านเทพสงคราม”“ท่านจำเรื่องราวในโลกมนุษย์ได้หรือไม่”คนถูกถามนิ่งคิดก่อนจะตอบ
Last Updated : 2025-03-13สวรรค์ไร้ใจ ข้าขอไร้วาสนา 21.จบสิ้นวาสนาเคียงคู่ (2)
“ข้าให้นางไปจากสวรรค์แล้ว”ได้ฟังคำพูดของหนิงเฟิ่งแล้วจิ่นลี่ก็รู้ว่านางตั้งใจอย่างมุ่งมั่น ไม่คิดหันหลังกลับอีก“เช่นนั้นก็...ข้าจะไปส่งท่านที่ประตูสวรรค์ หรือหากต้องการให้ไปถึงเผ่าวิหคข้าก็ยินดี”“ขอบคุณท่านมากเทพสงคราม แต่ข้าไปที่นั่นเองได้”“แต่พลังปราณของท่านน่าจะยังไม่กลับมาทั้งหมด”“ถึงอย่างนั้นข้าก็ยังเดินทางได้อยู่”คำพูดค่อนข้างตัดรอนไม่ยอมรับไมตรีทำเอาจิ่นลี่ได้แต่ถอนหายใจระอา ทว่าเขาก็ต้องดูแลหนิงเฟิ่งเท่าที่จะสามารถทำได้ เมื่อมาส่งอีกฝ่ายถึงหน้าประตูสวรรค์แล้วก็เอ่ยขึ้น“ขอให้ท่านเดินทางปลอดภัย หวังว่าจะได้พบกันอีก”“ขอบคุณท่านเทพสงครามที่ช่วยเหลือทุกอย่าง ข้าขอลา”หนิงเฟิ่งเอ่ยลาราวไร้เยื่อใย ก่อนจะก้าวเดินมุ่งหน้าออกไป หันหลังให้สวรรค์ชั้นฟ้าโดยไม่ลังเลหรือหันกลับนางจากไปไม่นานจิ่นลี่ก็เรียกคนของตนมาหา“เจ้าตามพระชายาไป จนกว่านางจะถึงเผ่าวิหคอย่างปลอดภัย”เขายังเรียกอีกฝ่ายเช่นเดิมต่อหน้าผู้อื่น ทหารรับคำแล้วก็รีบเดินทางตามคำสั่งทันที“เป็นเช่นนี้ ไท่จื่อกลับจากรับโทษสายฟ้ารู้เข้า ได้เกิดเรื่องอีกแน่”พึมพำยังไม่ทันขาดคำ ร่างของไท่จื่อก็ปรากฏพร้อมกับทหารติดตาม เทพสงครา
Last Updated : 2025-03-13สวรรค์ไร้ใจ ข้าขอไร้วาสนา 22.ชายาไท่จื่อ หามีสุขไม่ (1)
ไกลจากสวรรค์ชั้นฟ้าลงมา หนิงเฟิ่งไม่ได้สนใจทิวทัศน์แต่ละชั้นของสรวงสวรรค์แต่อย่างใด นางเร่งเดินทางเพราะอยากไปให้ถึงดินแดนบุปผาโดยเร็ว หากก็รู้สึกว่ามีคนตามตนมา คาดว่าเทพสงครามน่าจะส่งทหารมาดูแลนางห่างๆ จึงคิดว่าควรไปเผ่าวิหคก่อนผ่านไปครู่ใหญ่หนิงเฟิ่งก็มาถึงเผ่าวิหค และเข้าวังไปพบบิดามารดาของตน ฟางเซียนได้เห็นธิดาของตนก็ถึงกับน้ำตาไหลแล้วรีบเข้ามาลูบไหล่จับไม้จับมือ“หนิงเอ๋อร์ ได้รู้ว่าเจ้าถูกลงทัณฑ์สายฟ้า แม่แทบขาดใจ”“ลูกไม่ดี ทำให้ท่านแม่เป็นห่วง”เผ่าวิหคไม่ได้รู้ว่านางเผชิญวิบากกรรมมาด้วย แต่ก็นับเป็นเรื่องดี นางไม่อยากทำให้บิดามารดาต้องเป็นกังวลในเรื่องของตน“แล้วนี่เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร”หงเฟิ่งผู้เป็นบิดา ราชาเผ่าวิหคเอ่ยถาม“ข้าตั้งใจจะไปยังเผ่าบุปผา”“เหตุใดต้องไปที่นั่น”เมื่อมารดาถามต่อหนิงเฟิ่งก็ยอมเอ่ยความจริง ปิดบังไปอาจไม่ได้นาน และนางจำเป็นต้องได้รับการช่วยเหลือ“ลูกข้าอยู่ที่นั่นท่านแม่”“ลูก? หลานของแม่เช่นนั้นหรือ”“เจ้ามีลูกตั้งแต่เมื่อใด”ผู้เป็นบิดาเองก็นึกฉงนใจนัก“หนิงเฟิ่งไม่ได้ร่วมศึกด้วยเหตุนี้ ไท่จื่อยังไม่รับรู้ เขาลงทัณฑ์ที่ลูกฆ่าองค์ชายเผ่าบาดาล ลูก
Last Updated : 2025-03-14สวรรค์ไร้ใจ ข้าขอไร้วาสนา 22.ชายาไท่จื่อ หามีสุขไม่ (2)
“ไท่จื่อ ท่านกลับมาแล้ว”เพ่ยซานรีบเดินเข้าไปหาร่างสูงสง่าของไท่จื่อที่ก้าวเข้ามายังตำหนักไป๋จูของตน“ได้รู้ว่าท่านลงไปยังโลกมนุษย์ ข้าเป็นห่วงยิ่งนัก”ทว่ายังไม่ทันที่นางจะแตะแขนกำยำ ไท่จื่อก็ก้าวเลี่ยงออกห่างทำให้เพ่ยซานชะงัก หากก็ปรับสีหน้าคาดไม่ถึงของตนให้ยิ้มหวาน“เชิญไท่จื่อนั่งก่อน ข้ารินชาให้นะเพคะ”นางพยายามไม่คิดมากด้วยอีกฝ่ายมาหาตนเมื่อกลับจากโลกมนุษย์ย่อมนับเป็นเรื่องดี“ไม่รู้เสี่ยวโปไปไหน จะได้สั่งให้จัดเตรียมของว่างมาให้ไท่จื่อ”ขณะรินชาก็เอ่ยไปด้วย แต่หันไปมองเจ้าของร่างสูงสง่ายังยืนนิ่งไม่ขยับจึงนึกแปลกใจ หากก็พยายามจะเรียกคนของตน“เสี่ยวโป เจ้าอยู่แถวนี้หรือไม่”“หาคนของเจ้าหรือ”เสียงเข้มราบเรียบเอ่ยถาม“เพคะไท่จื่อ ไม่เห็นนางมาครู่ใหญ่แล้ว ปกติก็ไม่เคยหายไปนานเช่นนี้ ไท่จื่อมาทั้งทีไม่มีของว่างต้อนรับได้อย่างไร เดี๋ยวข้าไปดูหน่อยว่าแถวนี้มีนางกำนัลคนอื่นอยู่หรือไม่ จะได้สั่งให้เตรียมของว่าง”นางขยับตัวจะไปด้านนอก ทว่าไท่จื่อยั้งไว้ก่อน“ไม่ต้อง คนของเจ้าอยู่นี่แล้ว”จากนั้นร่างของเสี่ยวโปก็ก้าวเข้ามาด้วยสีหน้าหมองหม่น โดยมีหวังหย่งกับจางหย่งของคนไท่จื่อเดินตามราวคว
Last Updated : 2025-03-14
Latest chapter
สวรรค์ไร้ใจ ข้าขอไร้วาสนา 30.ตอนพิเศษ ครอบครัวของอวี้หลันน้อย (4)
เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นทำให้นางหันมอง แล้วก็ลุกขึ้นยืนด้วยสัญชาตญาณ เพราะสองคนผู้มาใหม่พร้อมกับบิดามารดานั้นดูน่าเกรงขามยิ่งนัก ทั้งฝ่ายผู้หญิงยังเดินตรงมาหานางเร็วกว่าคนอื่นและจับมือทันที“ช่างสวยน่ารักน่าเอ็นดูยิ่งนัก”อวี้หลันยืนงง ขณะอีกฝ่ายลูบผมนาง“หลันเอ๋อร์ นี่คือท่านย่าของเจ้า”มารดาเดินเข้ามาใกล้แล้วเอ่ยเสียงเบา“ท่านย่า”สาวน้อยย่อตัวลงเล็กน้อยแม้จะยังอึ้งแปลกใจ และบิดาก็เอ่ยขึ้นนางจึงต้องหันมองตาม“แล้วนี่ก็ท่านปู่”“ท่านปู่”นางย่อตัวลงอีกครั้ง สบตาคมดูมีอำนาจของผู้เป็นปู่แวบเดียวก็หลบ แล้วก็ต้องยิ้มบางกับท่านย่าที่ประคองสองข้างแก้มตน“ไหนให้ย่าดูชัดๆ สิ เหมือนเจิ้งหานเมื่อยังเด็ก แต่ก็คล้ายหนิงเฟิ่ง ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะโตถึงเพียงนี้”“หากพวกท่านมาเยี่ยมท่านพ่อบ่อยๆ ก็จะไม่คิดว่าข้าโตเร็ว”“หลันเอ๋อร์”หนิงเฟิ่งดุเสียงเบา ทว่าอวี้หลันไม่ได้สลดนัก นางคิดว่านางพูดความจริง ตนนั้นเห็นว่าบิดาเป็นเซียนปลายแถวทำสวน หากก็รักท่านมาก ทั้งเมื่อเห็นญาติฝ่ายมารดามาเยี่ยมไม่เคยขาด ยังอดคิดไม่ได้ว่าบิดาคงโดดเดี่ยวไร้ญาติ น่าสงสาร แต่นางก็ไม่เคยพูดสิ่งนี้กับผู้ใด“จริงนี่เจ้าคะ ข้าคิดว่
สวรรค์ไร้ใจ ข้าขอไร้วาสนา 30.ตอนพิเศษ ครอบครัวของอวี้หลันน้อย (3)
“แล้วนี่จะเรียกว่าท่านปรนนิบัติได้อย่างไร”นางนึกหมั่นไส้คนที่ถูกตำหนิแล้วยังยิ้มกลับมาตรงหน้านัก“อย่างนี้ไงเล่า”มือหนาข้างหนึ่งวางกระชับสะโพกผาย ส่วนอีกข้างทาบเหนือทรวงอวบขาวแล้วฟอนเฟ้นพร้อมเพรียงกัน ทั้งยังสลับไปมาขณะที่สะโพกแกร่งด้านล่างก็ขยับเร้าร่างหญิงสาวจนในที่สุดหนิงเฟิ่งก็ต้องเคลื่อนไหวสะโพกตนตามอีกฝ่าย“อืม ไม่นะ นี่ข้าปรนนิบัติท่าน”มือเกาะบ่าหนาเป็นหลักขณะเอ่ยแย้ง“แล้วอย่างนี้เล่า”คราวนี้ปลายนิ้วแกร่งเปลี่ยนมาไล้วนเหนือสัดส่วนบอบบางด้านหน้าเร็วรี่จนหญิงสาวต้องกัดฟันครางยาวในลำคอ ซุกซบใบหน้าลงกับซอกคอแกร่งเพราะอ่อนไหวเสียดสยิวจนไม่อาจขยับได้อีกแล้ว ร่างงามเกร็งขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกร้อนเหมือนไฟลุกท่วมตัวกระทั่งกระตุกอย่างรุนแรง เอนกายเข้าหาร่างแกร่ง และแขนกำยำก็โอบกอดนางไว้ ขณะที่สะโพกหนาเคลื่อนไหวเชื่องช้าเหมือนกำลังเริ่มต้น หากหนิงเฟิ่งก็รู้ว่าเขาจะไม่หยุดเพียงเท่านี้“พอใจหรือยังชายาที่รักของข้า”นางกัดฟันไม่ยอมตอบหากกลับนั่งตั้งหลักอย่างมุ่งมั่น โยกไหวสะโพกสวนกลับชายหนุ่ม เร่งจังหวะให้เร็วกว่าเขาหนึ่งก้าว เห็นว่าชายหนุ่มเองก็ขบกรามแน่นเช่นกันนางก็นึกพอใจ ในเมื่อถูกเล่นง
สวรรค์ไร้ใจ ข้าขอไร้วาสนา 30.ตอนพิเศษ ครอบครัวของอวี้หลันน้อย (2)
“องค์ชายเจิ้งหานมาขอพบเจ้าค่ะ”อิงอิงกระซิบบอกผู้ที่อยู่ในสระอาบน้ำเล็กหนิงเฟิ่งขมวดคิ้ว นึกแปลกใจด้วยปกติแล้วเจิ้งหานจะไม่เข้ามาในตำหนักหากไม่มีกิจจำเป็น ทั้งยังในเวลาส่วนตัวเช่นนี้ทว่าวันนี้เขามาร่วมโต๊ะกับเทพธิดาบุปผาที่ต้อนรับไท่จื่อสวรรค์ในตำหนัก ส่วนหนิงเฟิงกับลูกอยู่ที่ตำหนักเล็กของตน เพราะเห็นว่าเป็นการใหญ่เกินไป นางไม่อยากให้อวี้หลันคิดว่าตนนั้นอยู่เหนือผู้อื่น อยากให้ลูกเป็นเทพเซียนน้อยผู้หนึ่งในดินแดนบุปผาเท่านั้น“เวลาเช่นนี้น่ะหรือ”เวลาที่นางอาบน้ำอยู่...อีกฝ่ายคงเพิ่งแยกจากไท่จื่อจิ่นลี่แล้วมายังตำหนักเล็กนี้“อิงอิงจะไปทูลว่าองค์หญิงยังไม่สะดวก”อิงอิงเอ่ยอย่างรู้ใจ ทว่าเสียงเข้มดังขึ้นห่างออกไป“ข้ามีเรื่องสำคัญต้องคุยกับเจ้า”เจิ้งหานเชิญตนเองเข้ามา ทำเอาอิงอิงหน้าเสีย ตำหนักเล็กของหนิงเฟิ่งนั้นมีเพียงอิงอิง เพราะนางต้องการเพียงเท่านี้ และถือว่าตนนั้นเป็นเพียงผู้อาศัยเทพธิดาบุปผาจึงไม่ต้องการมีคนมาคอยห้อมล้อมเช่นตอนที่อยู่เผ่าวิหค หรือแม้แต่บนสวรรค์ นางต้องการเลี้ยงลูกด้วยตัวเองแม้มีม่านกั้นหากหนิงเฟิ่งก็รู้สึกขนลุกและวูบวาบตามผิวกายเพียงได้ยินเสียงเข้มของเจิ้งห
สวรรค์ไร้ใจ ข้าขอไร้วาสนา 30.ตอนพิเศษ ครอบครัวของอวี้หลันน้อย (1)
ไท่จื่อจิ่นลี่เพิ่งเคยมายังดินแดนบุปผาครั้งแรก ความงดงามชื่นตาชื่นใจจากพันธุ์ไม้ดอกไม้ให้ความรู้สึกสดชื่นในทันทีที่เหยียบย่างเข้ามา“ท่านมาพบผู้ใด โปรดแจ้งนาม”ผู้ที่เฝ้าประตูทางเข้าดูค่อนข้างมีอายุ หากก็ไม่ถึงกับดุเข้มจนน่ากลัว“ข้ามาพบเจิ้งหาน บอกเขาว่าจิ่นลี่มาเยี่ยมเยือน”ครั้งนี้เขาลงไปแก้ปัญหาน้ำหลากท่วมบ้านเรือนมนุษย์กับหวังหย่ง และผ่านดินแดนบุปผาจึงอยากเยี่ยมพี่ชายที่ไม่พบหน้ากันมาถึงพันสองร้อยปี“ชื่อท่านช่างคุ้นยิ่งนัก”หวังหย่งขยับจะพูด ทว่าจิ่นลี่เหลือบมองห้ามปรามจึงเงียบไป“เชิญตามข้ามาทางนี้”อีกฝ่ายไม่ซักไซ้สงสัย ทั้งยังนำทางโดยง่าย จิ่นลี่ก็ยิ้มบางแล้วเดินตามไปโดยมีหวังหย่งผู้ที่มีหน้าที่ช่วยราชกิจไท่จื่อแบบใช้กำลังตามติดไม่ห่าง ส่วนจางหย่งนั้นเป็นผู้ดูแลงานด้านงบประมาณและฎีกาเมื่อมาถึงหน้ากระท่อมเนินเขาที่มีไร่ดอกไม้ล้อมรอบจิ่นลี่ก็รู้สึกไม่ดียิ่งนัก พี่ชายตนต้องลำบากถึงเพียงนี้เชียวหรือ ที่อยู่หลับนอนก็เป็นเพียงกระท่อมเล็กๆ หากมารดามาเห็นคงปวดใจ ยิ่งบิดาคงยิ่งกรุ่นโกรธผู้นำทางไปแล้วจิ่นลี่กำลังคิดว่าจะเคาะประตูดีหรือไม่ก็มีเสียงหวานใสของผู้หนึ่งดังขึ้นไม่ห่างนัก“พ
สวรรค์ไร้ใจ ข้าขอไร้วาสนา 29.หัวใจและดวงจิตข้าอยู่ที่เจ้า (2)
“ยอดดวงใจของข้า เจ้าเจ็บปวดกับสิ่งที่ข้าทำ ไม่ยกโทษให้ไปอีกแสนปีก็ย่อมได้ ตามแต่ใจเจ้าต้องการ แต่ความรักของข้าก็ยังเป็นเจ้า หัวใจของข้าอยู่ที่เจ้าเสมอหนิงเฟิ่ง”บอกแล้วปากได้รูปก็จูบลงบนหน้าผากสวยราวตอกย้ำคำพูดตน เขาไม่ต้องการขอให้อีกฝ่ายยกโทษให้อีกแล้ว นับจากได้ยินว่าตนสั่งลงทัณฑ์สายฟ้าจนเกือบสูญเสียลูกน้อยและหนิงเฟิ่งพยายามเพียงไรเพื่อให้อวี้หลันมีชีวิตอยู่ เจิ้งหานก็ปวดร้าวในอก เขาเกือบฆ่าลูกของตนไปแล้ว หากไม่เพราะหนิงเฟิ่งคงไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าหรือได้อุ้มลูกน้อย“ข้าไม่รู้”เสียงหวานพร่าเอ่ยเบาหวิว“แต่ข้ารู้เพียงว่า มีท่านอยู่ใกล้ ข้ากับลูกจะปลอดภัย”ใบหน้างดงามนองน้ำตาเงยขึ้น เจิ้งหานยิ้มรับกับคำพูดของอีกฝ่ายด้วยหัวใจที่ชุ่มชื่นขึ้น เท่านี้ก็ดีมากแล้ว เขาก้มลงทาบทับปากได้รูปบนหน้าผากสวย เปลือกตาทั้งสองข้าง และข้างแก้มที่ชื้นด้วยน้ำตา ก่อนจะไล่มายังริมฝีปากอิ่ม จูบซับบางเบาแล้วค่อยเพิ่มน้ำหนักขึ้น มือช้อนใต้ศีรษะเล็กเมื่ออีกฝ่ายเริ่มแหงนเงยรับเขาปลายลิ้นอุ่นเริ่มเคลื่อนไล้ก่อนจะรุกล้ำภายในปากนุ่มเพราะอีกฝ่ายเปิดหนทาง หนิงเฟิ่งจูบตอบคลอเคลียกับชายหนุ่มอย่างยินยอม สองแขนเรียวเค
สวรรค์ไร้ใจ ข้าขอไร้วาสนา 29.หัวใจและดวงจิตข้าอยู่ที่เจ้า (1)
หนิงเฟิ่งลืมตาขึ้นมาโดยไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน แต่จำเหตุการณ์สุดท้ายได้จึงรีบผวาลุกขึ้น เมื่อเห็นว่าบุตรสาวนอนอยู่ในอ้อมกอดระหว่างกลางร่างตนกับเจ้าของร่างสูงสง่า ทั้งยังหายใจขึ้นลงผะแผ่วเป็นปกติก็ถอนหายใจ เหลือบมองใบหน้าคมคายที่ค่อนข้างซีดแล้วก็แตะหลังมือบนหน้าผากกว้างอีกฝ่ายตัวอุ่นแต่ดูเหมือนคนป่วยทำให้นางขมวดคิ้ว ทว่ามาคิดดูแล้วคงเพราะเจิ้งหานใช้พลังเพื่อช่วยนางกับลูก เห็นอย่างนี้แล้วนางจะพาอวี้หลันกลับไปเลยก็คงไม่ได้ร่างอ้อนแอ้นลุกขึ้นพร้อมกับอุ้มลูกน้อยไปวางบนเตียงด้านใน ส่วนร่างสูงของเจิ้งหานนางร่ายเวทย์เคลื่อนย้าย เปลี่ยนเสื้อผ้าของทั้งเขากับลูกและตนเอง ห่มผ้าให้ทั้งคู่อย่างเรียบร้อยก่อนจะออกไปด้านนอกหนิงเฟิ่งไปยังบ่อน้ำทิพย์และนำน้ำกลับมาให้เจิ้งหานดื่ม นางพยายามค่อยๆ ประคองอีกฝ่ายให้ดื่มน้ำทิพย์จนสำเร็จ เช็ดปากและห่มผ้าให้เช่นเดิม ทว่าพอจะลุกขึ้นกลับถูกจับข้อมือไว้“นี่ท่านฟื้นแล้วอย่างนั้นหรือ”นางหันไปมองพร้อมกับเอ่ยเสียงเข้ม“เพิ่งรู้สึกตัวก่อนที่เจ้าจะเข้ามานี่แหละ พอได้ยินเสียงก็เลยหลับตาลงต่อ”“ท่านหลอกข้า”หนิงเฟิ่งพยายามดึงมือออกจากอีกฝ่ายให้ได้“เปล่าเลย แค่หลับตา
สวรรค์ไร้ใจ ข้าขอไร้วาสนา 28.แม้ไม่อภัย ขอเพียงอยู่ใกล้ชั่วชีวิต (2)
“ขอลูกข้าคืนด้วย”หนิงเฟิ่งตัดความ ไม่คิดจะพูดคุยอะไรอีกแล้วเจิ้งหานยอมปล่อยลูกน้อย ไม่ใช่เพราะความตั้งใจถดถอย ยิ่งได้รู้เช่นนี้เขายิ่งรู้สึกผิดต่อหนิงเฟิ่งและลูก สมควรแล้วที่ได้รับการโกรธเคืองจากนาง“ข้าทำผิด และจะไม่แก้ตัว เวลานั้นข้าเห็นแก่งานราชกิจก่อนเจ้า จนตัดสินใจพลาดไป แต่ข้าไม่เคยคิดปล่อยคนที่ใส่ร้ายเจ้าลอยนวลเลย”“ไม่ปล่อยลอยนวลก็เลยรับเป็นสนมเช่นนั้นหรือ”หนิงเฟิ่งไม่คิดว่าตนจะหึงหวง นางโกรธที่เจิ้งหานยอมรับคนที่ใส่ร้ายนางเป็นสนม ทว่าเมื่อได้ยินกับหูนางจึงรู้ว่าตนมีความหึงหวงอยู่ในใจเอ่ยอย่างขุ่นเคืองแล้วหนิงเฟิ่งก็อุ้มลูกน้อยหันหลังจะเดินจากไป ทว่าเสียงเข้มก็ดังขึ้นด้านหลัง“ข้าไม่เคยแม้แต่ชายตาแลนาง เรื่องสนมเป็นเพียงเรื่องการเมืองสำหรับข้า ขอโทษที่ทำให้เจ้าเสียใจ”นางก้าวต่อทั้งที่รู้สึกราวเท้าหนักอึ้ง ขณะที่อีกฝ่ายก็ยังเอ่ย“แม้ไม่ยกโทษให้ ก็ขอให้ข้าได้อยู่ใกล้เจ้ากับลูกเถิด หนิงเฟิ่ง ข้าอยากทำหน้าที่ของข้า...”“ข้าไม่ต้อง...”“ทั้งสามีและพ่อ”เจิ้งหานสวนขึ้นก่อนที่อีกฝ่ายจะเอ่ยจบ“หากเจ้าหมดรักแล้วข้าก็จะไม่ฝืนใจ รู้ไว้ว่าข้ารักเจ้าหมดใจก็เพียงพอแล้ว”ขอบตานางร้อนผ่า
สวรรค์ไร้ใจ ข้าขอไร้วาสนา 28.แม้ไม่อภัย ขอเพียงอยู่ใกล้ชั่วชีวิต (1)
นับแต่พบหน้าเจิ้งหานในวันนั้นหนิงเฟิ่งก็ไม่พาอวี้หลันไปสวนดอกไม้อีก หนูน้อยงอแงขึ้นอย่างไม่ยอมเชื่อฟัง ส่วนนางเองยังต้องฝึกพลังปราณอยู่ จึงต้องให้มารดากับอิงอิงดูแลแทนบางเวลา ทว่าเมื่อออกมาแล้วไม่เห็นผู้ใดนางจึงแปลกใจแล้วไปยังอุทยาน เห็นว่ามารดาตนพักผ่อนอยู่โดยมีเซียนบุปผาน้อยดูแล หากไม่เห็นอวี้หลันน้อยกับอิงอิง“หลันเอ๋อร์เล่าท่านแม่”ราชินีฟางเซียนถอนหายใจ แม้ตนจะอยู่ดินแดนบุปผาเนิ่นนาน แต่เพราะหนิงเฟิ่งเองก็ยังไม่แข็งแกร่งสมบูรณ์ ทั้งหลานก็ยังเล็กนัก ต้องมีผู้ช่วยดูแล นางจึงไม่อาจวางใจกลับเผ่าวิหคได้ แล้วยิ่งมีเรื่ององค์ชายเพิ่มมาด้วยราชินียิ่งต้องคอยช่วยเหลือให้จบลงด้วยดีเสียก่อน“แม่ให้ไปอยู่กับผู้เป็นพ่อบ้าง”“ท่านแม่”“หลันเอ๋อร์ควรได้รับความอบอุ่นจากพ่อและแม่ จะได้เติบโตขึ้นโดยไม่รู้สึกขาดสิ่งใด”“ไม่จำเป็น ลูกดูแลหลันเอ๋อร์ได้”หนิงเฟิ่งเสียงแข็งใส่มารดาอย่างไม่เคยเป็น ทั้งยังก้าวพรวดรวดเร็วจะออกไปจากตรงนี้“แล้วนี่เจ้าจะไปไหน”“จะไปตามลูกเจ้าค่ะ”“อีกไม่นานอิงเอ๋อร์ก็พากลับมาแล้ว”“อิงเอ๋อร์พาไปสินะ คงต้องลงโทษกันบ้างแล้ว”เมื่อเห็นบุตรสาวเข่นเขี้ยวราชินีฟางเซียนก็ถอนหายใจ“
สวรรค์ไร้ใจ ข้าขอไร้วาสนา 27.เพียงคนทำสวนธรรมดา (2)
อวี้หลันน้อยโตเร็วจนสามารถเดินได้แล้วทว่าพูดได้ไม่กี่คำ หนิงเฟิ่งมักจะพามาเดินเล่นอุทยานดอกไม้บ่อยจนหากวันไหนไม่ออกมาหนูน้อยจะงอแงร่างน้อยเตาะแตะเล่นกับผีเสื้อวนเวียนไปมา ขณะที่หนิงเฟิ่งนั่งฝึกปักผ้าไม่ห่างและเงยหน้ามองเป็นระยะ อยู่ๆ นางก็นึกอยากทำขึ้นมาแม้ช่วงแรกจะโดนเข็มทิ่มไปไม่น้อยเลย ทว่าความทรงจำบนโลกมนุษย์ทำให้จดจำได้ว่าปักผ้านั้นช่วยให้ใจสงบมีสมาธิ แม้จะทำให้ความคิดวนเวียนอยู่กับเรื่องบนโลกมนุษย์บ่อยครั้ง หากก็ไม่ฟุ้งซ่านในตอนฝึกฝนจิตและพลังปราณตุ้บ...“แง...”เสียงล้มและร้องทำให้หนิงเฟิ่งรีบลุกขึ้นพร้อมทิ้งผ้าที่ปัก ขยับตัวเร็วเพื่อไปหาลูกสาวตัวน้อย ทว่ากลับมีใครคนหนึ่งก้าวเข้ามาอุ้มขึ้นเสียก่อน นางจึงเอ่ยเสียงเข้ม“เจ้าเป็นใคร ปล่อยลูกข้านะ”ร่างสูงสง่าที่หันหลังให้นั้นดูคุ้นตา และเมื่ออีกฝ่ายหันกลับมาพร้อมอวี้หลันน้อยในอ้อมกอดหนิงเฟิ่งก็ถึงกับผงะ“ท่าน...ไท่จื่อ...”“มา...มา...”อวี้หลันน้อยชูมือมาทางมารดาของตน ขณะที่หนิงเฟิ่งนั้นยืนมองหน้าลูกกับใบหน้าคมคายสลับไปมา ดวงหน้าหวานซีดเผือด ทำตัวไม่ถูกกระทั่งหนูน้อยเริ่มร้องไห้อีกครั้งที่มารดาไม่เข้ามาหาตนเอง“มา...แง...”“ส่งล
